بار دیگر موضوع مذاکره با طالبان به مهمترین خبر رسانه های کشور تبدیل شده است، خبری که صدایش به حدی بلند است که انفجارات و حملات تروریستی اخیر که منجر به کشته و زخمی شدن صدها تن از مردم بیگناه افغانستان شد را تحت شعاع قرار داد.
پیش از این در دوران حکومت حامد کرزی و پس از تعطیلی دفتر گروه طالبان که برای گفتگو با امریکا گشایش یافته بود، نیز اخباری در خصوص مذاکره دولت افغانستان با شبه نظامیان طالبان مطرح می شد اما هر بار با شک و تردید مطرح می شد و گاهی نیز تکذیب می گردید.
اعلام این خبر می تواند در بسیاری از محاسبات تحلیلگران و سیاستمداران تغییر ایجاد کند. اغلب تحلیلگران تا کنون معتقد بودند که تعجیل اشرف غنی برای امضای پیمان امنیتی با امریکا و مواضع وی در قبال گروه طالبان، فرستادن خط و نشان برای مخالفان مسلح دولت افغانستان می باشد.
اما نشر خبر آغاز مذاکرات پنهانی رئیس جمهور غنی با طالبان با وجود امضای پیمان امنیتی که بر باقی ماندن نیروهای خارجی در کشور صحه می گذارد و تعیین خروج نیروهای بین المللی به عنوان شرط مخالفان مسلح برای آمدن پای میز مذاکره، نشان دهنده ی یک نوع پارادوکس در عملکرد رئیس دولت وحدت ملی می باشد.
افزایش حملات مخالفان پس از امضای پیمان امنیتی را می توان دلیلی بر این مدعا دانست که طالبان کماکان بر خواست خود مبنی بر خروج نیروهای خارجی و به رسمیت نشناختن دولت افغانستان مُصر می باشند.
در صورت صحت مذاکرات پنهانی غنی با طالبان با وجود اینکه این گروه در سال های اخیر چند دور با امریکا مذاکره کردند و از به رسمیت شناختن دولت سابق افغانستان به رهبری حامد کرزی سرباز می زدند، این تغییر سیاست آنها نشان می دهد که این گروه همزمان با نشان دادن علاقه و تمایل برای گفتگو با دولت جدید افغانستان برای امتیاز گیری بیشتر بر دامنه و شدت حملات خود افزوده اند.
کارشناسان معتقدند که تردید های سیاسی و ناکامی ها در تشکیل کابینه ی جدید به عناصر طالبان فرصت داده است حملات سازمان یافته بیشتری انجام دهند.
به باور آنها معرفی نکردن یک نامزد وزیر در دو ماه گذشته با وجود انتشار خبرهایی از توافق رئیس جمهور و رئیس اجرایی درباره تعدادی از وزراء، این تاخیر را می توان شکستی برای دولت توصیف کرد.
برای پایان دادن به وضعیت موجود و حاضر شدن در هر مذاکره ای از موضع قدرت، رهبران سیاسی باید هر چه سریع تر کابینه جدید را تشکیل دهند و طرح امنیتی جدید خود را برای حل مشکلات امنیتی کشور ارائه کنند.
پیش از این در دوران حکومت حامد کرزی و پس از تعطیلی دفتر گروه طالبان که برای گفتگو با امریکا گشایش یافته بود، نیز اخباری در خصوص مذاکره دولت افغانستان با شبه نظامیان طالبان مطرح می شد اما هر بار با شک و تردید مطرح می شد و گاهی نیز تکذیب می گردید.
اعلام این خبر می تواند در بسیاری از محاسبات تحلیلگران و سیاستمداران تغییر ایجاد کند. اغلب تحلیلگران تا کنون معتقد بودند که تعجیل اشرف غنی برای امضای پیمان امنیتی با امریکا و مواضع وی در قبال گروه طالبان، فرستادن خط و نشان برای مخالفان مسلح دولت افغانستان می باشد.
اما نشر خبر آغاز مذاکرات پنهانی رئیس جمهور غنی با طالبان با وجود امضای پیمان امنیتی که بر باقی ماندن نیروهای خارجی در کشور صحه می گذارد و تعیین خروج نیروهای بین المللی به عنوان شرط مخالفان مسلح برای آمدن پای میز مذاکره، نشان دهنده ی یک نوع پارادوکس در عملکرد رئیس دولت وحدت ملی می باشد.
افزایش حملات مخالفان پس از امضای پیمان امنیتی را می توان دلیلی بر این مدعا دانست که طالبان کماکان بر خواست خود مبنی بر خروج نیروهای خارجی و به رسمیت نشناختن دولت افغانستان مُصر می باشند.
در صورت صحت مذاکرات پنهانی غنی با طالبان با وجود اینکه این گروه در سال های اخیر چند دور با امریکا مذاکره کردند و از به رسمیت شناختن دولت سابق افغانستان به رهبری حامد کرزی سرباز می زدند، این تغییر سیاست آنها نشان می دهد که این گروه همزمان با نشان دادن علاقه و تمایل برای گفتگو با دولت جدید افغانستان برای امتیاز گیری بیشتر بر دامنه و شدت حملات خود افزوده اند.
کارشناسان معتقدند که تردید های سیاسی و ناکامی ها در تشکیل کابینه ی جدید به عناصر طالبان فرصت داده است حملات سازمان یافته بیشتری انجام دهند.
به باور آنها معرفی نکردن یک نامزد وزیر در دو ماه گذشته با وجود انتشار خبرهایی از توافق رئیس جمهور و رئیس اجرایی درباره تعدادی از وزراء، این تاخیر را می توان شکستی برای دولت توصیف کرد.
برای پایان دادن به وضعیت موجود و حاضر شدن در هر مذاکره ای از موضع قدرت، رهبران سیاسی باید هر چه سریع تر کابینه جدید را تشکیل دهند و طرح امنیتی جدید خود را برای حل مشکلات امنیتی کشور ارائه کنند.
