سرور دانش؛ معاون دوم رئیس جمهوری در مراسمی در کابل، درباره روند انتخابات گفته است که با همه تلاش هایی که صورت گرفته، متاسفانه آرای مردم تاکنون به گروگان گرفته شده است. وی تاکید کرد که کمیسیون مستقل انتخابات مطابق مسؤولیت قانونی اش نباید بیش از این اجازه بدهد که با سرنوشت مردم بازی شود.
وی گفت که کمیسیون انتخابات باید هرچه زودتر نتیجه ابتدایی را اعلام کند و همه باید به آن احترام بگزارند و شکایات شان را به کمیسیون شکایات انتخاباتی به عنوان مرجع قانونی رسیدگی به شکایات، ارائه کنند.
علیرغم توصیه های خیرخواهانه آقای دانش اما به نظر می رسد انتخابات در افغانستان، دیگر مرده است. دوران کوتاه و پرامید انتخابات و مردم سالاری به سرعت به سر آمد و استبداد و فساد و مردم ستیزی جاه طلبانه حاکمان خودکامه بار دیگر در حال بارور شدن است.
به نظر می رسد که مردم هم به خوبی متوجه این معنا شده اند. آنها با عدم شرکت در انتخابات ششم میزان نشان دادند که هیچ اعتمادی به انتخابات، کمیسیون های انتخاباتی، دولت و ذات مردم سالاری وارداتی و غیر بومی افغانستان ندارند. انتخابات ریاست جمهوری پیشین و انتخابات پارلمانی پارسال، درس های مهمی در این زمینه ارائه داد و توده را نسبت به آینده این روند، دلسرد و ناامید کرد.
در این میان اما جدال جاری بر سر یک و نیم میلیون رأی، میخ آخر را بر تابوت دموکراسی امریکایی کوبید و انتخابات را برای همیشه به محاق برد.
بازگشت دوباره به این دموکراسی مرده و بی جان، امکان پذیر نیست. توصیه های آقای دانش هم به اندازه ای قدرت و اثر ندارد که مردم را به سلامت این روند، امیدوار نگه دارد و از بدبینی و بدگمانی آنها نسبت به فساد و فروپاشی آن بکاهد.
مردم می دانستند که حتی اگر جان شان را به خطر اندازند و رأی بدهند، هیچ مرجع امین و مطمئنی برای صیانت از آرای آنان وجود ندارد و هیچ تضمینی در کار نیست تا آرای شان حساب شود و بر بنیاد آن، سرنوشت سیاسی شان تعیین شود. به همین دلیل در انتخابات ششم میزان شرکت نکردند.
جدال جاری بر سر آرای اندک انتخابات ششم میزان هم هرگز جدالی برای رأی مردم نیست. حتی کسانی که به صراحت ادعا می کنند که رأی مردم را به گروگان نگیرید، خود شان هم می دانند که دروغ می گویند؛ زیرا هدف اصلی، مشروعیت بخشیدن به زد و بندهای پنهانی و فراانتخاباتی برای رسیدن به قدرت است و این مشروعیت را ترجیع بند «رأی مردم» به خوبی فراهم می کند.
از سوی دیگر، روند صلح با طالبان و احتمال تشکیل دولت موقت یا انتقالی یا ائتلافی با آن گروه هم بر بی اعتمادی و بی باوری مردم به انتخابات افزود. آنها به این نتیجه رسیدند که تاریخ مصرف دموکراسی امریکایی، محدود بوده و اکنون حتی خود واشنگتن نیز تمایلی به حمایت از آن برای زنده ماندن و برپا نگه داشتن اش ندارد.
تنش های تندی که میان ارگ ریاست جمهوری و دولت امریکا بر سر اولویت بخشیدن به انتخابات یا صلح رخ داد نیز گواه بر این بود که امریکا دیگر مایل به حفظ دموکراسی نیست و انتخابات را دورانی پایان یافته می داند؛ اما ارباب ارگ از آنجا که راه دیگری برای بقای قدرت خود نداشت، به ناگزیر به پوسته خالی انتخابات چسپیدند تا در سایه آن، تمدید قدرت خود را تضمین کنند. بر همین اساس، تأکید تازه سرور دانش؛ معاون دوم رییس جمهوری مبنی بر اینکه کمیسیون مستقل انتخابات مطابق مسؤولیت قانونی اش نباید بیش از این اجازه بدهد که با سرنوشت مردم بازی شود، یک بازی زبانی فریبنده بیش نیست و هدف آقای دانش، نه سرنوشت مردم؛ بلکه سرنوشت خود او و کارفرمایش می باشد. مردم در انتخابات ششم میزان نشان دادند که سرنوشت خود را به دست نامزدها، کمیسیون انتخابات و ارباب ارگ نمی سپارند.
وی گفت که کمیسیون انتخابات باید هرچه زودتر نتیجه ابتدایی را اعلام کند و همه باید به آن احترام بگزارند و شکایات شان را به کمیسیون شکایات انتخاباتی به عنوان مرجع قانونی رسیدگی به شکایات، ارائه کنند.
علیرغم توصیه های خیرخواهانه آقای دانش اما به نظر می رسد انتخابات در افغانستان، دیگر مرده است. دوران کوتاه و پرامید انتخابات و مردم سالاری به سرعت به سر آمد و استبداد و فساد و مردم ستیزی جاه طلبانه حاکمان خودکامه بار دیگر در حال بارور شدن است.
به نظر می رسد که مردم هم به خوبی متوجه این معنا شده اند. آنها با عدم شرکت در انتخابات ششم میزان نشان دادند که هیچ اعتمادی به انتخابات، کمیسیون های انتخاباتی، دولت و ذات مردم سالاری وارداتی و غیر بومی افغانستان ندارند. انتخابات ریاست جمهوری پیشین و انتخابات پارلمانی پارسال، درس های مهمی در این زمینه ارائه داد و توده را نسبت به آینده این روند، دلسرد و ناامید کرد.
در این میان اما جدال جاری بر سر یک و نیم میلیون رأی، میخ آخر را بر تابوت دموکراسی امریکایی کوبید و انتخابات را برای همیشه به محاق برد.
بازگشت دوباره به این دموکراسی مرده و بی جان، امکان پذیر نیست. توصیه های آقای دانش هم به اندازه ای قدرت و اثر ندارد که مردم را به سلامت این روند، امیدوار نگه دارد و از بدبینی و بدگمانی آنها نسبت به فساد و فروپاشی آن بکاهد.
مردم می دانستند که حتی اگر جان شان را به خطر اندازند و رأی بدهند، هیچ مرجع امین و مطمئنی برای صیانت از آرای آنان وجود ندارد و هیچ تضمینی در کار نیست تا آرای شان حساب شود و بر بنیاد آن، سرنوشت سیاسی شان تعیین شود. به همین دلیل در انتخابات ششم میزان شرکت نکردند.
جدال جاری بر سر آرای اندک انتخابات ششم میزان هم هرگز جدالی برای رأی مردم نیست. حتی کسانی که به صراحت ادعا می کنند که رأی مردم را به گروگان نگیرید، خود شان هم می دانند که دروغ می گویند؛ زیرا هدف اصلی، مشروعیت بخشیدن به زد و بندهای پنهانی و فراانتخاباتی برای رسیدن به قدرت است و این مشروعیت را ترجیع بند «رأی مردم» به خوبی فراهم می کند.
از سوی دیگر، روند صلح با طالبان و احتمال تشکیل دولت موقت یا انتقالی یا ائتلافی با آن گروه هم بر بی اعتمادی و بی باوری مردم به انتخابات افزود. آنها به این نتیجه رسیدند که تاریخ مصرف دموکراسی امریکایی، محدود بوده و اکنون حتی خود واشنگتن نیز تمایلی به حمایت از آن برای زنده ماندن و برپا نگه داشتن اش ندارد.
تنش های تندی که میان ارگ ریاست جمهوری و دولت امریکا بر سر اولویت بخشیدن به انتخابات یا صلح رخ داد نیز گواه بر این بود که امریکا دیگر مایل به حفظ دموکراسی نیست و انتخابات را دورانی پایان یافته می داند؛ اما ارباب ارگ از آنجا که راه دیگری برای بقای قدرت خود نداشت، به ناگزیر به پوسته خالی انتخابات چسپیدند تا در سایه آن، تمدید قدرت خود را تضمین کنند. بر همین اساس، تأکید تازه سرور دانش؛ معاون دوم رییس جمهوری مبنی بر اینکه کمیسیون مستقل انتخابات مطابق مسؤولیت قانونی اش نباید بیش از این اجازه بدهد که با سرنوشت مردم بازی شود، یک بازی زبانی فریبنده بیش نیست و هدف آقای دانش، نه سرنوشت مردم؛ بلکه سرنوشت خود او و کارفرمایش می باشد. مردم در انتخابات ششم میزان نشان دادند که سرنوشت خود را به دست نامزدها، کمیسیون انتخابات و ارباب ارگ نمی سپارند.
