مردم بامیان نسبت به اینکه دولت، مسیر انتقال برق از ولایت های مرکزی از جمله بامیان را تغییر داده، اعتراض کرده اند. آنان می گویند که پروژه «توتاپ» قرار بود از ولایت های مرکزی عبور کند؛ اما دولت نقشه را تغییر داده است.
معترضان، دولت را متهم به نادیده گرفتن حقوق شهروندی خود کرده و اعلام نموده اند که دولت حقوق ساکنان مناطق مرکزی را نادیده می گیرد.
"ما از حکومت برق می خواهیم"، "برشنا، شرمت باد" و "حکومت بامیان تا به کی در تاریکی؟" شعارهایی بود که مردم بامیان در اعتراض به این امر، سر دادند.
آنان از رهبران حکومت وحدت ملی خواستند تا مسیر انتقال این پروژه را به "میل و سلیقه شخصی خود" منحرف نکنند و بیشتر از این، مردم بامیان را در تاریکی قرار ندهند.
این نخستین اعتراض مدنی مردم بامیان نیست. بامیانی ها به اعتراض های مسالمت آمیز مدنی در قبال ستمکاری های تبعیض آمیز دولت مرکزی و فساد و ناکارآمدی اداره محلی در سال های گذشته، شهرت دارند.
شاید اگر قرار باشد آمار اعتراضات مدنی در کشور، ثبت شود، بامیانی ها مقام اول را کسب کنند. آنها در سال های گذشته ابتکارات جالبی نیز در این زمینه به نمایش گذاشته اند: از برافراشتن چراغ نفتی در یکی از چهارراهی های شهر در اعتراض به نبود برق در بامیان تا کاهگل کردن سرک ها و اعطای تقدیرنامه به خر و ارسال نامه به رییس جمهوری امریکا.
در این میان، آنچه از جانب حکومت مرکزی در قبال اعتراضات صلح آمیز و مدنی مردم بامیان، نشان داده شده، سکوت و تماشا و بی خیالی و بی خبری و بی تفاوتی بوده است؛ به گونه ای که به تعبیر ناظران، اگر بامیانی ها هم مانند تروریست های فعال در هلمند و ننگرهار و قندهار و خوست و پکتیا و... سلاح به دست می گرفتند، زودتر به هدف می رسیدند!
پیش از این شرکت بین المللی فیشنر آلمانی که ماسترپلان برق بسیاری از کشورها را ساخته است، مناطق مرکزی از جمله بامیان را برای عبور این خط انتقال برق مناسب تشخیص داده بود؛ اما اکنون برخلاف نقشه این شرکت، دولت در نظر دارد تا این پروژه را از مسیر پرخطر سالنگ انتقال دهد.
توتاپ از پروژه های بزرگ انتقال برق ترکمنستان از طریق ازبکستان، تاجیکستان و افغانستان است که قرار بود از مناطق مرکزی افغانستان عبور کرده و به پاکستان برسد.
یکی از معترضان بامیانی در این باره می گوید: دولت افغانستان از چندین سال به این طرف بامیان را در محرومیت مطلق قرار داده است.
به گفته وی، مردم بامیان همیشه شاهد آن بودند که رهبران سیاسی، نیازمندی های مردم مرکزی افغانستان را نادیده می گیرند و کمترین توجه به بهبود وضعیت این مردم نمی کنند.
او دولت را متهم به تبعیض کرده و می گوید که این گونه تصامیم، شکاف بین دولت و ملت را بیشتر می کند.
کارشناسان هم ضمن تایید اظهارات این معترض بامیانی می افزایند که مردم بامیان بارها صدای اعتراض خود را از طریق برگزاری گرد همایی های اعتراضی در قالب حرکت های مسالمت آمیز و مدنی به گوش دولتمردان حکومت مرکزی و کشورهای جهان رسانده اند؛ اما این حرکت ها هنوز از سطح خبرهای رسانه ای فراتر نرفته و هیچگاه مورد توجه دولتمردان افغانستان و جهان قرار نگرفته است.
منتقدان می گویند که همین امنیت و صلح جویی مردم بامیان است که آنها را به شهروندانی بی خطر برای حکومت، رهبران قومی و خارجی ها تبدیل کرده و موجب شده است تا خواسته های آنها هیچگاه مورد عنایت و توجه دولت، رهبران قومی و خارجی ها قرار نگیرد.
شماری از ناظران می گویند که این امر متاسفانه دستمایه شهرت طلبی و رسیدن به اهداف و اغراض سیاسی رهبران قومی نیز قرار گرفته و آنها هیچگاه نسبت به این امر از سر دلسوزی و مسؤولیت پذیری موضع گیری نکرده و نخواهند کرد.
در طرح انتقال برق که به نقشه توزیع برق افغانستان معروف است، نشان داده شده که جایگاه مناطق مرکزی در این طرح تعریف نشده و این بدین معنا است که در ماسترپلان ۲۰ ساله تاییدشده توسط دولت، بیشتر مناطق مرکزی افغانستان به شبکه برق سراسری وصل نمی شوند.
این پروژه که هدف آن تامین برق مورد نیاز افغانستان و پاکستان خوانده شده، ۵۰۰ کیلووات برق ترکمنستان را به افغانستان و پاکستان صادر می کند.
کارشناسان مسایل اقتصادی می گویند که اگر این طرح از مسیر ولایت های امن مرکزی به ویژه بامیان، عبور کند، موجب شکل گیری رونق اقتصادی و توسعه اجتماعی در این ولایت شده و مردم آن می توانند از برق صادراتی ترکمنستان، بهره مند شوند؛ اما به نظر می رسد دولت مرکزی، همچنان عزم دارد محرومیت مردم بامیان، استمرار پیدا کند و سیاست تبعیض و دوگانه رفتاری در قبال این مردم، کماکان باقی بماند.
بامیان از ولایت های محروم و توسعه نیافته در مرکز کشور است که علیرغم داشتن منابع آبی فراوان، در ۱۵ سال گذشته هیچ اقدامی در زمینه تامین برق آن از سوی دولت صورت نگرفته است.
ساکنان ولایت بامیان در حالی دولت را متهم به اعمال سیاست های دوگانه می کنند که اخیرا نمایندگان ولایات مرکزی افغانستان در مجلس نمایندگان از حکومت خواستند تا زمینه انتقال پروژه برق ۵۰۰ کیلوواتی را مطابق بررسی شرکت بین المللی فیشنر از مناطق مرکزی فراهم کند.
گفته می شود که در حال حاضر تنها یک تولیدکننده برق آفتابی در ولایت بامیان فعال است که تنها توان تولید ۱.۵ میگاوات برق را دارد.
انتقادهای نمایندگان مردم در مجلس و ساکنان بامیان در حالی بالا می گیرد که پیش از این محمد طاهر زهیر؛ والی بامیان شماری از مقامات در ارگ را متهم به کارشکنی کرده بود.
شرکت بین المللی فیشنر، راه سالنگ را برای انتقال این پروژه برق، غیر اقتصادی و توأم با مشکلات تکنیکی خوانده است.
اسدالله سعادتی؛ عضو مجلس نمایندگان نیز می گوید که جامعه جهانی علاقمند انتقال این پروژه برق از مسیر مناطق مرکزی است؛ اما حکومت افغانستان در این زمینه کارشکنی می کند.
با این حساب، هم مردم بامیان می دانند و هم کسانی که سال ها در راستای احیا و احقاق حقوق مدنی و شهروندی مردمان محروم و ستم دیده این ولایت مبارزه کردند، تلاش ورزیدند و جهاد نمودند که توجه به توسعه و پیشرفت و آبادانی و رفاه بامیان به مثابه یک ولایت امن و باثبات با مردمانی صلح جو، متمدن و عاری از خشونت و ترور و بمب گذاری و کشتار و ویرانگری، کاری نیست که در دستور کار حکومت مرکزی قرار گیرد و نارسایی ها در این زمینه به اندازه ای فراوان و گسترده است که حتی از همان کسانی که سال ها به نام بامیان و بامیانی، کام شخصی و سیاسی و حزبی خود را برآوردند و وقتی به جایی رسیدند راه خود را از مردم خویش جدا کردند نیز امیدی برای جلب توجه دولت مرکزی به بامیان و نیازمندی های حد اقلی این مردم قانع و فروتن نمی رود.
معترضان، دولت را متهم به نادیده گرفتن حقوق شهروندی خود کرده و اعلام نموده اند که دولت حقوق ساکنان مناطق مرکزی را نادیده می گیرد.
"ما از حکومت برق می خواهیم"، "برشنا، شرمت باد" و "حکومت بامیان تا به کی در تاریکی؟" شعارهایی بود که مردم بامیان در اعتراض به این امر، سر دادند.
آنان از رهبران حکومت وحدت ملی خواستند تا مسیر انتقال این پروژه را به "میل و سلیقه شخصی خود" منحرف نکنند و بیشتر از این، مردم بامیان را در تاریکی قرار ندهند.
این نخستین اعتراض مدنی مردم بامیان نیست. بامیانی ها به اعتراض های مسالمت آمیز مدنی در قبال ستمکاری های تبعیض آمیز دولت مرکزی و فساد و ناکارآمدی اداره محلی در سال های گذشته، شهرت دارند.
شاید اگر قرار باشد آمار اعتراضات مدنی در کشور، ثبت شود، بامیانی ها مقام اول را کسب کنند. آنها در سال های گذشته ابتکارات جالبی نیز در این زمینه به نمایش گذاشته اند: از برافراشتن چراغ نفتی در یکی از چهارراهی های شهر در اعتراض به نبود برق در بامیان تا کاهگل کردن سرک ها و اعطای تقدیرنامه به خر و ارسال نامه به رییس جمهوری امریکا.
در این میان، آنچه از جانب حکومت مرکزی در قبال اعتراضات صلح آمیز و مدنی مردم بامیان، نشان داده شده، سکوت و تماشا و بی خیالی و بی خبری و بی تفاوتی بوده است؛ به گونه ای که به تعبیر ناظران، اگر بامیانی ها هم مانند تروریست های فعال در هلمند و ننگرهار و قندهار و خوست و پکتیا و... سلاح به دست می گرفتند، زودتر به هدف می رسیدند!
پیش از این شرکت بین المللی فیشنر آلمانی که ماسترپلان برق بسیاری از کشورها را ساخته است، مناطق مرکزی از جمله بامیان را برای عبور این خط انتقال برق مناسب تشخیص داده بود؛ اما اکنون برخلاف نقشه این شرکت، دولت در نظر دارد تا این پروژه را از مسیر پرخطر سالنگ انتقال دهد.
توتاپ از پروژه های بزرگ انتقال برق ترکمنستان از طریق ازبکستان، تاجیکستان و افغانستان است که قرار بود از مناطق مرکزی افغانستان عبور کرده و به پاکستان برسد.
یکی از معترضان بامیانی در این باره می گوید: دولت افغانستان از چندین سال به این طرف بامیان را در محرومیت مطلق قرار داده است.
به گفته وی، مردم بامیان همیشه شاهد آن بودند که رهبران سیاسی، نیازمندی های مردم مرکزی افغانستان را نادیده می گیرند و کمترین توجه به بهبود وضعیت این مردم نمی کنند.
او دولت را متهم به تبعیض کرده و می گوید که این گونه تصامیم، شکاف بین دولت و ملت را بیشتر می کند.
کارشناسان هم ضمن تایید اظهارات این معترض بامیانی می افزایند که مردم بامیان بارها صدای اعتراض خود را از طریق برگزاری گرد همایی های اعتراضی در قالب حرکت های مسالمت آمیز و مدنی به گوش دولتمردان حکومت مرکزی و کشورهای جهان رسانده اند؛ اما این حرکت ها هنوز از سطح خبرهای رسانه ای فراتر نرفته و هیچگاه مورد توجه دولتمردان افغانستان و جهان قرار نگرفته است.
منتقدان می گویند که همین امنیت و صلح جویی مردم بامیان است که آنها را به شهروندانی بی خطر برای حکومت، رهبران قومی و خارجی ها تبدیل کرده و موجب شده است تا خواسته های آنها هیچگاه مورد عنایت و توجه دولت، رهبران قومی و خارجی ها قرار نگیرد.
شماری از ناظران می گویند که این امر متاسفانه دستمایه شهرت طلبی و رسیدن به اهداف و اغراض سیاسی رهبران قومی نیز قرار گرفته و آنها هیچگاه نسبت به این امر از سر دلسوزی و مسؤولیت پذیری موضع گیری نکرده و نخواهند کرد.
در طرح انتقال برق که به نقشه توزیع برق افغانستان معروف است، نشان داده شده که جایگاه مناطق مرکزی در این طرح تعریف نشده و این بدین معنا است که در ماسترپلان ۲۰ ساله تاییدشده توسط دولت، بیشتر مناطق مرکزی افغانستان به شبکه برق سراسری وصل نمی شوند.
این پروژه که هدف آن تامین برق مورد نیاز افغانستان و پاکستان خوانده شده، ۵۰۰ کیلووات برق ترکمنستان را به افغانستان و پاکستان صادر می کند.
کارشناسان مسایل اقتصادی می گویند که اگر این طرح از مسیر ولایت های امن مرکزی به ویژه بامیان، عبور کند، موجب شکل گیری رونق اقتصادی و توسعه اجتماعی در این ولایت شده و مردم آن می توانند از برق صادراتی ترکمنستان، بهره مند شوند؛ اما به نظر می رسد دولت مرکزی، همچنان عزم دارد محرومیت مردم بامیان، استمرار پیدا کند و سیاست تبعیض و دوگانه رفتاری در قبال این مردم، کماکان باقی بماند.
بامیان از ولایت های محروم و توسعه نیافته در مرکز کشور است که علیرغم داشتن منابع آبی فراوان، در ۱۵ سال گذشته هیچ اقدامی در زمینه تامین برق آن از سوی دولت صورت نگرفته است.
ساکنان ولایت بامیان در حالی دولت را متهم به اعمال سیاست های دوگانه می کنند که اخیرا نمایندگان ولایات مرکزی افغانستان در مجلس نمایندگان از حکومت خواستند تا زمینه انتقال پروژه برق ۵۰۰ کیلوواتی را مطابق بررسی شرکت بین المللی فیشنر از مناطق مرکزی فراهم کند.
گفته می شود که در حال حاضر تنها یک تولیدکننده برق آفتابی در ولایت بامیان فعال است که تنها توان تولید ۱.۵ میگاوات برق را دارد.
انتقادهای نمایندگان مردم در مجلس و ساکنان بامیان در حالی بالا می گیرد که پیش از این محمد طاهر زهیر؛ والی بامیان شماری از مقامات در ارگ را متهم به کارشکنی کرده بود.
شرکت بین المللی فیشنر، راه سالنگ را برای انتقال این پروژه برق، غیر اقتصادی و توأم با مشکلات تکنیکی خوانده است.
اسدالله سعادتی؛ عضو مجلس نمایندگان نیز می گوید که جامعه جهانی علاقمند انتقال این پروژه برق از مسیر مناطق مرکزی است؛ اما حکومت افغانستان در این زمینه کارشکنی می کند.
با این حساب، هم مردم بامیان می دانند و هم کسانی که سال ها در راستای احیا و احقاق حقوق مدنی و شهروندی مردمان محروم و ستم دیده این ولایت مبارزه کردند، تلاش ورزیدند و جهاد نمودند که توجه به توسعه و پیشرفت و آبادانی و رفاه بامیان به مثابه یک ولایت امن و باثبات با مردمانی صلح جو، متمدن و عاری از خشونت و ترور و بمب گذاری و کشتار و ویرانگری، کاری نیست که در دستور کار حکومت مرکزی قرار گیرد و نارسایی ها در این زمینه به اندازه ای فراوان و گسترده است که حتی از همان کسانی که سال ها به نام بامیان و بامیانی، کام شخصی و سیاسی و حزبی خود را برآوردند و وقتی به جایی رسیدند راه خود را از مردم خویش جدا کردند نیز امیدی برای جلب توجه دولت مرکزی به بامیان و نیازمندی های حد اقلی این مردم قانع و فروتن نمی رود.
