همزمان با اعلام نتایج شمارش اکثر صندوق‌های رای در مصر که از پیروزی قاطع فرمانده سابق ارتش این کشور، عبدالفتاح سیسی حکایت دارد، امریکا اعلام کرده "دموکراسی فقط برگزاری انتخابات نیست" و کاخ سفید نگران اوضاع سیاسی در مصر است.
جن ساکی؛ از سخنگویان وزارت خارجه امریکا، روز پنجشنبه گفت:"ما هنوز منتظر اعلام نتیجه رسمی و نهایی هستیم، مثل همه موارد مشابه؛ ولی بیش از پیش نگران شرایط سیاسی محدود قبل از انتخابات هستیم و تاثیر این شرایط بر فراگیر بودن دولت آینده مصر و ثبات در این کشور. شرایطی مثل بازداشت‌های سیاسی و محدود کردن آزادی رسانه‌ها. دموکراسی، صرفا انتخابات نیست."
در همین حال، نتایج ادامه شمارش آرا در مصر از کسب حدود ۹۳ درصد آرا به نفع آقای سیسی حکایت دارد و همزمان نتایج از میزان مشارکت حدود ۴۶ درصد واجدان شرایط خبر می‌دهد؛ آماری که بسیار پایین‌تر از برآوردهای سیسی است.
حامیان اخوان المسلمین و چند گروه لیبرال و سکولار در مصر این انتخابات را تحریم کرده بودند.
به این ترتیب به باور ناظران و تحلیلگران، جنرال سیسی جانشین حسنی مبارک شد؛ زیرا به شیوه او به قدرت دست یافته است. حسنی مبارک نیز در قدم نخست یک نظامی بود و مانند سیسی اونیفورم نظامی اش را کنار گذاشت؛ تا بر گرده مردم اش سوار شود؛ اما تصور نمی شود تغییر لباس بتواند به تغییر ماهیت فکر و نوع نگاه افراد به دموکراسی، قانون، آرای مردم و آزادی نیز منجر شود.
او جانشین محمد مرسی محسوب نمی شود. مرسی هرچه نداشت یک مشروعیت حداکثری و دموکراتیک را با خود داشت. آقای مرسی، نماینده اکثریت جامعه مصر بود. او نخستین رییس جمهوری مشروع و دموکراتیک مصر بود که در نتیجه یک انتخابات سراسری و واقعا مردمی و رقابتی برگزیده شد.
در اینکه او نیز در یکسال ریاست جمهوری اش اشتباهاتی مرتکب شد شکی نیست. او کمی بیشتر از حد معمول، اقتدارگرایانه و انحصارطلبانه عمل کرد؛ اما رقبا و منتقدان او نیز به شدت تند رفتند. منتقدان او اغلب احزاب لاییک و سکولار بودند. آنها در مقابله با مرسی تا آنجا پیش رفتند که هرگز فکر نکردند اگر مرسی برود سیسی خواهد آمد و در آن صورت، دیگر هیچکس از لیبرال و اسلامگرا، فرصت و فضای تنفس پیدا نخواهد کرد و این یعنی مرگ انقلاب مصر. انتخابات نمایشی اخیر نشانه آشکار همین مساله بود. هم لیبرال ها آن را تحریم کردند و هم اسلامگراها.
مصر از این پس روزهای سخت و دشواری را آغاز خواهد کرد.
همه چیز به دولتی بستگی دارد که قرار است سیسی تشکیل دهد. انتظار نمی رود این دولت، یک دولت فراگیر وحدت ملی باشد. مشارکت احزاب نیرومند مصر در انتخابات اخیر تقریبا صفر بود و سیسی تنها یک رقیب داشت و او حمدین صباحی بود. حضور او بیشتر فرمالیته و نمادین و تنها به منظور رقابتی نشان دادن روند انتخابات بود. آقای صباحی از همان ابتدا برای شکست آمده بود.
سه روز انتخابات را تمدید کردند؛ تا شاید جمعیت بیشتری را پای صندوق های رای بکشند؛ اما این اتفاق نیفتاد. مشروعیت انتخابات به دلیل مشارکت پایین مردم، عمیقا زیر سؤال است.
سیسی حتی اگر سوابق نظامی گری و کشتارهای بیرحمانه او در ماجرای برخورد با اخوان المسلمین را کنار بگذاریم و او را رییس جمهور بدانیم، در نهایت یک رییس جمهور حداقلی است؛ کسی که مشروعیت اش را نه مدیون «رای اکثریت»؛ بلکه «اکثریت رای» است؛ اکثریت رای یک اقلیت کوچک جامعه مصر که از بقایای رژیم مبارک، ریزه خواران خوان حاکمیت نظامیان و خانواده اعضای باند کودتا بودند. این در حالی است که شرط اول تحقق دموکراسی و یک انتخابات دموکراتیک، رای اکثریت است؛ اما اکثریت رای تنها برای پیروزی یک نامزد اهمیت دارد.
در این میان، موضع امریکا در قبال نمایش انتخاباتی اخیر مصر، عمیقا پارادکسیکال و متناقض نماست. امریکا این انتخابات نمایشی را نه رد کرده و نه تایید؛ اما به جای آن، در یک فرافکنی زیرکانه، به آینده ثبات سیاسی در مصر، اشاره کرده است!
این در حالی است که برای مصر به رهبری یک جنرال خودکامه نظامی، آینده ای سیاسی وجود ندارد. سیاست با نظامی گری فاصله بسیاری دارد. دشمن درجه یک دموکراسی، نظامی گری است. یک نظامی نمی تواند رییس جمهور خوبی باشد. امریکا هم به خوبی آن را می داند؛ اما به دلیل انتقاداتی که از آن کشور در زمینه حمایت از رؤسای جمهور دیکتاتور و نظامی وجود دارد، نمی خواهد مستقیما مشروعیت مرسی را تایید کند؛ اما در عین حال، از رد نتیجه انتخابات مصر هم خودداری می کند و این یعنی دورویی و ریاکاری خاص ایالات متحده در برخورد با دموکراسی و آزادی و حقوق بشر و قانون مداری.
جن ساکی؛ از سخنگویان وزارت خارجه امریکا، روز پنجشنبه گفت:"ما هنوز منتظر اعلام نتیجه رسمی و نهایی هستیم، مثل همه موارد مشابه؛ ولی بیش از پیش نگران شرایط سیاسی محدود قبل از انتخابات هستیم و تاثیر این شرایط بر فراگیر بودن دولت آینده مصر و ثبات در این کشور. شرایطی مثل بازداشت‌های سیاسی و محدود کردن آزادی رسانه‌ها. دموکراسی، صرفا انتخابات نیست."
در همین حال، نتایج ادامه شمارش آرا در مصر از کسب حدود ۹۳ درصد آرا به نفع آقای سیسی حکایت دارد و همزمان نتایج از میزان مشارکت حدود ۴۶ درصد واجدان شرایط خبر می‌دهد؛ آماری که بسیار پایین‌تر از برآوردهای سیسی است.
حامیان اخوان المسلمین و چند گروه لیبرال و سکولار در مصر این انتخابات را تحریم کرده بودند.
به این ترتیب به باور ناظران و تحلیلگران، جنرال سیسی جانشین حسنی مبارک شد؛ زیرا به شیوه او به قدرت دست یافته است. حسنی مبارک نیز در قدم نخست یک نظامی بود و مانند سیسی اونیفورم نظامی اش را کنار گذاشت؛ تا بر گرده مردم اش سوار شود؛ اما تصور نمی شود تغییر لباس بتواند به تغییر ماهیت فکر و نوع نگاه افراد به دموکراسی، قانون، آرای مردم و آزادی نیز منجر شود.
او جانشین محمد مرسی محسوب نمی شود. مرسی هرچه نداشت یک مشروعیت حداکثری و دموکراتیک را با خود داشت. آقای مرسی، نماینده اکثریت جامعه مصر بود. او نخستین رییس جمهوری مشروع و دموکراتیک مصر بود که در نتیجه یک انتخابات سراسری و واقعا مردمی و رقابتی برگزیده شد.
در اینکه او نیز در یکسال ریاست جمهوری اش اشتباهاتی مرتکب شد شکی نیست. او کمی بیشتر از حد معمول، اقتدارگرایانه و انحصارطلبانه عمل کرد؛ اما رقبا و منتقدان او نیز به شدت تند رفتند. منتقدان او اغلب احزاب لاییک و سکولار بودند. آنها در مقابله با مرسی تا آنجا پیش رفتند که هرگز فکر نکردند اگر مرسی برود سیسی خواهد آمد و در آن صورت، دیگر هیچکس از لیبرال و اسلامگرا، فرصت و فضای تنفس پیدا نخواهد کرد و این یعنی مرگ انقلاب مصر. انتخابات نمایشی اخیر نشانه آشکار همین مساله بود. هم لیبرال ها آن را تحریم کردند و هم اسلامگراها.
مصر از این پس روزهای سخت و دشواری را آغاز خواهد کرد.
همه چیز به دولتی بستگی دارد که قرار است سیسی تشکیل دهد. انتظار نمی رود این دولت، یک دولت فراگیر وحدت ملی باشد. مشارکت احزاب نیرومند مصر در انتخابات اخیر تقریبا صفر بود و سیسی تنها یک رقیب داشت و او حمدین صباحی بود. حضور او بیشتر فرمالیته و نمادین و تنها به منظور رقابتی نشان دادن روند انتخابات بود. آقای صباحی از همان ابتدا برای شکست آمده بود.
سه روز انتخابات را تمدید کردند؛ تا شاید جمعیت بیشتری را پای صندوق های رای بکشند؛ اما این اتفاق نیفتاد. مشروعیت انتخابات به دلیل مشارکت پایین مردم، عمیقا زیر سؤال است.
سیسی حتی اگر سوابق نظامی گری و کشتارهای بیرحمانه او در ماجرای برخورد با اخوان المسلمین را کنار بگذاریم و او را رییس جمهور بدانیم، در نهایت یک رییس جمهور حداقلی است؛ کسی که مشروعیت اش را نه مدیون «رای اکثریت»؛ بلکه «اکثریت رای» است؛ اکثریت رای یک اقلیت کوچک جامعه مصر که از بقایای رژیم مبارک، ریزه خواران خوان حاکمیت نظامیان و خانواده اعضای باند کودتا بودند. این در حالی است که شرط اول تحقق دموکراسی و یک انتخابات دموکراتیک، رای اکثریت است؛ اما اکثریت رای تنها برای پیروزی یک نامزد اهمیت دارد.
در این میان، موضع امریکا در قبال نمایش انتخاباتی اخیر مصر، عمیقا پارادکسیکال و متناقض نماست. امریکا این انتخابات نمایشی را نه رد کرده و نه تایید؛ اما به جای آن، در یک فرافکنی زیرکانه، به آینده ثبات سیاسی در مصر، اشاره کرده است!
این در حالی است که برای مصر به رهبری یک جنرال خودکامه نظامی، آینده ای سیاسی وجود ندارد. سیاست با نظامی گری فاصله بسیاری دارد. دشمن درجه یک دموکراسی، نظامی گری است. یک نظامی نمی تواند رییس جمهور خوبی باشد. امریکا هم به خوبی آن را می داند؛ اما به دلیل انتقاداتی که از آن کشور در زمینه حمایت از رؤسای جمهور دیکتاتور و نظامی وجود دارد، نمی خواهد مستقیما مشروعیت مرسی را تایید کند؛ اما در عین حال، از رد نتیجه انتخابات مصر هم خودداری می کند و این یعنی دورویی و ریاکاری خاص ایالات متحده در برخورد با دموکراسی و آزادی و حقوق بشر و قانون مداری.
منبع : خبرگزاری صدای افغان(آوا) - سرویس تحلیل و پژوهش اخبار
