عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی می‌گوید که جنگ افغانستان به‌نفع همسایگان نیست؛ بنابراین همه کشورها مسؤولیت دارند تا سهم خود را در برقراری صلح در افغانستان ادا کنند و به‌باور او، این به‌نفع منطقه است.
آقای عبدالله روز (پنجشنبه، 30 جوزا) در نشستی به‌مناسبت روز جهانی پناهنده در کابل گفت کسانی‌که محاسبه می‌کنند جنگ در افغانستان به‌نفع آن‌ها در همسایگی شان است، باید فکر دیگری کنند.
رییس اجرایی، هزینه‌های اختصاص‌شده به جنگ در کشور را سرسام‌آور خواند و گفت: «مصرفی که در عرصه جنگ صورت می‌گیرد، اگر بالای بخش‌های انکشافی و حل مشکلات مردم صورت می‌گرفت، امروزه بسیاری از مشکلات ما حل می‌شد.»
عبدالله عبدالله گفت که جنگ در افغانستان نه‌تنها باعث تلفات جانی شده و فرصت‌ها را از مردم افغانستان گرفته؛ بلکه برای کشورهای منطقه نیز گران تمام شده‌است. او گفت که اکنون ضرورت برای صلح افغانستان در منطقه و جهان احساس می‌شود.
این نخستین بار نیست که بر ضرورت درک پیامدهای مثبت و سازنده صلح افغانستان برای همه کشورهای همسایه و منطقه، تأکید می شود؛ اما هنوزهم کشورهایی هستند که منافع خود را در ناامنی و خشونت و جنگ و بی ثباتی افغانستان، جستجو می کنند.
در حالی که بسیاری از کشورهای همسایه افغانستان، از وضعیت وخیم امنیتی در کشور ما و تبعات و پیامدهای ویرانگر آن برای امنیت ملی خود، نگران هستند و آن را به سود خود نمی دانند؛ اما حمایت های خارجی از تروریزم و گروه های معارض ضد دولتی، هیچگاه اجازه پایان خشونت و استقرار صلح و ثبات را نداده است.
در این زمینه به طور مشخص، انگشت اتهام به سمت پاکستان نشانه می رود؛ کشوری که بدترین استفاده از اشتراکاتش با افغانستان را می برد. پاکستان با افغانستان ۱۴۰۰ کیلومتر مرز مشترک و ده ها بهانه دیگر برای پیوند و اتحاد و دوستی دارد؛ اما هیچگاه نگاه سلطه گرانه اش نسبت به کشور ما را تغییر نداده و همچنان می خواهد با دامن زدن به بحران و بی ثباتی و جنگ و خون ریزی، اهداف هژمونیک خود را دنبال کند.
این در حالی است که وضعیت بی ثبات و ناپایدار جاری در افغانستان، بر امنیت ملی پاکستان نیز اثر می گذارد. به تعبیر دقیق تر، اسلام آباد نمی تواند از تروریزم حمایت کند، افراط گرایی را رواج دهد، راه را برای هسته گذاری گروه های هراس افکن از سراسر جهان در خاک خود هموار کند تا از این مسیر، امنیت افغانستان را دستخوش بحران کند؛ اما خود در حاشیه امنیت قرار بگیرد و هرگز از آثار وضعی این اقدامات متأثر نگردد.
در حال حاضر، پاکستان یکی از ناامن ترین کشورهای منطقه است؛ کشوری که مسلح به تسلیحات اتمی است و سازمان جاسوسی آن بی محابا در امور داخلی بسیاری از همسایگان آن، مداخله می کند؛ اما از برقراری نظم و ثبات و آرامش اجتماعی و تأمین امنیت عمومی در داخل قلمرو خود ناتوان است و از تشتت، تنش و تفرقه در داخل مرزهای خود رنج می برد.
بخشی عظیم از این وضعیت، ناشی از سیاست غلط رژيم اسلام آباد در قبال افغانستان است.
اکنون زمان آن فرارسیده تا اسلام آباد نسبت به این رویکرد دیرینه اش تجدید نظر کند و به موج قدرتمند صلح طلبی در افغانستان و منطقه و جهان بپیوندد تا از بهره ها و پیامدهای این رویکرد، مستفید شود.
به نظر می رسد که تاریخ مصرف تروریزم و افراطی گری و خشونت و ویرانگری وحشی و جنون آمیز به سر رسیده و زمان صلح و ثبات و همکاری دوستانه مسالمت آمیز فرارسیده است.
رژيم اسلام آباد باید به عنوان یک دولت مسؤول و متعهد به عهدنامه ها و اصول همکاری های منطقه ای و بین المللی، عرض اندام کند و رفتار دیرینه اش در برابر همسایگان را تغییر دهد.
اسلام آباد باید دریابد که دریافت بسته های کمکی اقتصادی از سوی رژيم های حامی تروریزم در منطقه و در قبال آن، پرورش جریان های تروریستی در مدارس و اردوگاه های خود، سیاستی نیست که بتواند آینده ای مطمئن، پایدار و درخشانی را برای پاکستان، به همراه داشته باشد؛ بنابراین، تنها راه شکوفایی اقتصاد منطقه، تعهد به استقرار صلحی فراگیر و همه شمول است که در سایه آن، ظرفیت های عظیم همکاری های منطقه برای توسعه اقتصادی، شکوفا شود و همه کشورهای همسایه و منطقه از آن، بهره مند شوند.
آقای عبدالله روز (پنجشنبه، 30 جوزا) در نشستی به‌مناسبت روز جهانی پناهنده در کابل گفت کسانی‌که محاسبه می‌کنند جنگ در افغانستان به‌نفع آن‌ها در همسایگی شان است، باید فکر دیگری کنند.
رییس اجرایی، هزینه‌های اختصاص‌شده به جنگ در کشور را سرسام‌آور خواند و گفت: «مصرفی که در عرصه جنگ صورت می‌گیرد، اگر بالای بخش‌های انکشافی و حل مشکلات مردم صورت می‌گرفت، امروزه بسیاری از مشکلات ما حل می‌شد.»
عبدالله عبدالله گفت که جنگ در افغانستان نه‌تنها باعث تلفات جانی شده و فرصت‌ها را از مردم افغانستان گرفته؛ بلکه برای کشورهای منطقه نیز گران تمام شده‌است. او گفت که اکنون ضرورت برای صلح افغانستان در منطقه و جهان احساس می‌شود.
این نخستین بار نیست که بر ضرورت درک پیامدهای مثبت و سازنده صلح افغانستان برای همه کشورهای همسایه و منطقه، تأکید می شود؛ اما هنوزهم کشورهایی هستند که منافع خود را در ناامنی و خشونت و جنگ و بی ثباتی افغانستان، جستجو می کنند.
در حالی که بسیاری از کشورهای همسایه افغانستان، از وضعیت وخیم امنیتی در کشور ما و تبعات و پیامدهای ویرانگر آن برای امنیت ملی خود، نگران هستند و آن را به سود خود نمی دانند؛ اما حمایت های خارجی از تروریزم و گروه های معارض ضد دولتی، هیچگاه اجازه پایان خشونت و استقرار صلح و ثبات را نداده است.
در این زمینه به طور مشخص، انگشت اتهام به سمت پاکستان نشانه می رود؛ کشوری که بدترین استفاده از اشتراکاتش با افغانستان را می برد. پاکستان با افغانستان ۱۴۰۰ کیلومتر مرز مشترک و ده ها بهانه دیگر برای پیوند و اتحاد و دوستی دارد؛ اما هیچگاه نگاه سلطه گرانه اش نسبت به کشور ما را تغییر نداده و همچنان می خواهد با دامن زدن به بحران و بی ثباتی و جنگ و خون ریزی، اهداف هژمونیک خود را دنبال کند.
این در حالی است که وضعیت بی ثبات و ناپایدار جاری در افغانستان، بر امنیت ملی پاکستان نیز اثر می گذارد. به تعبیر دقیق تر، اسلام آباد نمی تواند از تروریزم حمایت کند، افراط گرایی را رواج دهد، راه را برای هسته گذاری گروه های هراس افکن از سراسر جهان در خاک خود هموار کند تا از این مسیر، امنیت افغانستان را دستخوش بحران کند؛ اما خود در حاشیه امنیت قرار بگیرد و هرگز از آثار وضعی این اقدامات متأثر نگردد.
در حال حاضر، پاکستان یکی از ناامن ترین کشورهای منطقه است؛ کشوری که مسلح به تسلیحات اتمی است و سازمان جاسوسی آن بی محابا در امور داخلی بسیاری از همسایگان آن، مداخله می کند؛ اما از برقراری نظم و ثبات و آرامش اجتماعی و تأمین امنیت عمومی در داخل قلمرو خود ناتوان است و از تشتت، تنش و تفرقه در داخل مرزهای خود رنج می برد.
بخشی عظیم از این وضعیت، ناشی از سیاست غلط رژيم اسلام آباد در قبال افغانستان است.
اکنون زمان آن فرارسیده تا اسلام آباد نسبت به این رویکرد دیرینه اش تجدید نظر کند و به موج قدرتمند صلح طلبی در افغانستان و منطقه و جهان بپیوندد تا از بهره ها و پیامدهای این رویکرد، مستفید شود.
به نظر می رسد که تاریخ مصرف تروریزم و افراطی گری و خشونت و ویرانگری وحشی و جنون آمیز به سر رسیده و زمان صلح و ثبات و همکاری دوستانه مسالمت آمیز فرارسیده است.
رژيم اسلام آباد باید به عنوان یک دولت مسؤول و متعهد به عهدنامه ها و اصول همکاری های منطقه ای و بین المللی، عرض اندام کند و رفتار دیرینه اش در برابر همسایگان را تغییر دهد.
اسلام آباد باید دریابد که دریافت بسته های کمکی اقتصادی از سوی رژيم های حامی تروریزم در منطقه و در قبال آن، پرورش جریان های تروریستی در مدارس و اردوگاه های خود، سیاستی نیست که بتواند آینده ای مطمئن، پایدار و درخشانی را برای پاکستان، به همراه داشته باشد؛ بنابراین، تنها راه شکوفایی اقتصاد منطقه، تعهد به استقرار صلحی فراگیر و همه شمول است که در سایه آن، ظرفیت های عظیم همکاری های منطقه برای توسعه اقتصادی، شکوفا شود و همه کشورهای همسایه و منطقه از آن، بهره مند شوند.
