"بر اساس خبر رسانه ها حامد کرزی؛ رئیس جمهوری اسلامی افغانستان در راس یک هیات عالی رتبه دولتی، عازم لندن شد.به گزارش خبرگزاری آوا،رئیس جمهور کرزی در جریان این سفر در مجمع اقتصادی جهان اسلام و نشست سه جانبه سران افغانستان، پاکستان و بریتانیا شرکت می کند.
وی همچنین در دانشگاه اکسفورد سخنرانی می کند و از اکادمی نظامی "سند هرست" نیز بازدید به عمل می آورد.
کرزی در جریان این سفر پنج روزه با دیوید کامرون صدراعظم، فیلیپ هاموند وزیر دفاع، جستین گرنینگ وزیر انکشاف بین المللی و سایر مقامات عالی رتبه بریتانیا دیدار و با آنان راجع به روابط و همکاری های دو جانبه گفتگو خواهد کرد."
کارشناسان به طور کلی در باره نشستهایی که در چند سال اخیر در باره افغانستان برگزار شده و می شود، دارای دیدگاههای گوناگون و متفاوت اند. برخی این نشستها را علاوه بر آنکه برای بالا بردن پرستیژ سیاسی دولت و کشور افغانستان موثر می دانند، معتقدند که نشستها و کنفرانسهای برگزار شده، چندان بی تاثیر هم نبوده و نه تنها بی تاثیر نبوده که بسیاری از دستآوردها و تحولات مثبت در طول این چند سال گذشته، مرهون و مدیون همین نشستها و کنفرانسهای بزرگ و کوچک در سطح کشور و جهان، برای افغانستان بوده است.
مثالی که این دسته از آگاهان برای استدلال و ادعای خویش میاورند، ثمربخشی و بازدهی کنفرانس بین المللی بن اول در آلمان است که به قول بسیاری، این کنفرانس و فیصله های آن، توانست تاریخ چند سال اخیر افغانستان را دگرگون و سرنوشت مردم این سامان را تغییر دهد.
از دید این دسته از آگاهان، هیچ نشست و کنفرانسی ولو کوچک، وجود ندارد که تاثیری ول اندک در اوضاع و احوال کشور و دولت و ملتی نداشته باشد. هر نشست و کنفرانس داخلی و خارجی، می تواند تاثیرات خویش را داشته باشد و گاهاً این تاثیرات چنان عمیق و ملموس است که هیچ کسی نمی تواند اثر یا آثار بجا مانده از آن را انکار کند؛ مانند همین کنفرانس بن اول که حدود یازده سال قبل، برای تصمیم گیری در باره افغانستان و سرنوشت دولت و ملت آن در کشور آلمان برگزار شد.
این دسته از صاحبنظران بر این باوراند که برگزاری نشستها و کنفرانسها، حکم مواد خام و مباحث نظری تصمیم ها و فیصله های بزرگ و کوچک دولت و کشورها را دارد و در همین نشستها و همایشهای منطقه ای و جهانی است که سران و رهبران دولت و ملتها با یکدیگر دیدار کرده و شالوده برقراری روابط سیاسی، فرهنگی و اقتصادی نظامی را با همدیگر می ریزند.
اما دسته دیگر از آگاهان بر این باوراند که آنچه حکم مواد خام و مباحث نظری را دارد، نه نشستها و کنفرانسهایی است که هر از گاه، در کشوری برگزار می شود؛ بلکه مواد خام، آن طرحها و نقشه های استعماری و ویرانگری است که قدرتهای بزرگ و قوی برای تحمیق و تسخیر ذهن و فکر و نیز غارت سرمایه های بومی ملتهای ضعیف، در نهان و خفا کشیده شده و به کمک همین نشستها و کنفرانسهای کذایی، بدانها جامعه عمل پوشانده می شود.
از دیدگاه این دسته از کارشناسان، نتیجه این گونه نشستها و کنفرانسها، هیچگاهی به سود دولت و کشورهای ضعیف نگهداشته شده تمام نشده و نفع اصلی و واقعی این همایشهای بزرگ و کوچک، فقط و فقط به دولتهای قوی و زورگو می رسد.
با توجه به این دیدگاه، برعکس دیدگاه اول که معتقد بود نتیجه کنفرانس بن اول به سود دولت و ملت افغانستان تمام شد؛ کشور و مردم افغانستان، هیچ گونه نفع مادی و معنوی از این کنفرانس کذایی نبردند و نتیجه آن نیز نه تنها به سود این کشور و ملت نبود که ضرر و زیانهای متنوع و بسیاری را متوجه فرهنگ، اقتصاد و استقلال سیاسی این مردم و کشور نیز کرد.
به باور این تعداد، در بخش فرهنگ، فرهنگ دینی و بومی این مردم، آماج حمله های همه جانبه فرهنگِ واهی و افسارگسیخته امریکا و غرب قرار گرفت؛ تا جایی که بسیاری از جوانان خالی الذهن و بی خبر از فرهنگ غنی و انسان ساز اسلام، تحت تاثیر آن هجمه ها قرار گرفته و به فرهنگِ انسانی و بالنده خویش، پشت کردند.
در بخش اقتصاد، دولت و نظامی صد در صد وابسته به کمکهای هدفمند و استعماری کشورهای خارجی، پایه گذاری شد؛ به گونه ای که با قطع کمکهای خارجی، پایه های اقتصادی نظام کنونی نیز متزلزل خواهد شد.
وابستگی سیاسی نیز یکی دیگر از آفتهای مخرب و ویرانگری است که در نتیجه موفقیت کنفرانس بن اول، دامنگیر دولت و کشور افغانستان شد.
در مجموع، این دو دیدگاهی است که در ربطِ به همایشها و کنفرانسهای مذکور وجود دارد و چنانکه آورده شد، هر یک از آنها نیز برای خودش طرفدارانی دارد.
اما به نظر می رسد غیر از دو دیدگاه بالا، دیدگاه سومی هم می تواند وجود داشته باشد و آن دیدگاه تفکیکِ محاسن و معایب و به تعبیر دیگر خوبی و بدیهای نشستها و کنفرانسهای مذکور است. به این معنی که نمی توان گفت این کنفرانسها به طور کلی و دربست، مذموم و نکوهیده اند؛ چنانچه نمی توان گفت سراسر نیکو و پسندیده اند!.
باید تفکیک کرد؛ به این صورت که مواردی که به سود دولت و ملت و کشوری، بینجامد، خوب و مواردی که به ضرر آنها تمام شود، نکوهیده و مذموم است و صد البته که اینها بستگی به میزان استفاده و بهره مندی دولتها از مزایای کنفرانسهای مذکور دارد.
وی همچنین در دانشگاه اکسفورد سخنرانی می کند و از اکادمی نظامی "سند هرست" نیز بازدید به عمل می آورد.
کرزی در جریان این سفر پنج روزه با دیوید کامرون صدراعظم، فیلیپ هاموند وزیر دفاع، جستین گرنینگ وزیر انکشاف بین المللی و سایر مقامات عالی رتبه بریتانیا دیدار و با آنان راجع به روابط و همکاری های دو جانبه گفتگو خواهد کرد."
کارشناسان به طور کلی در باره نشستهایی که در چند سال اخیر در باره افغانستان برگزار شده و می شود، دارای دیدگاههای گوناگون و متفاوت اند. برخی این نشستها را علاوه بر آنکه برای بالا بردن پرستیژ سیاسی دولت و کشور افغانستان موثر می دانند، معتقدند که نشستها و کنفرانسهای برگزار شده، چندان بی تاثیر هم نبوده و نه تنها بی تاثیر نبوده که بسیاری از دستآوردها و تحولات مثبت در طول این چند سال گذشته، مرهون و مدیون همین نشستها و کنفرانسهای بزرگ و کوچک در سطح کشور و جهان، برای افغانستان بوده است.
مثالی که این دسته از آگاهان برای استدلال و ادعای خویش میاورند، ثمربخشی و بازدهی کنفرانس بین المللی بن اول در آلمان است که به قول بسیاری، این کنفرانس و فیصله های آن، توانست تاریخ چند سال اخیر افغانستان را دگرگون و سرنوشت مردم این سامان را تغییر دهد.
از دید این دسته از آگاهان، هیچ نشست و کنفرانسی ولو کوچک، وجود ندارد که تاثیری ول اندک در اوضاع و احوال کشور و دولت و ملتی نداشته باشد. هر نشست و کنفرانس داخلی و خارجی، می تواند تاثیرات خویش را داشته باشد و گاهاً این تاثیرات چنان عمیق و ملموس است که هیچ کسی نمی تواند اثر یا آثار بجا مانده از آن را انکار کند؛ مانند همین کنفرانس بن اول که حدود یازده سال قبل، برای تصمیم گیری در باره افغانستان و سرنوشت دولت و ملت آن در کشور آلمان برگزار شد.
این دسته از صاحبنظران بر این باوراند که برگزاری نشستها و کنفرانسها، حکم مواد خام و مباحث نظری تصمیم ها و فیصله های بزرگ و کوچک دولت و کشورها را دارد و در همین نشستها و همایشهای منطقه ای و جهانی است که سران و رهبران دولت و ملتها با یکدیگر دیدار کرده و شالوده برقراری روابط سیاسی، فرهنگی و اقتصادی نظامی را با همدیگر می ریزند.
اما دسته دیگر از آگاهان بر این باوراند که آنچه حکم مواد خام و مباحث نظری را دارد، نه نشستها و کنفرانسهایی است که هر از گاه، در کشوری برگزار می شود؛ بلکه مواد خام، آن طرحها و نقشه های استعماری و ویرانگری است که قدرتهای بزرگ و قوی برای تحمیق و تسخیر ذهن و فکر و نیز غارت سرمایه های بومی ملتهای ضعیف، در نهان و خفا کشیده شده و به کمک همین نشستها و کنفرانسهای کذایی، بدانها جامعه عمل پوشانده می شود.
از دیدگاه این دسته از کارشناسان، نتیجه این گونه نشستها و کنفرانسها، هیچگاهی به سود دولت و کشورهای ضعیف نگهداشته شده تمام نشده و نفع اصلی و واقعی این همایشهای بزرگ و کوچک، فقط و فقط به دولتهای قوی و زورگو می رسد.
با توجه به این دیدگاه، برعکس دیدگاه اول که معتقد بود نتیجه کنفرانس بن اول به سود دولت و ملت افغانستان تمام شد؛ کشور و مردم افغانستان، هیچ گونه نفع مادی و معنوی از این کنفرانس کذایی نبردند و نتیجه آن نیز نه تنها به سود این کشور و ملت نبود که ضرر و زیانهای متنوع و بسیاری را متوجه فرهنگ، اقتصاد و استقلال سیاسی این مردم و کشور نیز کرد.
به باور این تعداد، در بخش فرهنگ، فرهنگ دینی و بومی این مردم، آماج حمله های همه جانبه فرهنگِ واهی و افسارگسیخته امریکا و غرب قرار گرفت؛ تا جایی که بسیاری از جوانان خالی الذهن و بی خبر از فرهنگ غنی و انسان ساز اسلام، تحت تاثیر آن هجمه ها قرار گرفته و به فرهنگِ انسانی و بالنده خویش، پشت کردند.
در بخش اقتصاد، دولت و نظامی صد در صد وابسته به کمکهای هدفمند و استعماری کشورهای خارجی، پایه گذاری شد؛ به گونه ای که با قطع کمکهای خارجی، پایه های اقتصادی نظام کنونی نیز متزلزل خواهد شد.
وابستگی سیاسی نیز یکی دیگر از آفتهای مخرب و ویرانگری است که در نتیجه موفقیت کنفرانس بن اول، دامنگیر دولت و کشور افغانستان شد.
در مجموع، این دو دیدگاهی است که در ربطِ به همایشها و کنفرانسهای مذکور وجود دارد و چنانکه آورده شد، هر یک از آنها نیز برای خودش طرفدارانی دارد.
اما به نظر می رسد غیر از دو دیدگاه بالا، دیدگاه سومی هم می تواند وجود داشته باشد و آن دیدگاه تفکیکِ محاسن و معایب و به تعبیر دیگر خوبی و بدیهای نشستها و کنفرانسهای مذکور است. به این معنی که نمی توان گفت این کنفرانسها به طور کلی و دربست، مذموم و نکوهیده اند؛ چنانچه نمی توان گفت سراسر نیکو و پسندیده اند!.
باید تفکیک کرد؛ به این صورت که مواردی که به سود دولت و ملت و کشوری، بینجامد، خوب و مواردی که به ضرر آنها تمام شود، نکوهیده و مذموم است و صد البته که اینها بستگی به میزان استفاده و بهره مندی دولتها از مزایای کنفرانسهای مذکور دارد.
مولف : سیدفاضل محجوب
