سازمان ملل اعلام کرده‌است که در جریان یک دهه گذشته در نتیجه جنگ در افغانستان، بیش از ۱۰۰ هزار غیرنظامی کشته و زخمی شده‌اند.
تادامیچی یاماموتو؛ نماینده ویژه دبیر کل سازمان ملل متحد برای افغانستان در بیانیه‌ای گفته‌است که جنگ هنوزهم در افغانستان از غیرنظامیان قربانی می‌گیرد.
او گفته‌است: «از همه جهت‌های ذی‌دخل می‌خواهم تا برای ختم جنگ گام‌های واقعی و محکم بردارند؛ زیرا هیچ راه حل نظامی برای ختم جنگ در این کشور وجود ندارد.»
او تاکید کرده‌است که نتیجۀ انتخابات هرچه باشد، صلح از مسایل مهم برای حکومت جدید افغانستان خواهد بود.
او افزود که ملل متحد از روند صلح همه‌جانبه به رهبری افغان‌ها حمایت می‌کند تا از این طریق حقوق بشری شهروندان افغان تامین شود.
یوناما پیشتر اعلام کرده‌بود که طی ۹ ماه اول سال ۲۰۱۹ میلادی، ۲۵۶۳ غیر نظامی در افغانستان کشته شده و ۵۶۷۶ نفر دیگر زخم برداشته‌اند.
این آمار، تکان دهنده است؛ اما تکان دهنده تر از آن، امنیت و مصونیت کامل طرف هایی است ده ها هزار غیر نظامی افغان را تنها طی ده سال اخیر کشته یا زخمی کرده اند. تاکنون هیچ دادگاهی برای رسیدگی به پرونده های قطور کشتار هدفمند غیر نظامیان افغان تشکیل نشده است. نیروهای خارجی همچنان از مصونیت قضایی برخوردار اند و می توانند آزادانه، اهداف غیر نظامی را آماج قرار دهند، مناطق مسکونی را بمباران کنند، افراد بی گناه را بازداشت، زندانی و شکنجه کنند و حتی مانند نظامیان استرالیایی آنها را به صورت فجیعی بکشند و یا مانند آن نظامی امریکایی با آنها عکس های تفریحی و یادگاری بگیرند. این موارد، تنها بخشی از جنایت های هولناکی است که طی یک دهه اخیر در افغانستان صورت گرفته است. در این میان، بدون شک، صدها هزار مورد دیگر هم هست که هرگز روایت و افشا نشده و در آنسوی دیوارهای بلند زندان ها، بازداشتگاه های نظامی و پایگاه های امن امنیتی، محصور و مکتوم مانده اند.
اینکه در جریان عملیات های شبانه نیروهای خارجی، چه اتفاقی می افتد و چه جنایت هایی صورت می گیرد، هرگز اعلام نمی شود. اینکه در بازداشتگاه ها و زندان های خارج از دایره پوشش قضایی، چه بلاهایی بر سر غیر نظامیان و مردم بی گناه می آید، هیچکس چیزی نمی گوید. کشتارهای ناشی از انفجارها، بمب گذاری های کنار جاده، ترورهای هدفمند، آدمربایی و حملات انتحاری نیروهای تروریستی، از محاسبه خارج است و هیچ سازمانی این آمارها را ثبت و ضبط نمی کند و هیچ مرجع قضایی به آنها به مثابه ملزومات یک صلح عادلانه، قانونمند و مبتنی بر اراده مردم، رسیدگی نخواهد کرد.
در این میان، اسفبار است که سازمان پر عرض و طولی مانند ملل متحد هم وظیفه ای جز ارائه گزارش و توصیه های اخلاقی به طرف های درگیر برای کاهش خشونت علیه غیر نظامیان، هیچ نقش و وظیفه و مسؤولیت دیگری برای خود قایل نیست.
در چنین شرایطی تأکید یوناما بر صلح، بیهوده است؛ زیرا صلحی که دوطرف اصلی آن را جنایتکاران جنگی و قاتلان مردم بی گناه افغانستان تشکیل دهند و دولت افغانستان به عنوان نماینده رسمی مردم این کشور در آن، هیچ سهم و نقشی نداشته باشد، صلح نیست. صلحی که مردم افغانستان به عنوان قربانیان اصلی جنگ در هیچیک از مراحل آن، سهمی و نقشی ایفا نکرده باشند، چگونه می تواند حقوق بشری و شهروندی آنان را تضمین کند و متضمن امنیت و مصونیت آنان و محاکمه عادلانه قاتلان خون آشام شان باشد؟
سؤال مهم دیگری که متوجه طرف های مذاکره کننده است، این است که آنها وقتی می خواهند با همدیگر صلح کنند، باید توضیح دهند که طی دو دهه گذشته برای چه چیزی جنگیده اند و آیا اینک آن آرمان ها و اهداف، محقق شده که می خواهند صلح کنند؟ و سؤال مهم تر اینکه آنها در شرایط پساصلح در قبال قربانیان جنگ بیهوده شان، چه پاسخی دارند؟ آیا حاضر اند به عنوان بخشی از پیامدهای صلحی عادلانه و قانونمند، در برابر یک دادگاه صالحه، در قبال یکایک جنایت هایی که علیه غیر نظامیان مرتکب شده و طی ده سال، ۱۰۰ هزار نفر از آنان را کشته یا زخمی کرده اند، محاکمه و مجازات شوند؟
بدون شک، پاسخ منفی است و این همان چیزی است که چشم انداز صلح مورد ادعا را تیره و تار نشان می دهد.
