تروریست های خون آشام، هفته جاری با سازمان دادن خونبارترین حمله های تروریستی، نزدیک به ۴۰۰ نفر را شهید یا زخمی کردند و صدها خانواده را در سراسر افغانستان، در سوگ عزیزان شان نشاندند.
مسؤولیت همه این رویدادها را طالبان بر عهده گرفتند؛ گروهی که دولت سال هاست با صرف هزینه های سنگین، بر جنایت های جنگی آن، پرده پوشی می کند تا مبادا رویای دیرینه «صلح» با آن گروه، روزی صادقانه تعبیر شود!
این هفته نیز نمایندگان کابل در عمان با نمایندگان پاکستان، روی یک میز نشستند تا در حضور امریکا و چین: دو رب النوع قدرت در غرب و شرق عالم، سخن از صلح بگویند؛ اما مزدوران پاکستان در پکتیا، غزنی، کابل، قندهار و... حمام خون به راه انداختند.
بر بنیاد آمارهای رسمی، این رویدادهای خونین در چند روز اخیر ۱۳۴ فرد غیر نظامی و نظامی را شهید و ۲۵۹ فرد ملکی و نظامی زخمی کردند.
آمارهای غیر رسمی اما حکایت از شمار بیشتری شهید و زخمی دارند.
• اندر - غزنی
دیرگاه روز دوشنبه ۲۴ میزان، تروریست های مسلح طالبان بر مرکز ولسوالی اندر در ولایت غزنی حمله کردند و ده ها تن از نیروهای امنیتی را به خاک و خون کشیدند.
مقامات محلی ولایت غزنی می گویند که طالبان مسلح حوالی ساعت ۱ شب یک تانک هاموی مملو از مواد انفجاری را در نزدیکی مرکز ولسوالی اندر منفجر ساختند.
امان‌الله کامرانی؛ عضو شورای ولایتی این ولایت گفت که بعد از این انفجار، طالبان مسلح به صورت گروهی حمله کردند که در نتیجه آن ۳۱ تن از نظامیان افغان شهید و ۹ تن دیگر زخم برداشتند.
به گفته مقامات امنیتی این ولایت در این حمله به شمول زنان و کودکان ۵ فرد ملکی نیز زخم برداشتند.
هنوز واکنش ها به حمله خونین غزنی ادامه داشت که خبر حمله تروریستی دیگری در همسایگی این ولایت آشوب زده، به تیتر اول رسانه های خبری بدل شد.
• پکتیا – فرماندهی پولیس
طالبان مسلح با استفاده از شیوه ای مشابه، این بار فرماندهی پولیس ولایت پکتیا را در شهر گردیز؛ مرکز آن ولایت آماج قرار دادند.
آن رویداد حوالی ساعت ۰۹:۴۰ صبح روز سه شنبه ۲۵ میزان، درست هنگامی رخ داد که فرمانده پولیس پکتیا به همراه ده ها نیروی پولیس و دانش آموزان یک مرکز آموزشی مربوط به این نیرو، سرگرم دیدار و گفتگو بودند.
ابتدا یک تروریست انتحاری مواد انفجاری همراهش را که در یک موتر هاموی جا به جا شده بود به دروازه ورودی مرکز آموزشی پولیس ملی کوبید و راه را برای دیگر مهاجمان به داخل این مرکز باز کرد.
معاون ریاست صحت عامه پکتیا به یک رسانه خبری گفت که در حمله طالبان بر فرماندهی پولیس این ولایت به شمول افراد غیر نظامی، نزدیک به ۶۰ نفر کشته شده و ۲۳۶ تن دیگر زخم برداشتند.
در میان قربانیان اما یک نام آشنا و شناخته شده نیز بود: توریالی عبدیانی؛ فرمانده پولیس پکتیا؛ یعنی عالی ترین مقام محلی پولیس در یک ولایت.
تروریست ها به هدف شان رسیده بودند. تحمیل تلفات سنگین بر نیروهای امنیتی و شهادت فرمانده ارشد پولیس در سطح ولایت پکتیا.
بر پایه گزارش ها تعدادی زیاد کسانی که زخمی شدند، غیر نظامیانی بودند که برای گرفتن پاسپورت به فرماندهی پولیس ولایت پکتیا رفته بودند؛ اما در میان شهدا، آمار نظامیان بالا بود.
به گفته مقام ها در حملۀ غزنی ۱۳ و در حمله پکتیا ۱۱ تروریست مهاجم، سهم داشتند که همۀ آنها کشته شدند.
• میوند - قندهار
اما هفته خونین نیروهای امنیتی، هنوز به پایان نرسیده بود. این بار نوبت قندهار بود تا شاهد نمایش خون تروریست های طالبان باشد.
ولسوالی میوند ولایت قندهار دیرهنگام شب گذشته (۲۷ میزان) شاهد یک حمله مرگبار بود.
آن گونه که وزارت دفاع افغانستان می گوید حوالی ساعت ۳ شب گذشته در حمله بر یک مرکز اردوی ملی در ولسوالی میوند قندهار ۴۳ سرباز اردوی ملی شهید شدند.
دولت وزیری؛ سخنگوی این وزارت به رسانه ها گفت که ۹ سرباز دیگر زخمی و شش تن آنان ناپدیده هستند و تنها دو نفر جان به سلامت برده اند!
یک منبع امنیتی در ولسوالی میوند که نخواسته نامش افشا شود، گفته که این حمله توسط یک «تانک» پر از مواد انفجاری صورت گرفته است.
فاجعه ای فراگیرتر از این؟ در یک هفته، صدها نیروی امنیتی شهید و زخمی شدند. طالبان، مراکز مهم نظامی و اداری را با استفاده از شیوه های یکسان، آماج قرار دادند. این بدان معنا بود که آنها کاملا آگاهانه، منظم و هماهنگ، عمل کردند؛ اما مدیران ارشد امنیتی مرکزی و محلی، برای مقابله با تروریست های خون آشام و حفاظت از جان سربازانی که تحت بدترین شرایط، در برابر خونریزترین و وحشی ترین دشمن افغانستان، سینه سپر کرده اند، هیچ تدبیر و تمهیدی اندیشه نکرده بودند.
مسؤول این فجایع چه کسانی هستند؟ سازمان دهندگان صلح کاذب و ریاکارانه و دروغین با تروریست هایی که هیچ باوری به صلح ندارند و هیچ معنا و مبنایی برای آن قایل نیستند یا مدیران و فرماندهان جنگی که در حال حاضر، تنها وظیفه ای که برای خود می شناسند، صدور پیام های ننگین و شرم آور محکومیت، حمل تابوت های خونین فرزندان رشید این آب و خاک و در نهایت، اعلام چند آمار دروغ و اغلب دستکاری شده و غیر واقعی از قربانیان نگون بخت جنایت های خونین و هولناک است و بس؟!
در این میان، روشن نیست که چرا هنوز صدای صلح خواهی دولت، بلندتر از ناقوس جنگی فراگیر، بی امان و بی رحمانه با تروریست های خون آشام و آشتی ناپذیر است. چرا دولت صداهای مهیب و مخوف انفجارهای مرگبار تروریستی را نمی شنود؛ اما در آنسو در عمان، بار دیگر راه رفته را دوباره می پیماید تا مبادا کورسویی از صلح و امید را ببیند و به آن سراب فریبنده، ایمان بیاورد؟!
