چه کسی از شیعیان نمایندگی می‌کند؟

گزارش ها از شمال حاکی است که حکومت تصمیم گرفته‌ که برای پایان دادن به مخالفت‌ها از سوی مولوی مهدی مجاهد در ولسوالی بلخاب سرپل، به این منطقه ۲۰۰ نیروی نظامی اعزام کنند.
 
یکی از افراد نزدیک به مولوی مهدی مجاهد اخیرا در یک سخنرانی عمومی گفته که هزاره‌ها در هیچ جایی «احساس امنیت نمی‌کنند» و آنها در نظام کنونی در تصمیم‌گیری‌ها سهیم نیستند.
 
او همچنین گفته که مولوی مهدی مجاهد از «ده میلیون هزاره شیعه» در افغانستان نمایندگی می‌کند و هشدار داده که هیچ کسی ولسوالی بلخاب را به زور گرفته نمی‌تواند.
 
مولوی مهدی مجاهد از مدتی به این طرف در ولسوالی بلخاب مستقر شده است و تلاش حکومت برای انتقال او به کابل بی‌نتیجه بوده است. در تازه‌ترین مورد، او پیشنهاد سمت معاونت وزارت شهرسازی را رد کرد که اخیرا از سوی هیاتی به ریاست انعام‌الله سمنگانی؛ معاون سخنگوی دولت که از کابل به بلخاب رفته بود، مطرح شد.
 
آنگونه که در بالا هم بیان شد و در سخنرانی یکی از افراد نزدیک به مهدی مجاهد نیز مورد تصریح قرار گرفته، تنش های جاری در ولسوالی بلخاب سرپل رنگ و بوی قومی پیدا کرده و یا تلاش می شود تا اینگونه وانمود شود.
 
اگرچه مقام های حکومتی در دیدار با نمایندگان ولسوالی بلخاب، تصریح کرده اند که «به خاطر یک نفر یک قوم را زیر نخواهند کرد»؛ اما در جانب مقابل، چنین به نظر نمی رسد و مولوی مهدی مجاهد برای رسیدن به اهداف خود، در صدد است تا به تنش های قومی دامن بزند و به این ترتیب، با عنوان کردن این ادعای بزرگ که او نماینده «ده میلیون هزاره شیعه» در افغانستان است، در صدد کسب امتیاز در ساختار قدرت است.
 
این اما حربه ای کهنه و از کار افتاده است که پیش از این، شماری دیگر از رهبران خودخوانده قومی نیز آن را به کار بسته اند. آنها اکنون در ترکیه و امارت و اروپا و امریکا زندگی های امن و مرفه دارند؛ اما مردمی که ادعا می کردند از آنان نمایندگی می کنند و رهبری آنها را برعهده دارند در میانه فقر و فلاکت و فاجعه، مشغول نبرد جانفرسای مرگ و زندگی هستند.
 
مولوی مهدی مجاهد، عنوان نمایندگی از «ده میلیون هزاره شیعه» را از کجا به دست آورده، چه کسی او را به نمایندگی برگزیده و پیش از این چه کاری برای مردم انجام داده است؟
 
آیا قرار است برای تامین امتیازات مورد نظر او از ساختار قدرت، مردم بلخاب قربانی شوند؟ آیا او می خواهد برای دستیابی به اهداف و مطامع جاه طلبانه اش، یک قوم را در برابر یک حکومت قرار دهد؟
 
در این شکی نیست که هزاره های شیعه در طول تاریخ، مغضوب حکومت های خودکامه و قومی بوده اند. دست آنها همواره از قدرت کوتاه بوده، از سرزمین های شان رانده شده اند، به طرزی بی رحمانه، قربانی ژنوساید، قتل عام های فجیع، کوچ اجباری و غصب و غارت و ترور و تاراج و چپاول شاهان و سلاطین ستمگر واقع شده اند. آنها در این مسیر، کاملا فرسوده شده اند. اکنون زمان آرامش و ثبات و صلح است.
 
بدیهی است که شیعیان نیز همانند همه اقوام ساکن کشور، مالک زمین و سرزمین خویش اند و سهمی از این وطن دارند و باید در ساختار قدرت، شریک و سهیم باشند؛ اما  این به معنای آن نیست که اگر منافع یک نفر تامین نشد، مردم باید خون بدهند، قتل عام شوند و تاریخ تکرار شود.
 
تجارب ده ها سال اخیر نشان می دهد که هیچ راه خردمندانه ای جز تعامل سازنده با قدرت وجود ندارد. اکنون که «امارت اسلامی» قدرت غالب است و حکومت را در اختیار دارد، شیعیان نیز در شعاع احکام اسلامی و شریعت محمدی(ص) می توانند برای دستیابی به حقوق شهروندی و امتیازات انسانی شان از ساختار قدرت و اداره مملکت تلاش و مبارزه کنند. این اما با اقتدارگرایی، امتیازطلبی و باج خواهی یک نفر فرق دارد.
 
هیچ نماینده برگزیده ای برای شیعیان وجود ندارد و این ادعای بزرگ، یادآور شعارهای دروغین و فریبکارانه رهبران جاه طلب و دنیاپرستی است که ده سال به این بهانه، خون مردم را مکیدند، دارایی های آنان را به تاراج بردند، به نیابت خودخوانده از جامعه شیعیان، به نام آنان امتیاز گرفتند تا خود و خانواده و حزب و جناح شان، بهره مند شوند و اکنون نیز مردم در بدترین شرایط تنها گذاشته و در کشورهای امن خارجی در مناطق مرفه نشین، از پول مردم، املاک لوکس خریده و زندگی های افسانه ای دارند.
 
آیا این بار نوبت مهدی مجاهد است که راه رهبران فاسد پیشین را برود؟ به چه بهایی؟ به بهای ایجاد خصومت میان مردم بی دفاع و حکومت؟