حجت‌الاسلام‌ عوض‌علی احمدی، محب اهل بیت(ع)، مفسر قرآن کریم، مدرس و از استادان برجسته ادبیات عرب بود

حجت‌الاسلام‌والمسلمین حاج شیخ عوض‌علی احمدی، بنیان‌گذار حوزه علمیه حضرت ولی‌عصر(عج)، مفسر قرآن کریم، مدرس و از استادان برجسته ادبیات عرب بود. ایشان از شخصيت‌هاي نادر روزگار ما بود که بیش از نیم قرن در حوزه‌های علمیه ایران و افغانستان مشغول به تدریس بودند.
 
در نهایت، ایشان به تاریخ 22 میزان، به عمر ۹0 سالگی بدرود حیات گفت و بعد از تشییع باشکوه مهاجرین و انصار، در جوار امام‌زادگان حضرت عبدالعظیم و حمزه و طاهر(ع) در شهر ری به آرامش ابدی رسید.
 
در مراسم فاتحه این عالم جلیل‌القدر که روز گذشته(جمعه، 26 میزان) در مسجد خاتم‌النبیین(ص) شهر ری برگزار شد، بعد از تلاوت قرآن کریم توسط قاریان ممتاز کشور، حجت‌الاسلام فکوری به مداحی پرداخت.
 
سخنران این محفل حجت‌الاسلام والمسلمین سید جواد حسینی، مدیر حوزه علمیه حضرت ولی عصر(عج) بود.
 
وی در سخنانی در ارتباط به مقام و جایگاه علما و موقعیت علمی حجت‌الاسلام والمسلمین عوض‌علی احمدی، به چهار ویژگی این عالم برجسته اشاره کرد.
 
به گفته حجت‌الاسلام حسینی، اولین ویژگی حجت‌الاسلام احمدی، ارتباط ایشان با حضرت حق به واسطه مناجات و دعا بود؛ همیشه توصیه می‌کرد که ارتباط خود را با دعا و توسل حفظ کنید و ارتباط با دعا داشته باشید.
 
وی افزود، ویژگی دوم ایشان مساله محبت و ارادت به اهل بیت(ع) بود.
 
این عالم دینی با بیان حدیثی از پیامبر اکرم(ص) که می‌فرماید، کسی که اهل‌بیت(ع) مرا کمتر از اهل بیت خود دوست داشته باشد، در حق ما جفا کرده است و حق من و اهل بیت من بیشتر از حق اهل بیت شماست، گفت: استاد احمدی چنان ارادت به اهل بیت(ع) داشت که همیشه تاکید می‌کرد که باید در مصائب ایشان بلند بلند گریست.
 
به گفته حجت‌الاسلام حسینی، ویژگی سوم و مهم استاد احمدی، اصلاح و آشتی بین مردم بود؛ "حتی در زمانی که مردم ما در گیر و دار جنگ داخلی بودند، جانش را به خطر می‌انداخت و برای صلح کار کرد. در این سال‌ها هم بارها برای اصلاح خانواده‌ها به شهرهای توابع تهران می‌رفت".
 
وی در مورد ویژگی چهارم این عالم بزرگ و فقید افزود که این ویژگی، موضوع تدریس ایشان بود؛ موضوعی که همه بزرگان و علمای حوزه بر آن تاکید دارند و ایشان با رفاقت و مرحمت تدریس می‌کرد.
 

نگاهی به زندگی‌نامه حجت‌الاسلام احمدی
حجت‌الاسلام والمسلمین عوض‌علی احمدی، فرزند احمد خان زوار در سال 1308 و یا 1309 هجری شمسی در ولایت میدان وردک، ولسوالی حصه اول بهسود و در منطقه قول‌خویش در یک خانواده متدین و مذهبی چشم به جهان گشود.
 
استاد احمدی، تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش نزد علمای منطقه اخصا الحاج شیخ عوض‌علی مشهور به حاجی بابه، سید حاجی عیسی سنگلاخی و حاجی شیخ محسن فرا گرفته و برای ادامه تحصیلات وارد حوزه علمیه کابل گردید و نزد مرحوم آیت‌الله العظمی سید سرور واعظ تحصیلات پایه را فرا گرفته و مشغول تدریس گردید.
 
مرحوم استاد احمدی در سال 1358 به اثر فشار کمونیست‌ها کابل را ترک نموده و عازم کشور ایران گردید و در آن‌جا هم آرام ننشست و برای ترویج فرهنگ و علوم اسلامی به تدریس پرداخت و شاگردان زیادی را به جامعه تحویل نمود.
 
کرسی‌های تدریس و تبحر ایشان در تدریس و به خصوص در حوزه ادبیات عرب از او "مدرس افغانی ثانی" ساخته بود.
 
در تفسیر قرآن کریم نیز کمتر استادی را می‌توان به پایه ایشان پیدا کرد که توان بحث‌های تفسیری را داشته باشد. حجت‌الاسلام احمدی در ملاقات با حضرات آیات عظام و مراجع تقلید شیعه و با ارائه نکات تفسیری، آن‌ها را وادار به همکاری با طلاب حوزه علمیه ولی عصر(عج)‌می نمود.
 
استاد احمدی در سال 1361 به زادگاهش برگشت و تا سال 1367به تدریس طلاب و علما پرداخته و همچنان به خاطر خاموش کردن آتش جنگ در بین احزاب سیاسی با ایجاد شورای روحانیت در مناطق مرکزی و شورای اداری در زادگاهش با حفظ بی‌طرفی تلاش نمود و جلو خونریزی را گرفت.
 
وی با این‌که یک عالم متبحر بود، در عین حال یک انسان خیر و اصلاح طلب نیز بود. او از معدود کسانی بود که در ضمن این‌که یک روحانی و مدرس بود، مثل یک کارگر ساده روی مزرعه‌اش کار می‌کرد و نان از آبله دستان خود به دست می‌آورد. بارها مردم محل شاهد این بوده است که ایشان برای شاگردانش بر روی مزرعه تدریس می‌کرده است.
 
این عالم ربانی برای ترویج فرهنگ و معارف اسلامی تلاش‌های پیگیر و خستگی‌ناپذیری نمود.
 
او در کنار تدریس به تاسیس مدرسه‌ها و کتاب‌خانه نیز پرداخته است که از جمله مدرسه امام حسین(ع) در بهسود(قول خویش) و کتاب خانه امام حسین(ع) و حوزه علمیه ولی عصر(عج) در شهر ری ایران را متقبل شد و برای طلاب علوم دینی بستر و زمینه خوبی را فراهم کرد. قابل ذکر است که استاد به خاطر اهداف بزرگی که داشت، زمین پدری خویش را وقف تهداب مدرسه امام حسین(ع) نمود.
 
حجت‌الاسلام احمدی آثار علمی زیادی را از خود به جا گذاشته است و از جمله کتاب "صرف نافع" و کتاب کیفر کردار را می‌توان نام برد. آثار به چاپ نرسیده وی در علم نحو می‌باشد و اخصا کتاب "صرف نافع" که تخصص و توانایی علمی ایشان را در حوزه ادبیات عرب نشان می‌دهد.
 
کرسی‌های تدریس ایشان در حوزه علمیه برهان از جمله درس‌های به یاد ماندنی و به نام این حوزه علمیه به شمار می‌رفت.
 
سرانجام وی بیش از نیم قرن تدریس در حوزات علمیه و ترویج فرهنگ ناب اسلامی و اهل بیت(ع) به سن 90 سالگی به ملکوت اعلی پیوست.