زلمی خلیلزاد؛ نماینده ویژه امریکا برای صلح افغانستان در دیدار با وزیر خارجه آلمان در رابطه با "گام‌های بعدی صلح افغانستان" گفتگو کرده است.
آقای خلیلزاد در توییترش نوشته که در این دیدار ضمن قدردانی از تلاش‌های آلمان برای صلح افغانستان هایکو ماس؛ وزیر خارجه این کشور را در جریان پیشرفت‌های اخیر گفتگوهای صلح افغانستان قرار داده است.
او در ادامه نوشت: "من از تعهد آلمان برای حمایت از نشست بین‌الافغانی صلح افغانستان استقبال و قدردانی می‌کنم. چنین نشست‌هایی بخش مهم روند صلح افغانستان است."
حدود یکماه قبل سومین "نشست بین‌الافغانی صلح افغانستان" با اشتراک شماری از اعضای ارشد دولت افغانستان و با میزبانی مشترک آلمان و قطر در دوحه برگزار شده بود.
آقای خلیلزاد، دو روز قبل نیز در اسلو؛ پایتخت ناروی با اریکسون سوریده؛ وزیر امور خارجه این کشور در ارتباط با همکاری در امور صلح افغانستان دیدار و گفتگو کرده بود.
پیشتر او به دهلی نو رفته بود.
این سفرها در حالی صورت می گیرد که خبرهای غیر رسمی حکایت از نهایی شدن توافقنامه صلح میان امریکا و طالبان دارد و دولت افغانستان هم تأیید کرده است که پیشنویسی از این توافق، در اختیار اشرف غنی و عبدالله؛ رهبران حکومت وحدت ملی هم قرار گرفته است؛ اما ارگ درباره آن ملاحظاتی دارد.
به باور کارشناسان، سفرها و دیدارهای خلیلزاد با مقام های کشورها منطقه و جهان اگرچه تحت عنوان کمک به تأمین صلح و جلب حمایت همه کشورها از این روند صورت می گیرد؛ اما در واقع، این سفرها و رایزنی ها یادآور تلاش امریکا برای تشکیل ائتلاف نظامی برای حمله به افغانستان است.
به نظر می رسد کشورهایی که ۱۸ سال پیش به فراخوان امریکا برای حضور نظامی در افغانستان، پاسخ مثبت دادند و تحت رهبری آن کشور برای ساقط کردن رژيم طالبان به افغانستان حمله کردند، امروزه در صلح امریکا با طالبان نیز سهم دارند. به بیان دیگر، آنها بخشی از طرف قضیه صلح هستند و امریکا برای موفقیت آنچه «گام های بعدی صلح افغانستان» می خواند به حمایت و همراهی این کشورها نیاز دارد.
در این میان، یک نکته مهم وجود دارد و آن اینکه تصمیم نهایی درباره صلح افغانستان در کشورهای خارجی گرفته می شود. یعنی هرگز گزافه نیست اگر گفته شود که هند و ناروی و آلمان و ازبکستان و پاکستان و قطر و امریکا و... بسیار بیشتر از دولت و مردم افغانستان درباره صلحی می دانند که قرار است میان امریکا و طالبان، منعقد شود.
در اینجا این مساله مطرح نیست که صلح مورد نظر امریکا و طالبان در نهایت به استقرار ثبات و آرامش و پایان ۴ دهه جنگ منجر می شود یا نه، بحث این است که امریکا به دروغ ادعا می کند که سرگرم «تسهیل» روند صلح افغانستان است.
این تسهیل نیست؛ زیرا حتی بربنیاد اعلام رسمی خلیلزاد، او با مقام های آلمانی درباره «گام های بعدی روند صلح» افغانستان صحبت کرده است. این در حالی است که اگر قرار است صلحی واقعی و عادلانه ایجاد شود، همه گام ها در این مسیر باید از سوی مردم و دولت منتخب و مشروع افغانستان برداشته شود، نه از جانب دو مقام خارجی امریکایی و اروپایی که هیچ نوع نیابت و وکالتی از مردم افغانستان نمی توانند.
با توجه به این رویدادها، نماینده امریکا بی اعتنا به پرسش ها و نگرانی های مشروع مردم افغانستان و حتی بدون توجه به ملاحظات و خواسته های درست یا نادرست دولت افغانستان، سرگرم زمینه سازی جهانی برای تحمیل یک الگوی استعماری صلح است؛ صلحی که توافقنامه آن، پشت درهای بسته در قطر به دست آمده و اکنون در رایزنی های نماینده امریکا با قدرت های خارجی، در حال نهایی شدن است.
چنین صلحی حتی اگر برخلاف ارزیابی های تحلیلگران، به پایان جنگ نیز منتهی شود، هرگز صلحی بربنیاد منافع ملی و مبتنی بر اصول حاکمیت و استقلال افغانستان نخواهد بود؛ زیرا اصلی ترین طرف های ذینفع از آن، قدرت های خارجی و جریان های مزدور و تحت سلطه آنها در داخل کشور خواهند بود.
آقای خلیلزاد در توییترش نوشته که در این دیدار ضمن قدردانی از تلاش‌های آلمان برای صلح افغانستان هایکو ماس؛ وزیر خارجه این کشور را در جریان پیشرفت‌های اخیر گفتگوهای صلح افغانستان قرار داده است.
او در ادامه نوشت: "من از تعهد آلمان برای حمایت از نشست بین‌الافغانی صلح افغانستان استقبال و قدردانی می‌کنم. چنین نشست‌هایی بخش مهم روند صلح افغانستان است."
حدود یکماه قبل سومین "نشست بین‌الافغانی صلح افغانستان" با اشتراک شماری از اعضای ارشد دولت افغانستان و با میزبانی مشترک آلمان و قطر در دوحه برگزار شده بود.
آقای خلیلزاد، دو روز قبل نیز در اسلو؛ پایتخت ناروی با اریکسون سوریده؛ وزیر امور خارجه این کشور در ارتباط با همکاری در امور صلح افغانستان دیدار و گفتگو کرده بود.
پیشتر او به دهلی نو رفته بود.
این سفرها در حالی صورت می گیرد که خبرهای غیر رسمی حکایت از نهایی شدن توافقنامه صلح میان امریکا و طالبان دارد و دولت افغانستان هم تأیید کرده است که پیشنویسی از این توافق، در اختیار اشرف غنی و عبدالله؛ رهبران حکومت وحدت ملی هم قرار گرفته است؛ اما ارگ درباره آن ملاحظاتی دارد.
به باور کارشناسان، سفرها و دیدارهای خلیلزاد با مقام های کشورها منطقه و جهان اگرچه تحت عنوان کمک به تأمین صلح و جلب حمایت همه کشورها از این روند صورت می گیرد؛ اما در واقع، این سفرها و رایزنی ها یادآور تلاش امریکا برای تشکیل ائتلاف نظامی برای حمله به افغانستان است.
به نظر می رسد کشورهایی که ۱۸ سال پیش به فراخوان امریکا برای حضور نظامی در افغانستان، پاسخ مثبت دادند و تحت رهبری آن کشور برای ساقط کردن رژيم طالبان به افغانستان حمله کردند، امروزه در صلح امریکا با طالبان نیز سهم دارند. به بیان دیگر، آنها بخشی از طرف قضیه صلح هستند و امریکا برای موفقیت آنچه «گام های بعدی صلح افغانستان» می خواند به حمایت و همراهی این کشورها نیاز دارد.
در این میان، یک نکته مهم وجود دارد و آن اینکه تصمیم نهایی درباره صلح افغانستان در کشورهای خارجی گرفته می شود. یعنی هرگز گزافه نیست اگر گفته شود که هند و ناروی و آلمان و ازبکستان و پاکستان و قطر و امریکا و... بسیار بیشتر از دولت و مردم افغانستان درباره صلحی می دانند که قرار است میان امریکا و طالبان، منعقد شود.
در اینجا این مساله مطرح نیست که صلح مورد نظر امریکا و طالبان در نهایت به استقرار ثبات و آرامش و پایان ۴ دهه جنگ منجر می شود یا نه، بحث این است که امریکا به دروغ ادعا می کند که سرگرم «تسهیل» روند صلح افغانستان است.
این تسهیل نیست؛ زیرا حتی بربنیاد اعلام رسمی خلیلزاد، او با مقام های آلمانی درباره «گام های بعدی روند صلح» افغانستان صحبت کرده است. این در حالی است که اگر قرار است صلحی واقعی و عادلانه ایجاد شود، همه گام ها در این مسیر باید از سوی مردم و دولت منتخب و مشروع افغانستان برداشته شود، نه از جانب دو مقام خارجی امریکایی و اروپایی که هیچ نوع نیابت و وکالتی از مردم افغانستان نمی توانند.
با توجه به این رویدادها، نماینده امریکا بی اعتنا به پرسش ها و نگرانی های مشروع مردم افغانستان و حتی بدون توجه به ملاحظات و خواسته های درست یا نادرست دولت افغانستان، سرگرم زمینه سازی جهانی برای تحمیل یک الگوی استعماری صلح است؛ صلحی که توافقنامه آن، پشت درهای بسته در قطر به دست آمده و اکنون در رایزنی های نماینده امریکا با قدرت های خارجی، در حال نهایی شدن است.
چنین صلحی حتی اگر برخلاف ارزیابی های تحلیلگران، به پایان جنگ نیز منتهی شود، هرگز صلحی بربنیاد منافع ملی و مبتنی بر اصول حاکمیت و استقلال افغانستان نخواهد بود؛ زیرا اصلی ترین طرف های ذینفع از آن، قدرت های خارجی و جریان های مزدور و تحت سلطه آنها در داخل کشور خواهند بود.
