یک منبع حکومتی می‌گوید نمایندگان کشور در نشستی که قرار است روز جمعه در مورد افغانستان با حضور امریکا، روسیه، چین و پاکستان در مسکو برگزار شود، اشتراک نخواهند کرد.
قرار است نمایندگان ایالات متحده، روسیه، چین و پاکستان امروز جمعه (۳ عقرب) در این نشست مشورتی روی مساله صلح افغانستان بحث کنند.
تاکنون جزئیات بیشتری از آجندای این نشست در اختیار رسانه‌ها قرار نگرفته است.
دولت افغانستان نیز دلیل عدم اشتراک خود در این نشست را واضح نکرده است.
قرار است زلمی خلیلزاد؛ نمایندۀ ویژه امریکا برای صلح افغانستان نیز در این نشست حضور داشته باشد.
آقای خلیلزاد، پیش از این در بلجیم؛ پایتخت بروکسل، با ینس استولتنبرگ؛ سرمنشی ناتو و نمایندگان اتحادیه اروپا در مورد صلح افغانستان به صورت جداگانه گفتگو کرده بود.
تاکنون روشن نیست که آیا اساسا از دولت افغانستان برای شرکت در نشست مسکو، دعوت شده است یا خیر؛ اما آنگونه که پیش از این گزارش شده بود، این نشست ادامه نشست هایی است که پیش از این، با حضور نمایندگان امریکا، روسیه و چین در پایتخت های این کشورها برگزار شده است. این بار اما پاکستان نیز به اصرار چین در این نشست، شامل شده است.
گفته می شود روسیه نیز مایل به حضور ایران در این نشست بوده که ظاهرا مورد پذیرش دیگر طرف ها واقع نشده است.
به هرحال، برگزاری این نشست، از دید کارشناسان، از این منظر مهم است که قدرت های متخاصم درباره یکی از مهم ترین مسایل مورد اختلاف شان یعنی مساله افغانستان، دور یک میز جمع می شوند و درباره آینده آن گفتگو می کنند.
امریکا، روسیه و چین، هرکدام رویکردها و سیاست های متضاد و متعارضی را در قبال افغانستان دنبال می کنند.
تنها به عنوان یکی از نمونه ها می توان اشاره کرد که امریکا و غرب متهم به حمایت از داعش در افغانستان هستند؛ اما روسیه و چین آن را خطری جدی برای امنیت و ثبات منطقه و کشورهای شان می دانند و خواستار مبارزه جدی با آن هستند.
از سوی دیگر، در کابل دولتی حکومت می کند که با حمایت غرب به وجود آمده؛ اما دست کم با روسیه، رابطه استراتژيک ندارد. یکی از دلایل اینکه کابل اعلام کرده است که در نشست مسکو، شرکت نمی کند نیز شاید همین باشد. کابل در نشست های قبلی صلح که به میزبانی مسکو برگزار شد، دست کم در سطح رسمی و عالی، حضور نیافت و نمایندگان دون پایه اش را اعزام کرد.
کابل و هم پیمانان غربی آن همچنین مسکو را به حمایت از طالبان متهم می کنند؛ چیزی که روسیه آن را رد می کند.
به هر حال برگزاری این نشست و نشست های مشابه، راه رسیدن به صلح را هموارتر خواهد کرد؛ تنها به این دلیل ساده که قدرت های رقیب به جای دنبال کردن منافع هژمونیک و اهداف امپریالیستی شان در افغانستان از مسیرهایی مانند جنگ نیابتی، حمایت از شبه نظامیان محلی و گروه های تروریستی، خود مستقیما رو به روی همدیگر قرار می گیرند و مسایل شان را حل می کنند.
البته این امر لزوما برای افغانستان، مطلوب نیست؛ زیرا به هر حال، چند قدرت خارجی سلطه گر، درباره سرنوشت و آینده آن تصمیم می گیرند و این برخلاف اصل حاکمیت ملی و استقلال سیاسی کشور است؛ اما کشوری که در طول تاریخ، در اشغال این یا آن قدرت خارجی بوده و دولت ها و رهبران آن، قدرت خود را از حمایت یک کشور خارجی می گرفته اند، نمی تواند مدعی استقلال شود و در توهم حاکمیت ملی به سر برد. استقلال زمانی به دست می آید که سرنوشت یک کشور را مردم آن تعیین کنند نه اینکه انتخابات برگزار کنند؛ اما نتیجه آن را چند دیپلمات خارجی مشخص سازند. دولت شان با معماری یک وزیر خارجه غربی، شکل بگیرد و اختلافات درونی رهبران شان با میانجیگری عناصر بیگانه، حل و فصل شود.
در چنین شرایطی، کاملا بدیهی است که قدرت های خارجی به خود حق می دهند به نیابت از مردم و دولت افغانستان درباره سرنوشت کشور، تصمیم بگیرند؛ بنابراین، تنها انتظاری که می توان از نشست مسکو و نشست های مشابه داشت این است که دست کم قدرت های رقیب و متخاصم به یک راه حل میانه و مشترک برای تقسیم منافع و امتیازات دست یابند تا بیش از این مردم افغانستان، قربانی جنگ نیابتی آنها و گروه های تروریستی مورد حمایت شان نشوند.
قرار است نمایندگان ایالات متحده، روسیه، چین و پاکستان امروز جمعه (۳ عقرب) در این نشست مشورتی روی مساله صلح افغانستان بحث کنند.
تاکنون جزئیات بیشتری از آجندای این نشست در اختیار رسانه‌ها قرار نگرفته است.
دولت افغانستان نیز دلیل عدم اشتراک خود در این نشست را واضح نکرده است.
قرار است زلمی خلیلزاد؛ نمایندۀ ویژه امریکا برای صلح افغانستان نیز در این نشست حضور داشته باشد.
آقای خلیلزاد، پیش از این در بلجیم؛ پایتخت بروکسل، با ینس استولتنبرگ؛ سرمنشی ناتو و نمایندگان اتحادیه اروپا در مورد صلح افغانستان به صورت جداگانه گفتگو کرده بود.
تاکنون روشن نیست که آیا اساسا از دولت افغانستان برای شرکت در نشست مسکو، دعوت شده است یا خیر؛ اما آنگونه که پیش از این گزارش شده بود، این نشست ادامه نشست هایی است که پیش از این، با حضور نمایندگان امریکا، روسیه و چین در پایتخت های این کشورها برگزار شده است. این بار اما پاکستان نیز به اصرار چین در این نشست، شامل شده است.
گفته می شود روسیه نیز مایل به حضور ایران در این نشست بوده که ظاهرا مورد پذیرش دیگر طرف ها واقع نشده است.
به هرحال، برگزاری این نشست، از دید کارشناسان، از این منظر مهم است که قدرت های متخاصم درباره یکی از مهم ترین مسایل مورد اختلاف شان یعنی مساله افغانستان، دور یک میز جمع می شوند و درباره آینده آن گفتگو می کنند.
امریکا، روسیه و چین، هرکدام رویکردها و سیاست های متضاد و متعارضی را در قبال افغانستان دنبال می کنند.
تنها به عنوان یکی از نمونه ها می توان اشاره کرد که امریکا و غرب متهم به حمایت از داعش در افغانستان هستند؛ اما روسیه و چین آن را خطری جدی برای امنیت و ثبات منطقه و کشورهای شان می دانند و خواستار مبارزه جدی با آن هستند.
از سوی دیگر، در کابل دولتی حکومت می کند که با حمایت غرب به وجود آمده؛ اما دست کم با روسیه، رابطه استراتژيک ندارد. یکی از دلایل اینکه کابل اعلام کرده است که در نشست مسکو، شرکت نمی کند نیز شاید همین باشد. کابل در نشست های قبلی صلح که به میزبانی مسکو برگزار شد، دست کم در سطح رسمی و عالی، حضور نیافت و نمایندگان دون پایه اش را اعزام کرد.
کابل و هم پیمانان غربی آن همچنین مسکو را به حمایت از طالبان متهم می کنند؛ چیزی که روسیه آن را رد می کند.
به هر حال برگزاری این نشست و نشست های مشابه، راه رسیدن به صلح را هموارتر خواهد کرد؛ تنها به این دلیل ساده که قدرت های رقیب به جای دنبال کردن منافع هژمونیک و اهداف امپریالیستی شان در افغانستان از مسیرهایی مانند جنگ نیابتی، حمایت از شبه نظامیان محلی و گروه های تروریستی، خود مستقیما رو به روی همدیگر قرار می گیرند و مسایل شان را حل می کنند.
البته این امر لزوما برای افغانستان، مطلوب نیست؛ زیرا به هر حال، چند قدرت خارجی سلطه گر، درباره سرنوشت و آینده آن تصمیم می گیرند و این برخلاف اصل حاکمیت ملی و استقلال سیاسی کشور است؛ اما کشوری که در طول تاریخ، در اشغال این یا آن قدرت خارجی بوده و دولت ها و رهبران آن، قدرت خود را از حمایت یک کشور خارجی می گرفته اند، نمی تواند مدعی استقلال شود و در توهم حاکمیت ملی به سر برد. استقلال زمانی به دست می آید که سرنوشت یک کشور را مردم آن تعیین کنند نه اینکه انتخابات برگزار کنند؛ اما نتیجه آن را چند دیپلمات خارجی مشخص سازند. دولت شان با معماری یک وزیر خارجه غربی، شکل بگیرد و اختلافات درونی رهبران شان با میانجیگری عناصر بیگانه، حل و فصل شود.
در چنین شرایطی، کاملا بدیهی است که قدرت های خارجی به خود حق می دهند به نیابت از مردم و دولت افغانستان درباره سرنوشت کشور، تصمیم بگیرند؛ بنابراین، تنها انتظاری که می توان از نشست مسکو و نشست های مشابه داشت این است که دست کم قدرت های رقیب و متخاصم به یک راه حل میانه و مشترک برای تقسیم منافع و امتیازات دست یابند تا بیش از این مردم افغانستان، قربانی جنگ نیابتی آنها و گروه های تروریستی مورد حمایت شان نشوند.
