خبرگزاری صدای افغان(آوا) - نگاه روز: اظهارات صریح و بی پرده ملا یعقوب نشان می دهد که موضع پاکستان در قبال افغانستان، حتی پس از به قدرت رسیدن «امارت اسلامی» نیز تغییری نکرده و خصومت دیرینه پاکستانی ها علیه قدرت، پیشرف، آرامش، صلح و استقلال افغانستان همچنان وجود دارد.
تاریخ انتشار :سه شنبه ۸ سنبله ۱۴۰۱ ساعت ۲۳:۳۰
کد مطلب : 257875
ملا یعقوب مجاهد؛ وزیر دفاع «امارت اسلامی» از پاکستان خواست که اجازه ندهد هواپیماهای بدون سرنشین امریکایی از حریم هوایی این کشور گذشته و به خاک افغانستان حمله کنند.
او گفت: «امریکایی‌ها هنگام خروج سیستم رادار ما از کار انداخته و از بین بردند؛ اما اطلاعات ما نشان می‌دهد که آنها [پهپادهای امریکایی] از طریق پاکستان وارد افغانستان می‌شوند و از حریم هوایی پاکستان استفاده می‌کنند. ما از پاکستان می‌خواهیم از حریم هوایی‌اش علیه ما استفاده نشود.»
او حملات پهپادی امریکا را «تجاوز آشکار» خواند و گفت که از کانال‌های دیپلماتیک این موضوع پیگیری شده و «اعتراض» خود را به اطلاع امریکا رسانده‌ایم.
این در حالی است که جو بایدن دو روز پیش تاکید کرد: «حالا ما فشار علیه تهدیدات تروریستی را حفظ می‌کنیم بدون اینکه هزاران سرباز (امریکایی) را در افغانستان در معرض آسیب قرار دهیم.»
آقای بایدن افزود که «دولت من به تعقیب تروریست‌هایی که در پی آسیب رساندن به ایالات متحده هستند، هر جایی که باشند، ادامه خواهد داد».
اظهارات صریح و بی پرده ملا یعقوب نشان می دهد که موضع پاکستان در قبال افغانستان، حتی پس از به قدرت رسیدن «امارت اسلامی» نیز تغییری نکرده و خصومت دیرینه پاکستانی ها علیه قدرت، پیشرف، آرامش، صلح و استقلال افغانستان همچنان وجود دارد.
این در حالی است که پیش از این گمان می رفت که پاکستانی ها به دلیل روابط راهبردی شان با طالبان و در پی استقرار نظام «امارت اسلامی» سیاست خصمانه پرپیشینه خود در قبال افغانستان را کنار بگذارند و از یک همسایه مضر و مداخله جو و سلطه گر، به حامی صادق و دوست دلسوز و صمیمی افغانستان بدل شوند و نظام جدید را در راستای دستیابی به ثبات و استقرار و قدرت پایدار، همراهی و همکاری کنند.
این اتفاق اما نه تنها نیافتاد؛ بلکه بربنیاد اظهارات وزیر دفاع «امارت اسلامی» پاکستان، پس از استقرار نظام جدید در کابل به نخستین کشور همسایه تبدیل می شود که مسیر بازگشت امریکایی ها به صحنه امنیت و سیاست افغانستان را هموار می کند و به واشنگتن برای حمله بر افغانستان، پایگاه نظامی می دهد.
این اقدام از سوی هر کشوری که صورت بگیرد، یک حرکت خصمانه تلقی می شود و اگر کشوری که هدف این برنامه ضد امنیتی قرار گرفته، همچنان بر دوستی و برادری با آن تاکید کند، نشانگر ضعف و بی ارادگی یا حتی وابستگی آن است.
به هر حال، پاکستان هم اکنون در زمین دشمن افغانستان بازی می کند و برقراری یک رابطه سودمند و ثمربخش با افغانستان را به نفع زد و بندهای سلطه پذیرانه اش با ایالات متحده، ترک کرده است. این یعنی ثبات و امنیت در افغانستان که متضمن ثبات و امنیت در کل منطقه است برای اسلام آباد اهمیتی ندارد؛ زیرا آنها تحت سلطه امریکا هستند و آنچه واشنگتن می خواهد را اجرا می کنند.
به این ترتیب، اگر از دید طالبان، گشت زنی های مکرر در آسمان افغانستان و حملات گاه به گاه پرنده های بی سرنشین امریکایی بر بخش هایی از کشور از جمله کابل پایتخت، نقض صریح حاکمیت ملی، تعدی به حریم سرزمینی، تهدیدی جدی برای امنیت و ثبات کشور، مصداق آشکار تجاوز و شکستن تعهدات امریکا در توافقنامه دوحه است، پس پاکستان که بستر و زمینه این تهدید و تعدی و تجاوز را فراهم می کند نیز در کاری که امریکا انجام می دهد، شریک و سهیم است. بنابراین، اگر امریکا «دشمن» افغانستان است، پاکستان که دست به دست دشمن داده و علیه ما کار می کند نیز دشمن به حساب می آید.
این بسیار ساده و صریح و بی نیاز از تفسیرهای پیچیده است.
نکته قابل تامل این است که وزارت امور خارجه پاکستان در واکنش به اظهارات ملا یعقوب مجاهد؛ سرپرست وزارت دفاع «امارت اسلامی» گفته که افغانستان باید به استفاده از خاک خود از سوی گروه های تروریستی برای حمله به کشورهای دیگر پایان دهد.
این نشان می دهد که پاکستان رسما در کنار امریکا قرار گرفته تا به بهانه «مقابله با تروریزم» امنیت و ثبات و صلح و استقلال افغانستان را سلب کند و زمینه ساز تجاوز آشکار یک طرف خارجی بر یک کشور مستقل در همسایگی اش قرار بگیرد.
به این ترتیب، پیام تنش های اخیر برای طالبان به عنوان حاکمان افغانستان که در پی یک دوره سخت مبارزات استقلال طلبانه با امریکا و ناتو به قدرت رسیده اند، بسیار صریح و روشن است و آن اینکه خصومت پاکستان با افغانستان، همیشگی و پایان ناپذیر است و تا زمانی که دولت اسلام آباد از مداخلات و تلاش های خرابکارانه اش برای بی ثبات کردن افغانستان و ممانعت از توسعه و ثبات در کشور ما دست برنداشته و به همکاری با دشمنان افغانستان، پایان نداده، این دشمنی ادامه خواهد داشت.
او گفت: «امریکایی‌ها هنگام خروج سیستم رادار ما از کار انداخته و از بین بردند؛ اما اطلاعات ما نشان می‌دهد که آنها [پهپادهای امریکایی] از طریق پاکستان وارد افغانستان می‌شوند و از حریم هوایی پاکستان استفاده می‌کنند. ما از پاکستان می‌خواهیم از حریم هوایی‌اش علیه ما استفاده نشود.»
او حملات پهپادی امریکا را «تجاوز آشکار» خواند و گفت که از کانال‌های دیپلماتیک این موضوع پیگیری شده و «اعتراض» خود را به اطلاع امریکا رسانده‌ایم.
این در حالی است که جو بایدن دو روز پیش تاکید کرد: «حالا ما فشار علیه تهدیدات تروریستی را حفظ می‌کنیم بدون اینکه هزاران سرباز (امریکایی) را در افغانستان در معرض آسیب قرار دهیم.»
آقای بایدن افزود که «دولت من به تعقیب تروریست‌هایی که در پی آسیب رساندن به ایالات متحده هستند، هر جایی که باشند، ادامه خواهد داد».
اظهارات صریح و بی پرده ملا یعقوب نشان می دهد که موضع پاکستان در قبال افغانستان، حتی پس از به قدرت رسیدن «امارت اسلامی» نیز تغییری نکرده و خصومت دیرینه پاکستانی ها علیه قدرت، پیشرف، آرامش، صلح و استقلال افغانستان همچنان وجود دارد.
این در حالی است که پیش از این گمان می رفت که پاکستانی ها به دلیل روابط راهبردی شان با طالبان و در پی استقرار نظام «امارت اسلامی» سیاست خصمانه پرپیشینه خود در قبال افغانستان را کنار بگذارند و از یک همسایه مضر و مداخله جو و سلطه گر، به حامی صادق و دوست دلسوز و صمیمی افغانستان بدل شوند و نظام جدید را در راستای دستیابی به ثبات و استقرار و قدرت پایدار، همراهی و همکاری کنند.
این اتفاق اما نه تنها نیافتاد؛ بلکه بربنیاد اظهارات وزیر دفاع «امارت اسلامی» پاکستان، پس از استقرار نظام جدید در کابل به نخستین کشور همسایه تبدیل می شود که مسیر بازگشت امریکایی ها به صحنه امنیت و سیاست افغانستان را هموار می کند و به واشنگتن برای حمله بر افغانستان، پایگاه نظامی می دهد.
این اقدام از سوی هر کشوری که صورت بگیرد، یک حرکت خصمانه تلقی می شود و اگر کشوری که هدف این برنامه ضد امنیتی قرار گرفته، همچنان بر دوستی و برادری با آن تاکید کند، نشانگر ضعف و بی ارادگی یا حتی وابستگی آن است.
به هر حال، پاکستان هم اکنون در زمین دشمن افغانستان بازی می کند و برقراری یک رابطه سودمند و ثمربخش با افغانستان را به نفع زد و بندهای سلطه پذیرانه اش با ایالات متحده، ترک کرده است. این یعنی ثبات و امنیت در افغانستان که متضمن ثبات و امنیت در کل منطقه است برای اسلام آباد اهمیتی ندارد؛ زیرا آنها تحت سلطه امریکا هستند و آنچه واشنگتن می خواهد را اجرا می کنند.
به این ترتیب، اگر از دید طالبان، گشت زنی های مکرر در آسمان افغانستان و حملات گاه به گاه پرنده های بی سرنشین امریکایی بر بخش هایی از کشور از جمله کابل پایتخت، نقض صریح حاکمیت ملی، تعدی به حریم سرزمینی، تهدیدی جدی برای امنیت و ثبات کشور، مصداق آشکار تجاوز و شکستن تعهدات امریکا در توافقنامه دوحه است، پس پاکستان که بستر و زمینه این تهدید و تعدی و تجاوز را فراهم می کند نیز در کاری که امریکا انجام می دهد، شریک و سهیم است. بنابراین، اگر امریکا «دشمن» افغانستان است، پاکستان که دست به دست دشمن داده و علیه ما کار می کند نیز دشمن به حساب می آید.
این بسیار ساده و صریح و بی نیاز از تفسیرهای پیچیده است.
نکته قابل تامل این است که وزارت امور خارجه پاکستان در واکنش به اظهارات ملا یعقوب مجاهد؛ سرپرست وزارت دفاع «امارت اسلامی» گفته که افغانستان باید به استفاده از خاک خود از سوی گروه های تروریستی برای حمله به کشورهای دیگر پایان دهد.
این نشان می دهد که پاکستان رسما در کنار امریکا قرار گرفته تا به بهانه «مقابله با تروریزم» امنیت و ثبات و صلح و استقلال افغانستان را سلب کند و زمینه ساز تجاوز آشکار یک طرف خارجی بر یک کشور مستقل در همسایگی اش قرار بگیرد.
به این ترتیب، پیام تنش های اخیر برای طالبان به عنوان حاکمان افغانستان که در پی یک دوره سخت مبارزات استقلال طلبانه با امریکا و ناتو به قدرت رسیده اند، بسیار صریح و روشن است و آن اینکه خصومت پاکستان با افغانستان، همیشگی و پایان ناپذیر است و تا زمانی که دولت اسلام آباد از مداخلات و تلاش های خرابکارانه اش برای بی ثبات کردن افغانستان و ممانعت از توسعه و ثبات در کشور ما دست برنداشته و به همکاری با دشمنان افغانستان، پایان نداده، این دشمنی ادامه خواهد داشت.
avapress.net/vdcbzzb5srhbswp.uiur.html
تگ ها
پربازدیدترین
