شعار و یا به تعبیر به روز آن تبلیغات، امروزه در جهان حرف اول و آخر را می زند. تبلیغات لازمه جدا ناپذیر زندگی امروزی است و بدون آن به جرئت می توان گفت که هیچ ملت و کشوری، شانس بقا و دوام در گردونه رقابت ها را ندارد.
امروزه تبلیغات در همه زمینه ها کاربرد خویش را دارا می باشد. گزینه ها و فرآورده های مادی و معنوی بشر از خرد تا بزرگ همه و همه نیازمند تبلیغات و به تعبیر ساده تر آن شعار و صفائی دادن اند؛ از یک کودک گل فروش گرفته تا وارد کننده پیشرفته ترین تکنالوژی روز در کشور و نیز سایر صنعت کاران و کسبه و بازاریان، همگی از پرداختن به موضوع تبلیغات ناگذیرند و همگان برای فروش اجناس خویش باید بازار یابی کنند و به خوبی می دانیم که بازاریابی نیز به تبلیغات لازم و گسترده نیاز دارد.
این در باب داده ها و فرآورده های مادی و فیزیکی؛ اما زمانی که پای مسائل و موضوعات متافزیک و معنوی به میان میاید و بحث مربوط می شود به تبلیغات در حیطه باورها و اعتقادات و تمدن و فرهنگ انسانها؛ موضوع هم خطیر و حساس تر می شود و هم دقت و وسواس لازم در زمینه را می طلبد؛ چرا که ماهیت هر دو متاع تبلیغاتی و شعاری با هم متفاوت می شوند و در واقع تفاوت از زمین تا آسمان در همینجا مصداق عینی خود را پیدا می کند.
در باب تبلیغ باورها و تمدن و فرهنگ بی اندازه باید دقیق و حساس بود و مراقب بود که اولاً ذهن و عین با هم مطابقت صد در صدی داشته باشند و به اصطلاح آنچه در ظرف ذهن تبلیغ می شود، در ظرف خارج از ذهن نیز همان باشد و رابطه میان ذهن و عین، این همانی باشد و لاغیر.
ثانیاً که از اولی به مراتب مهمتر است؛ اینکه تبلیغات و شعار دادن ها در حیطه باورها و فرهنگ، دقیقاً پیش زمینه عمل و عمل نیز پشتوانه محکم و استواری برای تبلیغ و شعار باشد. حال اگر ما توانستیم و میان شعار و عمل و به تعبیر امروزی میان تبلیغات و کنش ها و رفتارهای مان، نوعی سازگاری و تعادل معقول و منطقی بر قرار کردیم، مطمئن باشیم که توانسته ایم چندین گام به هدفی که داریم نزدیک شویم.
حال و با توجه به مقدمه فوق، یکی از باورهای ما مسلمانان در حیطه مسایل متافزیک، قداست قبله اول یعنی قدس شریف و مبارزه برای آزادی آن از چنگ صهیونیزم یهودی است. واضح است که برای آزادی قدس و مسلمانان در بند فلسطینی، تنها شعار و مبارزه تبلیغاتی کافی نیست؛ همان گونه که نمی توان گفت از بحث شعار و تبیلغات هم بی نیاز هستیم.
اگر چه هستند در جامعه اسلامی نظرات و آرائی که موافقت چندانی با برگزاری مراسم تبلیغی و شعاری روز قدس ندارند و اعتراض و انتقاد همیشگی آنان به برگزار کنندگان روز جهانی قدس، عدم کارائی موثر آن نسبت به آزادی قدس و مردم در بند فلسطین است.
اما پاسخی که می شود به این گونه توهم ها داد، این است که گاهاً نفس شعار و تبلیغات هدف است و بسیار اتفاق میفتد که انسانها شعار و تبلیغات را به عنوان هدف در نظر می گیرند و با همان تبلیغات هم به هدف خویش می رسند.
در قضیه قدس شریف و برگزاری تظاهرات و راهپیمایی های میلیونی و آنهم در سراسر جهان اسلام و حتی کشورهای غیر اسلامی نیز بحث از همین قرار است. یعنی باور بر آن است که نفس همین در صحنه حاضر شدنها و خط ونشان کشیدنها برای سران رژیم نامشروع اسرائیل و حامیان امریکائی- اروپایی آنها و دول خائن عربی، زنگ خطری است که هر ساله در گوش سنگی آنان طنین انداز می شود و این پیام جدی را به آنها منتقل می کند که مسلمانان بیدارند و قدس و فلسطین فراموش نشده و امت اسلامی هر زمان که فرصت را مناسب ببینند، طومار رژیم جعلی صهیونیستی را در هم خواهند پیچید.
در هر حال، در اصل برگزاری تظاهرات و راه اندازی راه پیمائی های بزرگ و کوچک در جهان اسلام و در موثر بودن آن، شک و شبهه ای وجود ندارد و اما در چگونگی آن، نکاتی به نظر می رسد که با رعایت آنها می توان به یک برنامه دقیق و منظم و موثر، امیدوارتر بود:
الف- پیش از همه باید گفت که برگزاری نشستها، راهپیمایی ها و سایر گزینه های مدنی در ربط به موضوع قدس شریف و مردم و کشور فلسطین، به عنوان پشتوانه معنوی و تبلیغاتی، لازم و ضروری می نماید؛ تا از جهتی موجب دلگرمی و امیدواری مردم فلسطین و حامیان واقعی قدس شریف شود و از ناحیه دیگر، به دولت نامشروع و حامیان داخلی و خارجی آن نیر تفهیم شود که قدس شریف و مردم مظلوم فلسطین، تنها و دون حامی نیستند.
پس یک چنین حرکات و روال معقول و مدنی، به عنوان ضمانت کننده و بیمه کننده نهضت بر حق مردم فلسطین می بایستی وجود داشته باشد.
ب- تظاهرات و برگزاری مراسم و محافل قدس و فلسطین، نباید به کشوری دون کشوری خاص، محدود و منحصر گردد و ملتها سعی کنند تا با قانع ساختن دولتهای متبوع خویش، نهضت دفاع از قدس شریف و مردم فلسطین را به نهضتی عام وفراگیر در تمامی کشورهای اسلامی- عربی، تبدیل کنند.
فلسطین یک کشور کهن اسلامی و مردم آن مسلمان و جزو جدا ناپذیر از پیکره بزرگ جهان اسلام اند. بنابراین، زیبنده نیست و ابداً پذیرفتنی هم نخواهد بود تا برای رهایی این جزء مهم از جغرافیای اسلام و امت اسلامی، دولت و ملتهایی تلاش کنند و دولت و ملتهایی نیز دست رو دست گذاشته وبا سکوت پرسش بر انگیز و حتی خاینانه، بر جنایات هولناک و غیر انسانی دولت اسرائیل علیه مردم فلسطین، انگشت صحه و تائید بگذارد!.
ج- امت اسلامی از هر مسیر و مجرای معقول و مدنی و غیر آن، بایستی بر دولت های سازشکار عربی فشار لازم را وارد آورند و از آنها بخواهند که موضع خویش نسبت به قدس شریف و مردم و کشور فلسطین، روشن و شفاف سازند که آیا جزو پیکره جهان اسلام و امت اسلامی اند و یا آنکه با سازش با سران تلاویو و خیانت به قدس و فلسطین، راه خویش را از اسلام و امت واحده اسلامی، جدا کرده اند.
آنچه روشن و مبرهن است با روش اتخاذ شده ی کنونی از سوی سران و دول عربی، کار قدس و مبارزات مردم فلسطین، خیلی راه به جایی نخواهد برد و اگر گاهی و مدت زمانی هم پیش برود، باز با خیانت و سازشی بد تر از آن، خنثی و عقیم باقی خواهد ماند.
د- و واپسین نکته اینکه چنانکه گفته شد وجود تظاهرات، تحصنها و برگزاری محافل و مجالس تبلیغاتی و البته به عنوان پشتوانه معنوی و روانی برای نهضت فلسطین و قدس شریف، بسیار لازم و ضروری است؛ اما باید بدانیم که این مقدار برای آزادی قدس و احقاق حقوق حقه مردم مسلمان فلسطین، هیچگاهی و ابداً کافی نیست و نخواهدبود.
شعار خوب است؛ اما بایستی بدانیم و مطمئن باشیم که صهیونیزم و حامیان خارجی و منطقه ای آن، قدس شریف و خاک فلسطین را با شعار صرف اشغال نکردند و قطعاً آنان پشتوانه شعار خویش، عمل و رفتار جدی و شدید را قرار دادند.
حال ما مسلمانان و بعضاً دول حامی مرام و نهضت مردم فلسطین، اگر به واقع خواهان آزادی قدس شریف و برگشت کشور فلسطین به جغرافیای امت اسلامی هستیم که قطعاً هستیم، بایستی که به راههای عملی غیر از شعار و تبلیغات روانی نیز فکر کنیم و برای آن، طرح و برنامه اصولی و اساسی داشته باشیم تا در هر دو جبهه شعار و شعور و رفتار نیز پیروز میدان باشیم.
امروزه تبلیغات در همه زمینه ها کاربرد خویش را دارا می باشد. گزینه ها و فرآورده های مادی و معنوی بشر از خرد تا بزرگ همه و همه نیازمند تبلیغات و به تعبیر ساده تر آن شعار و صفائی دادن اند؛ از یک کودک گل فروش گرفته تا وارد کننده پیشرفته ترین تکنالوژی روز در کشور و نیز سایر صنعت کاران و کسبه و بازاریان، همگی از پرداختن به موضوع تبلیغات ناگذیرند و همگان برای فروش اجناس خویش باید بازار یابی کنند و به خوبی می دانیم که بازاریابی نیز به تبلیغات لازم و گسترده نیاز دارد.
این در باب داده ها و فرآورده های مادی و فیزیکی؛ اما زمانی که پای مسائل و موضوعات متافزیک و معنوی به میان میاید و بحث مربوط می شود به تبلیغات در حیطه باورها و اعتقادات و تمدن و فرهنگ انسانها؛ موضوع هم خطیر و حساس تر می شود و هم دقت و وسواس لازم در زمینه را می طلبد؛ چرا که ماهیت هر دو متاع تبلیغاتی و شعاری با هم متفاوت می شوند و در واقع تفاوت از زمین تا آسمان در همینجا مصداق عینی خود را پیدا می کند.
در باب تبلیغ باورها و تمدن و فرهنگ بی اندازه باید دقیق و حساس بود و مراقب بود که اولاً ذهن و عین با هم مطابقت صد در صدی داشته باشند و به اصطلاح آنچه در ظرف ذهن تبلیغ می شود، در ظرف خارج از ذهن نیز همان باشد و رابطه میان ذهن و عین، این همانی باشد و لاغیر.
ثانیاً که از اولی به مراتب مهمتر است؛ اینکه تبلیغات و شعار دادن ها در حیطه باورها و فرهنگ، دقیقاً پیش زمینه عمل و عمل نیز پشتوانه محکم و استواری برای تبلیغ و شعار باشد. حال اگر ما توانستیم و میان شعار و عمل و به تعبیر امروزی میان تبلیغات و کنش ها و رفتارهای مان، نوعی سازگاری و تعادل معقول و منطقی بر قرار کردیم، مطمئن باشیم که توانسته ایم چندین گام به هدفی که داریم نزدیک شویم.
حال و با توجه به مقدمه فوق، یکی از باورهای ما مسلمانان در حیطه مسایل متافزیک، قداست قبله اول یعنی قدس شریف و مبارزه برای آزادی آن از چنگ صهیونیزم یهودی است. واضح است که برای آزادی قدس و مسلمانان در بند فلسطینی، تنها شعار و مبارزه تبلیغاتی کافی نیست؛ همان گونه که نمی توان گفت از بحث شعار و تبیلغات هم بی نیاز هستیم.
اگر چه هستند در جامعه اسلامی نظرات و آرائی که موافقت چندانی با برگزاری مراسم تبلیغی و شعاری روز قدس ندارند و اعتراض و انتقاد همیشگی آنان به برگزار کنندگان روز جهانی قدس، عدم کارائی موثر آن نسبت به آزادی قدس و مردم در بند فلسطین است.
اما پاسخی که می شود به این گونه توهم ها داد، این است که گاهاً نفس شعار و تبلیغات هدف است و بسیار اتفاق میفتد که انسانها شعار و تبلیغات را به عنوان هدف در نظر می گیرند و با همان تبلیغات هم به هدف خویش می رسند.
در قضیه قدس شریف و برگزاری تظاهرات و راهپیمایی های میلیونی و آنهم در سراسر جهان اسلام و حتی کشورهای غیر اسلامی نیز بحث از همین قرار است. یعنی باور بر آن است که نفس همین در صحنه حاضر شدنها و خط ونشان کشیدنها برای سران رژیم نامشروع اسرائیل و حامیان امریکائی- اروپایی آنها و دول خائن عربی، زنگ خطری است که هر ساله در گوش سنگی آنان طنین انداز می شود و این پیام جدی را به آنها منتقل می کند که مسلمانان بیدارند و قدس و فلسطین فراموش نشده و امت اسلامی هر زمان که فرصت را مناسب ببینند، طومار رژیم جعلی صهیونیستی را در هم خواهند پیچید.
در هر حال، در اصل برگزاری تظاهرات و راه اندازی راه پیمائی های بزرگ و کوچک در جهان اسلام و در موثر بودن آن، شک و شبهه ای وجود ندارد و اما در چگونگی آن، نکاتی به نظر می رسد که با رعایت آنها می توان به یک برنامه دقیق و منظم و موثر، امیدوارتر بود:
الف- پیش از همه باید گفت که برگزاری نشستها، راهپیمایی ها و سایر گزینه های مدنی در ربط به موضوع قدس شریف و مردم و کشور فلسطین، به عنوان پشتوانه معنوی و تبلیغاتی، لازم و ضروری می نماید؛ تا از جهتی موجب دلگرمی و امیدواری مردم فلسطین و حامیان واقعی قدس شریف شود و از ناحیه دیگر، به دولت نامشروع و حامیان داخلی و خارجی آن نیر تفهیم شود که قدس شریف و مردم مظلوم فلسطین، تنها و دون حامی نیستند.
پس یک چنین حرکات و روال معقول و مدنی، به عنوان ضمانت کننده و بیمه کننده نهضت بر حق مردم فلسطین می بایستی وجود داشته باشد.
ب- تظاهرات و برگزاری مراسم و محافل قدس و فلسطین، نباید به کشوری دون کشوری خاص، محدود و منحصر گردد و ملتها سعی کنند تا با قانع ساختن دولتهای متبوع خویش، نهضت دفاع از قدس شریف و مردم فلسطین را به نهضتی عام وفراگیر در تمامی کشورهای اسلامی- عربی، تبدیل کنند.
فلسطین یک کشور کهن اسلامی و مردم آن مسلمان و جزو جدا ناپذیر از پیکره بزرگ جهان اسلام اند. بنابراین، زیبنده نیست و ابداً پذیرفتنی هم نخواهد بود تا برای رهایی این جزء مهم از جغرافیای اسلام و امت اسلامی، دولت و ملتهایی تلاش کنند و دولت و ملتهایی نیز دست رو دست گذاشته وبا سکوت پرسش بر انگیز و حتی خاینانه، بر جنایات هولناک و غیر انسانی دولت اسرائیل علیه مردم فلسطین، انگشت صحه و تائید بگذارد!.
ج- امت اسلامی از هر مسیر و مجرای معقول و مدنی و غیر آن، بایستی بر دولت های سازشکار عربی فشار لازم را وارد آورند و از آنها بخواهند که موضع خویش نسبت به قدس شریف و مردم و کشور فلسطین، روشن و شفاف سازند که آیا جزو پیکره جهان اسلام و امت اسلامی اند و یا آنکه با سازش با سران تلاویو و خیانت به قدس و فلسطین، راه خویش را از اسلام و امت واحده اسلامی، جدا کرده اند.
آنچه روشن و مبرهن است با روش اتخاذ شده ی کنونی از سوی سران و دول عربی، کار قدس و مبارزات مردم فلسطین، خیلی راه به جایی نخواهد برد و اگر گاهی و مدت زمانی هم پیش برود، باز با خیانت و سازشی بد تر از آن، خنثی و عقیم باقی خواهد ماند.
د- و واپسین نکته اینکه چنانکه گفته شد وجود تظاهرات، تحصنها و برگزاری محافل و مجالس تبلیغاتی و البته به عنوان پشتوانه معنوی و روانی برای نهضت فلسطین و قدس شریف، بسیار لازم و ضروری است؛ اما باید بدانیم که این مقدار برای آزادی قدس و احقاق حقوق حقه مردم مسلمان فلسطین، هیچگاهی و ابداً کافی نیست و نخواهدبود.
شعار خوب است؛ اما بایستی بدانیم و مطمئن باشیم که صهیونیزم و حامیان خارجی و منطقه ای آن، قدس شریف و خاک فلسطین را با شعار صرف اشغال نکردند و قطعاً آنان پشتوانه شعار خویش، عمل و رفتار جدی و شدید را قرار دادند.
حال ما مسلمانان و بعضاً دول حامی مرام و نهضت مردم فلسطین، اگر به واقع خواهان آزادی قدس شریف و برگشت کشور فلسطین به جغرافیای امت اسلامی هستیم که قطعاً هستیم، بایستی که به راههای عملی غیر از شعار و تبلیغات روانی نیز فکر کنیم و برای آن، طرح و برنامه اصولی و اساسی داشته باشیم تا در هر دو جبهه شعار و شعور و رفتار نیز پیروز میدان باشیم.
