مسئولان مؤسسه انتخابات آزاد و عادلانه افغانستان "فیفا" روز پنجشنبه اعلام کردند که اکثر نامزدان ریاست جمهوری ناامنی را از چالش های اساسی فراروی مبارزات انتخاباتی شان عنوان کرده اند.
مسئولان فیفا همچنین از عملکرد وزارت داخله مبنی بر برکناری شماری از افسران به دلیل دخالت در امور انتخابات قدردانی کردند.
آنان می گویند که یافته های ناظران این مؤسسه در ۳۴ ولایت کشور نشان می دهد که وضعیت ناامنی در شماری از ولایات مبارزات انتخاباتی نامزدان را با مشکل مواجه کرده است.
حدود یکماه از مبارزات انتخاباتی نامزدان ریاست جمهوری گذشته؛ اما ناامنی در تعدادی از ولایات بر مبارزات انتخاباتی نامزدان تاثیر منفی داشته است.
نورستان، زابل، کنر، ارزگان، سمنگان، خوست، پکتیا، پکتیکا، بامیان، دایکندی، غزنی و بدخشان از جمله ولایت هایی است که در آن از شور و شوق انتخاباتی و کمپاین های نامزدها خبر چندانی نیست.
در برخی از این ولایت ها براساس گزارش ها، شماری از نامزدها فقط توانسته اند دفاتر شان را افتتاح کنند؛ اما به ندرت از برگزاری کمپاین های مفصل انتخابات خبری از این ولایت ها گزارش می شود.
این در حالی است که تاکنون هیچ نامزدی به ولایت های یادشده سفر نکرده است و این نیز نشان می دهد که این ولایات در روند انتخابات فراموش شده و کمتر کسی به آن توجه می کند.
از جانب دیگر، برخی کارشناسان افزون بر ناامنی و احتمال خطر و وجود تهدیدهای امنیتی، وضعیت بد آب و هوایی و بسته بودن راه های این ولایات به دلیل بارش برف را نیز از دیگر دلایل نبود هیچ نشانه ای از کمپاین انتخاباتی می دانند.
به عنوان نمونه بخش هایی از غزنی، ولایت دایکندی، ولایت بامیان و ولایت بدخشان از جمله این مناطق هستند. این ولایات به استثنای غزنی، غالبا امن هستند؛ اما وضعیت بد آب و هوایی و شرایط دشوار جوی، مانع از راه اندازی کمپاین های انتخاباتی در آنها شده است.
در هر حال، کارشناسان می گویند که اگر دولت و نهادهای مسئول به سرعت، تدابیری برای رفع نگرانی های نامزدها در زمینه نبود امنیت و همچنین بسته بودن راه های مواصلاتی این ولایات، روی دست نگیرند، این خطر وجود دارد که این امر، کلیت انتخابات در این ولایت ها را زیر سوال برده و تحت تاثیر قرار دهد.
اکنون یکماه از آغاز کمپاین های انتخاباتی می گذرد و همچنان بخش عظیمی از تلاش های نامزدها به منظور جلب نظر مردم، در کابل؛ پایتخت متمرکز است.
نباید فراموش کرد که کابل حداکثر بین ۴ تا ۶ میلیون جمعیت دارد و مسلما همه این میزان از جمعیت پایتخت، واجد شرایط رای دهی نیستند؛ صرف نظر از اینکه از این میان، چه تعداد شایق به رای دهی خواهند بود و نکته دیگر اینکه از میان آنان، چقدر رای بین ۱۰ نامزد انتخابات ریاست جمهوری، تقسیم و پراکنده می شود.
در این شکی نیست که کابل، امن است و همچنین کانون اصلی قدرت سیاسی محسوب می شود؛ با این وجود، پایتخت امتیازات دیگری غیر از وجود امنیت و کانون قدرت بودن نیز دارد و آن تجمع و تمرکز رسانه های جمعی است. این امر سبب می شود؛ تا صدای نامزدها زودتر به گوش مخاطبان آنها برسد و هزینه کمتری برای آنها در پی داشته باشد؛ اما آیا همه آرا نیز در پایتخت است؟ و یا همه مردم افغانستان می توانند از کابل، پیام نامزدها را دریافت کرده و براساس برنامه های شان به آنان رای بدهند؟
متاسفانه پاسخ این پرسش ها منفی است. ولایاتی که از آنها نام برده شد، مهم ترین ولایات افغانستان هستند و در عین حال، محروم ترین ولایت ها نیز محسوب می شوند.
جمعیت زیادی در این ولایت ها، متمرکز است و از سوی دیگر، بیشترین نیاز را همین مردم به شنیدن برنامه های نامزدان دارند؛ تا مطمئن شوند کدام نامزد برای فقر و محرومیت آنها برنامه های راهگشا دارد.
اگر وضعیت به همین صورت به پیش برود به نظر می رسد این امر، نه تنها بر میزان مشارکت مردم در این ولایات اثر منفی خواهد گذاشت و در نتیجه مشروعیت انتخابات را زیر سوال خواهد برد؛ بلکه کلیت برگزاری انتخابات در این ولایات را نیز با خطر روبرو خواهد کرد.
مسئولان فیفا همچنین از عملکرد وزارت داخله مبنی بر برکناری شماری از افسران به دلیل دخالت در امور انتخابات قدردانی کردند.
آنان می گویند که یافته های ناظران این مؤسسه در ۳۴ ولایت کشور نشان می دهد که وضعیت ناامنی در شماری از ولایات مبارزات انتخاباتی نامزدان را با مشکل مواجه کرده است.
حدود یکماه از مبارزات انتخاباتی نامزدان ریاست جمهوری گذشته؛ اما ناامنی در تعدادی از ولایات بر مبارزات انتخاباتی نامزدان تاثیر منفی داشته است.
نورستان، زابل، کنر، ارزگان، سمنگان، خوست، پکتیا، پکتیکا، بامیان، دایکندی، غزنی و بدخشان از جمله ولایت هایی است که در آن از شور و شوق انتخاباتی و کمپاین های نامزدها خبر چندانی نیست.
در برخی از این ولایت ها براساس گزارش ها، شماری از نامزدها فقط توانسته اند دفاتر شان را افتتاح کنند؛ اما به ندرت از برگزاری کمپاین های مفصل انتخابات خبری از این ولایت ها گزارش می شود.
این در حالی است که تاکنون هیچ نامزدی به ولایت های یادشده سفر نکرده است و این نیز نشان می دهد که این ولایات در روند انتخابات فراموش شده و کمتر کسی به آن توجه می کند.
از جانب دیگر، برخی کارشناسان افزون بر ناامنی و احتمال خطر و وجود تهدیدهای امنیتی، وضعیت بد آب و هوایی و بسته بودن راه های این ولایات به دلیل بارش برف را نیز از دیگر دلایل نبود هیچ نشانه ای از کمپاین انتخاباتی می دانند.
به عنوان نمونه بخش هایی از غزنی، ولایت دایکندی، ولایت بامیان و ولایت بدخشان از جمله این مناطق هستند. این ولایات به استثنای غزنی، غالبا امن هستند؛ اما وضعیت بد آب و هوایی و شرایط دشوار جوی، مانع از راه اندازی کمپاین های انتخاباتی در آنها شده است.
در هر حال، کارشناسان می گویند که اگر دولت و نهادهای مسئول به سرعت، تدابیری برای رفع نگرانی های نامزدها در زمینه نبود امنیت و همچنین بسته بودن راه های مواصلاتی این ولایات، روی دست نگیرند، این خطر وجود دارد که این امر، کلیت انتخابات در این ولایت ها را زیر سوال برده و تحت تاثیر قرار دهد.
اکنون یکماه از آغاز کمپاین های انتخاباتی می گذرد و همچنان بخش عظیمی از تلاش های نامزدها به منظور جلب نظر مردم، در کابل؛ پایتخت متمرکز است.
نباید فراموش کرد که کابل حداکثر بین ۴ تا ۶ میلیون جمعیت دارد و مسلما همه این میزان از جمعیت پایتخت، واجد شرایط رای دهی نیستند؛ صرف نظر از اینکه از این میان، چه تعداد شایق به رای دهی خواهند بود و نکته دیگر اینکه از میان آنان، چقدر رای بین ۱۰ نامزد انتخابات ریاست جمهوری، تقسیم و پراکنده می شود.
در این شکی نیست که کابل، امن است و همچنین کانون اصلی قدرت سیاسی محسوب می شود؛ با این وجود، پایتخت امتیازات دیگری غیر از وجود امنیت و کانون قدرت بودن نیز دارد و آن تجمع و تمرکز رسانه های جمعی است. این امر سبب می شود؛ تا صدای نامزدها زودتر به گوش مخاطبان آنها برسد و هزینه کمتری برای آنها در پی داشته باشد؛ اما آیا همه آرا نیز در پایتخت است؟ و یا همه مردم افغانستان می توانند از کابل، پیام نامزدها را دریافت کرده و براساس برنامه های شان به آنان رای بدهند؟
متاسفانه پاسخ این پرسش ها منفی است. ولایاتی که از آنها نام برده شد، مهم ترین ولایات افغانستان هستند و در عین حال، محروم ترین ولایت ها نیز محسوب می شوند.
جمعیت زیادی در این ولایت ها، متمرکز است و از سوی دیگر، بیشترین نیاز را همین مردم به شنیدن برنامه های نامزدان دارند؛ تا مطمئن شوند کدام نامزد برای فقر و محرومیت آنها برنامه های راهگشا دارد.
اگر وضعیت به همین صورت به پیش برود به نظر می رسد این امر، نه تنها بر میزان مشارکت مردم در این ولایات اثر منفی خواهد گذاشت و در نتیجه مشروعیت انتخابات را زیر سوال خواهد برد؛ بلکه کلیت برگزاری انتخابات در این ولایات را نیز با خطر روبرو خواهد کرد.
