نشست کمیسیون انتخابات با نمایندگان ستادهای انتخاباتی معترض برای رفع بن‌بست بازشماری بخشی از آرا پرتنش بود و بدون نتیجه پایان یافت.
حوا علم نورستانی؛ رئیس کمیسیون انتخابات در آغاز این نشست، اعتراضات شماری از ستادهای انتخاباتی را به کار کمیسیون، "سوء تفاهم" خواند و از آنها خواست با این نهاد همکاری کنند تا نتایج ابتدایی به زودی اعلام شود.
او انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۹۸ را از لحاظ "شفافیت و عادلانه بودن" نسبت به دوره‌های قبلی انتخابات در این کشور "بهترین" خواند.
پس از توضیحات کمیسیون مستقل انتخابات در مورد چرایی معتبر دانستن "۳۰۰ هزار رای جنجالی"، تنش در این نشست بر سر زمان تعیین شده برای پرسش‌ها و ارائه دلایل معترضان آغاز شد.
اسدالله سعادتی؛ معاون تیم انتخاباتی ثبات و همگرایی خواهان تخصیص زمان بیشتر برای بحث و استدلال شد؛ اما سخنان او قطع گردید.
دلایل کمیسیون برای معتبر دانستن این آرای جنجالی، معترضان را قانع نساخت و نشست بی نتیجه پایان یافت.
نشست امروز یکبار دیگر نشان داد که بحران انتخابات، عمیق تر از آن است که به زودی مهار شود و بن بست ناشی از آن، شکسته شود. کانون مرکزی بحران اما این است که کمیسیون انتخابات، نه از کفایت لازم برای مدیریت این بحران برخوردار است و نه استقلال و بی طرفی کافی دارد. این کمیسیون، خودش یک طرف قضیه است و به جای آنکه به عنوان یک نهاد برگزارکننده انتخابات، تابع قوانین انتخاباتی باشد و به نگرانی های مشروع مردم و نامزدها مسؤولانه و شفاف، پاسخ بدهد، به طور غیر قابل انعطافی از موضع ارگ ریاست جمهوری و تیم دولت ساز در زمینه نتایج انتخابات حمایت می کند.
این در حالی است که همه دیگر تیم های انتخاباتی، مخالف روند بازشماری آرا هستند. بسیاری از تیم ها نیز بر ابطال ۳۰۰ هزار رأی فاقد برچسپ بیومتریک، مشکوک و خارج از زمان قانونی رأی گیری، تأکید می کنند؛ خواسته هایی که تاکنون با بی اعتنایی و بی توجهی کمیسیون انتخابات مواجه شده است؛ زیرا در صورت پذیرش این خواسته ها، جایی برای تقلب باقی نمی ماند و در آن صورت، تیم دولت ساز، زیان می بیند.
کمیسیون انتخابات، حتی در نشست امروز نیز که نشستی برای حل مسایل به وجودآمده و شاید از آخرین فرصت ها برای عبور از بحران بود، به جای آنکه در حل مسایل بکوشد، وضعیت را با موضع گیری های سرسختانه و سازش ناپذیرانه خود، متشنج کرد و به این ترتیب، یک امکان دیگر برای دستیابی به راه حل، از دست رفت.
مدیران کمیسیون انتخابات، حتی اجازه ندادند نماینده تیم ثبات و همگرایی که در متن این تنش ها قرار دارد، استدلال هایش را مطرح کند و مستنداتش درباره تقلب را ارائه نماید.
چنین برخوردی بدیهی است که به جای کمک به حل قضیه، شرایط را پیچیده تر و حل آن را دشوارتر می کند.
این بن بست شکسته نخواهد شد؛ مادامی که استقلال و بی طرفی کمیسیون انتخابات، احراز شود و یا قدرت ها و سفارتخانه های خارجی، اراده فراقانونی خود را بر این روند، تحمیل کنند.
در حالی که همه روزه، مردم در شهرهای مختلف، خواستار اعلام نتایج می شوند و علیه تقلب و مشروعیت بخشیدن به آرای تقلبی، اعتراض می کنند، کمیسیون انتخابات با تکیه به یک پشتوانه فراتر از قانون، همچنان به موضع خیره سرانه و خودخواهانه خود، ادامه می دهد تا آرای جعلی و فاقد اعتبار را به عنوان رأی مشروع و معتبر بر سایر نامزدها تحمیل کرده و به این ترتیب، نتیجه را به نفع تیم دولت ساز، اعلام کند.
این تلاش ها اما محکوم به شکست خواهد بود؛ زیرا نه نامزدهای انتخاباتی و نه مردم افغانستان، اجازه تکرار روندهای انتخاباتی قبلی را می دهند؛ مگر آنکه امریکا و سایر قدرت های خارجی، به پروژه صلح سرعت ببخشند و با استفاده از فضای شکننده و تنش آلود انتخاباتی، زمینه را برای ایجاد یک حکومت غیر انتخابی و عبوری فراهم سازند تا بستر تغییر نظام و انتقال قدرت به دولت پساصلح مهیا شود.
حوا علم نورستانی؛ رئیس کمیسیون انتخابات در آغاز این نشست، اعتراضات شماری از ستادهای انتخاباتی را به کار کمیسیون، "سوء تفاهم" خواند و از آنها خواست با این نهاد همکاری کنند تا نتایج ابتدایی به زودی اعلام شود.
او انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۹۸ را از لحاظ "شفافیت و عادلانه بودن" نسبت به دوره‌های قبلی انتخابات در این کشور "بهترین" خواند.
پس از توضیحات کمیسیون مستقل انتخابات در مورد چرایی معتبر دانستن "۳۰۰ هزار رای جنجالی"، تنش در این نشست بر سر زمان تعیین شده برای پرسش‌ها و ارائه دلایل معترضان آغاز شد.
اسدالله سعادتی؛ معاون تیم انتخاباتی ثبات و همگرایی خواهان تخصیص زمان بیشتر برای بحث و استدلال شد؛ اما سخنان او قطع گردید.
دلایل کمیسیون برای معتبر دانستن این آرای جنجالی، معترضان را قانع نساخت و نشست بی نتیجه پایان یافت.
نشست امروز یکبار دیگر نشان داد که بحران انتخابات، عمیق تر از آن است که به زودی مهار شود و بن بست ناشی از آن، شکسته شود. کانون مرکزی بحران اما این است که کمیسیون انتخابات، نه از کفایت لازم برای مدیریت این بحران برخوردار است و نه استقلال و بی طرفی کافی دارد. این کمیسیون، خودش یک طرف قضیه است و به جای آنکه به عنوان یک نهاد برگزارکننده انتخابات، تابع قوانین انتخاباتی باشد و به نگرانی های مشروع مردم و نامزدها مسؤولانه و شفاف، پاسخ بدهد، به طور غیر قابل انعطافی از موضع ارگ ریاست جمهوری و تیم دولت ساز در زمینه نتایج انتخابات حمایت می کند.
این در حالی است که همه دیگر تیم های انتخاباتی، مخالف روند بازشماری آرا هستند. بسیاری از تیم ها نیز بر ابطال ۳۰۰ هزار رأی فاقد برچسپ بیومتریک، مشکوک و خارج از زمان قانونی رأی گیری، تأکید می کنند؛ خواسته هایی که تاکنون با بی اعتنایی و بی توجهی کمیسیون انتخابات مواجه شده است؛ زیرا در صورت پذیرش این خواسته ها، جایی برای تقلب باقی نمی ماند و در آن صورت، تیم دولت ساز، زیان می بیند.
کمیسیون انتخابات، حتی در نشست امروز نیز که نشستی برای حل مسایل به وجودآمده و شاید از آخرین فرصت ها برای عبور از بحران بود، به جای آنکه در حل مسایل بکوشد، وضعیت را با موضع گیری های سرسختانه و سازش ناپذیرانه خود، متشنج کرد و به این ترتیب، یک امکان دیگر برای دستیابی به راه حل، از دست رفت.
مدیران کمیسیون انتخابات، حتی اجازه ندادند نماینده تیم ثبات و همگرایی که در متن این تنش ها قرار دارد، استدلال هایش را مطرح کند و مستنداتش درباره تقلب را ارائه نماید.
چنین برخوردی بدیهی است که به جای کمک به حل قضیه، شرایط را پیچیده تر و حل آن را دشوارتر می کند.
این بن بست شکسته نخواهد شد؛ مادامی که استقلال و بی طرفی کمیسیون انتخابات، احراز شود و یا قدرت ها و سفارتخانه های خارجی، اراده فراقانونی خود را بر این روند، تحمیل کنند.
در حالی که همه روزه، مردم در شهرهای مختلف، خواستار اعلام نتایج می شوند و علیه تقلب و مشروعیت بخشیدن به آرای تقلبی، اعتراض می کنند، کمیسیون انتخابات با تکیه به یک پشتوانه فراتر از قانون، همچنان به موضع خیره سرانه و خودخواهانه خود، ادامه می دهد تا آرای جعلی و فاقد اعتبار را به عنوان رأی مشروع و معتبر بر سایر نامزدها تحمیل کرده و به این ترتیب، نتیجه را به نفع تیم دولت ساز، اعلام کند.
این تلاش ها اما محکوم به شکست خواهد بود؛ زیرا نه نامزدهای انتخاباتی و نه مردم افغانستان، اجازه تکرار روندهای انتخاباتی قبلی را می دهند؛ مگر آنکه امریکا و سایر قدرت های خارجی، به پروژه صلح سرعت ببخشند و با استفاده از فضای شکننده و تنش آلود انتخاباتی، زمینه را برای ایجاد یک حکومت غیر انتخابی و عبوری فراهم سازند تا بستر تغییر نظام و انتقال قدرت به دولت پساصلح مهیا شود.
