گروه طالبان تهدید کرده که اگر پخش و نشر اعلانات تجارتی علیه این گروه متوقف نشود، رسانه ها و خبرنگاران هدف حمله قرار خواهند گرفت.
این گروه گفته است که در این اعلانات تجارتی به جنگجویان و "جهاد" این گروه "بد و رد" گفته می‌شود.
در اعلامیه آمده است که رسانه‌ها با نشر اینگونه اعلانات مورد استفاده استخباراتی قرار گرفته و سعی می شود "از جهاد جاری در کشور جلوگیری کرده و مستقیما به دشمن فعالیت جاسوسی انجام می‌دهند."
کمیسیون نظامی طالبان تهدید کرده که "اگر در ظرف یک هفته تمام رادیوهای محلی، تلویزیون ها و باقی رسانه ها از همچو عمل کریه خود دست بردار نشوند، طالبان این رسانه ها را به حیث رسانه ها نه؛ بلکه به حیث لانه های استخباراتی دشمن می شناسند و از طرف جنگجویان این گروه در مرکز و ولایات، شهرها و اطراف منحیث هدف نظامی قرار خواهند گرفت، آن زمان مراکز، خبرنگاران، کارمندان و پرسونل همچو به اصطلاح رسانه هیچ نوع مصونیت نخواهند داشت."
آزادی بیان یکی از همان مواردی است که اصطلاحا از آن به عنوان «دستاوردهای ۱۸ ساله» یاد می شود؛ دستاوردهایی که بعضا به مثابه خط سرخ توافق صلح با طالبان انگاشته می گردد و حفظ آن از پیش شرط های هرگونه توافقی، عنوان می شود.
از جانب دیگر، نظام سیاسی افغانستان که نزدیک به دو دهه از تشکیل آن می گذرد، اگر یک دستاورد درخشان و قابل افتخار داشته باشد، همان آزادی بیان است که در مواردی البته از حدود و ثغور مورد نیاز آن، عدول و عبور می شود و در موارد پرشماری نیز از سوی خود دولت و نیز گروه های ضد دولتی مانند طالبان و جریان های تروریستی مانند داعش، تحدید و تهدید می گردد.
با این حال، اصلی ترین مدافعان و پاسداران آزادی بیان در افغانستان، نه دولت است و نه نیروهای خارجی حامی آن؛ بلکه ارتش بزرگ و بی سلاحی به نام خبرنگاران و اهالی رسانه است. آنها در طول این سال ها از جان شان مایه گذاشته اند و در سخت ترین شرایط، برای حفظ آزادی بیان و نهادینه کردن این حق، مبارزه و تلاش کرده و در مواردی نیز قربانی های فراوان و بزرگی داده اند.
اینکه امروزه طالبان خبرنگاران و رسانه ها را تهدید می کنند و می گویند که اگر تبلیغات ضد طالبان را نشر و پخش کنند، هدف نظامی محسوب می شوند و مورد حمله قرار خواهند گرفت، تنها به این جهت نیست که مسؤول و مقصر اصلی پخش و نشر چنین تبلیغاتی، خبرنگاران و رسانه ها هستند؛ بلکه این تهدید، یک معنای دیگر هم دارد و آن، مخالفت طالبان با یکی از درخشان ترین و ارجمندترین دستاوردهای افغانستان یعنی آزادی رسانه و بیان است.
طالبان با این خط و نشان، آینده مبهم و ترسناکی را در برابر آزادی بیان قرار می دهند و تلویحا اعلام می کنند که در صورت صلح با آن گروه، یکی از مواردی که باید قربانی شود، آزادی بیان و رسانه است. این بدان معناست که در پی صلح با طالبان، دولت و مردم افغانستان، نباید هیچ دستاورد درخشان و پرافتخاری داشته باشند.
طالبان می دانند که آزادی بیان، یکی از موهبت های ماندگاری بود که پس از سقوط رژيم امارت آنها به دست آمد، به همین دلیل، مصمم اند آن را نابود کنند و این کار را با مخالفت صریح و شدید شان در برابر تبلیغات ضد طالبان در پیام های بازرگانی آغاز کرده اند.
به جز این نیز آن گروه اساسا باوری به آزادی بیان و رسانه ندارد و در صورت رسیدن به قدرت، بدون تردید، تمهیدات و محدودیت های تلخ و سختی را بر خبرنگاران و رسانه ها تحمیل خواهند کرد.
آن گروه اما چرا به جای آنکه پیشنهادها و پیش شرط هایش را در مذاکره با امریکا یا دولت مطرح کند، مستقیما رسانه ها و خبرنگاران را تهدید کرده است؟
برای این پرسش، پاسخ های زیادی شاید وجود داشته باشد؛ اما مهم ترین پاسخ این است که خبرنگاران سنگربانان و مدافعان اصلی حقی هستند که با خون همکاران شان در سال های گذشته، همچنان پایدار مانده است. طالبان با تهدید آنها به عنوان یک هدف جنگی، در پی درهم شکستن سد مقاومت رسانه گران برای دفاع از کیان آزادی بیان هستند.
این گروه گفته است که در این اعلانات تجارتی به جنگجویان و "جهاد" این گروه "بد و رد" گفته می‌شود.
در اعلامیه آمده است که رسانه‌ها با نشر اینگونه اعلانات مورد استفاده استخباراتی قرار گرفته و سعی می شود "از جهاد جاری در کشور جلوگیری کرده و مستقیما به دشمن فعالیت جاسوسی انجام می‌دهند."
کمیسیون نظامی طالبان تهدید کرده که "اگر در ظرف یک هفته تمام رادیوهای محلی، تلویزیون ها و باقی رسانه ها از همچو عمل کریه خود دست بردار نشوند، طالبان این رسانه ها را به حیث رسانه ها نه؛ بلکه به حیث لانه های استخباراتی دشمن می شناسند و از طرف جنگجویان این گروه در مرکز و ولایات، شهرها و اطراف منحیث هدف نظامی قرار خواهند گرفت، آن زمان مراکز، خبرنگاران، کارمندان و پرسونل همچو به اصطلاح رسانه هیچ نوع مصونیت نخواهند داشت."
آزادی بیان یکی از همان مواردی است که اصطلاحا از آن به عنوان «دستاوردهای ۱۸ ساله» یاد می شود؛ دستاوردهایی که بعضا به مثابه خط سرخ توافق صلح با طالبان انگاشته می گردد و حفظ آن از پیش شرط های هرگونه توافقی، عنوان می شود.
از جانب دیگر، نظام سیاسی افغانستان که نزدیک به دو دهه از تشکیل آن می گذرد، اگر یک دستاورد درخشان و قابل افتخار داشته باشد، همان آزادی بیان است که در مواردی البته از حدود و ثغور مورد نیاز آن، عدول و عبور می شود و در موارد پرشماری نیز از سوی خود دولت و نیز گروه های ضد دولتی مانند طالبان و جریان های تروریستی مانند داعش، تحدید و تهدید می گردد.
با این حال، اصلی ترین مدافعان و پاسداران آزادی بیان در افغانستان، نه دولت است و نه نیروهای خارجی حامی آن؛ بلکه ارتش بزرگ و بی سلاحی به نام خبرنگاران و اهالی رسانه است. آنها در طول این سال ها از جان شان مایه گذاشته اند و در سخت ترین شرایط، برای حفظ آزادی بیان و نهادینه کردن این حق، مبارزه و تلاش کرده و در مواردی نیز قربانی های فراوان و بزرگی داده اند.
اینکه امروزه طالبان خبرنگاران و رسانه ها را تهدید می کنند و می گویند که اگر تبلیغات ضد طالبان را نشر و پخش کنند، هدف نظامی محسوب می شوند و مورد حمله قرار خواهند گرفت، تنها به این جهت نیست که مسؤول و مقصر اصلی پخش و نشر چنین تبلیغاتی، خبرنگاران و رسانه ها هستند؛ بلکه این تهدید، یک معنای دیگر هم دارد و آن، مخالفت طالبان با یکی از درخشان ترین و ارجمندترین دستاوردهای افغانستان یعنی آزادی رسانه و بیان است.
طالبان با این خط و نشان، آینده مبهم و ترسناکی را در برابر آزادی بیان قرار می دهند و تلویحا اعلام می کنند که در صورت صلح با آن گروه، یکی از مواردی که باید قربانی شود، آزادی بیان و رسانه است. این بدان معناست که در پی صلح با طالبان، دولت و مردم افغانستان، نباید هیچ دستاورد درخشان و پرافتخاری داشته باشند.
طالبان می دانند که آزادی بیان، یکی از موهبت های ماندگاری بود که پس از سقوط رژيم امارت آنها به دست آمد، به همین دلیل، مصمم اند آن را نابود کنند و این کار را با مخالفت صریح و شدید شان در برابر تبلیغات ضد طالبان در پیام های بازرگانی آغاز کرده اند.
به جز این نیز آن گروه اساسا باوری به آزادی بیان و رسانه ندارد و در صورت رسیدن به قدرت، بدون تردید، تمهیدات و محدودیت های تلخ و سختی را بر خبرنگاران و رسانه ها تحمیل خواهند کرد.
آن گروه اما چرا به جای آنکه پیشنهادها و پیش شرط هایش را در مذاکره با امریکا یا دولت مطرح کند، مستقیما رسانه ها و خبرنگاران را تهدید کرده است؟
برای این پرسش، پاسخ های زیادی شاید وجود داشته باشد؛ اما مهم ترین پاسخ این است که خبرنگاران سنگربانان و مدافعان اصلی حقی هستند که با خون همکاران شان در سال های گذشته، همچنان پایدار مانده است. طالبان با تهدید آنها به عنوان یک هدف جنگی، در پی درهم شکستن سد مقاومت رسانه گران برای دفاع از کیان آزادی بیان هستند.
