جنگ افغانستان، طولانی ترین جنگ تاریخ ایالات متحده به شمار می آید. این جنگ در حالی وارد یازدهمین سال خود شده است که به نظر می رسد هنوز هیچ افقی از پیروزی در آن پیدا نیست. این امر سبب شده است که بسیاری از کارشناسان و حتی فرماندهان نظامی این جنگ را یک جنگ شکست خورده به حساب آورند؛ زیرا این جنگ در برابر طالبان و القاعده آغاز شد؛ اما طالبان امروزه قدرتمندتر از ابتدای سقوط آن رژیم در سال ۲۰۰۱ میلادی اند. از سوی دیگر، القاعده نیز به رغم آنکه اعلام شد که رهبر آن شبکه از سوی کماندوهای امریکایی در پاکستان کشته شده است، تحرکات آن در اقصا نقاط جهان از جمله در پاکستان، همچنان ادامه دارد و هیچ شواهد متقنی مبنی بر قطع رابطه آن شبکه با گروه طالبان وجود ندارد.
ناامنی، جنگ، کشتار غیرنظامیان، بمب گذاری های کنار جاده، حملات خودی، بمباران های هوایی، عملیات شبانه، ناامنی در شاهراه ها و... به میزان سرسام آور و گسترده ای در سراسر کشور افزایش یافته است. رییس جمهور کرزی نیز در این میان، خارجی ها را مسئول ادامه و افزایش جنگ می داند و اخیرا نیز ایمل فیضی؛ سخنگوی ریاست جمهوری، گزارش یک کمیته وابسته به سازمان ملل که در خصوص تاثیر سیاست های امریکا بر زندگی کودکان افغان تهیه شده را مورد تایید قرار داد.
گزارشی که تصریح می کند که نیروهای خارجی، تعدادی از کودکان افغان را در اثر بمباران های هوایی کشته اند؛ آیساف اگرچه این گزارش را رد کرد و مدعی شد که آمار تلفات کودکان در عملیات های هوایی آنان کاهش یافته و این عملیات ها از دقت لازم برخوردار اند؛ اما ایمل فیضی؛ سخنگوی ریاست جمهوری، برخلاف آیساف، موضع گرفت و نتایج این گزارش را مورد تایید قرار داد.
این نشان می دهد که دولت افغانستان نیز نسبت به نتایج حضور خارجی ها و طولانی ترین جنگ تاریخ ایالات متحده در افغانستان، معترض است و آن را برخلاف چیزی می داند که دولت و مردم افغانستان، انتظار داشتند.
با اینهمه جان آلن؛ فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان به تازگی اعلام کرده است که آنها به زودی بر "شورشیان" پیروز خواهند شد.
جان آلن پیروزی در افغانستان را نزدیک می بیند و گفته است که پیروزی در راه است.
به گفته جنرال آلن، نیروهای ناتو راه درازی را طی کرده اند؛ تا توانسته اند شرایط را برای پیروزی در مقابله با شورشیان آماده کنند.
او در عین حال افزوده است:"مقابله با شورش کاری زمانبر است. به دشواری می توان زمانی مشخص را تعیین کرد که بگوییم پیروز شده ایم."
اگر این ادعای فرمانده نیروهای ناتو درست باشد؛ پس چند نکته مشخص می شود:
یکی اینکه این نیروها تاکنون به پیروزی دست نیافته اند و این پیروزی قرار است در آینده نزدیک به دست آید؛ اما براساس گفته های جان آلن، تعیین زمان آن، هنوز هم دشوار است!
نکته دوم نیز اینکه با دست یافتن به "پیروزی" دیگر هیچ نیازی به حضور سربازان خارجی در افغانستان نیست؛ این در حالی است که در ادامه همین اظهار نظر، جان آلن می گوید که خروج تمام سربازان امریکایی از افغانستان در دستور کار نیست و کاخ سفید حتی از او نخواسته که امکان پذیر بودن آن را بررسی کند.
بنابراین، وقتی پیروزی نزدیک باشد، چه دلیل دیگری می تواند حضور نیروهای امریکایی یا هر سرباز خارجی دیگر در افغانستان را بعد از این "پیروزی" توجیه نماید؟
نکته سوم نیز بحث بر سر معنا و پیام تعبیر "شورشیان" است. رییس جمهور کرزی در گذشته باری، در برابر این تعبیر واکنش نشان داد و اظهار داشت که نیروهای خارجی به منظور مبارزه با تروریزم به اینجا آمده اند؛ نه جنگ با شورشیان؛ زیرا به گفته آقای کرزی، "شورشی" به کسی گفته می شود که تبعه همان کشور است و در برابر دولت خود، دست به سلاح برده و شورش کرده است و این امر، صرفا یک مساله داخلی است و اگر قرار باشد خارجی ها به این منظور به افغانستان آمده باشند؛ پس آنها "اشغالگر" به حساب می آیند. اما تروریزم یک مفهوم عام و همگانی است و می تواند حضور خارجی ها را توجیه کند.
با این حال، فرماندهان خارجی، همواره از تعبیر شورشیان، استفاده می کنند و کمتر، تعبیر تروریزم را به کار می برند؛ آیا این بدان معناست که آنها در امور داخلی کشور، دخالت کرده و اشغالگر به حساب می آیند؟
ناامنی، جنگ، کشتار غیرنظامیان، بمب گذاری های کنار جاده، حملات خودی، بمباران های هوایی، عملیات شبانه، ناامنی در شاهراه ها و... به میزان سرسام آور و گسترده ای در سراسر کشور افزایش یافته است. رییس جمهور کرزی نیز در این میان، خارجی ها را مسئول ادامه و افزایش جنگ می داند و اخیرا نیز ایمل فیضی؛ سخنگوی ریاست جمهوری، گزارش یک کمیته وابسته به سازمان ملل که در خصوص تاثیر سیاست های امریکا بر زندگی کودکان افغان تهیه شده را مورد تایید قرار داد.
گزارشی که تصریح می کند که نیروهای خارجی، تعدادی از کودکان افغان را در اثر بمباران های هوایی کشته اند؛ آیساف اگرچه این گزارش را رد کرد و مدعی شد که آمار تلفات کودکان در عملیات های هوایی آنان کاهش یافته و این عملیات ها از دقت لازم برخوردار اند؛ اما ایمل فیضی؛ سخنگوی ریاست جمهوری، برخلاف آیساف، موضع گرفت و نتایج این گزارش را مورد تایید قرار داد.
این نشان می دهد که دولت افغانستان نیز نسبت به نتایج حضور خارجی ها و طولانی ترین جنگ تاریخ ایالات متحده در افغانستان، معترض است و آن را برخلاف چیزی می داند که دولت و مردم افغانستان، انتظار داشتند.
با اینهمه جان آلن؛ فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان به تازگی اعلام کرده است که آنها به زودی بر "شورشیان" پیروز خواهند شد.
جان آلن پیروزی در افغانستان را نزدیک می بیند و گفته است که پیروزی در راه است.
به گفته جنرال آلن، نیروهای ناتو راه درازی را طی کرده اند؛ تا توانسته اند شرایط را برای پیروزی در مقابله با شورشیان آماده کنند.
او در عین حال افزوده است:"مقابله با شورش کاری زمانبر است. به دشواری می توان زمانی مشخص را تعیین کرد که بگوییم پیروز شده ایم."
اگر این ادعای فرمانده نیروهای ناتو درست باشد؛ پس چند نکته مشخص می شود:
یکی اینکه این نیروها تاکنون به پیروزی دست نیافته اند و این پیروزی قرار است در آینده نزدیک به دست آید؛ اما براساس گفته های جان آلن، تعیین زمان آن، هنوز هم دشوار است!
نکته دوم نیز اینکه با دست یافتن به "پیروزی" دیگر هیچ نیازی به حضور سربازان خارجی در افغانستان نیست؛ این در حالی است که در ادامه همین اظهار نظر، جان آلن می گوید که خروج تمام سربازان امریکایی از افغانستان در دستور کار نیست و کاخ سفید حتی از او نخواسته که امکان پذیر بودن آن را بررسی کند.
بنابراین، وقتی پیروزی نزدیک باشد، چه دلیل دیگری می تواند حضور نیروهای امریکایی یا هر سرباز خارجی دیگر در افغانستان را بعد از این "پیروزی" توجیه نماید؟
نکته سوم نیز بحث بر سر معنا و پیام تعبیر "شورشیان" است. رییس جمهور کرزی در گذشته باری، در برابر این تعبیر واکنش نشان داد و اظهار داشت که نیروهای خارجی به منظور مبارزه با تروریزم به اینجا آمده اند؛ نه جنگ با شورشیان؛ زیرا به گفته آقای کرزی، "شورشی" به کسی گفته می شود که تبعه همان کشور است و در برابر دولت خود، دست به سلاح برده و شورش کرده است و این امر، صرفا یک مساله داخلی است و اگر قرار باشد خارجی ها به این منظور به افغانستان آمده باشند؛ پس آنها "اشغالگر" به حساب می آیند. اما تروریزم یک مفهوم عام و همگانی است و می تواند حضور خارجی ها را توجیه کند.
با این حال، فرماندهان خارجی، همواره از تعبیر شورشیان، استفاده می کنند و کمتر، تعبیر تروریزم را به کار می برند؛ آیا این بدان معناست که آنها در امور داخلی کشور، دخالت کرده و اشغالگر به حساب می آیند؟
