حامد کرزی؛ رییس جمهور از وضعیتی که در زندان بگرام جریان دارد به شدت انتقاد کرده و این زندان را کارخانه طالب سازی خوانده است.
حامد کرزی گفت:"از معلوماتی که من دارم، بگرام فابریکه طالب سازی است. بگرام جایی است که در آن مردم بی گناه آورده می شوند و به آنان علیه خاک و وطن و دولت شان نفرت داده می شود".
وی افزود:"در سال ۲۰۰۸ در نشستی که با جو بایدن سناتور و نامزد انتخابات ریاست جمهوری امریکا و شماری دیگر از سناتوران امریکایی داشتم آنان گفتند که ما مردم شما را به تعداد زیادتر بندی می کنیم. ما حتی اگر سر مردم شما شک داشته باشیم بندی می کنیم. ما برای شان گفتیم این کاری است که شوروی ها در افغانستان می کردند که باعث قیام عظیم و جهاد مردم افغانستان شد؛ آنها گفتند که نه خیر ما تاسیسات بزرگ تری می سازیم و مردم بیشتری از شما را زندانی می سازیم... من به این سناتوران گفتم که شما نمی توانید و ما نمی گذاریم که این کار را کنید. آنان گفتند که تو یک فرد هستی، جلو ما را گرفته نمی توانی".
سخنان آقای کرزی، همچنان بر تاریکی ها و ابهامات اهداف و ماموریت نیروهای امریکایی در افغانستان روشنی می اندازد و نشان می دهد که آنها نسبت به مردم افغانستان چه نگاهی دارند و برای چه منظوری در این کشور پایگاه می زنند، تاسیسات بزرگ ایجاد می کنند و عملیات های نظامی مرگبار راه اندازی می نمایند.
آقای کرزی درست می گوید که آنها در زندان های خود به افرادی که بازداشت می کنند آموزش نفرت از وطن، دولت و مردم خویش می دهند. این درست است؛ زیرا حتی اگر امریکایی ها چنین هدفی را از زندانی کردن افراد دنبال نکنند –که البته براساس اظهارات آقای کرزی و استناد او به سخنان جو بایدن در سال ۲۰۰۸ چنین می کنند- کارکرد و برآیند زندانی کردن بدون دلیل و شکنجه های مخوف و مرگباری که در زندان های امریکایی بر شهروندان افغان اعمال می شود چیزی جز این نیست.
اما در این میان نمی توان انکار کرد که رییس جمهور کرزی به جز تلاش و تصمیم برای بستن زندان بگرام، مسؤولیت های بزرگی نیز در برابر مردم خویش دارد و مردم انتظار داشتند به آنها عمل می شد.
آقای کرزی در سال ۲۰۰۸ باید به مردم اعلام می کرد که امریکا در پی چه اهدافی در زندان بگرام و در کل از ماموریت نظامی خویش در افغانستان اند و مردم این کشور در چارچوب این ماموریت، چه سرنوشتی پیدا می کنند.
آقای کرزی در آن زمان باید مردم را آگاه می کرد که آنها اهداف و آماج سلطه جویی های نظامی ایالات متحده هستند و امریکا با ایجاد تاسیسات بزرگ در پی زندانی کردن افراد بیشتری از میان مردم افغانستان و شکنجه و آزار آنهاست.
آقای کرزی به مثابه یک رییس جمهور ملی و متعلق به ملت افغانستان در سال ۲۰۰۸ باید مردم را در جریان این تصمیم قرار می داد و به آنها اعلام می کرد که برای ایستادگی در برابر این اهداف، نیازمند کمک و همکاری و پشتیبانی وسیع مردم است.
رییس جمهور خود اذعان می کند که به امریکایی ها اعلام کرده که راهی را که آنها در مقابله با مردم افغانستان می روند همان راهی است که شوروی رفت و در نهایت با واکنش و قیام و جهاد مردم افغانستان منجر شد و به شکست جهانی کمونیزم انجامید؛ اما در افغانستان امروز، نهادهای ملی و مردمی وجود دارد که نه اجازه می دهد کشور به سرنوشت روزگار سلطه شوروی برگردد و نه یک قدرت خارجی، تمام آزادی های اساسی مردم این سرزمین را نقض کرده و آنها را مصادره نماید.
رییس جمهور برای این منظور باید این خواسته ها و نیات امریکایی ها را به اطلاع این نهادها مانند پارلمان و شورای ملی می رساند و در زمینه امضای پیمان استراتژیک و همچنین برپایی لویه جرگه برای امضای پیمان امنیتی نیز آن را در اختیار مردم قرار می داد؛ تا آنها قادر به تصمیم گیری در این خصوص می شدند که کدام امریکا را می خواهند و با چه امریکایی می خواهند روابط استراتژیک برقرار کنند. کدام امریکا می خواهد در ۹ نقطه مهم کشور، پایگاه های بزرگ نظامی داشته باشد و...
رییس جمهور به عنوان نماینده و برگزیده مردم بدون شک نسبت به این مسایل، مسؤول است.
حامد کرزی گفت:"از معلوماتی که من دارم، بگرام فابریکه طالب سازی است. بگرام جایی است که در آن مردم بی گناه آورده می شوند و به آنان علیه خاک و وطن و دولت شان نفرت داده می شود".
وی افزود:"در سال ۲۰۰۸ در نشستی که با جو بایدن سناتور و نامزد انتخابات ریاست جمهوری امریکا و شماری دیگر از سناتوران امریکایی داشتم آنان گفتند که ما مردم شما را به تعداد زیادتر بندی می کنیم. ما حتی اگر سر مردم شما شک داشته باشیم بندی می کنیم. ما برای شان گفتیم این کاری است که شوروی ها در افغانستان می کردند که باعث قیام عظیم و جهاد مردم افغانستان شد؛ آنها گفتند که نه خیر ما تاسیسات بزرگ تری می سازیم و مردم بیشتری از شما را زندانی می سازیم... من به این سناتوران گفتم که شما نمی توانید و ما نمی گذاریم که این کار را کنید. آنان گفتند که تو یک فرد هستی، جلو ما را گرفته نمی توانی".
سخنان آقای کرزی، همچنان بر تاریکی ها و ابهامات اهداف و ماموریت نیروهای امریکایی در افغانستان روشنی می اندازد و نشان می دهد که آنها نسبت به مردم افغانستان چه نگاهی دارند و برای چه منظوری در این کشور پایگاه می زنند، تاسیسات بزرگ ایجاد می کنند و عملیات های نظامی مرگبار راه اندازی می نمایند.
آقای کرزی درست می گوید که آنها در زندان های خود به افرادی که بازداشت می کنند آموزش نفرت از وطن، دولت و مردم خویش می دهند. این درست است؛ زیرا حتی اگر امریکایی ها چنین هدفی را از زندانی کردن افراد دنبال نکنند –که البته براساس اظهارات آقای کرزی و استناد او به سخنان جو بایدن در سال ۲۰۰۸ چنین می کنند- کارکرد و برآیند زندانی کردن بدون دلیل و شکنجه های مخوف و مرگباری که در زندان های امریکایی بر شهروندان افغان اعمال می شود چیزی جز این نیست.
اما در این میان نمی توان انکار کرد که رییس جمهور کرزی به جز تلاش و تصمیم برای بستن زندان بگرام، مسؤولیت های بزرگی نیز در برابر مردم خویش دارد و مردم انتظار داشتند به آنها عمل می شد.
آقای کرزی در سال ۲۰۰۸ باید به مردم اعلام می کرد که امریکا در پی چه اهدافی در زندان بگرام و در کل از ماموریت نظامی خویش در افغانستان اند و مردم این کشور در چارچوب این ماموریت، چه سرنوشتی پیدا می کنند.
آقای کرزی در آن زمان باید مردم را آگاه می کرد که آنها اهداف و آماج سلطه جویی های نظامی ایالات متحده هستند و امریکا با ایجاد تاسیسات بزرگ در پی زندانی کردن افراد بیشتری از میان مردم افغانستان و شکنجه و آزار آنهاست.
آقای کرزی به مثابه یک رییس جمهور ملی و متعلق به ملت افغانستان در سال ۲۰۰۸ باید مردم را در جریان این تصمیم قرار می داد و به آنها اعلام می کرد که برای ایستادگی در برابر این اهداف، نیازمند کمک و همکاری و پشتیبانی وسیع مردم است.
رییس جمهور خود اذعان می کند که به امریکایی ها اعلام کرده که راهی را که آنها در مقابله با مردم افغانستان می روند همان راهی است که شوروی رفت و در نهایت با واکنش و قیام و جهاد مردم افغانستان منجر شد و به شکست جهانی کمونیزم انجامید؛ اما در افغانستان امروز، نهادهای ملی و مردمی وجود دارد که نه اجازه می دهد کشور به سرنوشت روزگار سلطه شوروی برگردد و نه یک قدرت خارجی، تمام آزادی های اساسی مردم این سرزمین را نقض کرده و آنها را مصادره نماید.
رییس جمهور برای این منظور باید این خواسته ها و نیات امریکایی ها را به اطلاع این نهادها مانند پارلمان و شورای ملی می رساند و در زمینه امضای پیمان استراتژیک و همچنین برپایی لویه جرگه برای امضای پیمان امنیتی نیز آن را در اختیار مردم قرار می داد؛ تا آنها قادر به تصمیم گیری در این خصوص می شدند که کدام امریکا را می خواهند و با چه امریکایی می خواهند روابط استراتژیک برقرار کنند. کدام امریکا می خواهد در ۹ نقطه مهم کشور، پایگاه های بزرگ نظامی داشته باشد و...
رییس جمهور به عنوان نماینده و برگزیده مردم بدون شک نسبت به این مسایل، مسؤول است.
