رسانه، قدرت پنهانی است که در هیچ عرصه ای از عرصه های اجتماعی و سیاسی کشور نمی توان نقش و سهم آن را انکار کرد.
در این میان، رسانه ها نیز همانگونه که از نظر حوزه پوشش، مخاطب، امکانات و... به داخلی و خارجی تقسیم می شوند، براساس همین تقسیم بندی، از قدرت و ضعف برخوردار اند و با این حساب می توانند بر ذهن مخاطبان بیشتر یا کمتر، تاثیرات بیشتر یا کمتر با دایره سازندگی یا تخریب زیاد و اندک داشته باشند.
افغانستان نیز درست از زمانی که آزادی بیان و رسانه از نظر نظام سیاسی آن به عنوان یک اصل خدشه ناپذیر مطرح شده و این امر به عنوان یکی از مهم ترین و اساسی ترین دستاوردهای اداره کنونی به حساب می آید، در کنار منافع و ثمرات بسیار ارزشمند این امر، در معرض تهدیدها و چالش های ناشی از فعالیت رسانه های داخلی و خارجی هم قرار داشته است.
این چیزی است که نه یک ادعای صرف دور از واقعیت؛ بلکه حقیقت آشکاری است که حتی سیاستمداران طراز اول مملکت نیز با دقت آن را دریافته و نسبت به آن، به عنوان یک چالش جدی، موضع گیری کرده اند.
از جمله می توان به سخنان هشدارآمیز و بیدارگرانه رییس جمهور کرزی در زمینه جنگ روانی و تبلیغاتی رسانه های غربی علیه دولت افغانستان اشاره کرد؛ موضوعی که بارها از سوی رییس جمهور مطرح شد و واکنش ها و بازتاب های گسترده ای را نیز به دنبال داشته است.
رییس جمهور به درستی می داند و دریافته است که ابعاد جنگ روانی و تبلیغاتی رسانه های غربی، تنها در حد یک مقاله یا خبر و گزارش یا حتی برنامه های تفریحی غرض آلود و جانبدارانه خلاصه نمی شود؛ بلکه دامنه و گستره تاثیرگذاری آن از مرز رسانه فراتر رفته و به دنیای واقعی نیز راه می یابد، معادلات جنگ و صلح را دستخوش تغییر می کند، ناامنی ها را کاهش می دهد یا بر آن می افزاید، به تقویت یک طرف و تضعیف جانب مقابل منجر می گردد و...
بنابراین، پربی جا نیست که در جنگ های گسترده و منظم یکی از اهداف استراتژیک هردوطرف، آنتن های رسانه ای آنهاست؛ یعنی دشمن با تمام توان در تلاش است؛ تا این آنتن ها را درهم بشکند؛ تا زبان جانب مقابل را ببرد و قدرت تبلیغاتی و روانی آن را فلج کند.
رییس جمهور کرزی، روز یکشنبه هفته جاری، یکبار دیگر به صورت ظریفی، سوگیری های تبلیغاتی رسانه های غربی مانند بی بی سی، سی ان ان و... را مورد انتقاد قرار داد و دنباله روی رسانه های داخلی از آنها را به دلیل تحت تاثیر غول های رسانه ای غرب قرار گرفتن در راستای ایجاد رعب و وحشت و اضطراب و نگرانی بعد از سال ۲۰۱۴ در افغانستان، تلویحا مورد نکوهش قرار داد.
رییس جمهور گفت که مردم افغانستان نسبت به ۲۰۱۴ نگران اند؛ اما نسبت به سال ۱۳۹۳ هیچگونه نگرانی ندارند؛ زیرا تاکنون حتی یک رسانه هم نسبت به این سال، ابراز نگرانی نکرده است.
رییس جمهور با این بیان، به یک نکته بسیار ظریف اشاره کرد و آن اینکه مردم افغانستان، نسبت به سال ۱۳۹۳ خورشیدی با عشق و امید می نگرند؛ اما این رسانه های خارجی هستند که با عنوان کردن سال ۲۰۱۴ در پی مغشوش کردن اوضاع و ایجاد ناامنی فکری، روانی و حتی شاید فیزیکی در میان مردم اند.
اینکه آیا سال ۲۰۱۴ و بعد از آن، افغانستان واقعا شاهد ناامنی ها و بی ثباتی های سیاسی و امنیتی خواهد بود یاخیر، موضوعی است که به شدت با خواست ها و نیات غربی ها در این کشور گره خورده است؛ زیرا در غرب، برخلاف افغانستان و حتی برخلاف آنچه آنها آزادی بیان و رسانه و جریان آزاد اطلاعات می نامند، هیچ رسانه ای، ورای منافع ملی و سیاست های رسمی حکومت ها نمی تواند تصمیم بگیرد و به کار رسانه ای بپردازد؛ به تعبیر دیگر، این رسانه ها هستند که سیاست را سمت و سو می دهند و تلاش می کنند؛ تا با استفاده از اهرم های تبلیغاتی و اغوای افکار عمومی، سیاست های رسمی نظام ها و دولت ها را به ویژه در زمینه سیاست خارجی، به کرسی بنشانند؛ بنابراین، تبلیغات رسانه های غربی درباره سال ۲۰۱۴ آشکارا نشانگر آن است که در صورتی که در این سال، خواسته های قدرت های بزرگ در افغانستان، اجرایی نشود، این رسانه ها ناامنی و جنگ داخلی و ترور و وحشت و خشونت را از اخبار و مقالات کاغذین به سنگرهای گرم منتقل خواهند کرد؛ بنابراین، از هم اکنون باید یک جبهه متقابل برای مبارزه با این تبلیغات مخرب و منفی شکل بگیرد؛ تا بعد از ۲۰۱۴ نیز همه چیز بر وفق مراد و برپایه منافع و حاکمیت ملی کشور به پیش برده شود؛ نه براساس مطامع سلطه جویانه قدرت های بزرگ.
در این میان، رسانه ها نیز همانگونه که از نظر حوزه پوشش، مخاطب، امکانات و... به داخلی و خارجی تقسیم می شوند، براساس همین تقسیم بندی، از قدرت و ضعف برخوردار اند و با این حساب می توانند بر ذهن مخاطبان بیشتر یا کمتر، تاثیرات بیشتر یا کمتر با دایره سازندگی یا تخریب زیاد و اندک داشته باشند.
افغانستان نیز درست از زمانی که آزادی بیان و رسانه از نظر نظام سیاسی آن به عنوان یک اصل خدشه ناپذیر مطرح شده و این امر به عنوان یکی از مهم ترین و اساسی ترین دستاوردهای اداره کنونی به حساب می آید، در کنار منافع و ثمرات بسیار ارزشمند این امر، در معرض تهدیدها و چالش های ناشی از فعالیت رسانه های داخلی و خارجی هم قرار داشته است.
این چیزی است که نه یک ادعای صرف دور از واقعیت؛ بلکه حقیقت آشکاری است که حتی سیاستمداران طراز اول مملکت نیز با دقت آن را دریافته و نسبت به آن، به عنوان یک چالش جدی، موضع گیری کرده اند.
از جمله می توان به سخنان هشدارآمیز و بیدارگرانه رییس جمهور کرزی در زمینه جنگ روانی و تبلیغاتی رسانه های غربی علیه دولت افغانستان اشاره کرد؛ موضوعی که بارها از سوی رییس جمهور مطرح شد و واکنش ها و بازتاب های گسترده ای را نیز به دنبال داشته است.
رییس جمهور به درستی می داند و دریافته است که ابعاد جنگ روانی و تبلیغاتی رسانه های غربی، تنها در حد یک مقاله یا خبر و گزارش یا حتی برنامه های تفریحی غرض آلود و جانبدارانه خلاصه نمی شود؛ بلکه دامنه و گستره تاثیرگذاری آن از مرز رسانه فراتر رفته و به دنیای واقعی نیز راه می یابد، معادلات جنگ و صلح را دستخوش تغییر می کند، ناامنی ها را کاهش می دهد یا بر آن می افزاید، به تقویت یک طرف و تضعیف جانب مقابل منجر می گردد و...
بنابراین، پربی جا نیست که در جنگ های گسترده و منظم یکی از اهداف استراتژیک هردوطرف، آنتن های رسانه ای آنهاست؛ یعنی دشمن با تمام توان در تلاش است؛ تا این آنتن ها را درهم بشکند؛ تا زبان جانب مقابل را ببرد و قدرت تبلیغاتی و روانی آن را فلج کند.
رییس جمهور کرزی، روز یکشنبه هفته جاری، یکبار دیگر به صورت ظریفی، سوگیری های تبلیغاتی رسانه های غربی مانند بی بی سی، سی ان ان و... را مورد انتقاد قرار داد و دنباله روی رسانه های داخلی از آنها را به دلیل تحت تاثیر غول های رسانه ای غرب قرار گرفتن در راستای ایجاد رعب و وحشت و اضطراب و نگرانی بعد از سال ۲۰۱۴ در افغانستان، تلویحا مورد نکوهش قرار داد.
رییس جمهور گفت که مردم افغانستان نسبت به ۲۰۱۴ نگران اند؛ اما نسبت به سال ۱۳۹۳ هیچگونه نگرانی ندارند؛ زیرا تاکنون حتی یک رسانه هم نسبت به این سال، ابراز نگرانی نکرده است.
رییس جمهور با این بیان، به یک نکته بسیار ظریف اشاره کرد و آن اینکه مردم افغانستان، نسبت به سال ۱۳۹۳ خورشیدی با عشق و امید می نگرند؛ اما این رسانه های خارجی هستند که با عنوان کردن سال ۲۰۱۴ در پی مغشوش کردن اوضاع و ایجاد ناامنی فکری، روانی و حتی شاید فیزیکی در میان مردم اند.
اینکه آیا سال ۲۰۱۴ و بعد از آن، افغانستان واقعا شاهد ناامنی ها و بی ثباتی های سیاسی و امنیتی خواهد بود یاخیر، موضوعی است که به شدت با خواست ها و نیات غربی ها در این کشور گره خورده است؛ زیرا در غرب، برخلاف افغانستان و حتی برخلاف آنچه آنها آزادی بیان و رسانه و جریان آزاد اطلاعات می نامند، هیچ رسانه ای، ورای منافع ملی و سیاست های رسمی حکومت ها نمی تواند تصمیم بگیرد و به کار رسانه ای بپردازد؛ به تعبیر دیگر، این رسانه ها هستند که سیاست را سمت و سو می دهند و تلاش می کنند؛ تا با استفاده از اهرم های تبلیغاتی و اغوای افکار عمومی، سیاست های رسمی نظام ها و دولت ها را به ویژه در زمینه سیاست خارجی، به کرسی بنشانند؛ بنابراین، تبلیغات رسانه های غربی درباره سال ۲۰۱۴ آشکارا نشانگر آن است که در صورتی که در این سال، خواسته های قدرت های بزرگ در افغانستان، اجرایی نشود، این رسانه ها ناامنی و جنگ داخلی و ترور و وحشت و خشونت را از اخبار و مقالات کاغذین به سنگرهای گرم منتقل خواهند کرد؛ بنابراین، از هم اکنون باید یک جبهه متقابل برای مبارزه با این تبلیغات مخرب و منفی شکل بگیرد؛ تا بعد از ۲۰۱۴ نیز همه چیز بر وفق مراد و برپایه منافع و حاکمیت ملی کشور به پیش برده شود؛ نه براساس مطامع سلطه جویانه قدرت های بزرگ.
