کارشناسان نظامی ضعف روحیه و مورال نیروهای امنیتی و نبود انگیزه برای دفع حمله‌های دشمن را ناشی از عدم استقلال ارتش از نگاه مالی و تجهیزات نظامی و همچنین نبود حکومت‌داری خوب عنوان می‌کنند و آن را عوامل اصلی افزایش تلفات نیروهای امنیتی در سال گذشته می‌خوانند.
به گزارش خبرگزاری صدای افغان(آوا)، مقام‌های امنیتی می‌گویند که طی یک سال نبرد با گروه طالبان، تنها در ولایت فراه یک هزار سرباز جان باخته که بیشترشان نیز در پسته‌های خود غافل‌گیر شده‌اند.
محمد یوسف امین زازی، کارشناس سیاسی و نظامی در مصاحبه با آوا، به این باور است که سیاسی کردن ارگان‌های امنیتی از سوی رهبران حکومت، اولین نقطه ضعف ارتش افغانستان است که در اکثر جبهات جنگ، گاهی سبب شکست آنان می‌شود.
وی می‌افزاید: یک سرباز باید با روحیه جنگی و کاملا عاری از زد و بندهای سیاسی در سنگر فعالیت داشته باشد، تا به آن هدف تعیین شده دست پیدا کند.
به گفته آقای زازی، عدم تطبیق قانون، کمبودی‌ها در چگونگی اعاشه و اباته و تجهیزات از عوامل دیگری است که انگیزه مبارزه با دشمن را از نیروهای امنیتی سلب می‌کند.
مهم‌تر از همه، به گفته این کارشناس نظامی، ارتش افغانستان از نگاه مالی کاملا وابسته به کمک‌های بیرون است، بنابراین تعیین نوعیت جنگ نیز به دست کسانی خواهد بود که هزینه را پرداخت می‌کنند.
گفتنی است که در زمستان گذشته تصور می‌شد که ماشین جنگی گروه طالبان از کار بیفتد؛ حکومت دست بالایی داشته و از حملات بهاری این گروه جلوگیری کند، اما برعکس، آن‌ها همزمان با گفت‌وگوهای صلح، در میدان جنگ نیز فعال‌تر از سال‌های گذشته عمل کردند.
هرچند که مقام های امنیتی گفته‌اند که در سال جدید نیروهای امنیتی و دفاعی حالت تهاجمی را در برابر دشمن خواهد داشت، اما به نظر می‌رسد که این وعده ها همان حرف‌های تکراری است که مردم افغانستان طی 18 سال شنیده‌اند.
سال 1398 در حالی آغاز شده که نه تنها در ولایت فراه، بلکه نیروهای امنیتی بیشترین تلفات را نسبت به سال‌های گذشته در سراسر کشور داشته‌اند.
به گزارش خبرگزاری صدای افغان(آوا)، مقام‌های امنیتی می‌گویند که طی یک سال نبرد با گروه طالبان، تنها در ولایت فراه یک هزار سرباز جان باخته که بیشترشان نیز در پسته‌های خود غافل‌گیر شده‌اند.
محمد یوسف امین زازی، کارشناس سیاسی و نظامی در مصاحبه با آوا، به این باور است که سیاسی کردن ارگان‌های امنیتی از سوی رهبران حکومت، اولین نقطه ضعف ارتش افغانستان است که در اکثر جبهات جنگ، گاهی سبب شکست آنان می‌شود.
وی می‌افزاید: یک سرباز باید با روحیه جنگی و کاملا عاری از زد و بندهای سیاسی در سنگر فعالیت داشته باشد، تا به آن هدف تعیین شده دست پیدا کند.
به گفته آقای زازی، عدم تطبیق قانون، کمبودی‌ها در چگونگی اعاشه و اباته و تجهیزات از عوامل دیگری است که انگیزه مبارزه با دشمن را از نیروهای امنیتی سلب می‌کند.
مهم‌تر از همه، به گفته این کارشناس نظامی، ارتش افغانستان از نگاه مالی کاملا وابسته به کمک‌های بیرون است، بنابراین تعیین نوعیت جنگ نیز به دست کسانی خواهد بود که هزینه را پرداخت می‌کنند.
گفتنی است که در زمستان گذشته تصور می‌شد که ماشین جنگی گروه طالبان از کار بیفتد؛ حکومت دست بالایی داشته و از حملات بهاری این گروه جلوگیری کند، اما برعکس، آن‌ها همزمان با گفت‌وگوهای صلح، در میدان جنگ نیز فعال‌تر از سال‌های گذشته عمل کردند.
هرچند که مقام های امنیتی گفته‌اند که در سال جدید نیروهای امنیتی و دفاعی حالت تهاجمی را در برابر دشمن خواهد داشت، اما به نظر می‌رسد که این وعده ها همان حرف‌های تکراری است که مردم افغانستان طی 18 سال شنیده‌اند.
سال 1398 در حالی آغاز شده که نه تنها در ولایت فراه، بلکه نیروهای امنیتی بیشترین تلفات را نسبت به سال‌های گذشته در سراسر کشور داشته‌اند.
