انفجار مرگبار روز یکشبنه (۱۶ سرطان) در غزنی، سبب شده که صدها دانش آموز از حضور در مکاتب خودداری کنند.
در انفجار روز یکشنبه دست‌کم ۱۲ نفر کشته و ۱۷۹ نفر از جمله ده‌ها دانش آموز زخمی شدند.
سازمان نجات کودکان در واکنش به انفجارهای اخیر در غزنی و کابل که در آن تعداد زیادی دانش‌آموز زخمی شدند، گفت افغانستان یکی از خطرناکترین کشورها برای کودکان است. دلیل مرگ هشت کودک از ده کودک در افغانستان انفجار است.
هفته گذشته (۱۰ سرطان) نیز در نتیجه انفجاری قوی در ناحیه شانزدهم شهر کابل و حمله مهاجمان، دست‌کم چهار نفر کشته و ده‌ها نفر از جمله ۵۱ دانش آموزان مکتب زخمی شدند. مسؤولیت حملات کابل و غزنی را طالبان بر عهده گرفتند. این حمله با واکنش گسترده داخلی و بین المللی رو به رو شد.
کودکان افغانستان قربانیان کوچک یک جنگ بزرگ اند. آنها در عین حال، بزرگترین قربانیان این جنگ احمقانه را تشکیل می دهند. بربنیاد ارزیابی ها از هر ۱۰ کودک در افغانستان، ۸ کودک در رویدادهایی مانند انفجار کشته می شوند. این یعنی افغانستان بدترین کشور جهان برای کودکان است.
مسؤولیت این وضعیت، متوجه طرف های اصلی جنگ است. هم طالبان، هم نیروهای خارجی و هم نیروهای دولتی، مسؤول کشتار غیرنظامیان و به ويژه زنان و کودکان به عنوان اقشار آسیب پذیر هستند.
این در حالی است که کودکان هیچ خطری را متوجه هیچیک از طرف های این جنگ وحشیانه و ویرانگر نمی کنند. آنها تنها می خواهند بدون ترس از مرگ، درس بخوانند و برای خود آینده ای در این سرزمین نفرین شده بسازند. این گناه بزرگی نیست و نمی تواند سزای آن حمله های مرگبار و جنایت های خونین باشد.
در این میان، گروهی مانند طالبان که ادعای اسلام و جهاد می کند، چگونه می تواند با تصاویر تکان دهنده ای که از رویدادهای غم انگیز یک هفته اخیر که در پی حمله های آن گروه، از کودکان زخمی و خون آلود منتشر شود، کنار بیاید و بر اساس منطقی که دارد، آن را توجیه کند؟
در این شکی نیست که بنا کردن مراکر امنیتی دولت در مناطق مسکونی مردم، در کشور بحران زده و درگیر جنگ افغانستان، اقدامی خطرناک است و جان غیرنظامیان را با خطر رو به رو می کند؛ بنابراین، بخشی از مسؤولیت کشتارهای فجیع اخیر به ویژه قربانی شدن کودکان بی گناه مکاتب به دست طالبان، متوجه دولت است؛ اما طالبان هم به مثابه گروهی که تظاهر به اسلام و مسلمانی می کند باید در قبال عوارض و پیامدهای حملات وحشیانه خود برای غیرنظامیان مخصوصا کودکان معصوم مکتب، توضیح دهد.
از نظر اسلام و بربنیاد همان منبعی که جهاد در برابر کفار را تجویز کرده، من قتل نفسا بغیر نفس کانما قتل الناس جمیعا. (مائده/۲۳)
یعنی هر كس كسى را جز به قصاص قتل يا [به كيفر] فسادى در زمين بكشد، چنان است كه گويى همه مردم را كشته باشد.
و یا: و من یقتل مؤمنا متعمدا فجزائه جهنم خالدا فیها و لعنه و اعد له عذابا عظیما. (نساء/ ۹۳)
یعنی و هركس عمدا مؤمنى را بكشد كيفرش دوزخ است كه در آن ماندگار خواهد بود و خدا بر او خشم مى گيرد و لعنتش مى كند و عذابى بزرگ برايش آماده ساخته است.
حتی قتل و جرح غیرعمدی هم مانند هر تضییع حقی، عمدی و غیرعمدی‌اش، بر مبنای همه شرایع و نظام‌های حقوقی، دیه دارد.
این در حالی است که اقدامات طالبان نه تنها غیر عمد نیست؛ بلکه کاملا آگاهانه و حساب شده صورت می گیرد. بنابراین، رهبران و فرماندهان و برنامه ریزان و طراحان و مهندسان و مجریان حملات تروریستی آن گروه، به دلیل ریختن خون انسان های بی گناه و کودکان مظلومی که در هیچ آیینی، مهدورالدم نیستند و بر اساس منطق هیچ نظامی، هدف جنگی محسوب نمی شوند، در پیشگاه خدا و خلق او، مسؤول و مجرم اند و مستوجب سخت ترین عقوبت ها و زجرآورترین کیفرها می باشند.
در انفجار روز یکشنبه دست‌کم ۱۲ نفر کشته و ۱۷۹ نفر از جمله ده‌ها دانش آموز زخمی شدند.
سازمان نجات کودکان در واکنش به انفجارهای اخیر در غزنی و کابل که در آن تعداد زیادی دانش‌آموز زخمی شدند، گفت افغانستان یکی از خطرناکترین کشورها برای کودکان است. دلیل مرگ هشت کودک از ده کودک در افغانستان انفجار است.
هفته گذشته (۱۰ سرطان) نیز در نتیجه انفجاری قوی در ناحیه شانزدهم شهر کابل و حمله مهاجمان، دست‌کم چهار نفر کشته و ده‌ها نفر از جمله ۵۱ دانش آموزان مکتب زخمی شدند. مسؤولیت حملات کابل و غزنی را طالبان بر عهده گرفتند. این حمله با واکنش گسترده داخلی و بین المللی رو به رو شد.
کودکان افغانستان قربانیان کوچک یک جنگ بزرگ اند. آنها در عین حال، بزرگترین قربانیان این جنگ احمقانه را تشکیل می دهند. بربنیاد ارزیابی ها از هر ۱۰ کودک در افغانستان، ۸ کودک در رویدادهایی مانند انفجار کشته می شوند. این یعنی افغانستان بدترین کشور جهان برای کودکان است.
مسؤولیت این وضعیت، متوجه طرف های اصلی جنگ است. هم طالبان، هم نیروهای خارجی و هم نیروهای دولتی، مسؤول کشتار غیرنظامیان و به ويژه زنان و کودکان به عنوان اقشار آسیب پذیر هستند.
این در حالی است که کودکان هیچ خطری را متوجه هیچیک از طرف های این جنگ وحشیانه و ویرانگر نمی کنند. آنها تنها می خواهند بدون ترس از مرگ، درس بخوانند و برای خود آینده ای در این سرزمین نفرین شده بسازند. این گناه بزرگی نیست و نمی تواند سزای آن حمله های مرگبار و جنایت های خونین باشد.
در این میان، گروهی مانند طالبان که ادعای اسلام و جهاد می کند، چگونه می تواند با تصاویر تکان دهنده ای که از رویدادهای غم انگیز یک هفته اخیر که در پی حمله های آن گروه، از کودکان زخمی و خون آلود منتشر شود، کنار بیاید و بر اساس منطقی که دارد، آن را توجیه کند؟
در این شکی نیست که بنا کردن مراکر امنیتی دولت در مناطق مسکونی مردم، در کشور بحران زده و درگیر جنگ افغانستان، اقدامی خطرناک است و جان غیرنظامیان را با خطر رو به رو می کند؛ بنابراین، بخشی از مسؤولیت کشتارهای فجیع اخیر به ویژه قربانی شدن کودکان بی گناه مکاتب به دست طالبان، متوجه دولت است؛ اما طالبان هم به مثابه گروهی که تظاهر به اسلام و مسلمانی می کند باید در قبال عوارض و پیامدهای حملات وحشیانه خود برای غیرنظامیان مخصوصا کودکان معصوم مکتب، توضیح دهد.
از نظر اسلام و بربنیاد همان منبعی که جهاد در برابر کفار را تجویز کرده، من قتل نفسا بغیر نفس کانما قتل الناس جمیعا. (مائده/۲۳)
یعنی هر كس كسى را جز به قصاص قتل يا [به كيفر] فسادى در زمين بكشد، چنان است كه گويى همه مردم را كشته باشد.
و یا: و من یقتل مؤمنا متعمدا فجزائه جهنم خالدا فیها و لعنه و اعد له عذابا عظیما. (نساء/ ۹۳)
یعنی و هركس عمدا مؤمنى را بكشد كيفرش دوزخ است كه در آن ماندگار خواهد بود و خدا بر او خشم مى گيرد و لعنتش مى كند و عذابى بزرگ برايش آماده ساخته است.
حتی قتل و جرح غیرعمدی هم مانند هر تضییع حقی، عمدی و غیرعمدی‌اش، بر مبنای همه شرایع و نظام‌های حقوقی، دیه دارد.
این در حالی است که اقدامات طالبان نه تنها غیر عمد نیست؛ بلکه کاملا آگاهانه و حساب شده صورت می گیرد. بنابراین، رهبران و فرماندهان و برنامه ریزان و طراحان و مهندسان و مجریان حملات تروریستی آن گروه، به دلیل ریختن خون انسان های بی گناه و کودکان مظلومی که در هیچ آیینی، مهدورالدم نیستند و بر اساس منطق هیچ نظامی، هدف جنگی محسوب نمی شوند، در پیشگاه خدا و خلق او، مسؤول و مجرم اند و مستوجب سخت ترین عقوبت ها و زجرآورترین کیفرها می باشند.
