منابع دولتی گفته‌اند که تاکنون ده ها زندانی طالبان در ولایت‌های مختلف آزاد شده‌اند. اشرف غنی، یک هفته قبل اعلام کرد که به مناسبت عید فطر ۸۸۷ زندانی طالبان آزاد خواهند شد.
وعده اشرف غنی برای آزادی این زندانیان براساس درخواست نمایندگان لویه جرگه مشورتی صلح، که بیشتر از یکماه قبل برگزار شده بود، اعلام شد.
یک منبع معتبر در وزارت داخله که نخواسته نامش برده شود گفته است که روند آزادی این افراد برای دو روز دیگر ادامه خواهد یافت.
او همچنین تایید کرد که بیشتر افراد رها شده به فعالیت‌های "تروریستی و تخریبی" مجرم شناخته شده بودند.
۸۶ جنگجوی طالبان نیز از زندان بگرام در ولایت پروان رها شده‌اند.
شاه حسین مرتضوی؛ معاون سخنگوی ارگ گفت که تنها افراد بیمار یا مسن مشمول عفو شده اند.
اما حمدالله محب؛ مشاور امنیت ملی اشرف غنی گفته که ممکن است شماری از این افراد دوباره به جبهه‌های جنگ برگردند.
عفو یا تحفیف مجرمان، یکی از صلاحیت های ويژه رییس جمهوری است که در مناسبت های خاص، صورت می گیرد. علی القاعده، این اقدام باید مشمول مجرمانی شود که به تعبیر معاون سخنگوی ارگ ریاست جمهوری، مریض یا مسن هستند. از جانب دیگر، رییس جمهوری نمی تواند مجرمانی را آزاد کند که به جرایم حق العبدی محکوم شناخته شده و مدعیان شخصی دارند.
نکته مهم دیگری که باید در این زمینه مد نظر قرار بگیرد، مساله مهم امنیت ملی است. ظاهرا بیشتر افرادی که از سوی اشرف غنی، مورد عفو قرار گرفته اند، اعضای طالبان هستند. آنها نه مریض اند و نه مسن. کسانی هستند که از جبهه های جنگ و یا در ارتباط با ارتکاب جرایم جدی علیه امنیت ملی کشور، بازداشت شده اند. آدم های مریض و مسن نمی توانند جنگجویانی کارآمد و مؤثر باشند. بربنیاد گزارش ها، اغلب این افراد، پس از آزادی، دوباره به جبهات جنگ بازمی گردند؛ همان چیزی که مشاور امنیت ملی آقای غنی هم به نحوی آن را تأیید کرده است.
از سوی دیگر، بدیهی است که آزادی صدها زندانی مریض یا مسن طالبان، لزوما نمی تواند آن گروه را به انعطاف و تمکین در برابر خواسته حکومت افغانستان در حوزه گفتگوهای صلح، وادار سازد. بنابراین این افراد باید حتما نیروهایی مهم و اثرگذاری باشند.
با اینهمه، بسیاری از ناظران، نسبت به کارآمدی این تاکتیک در ترغیب طالبان به عقب نشینی از موضع کنونی خود در قبال گفتگو با حکومت، عمیقا ابراز تردید می کنند؛ زیرا از دید آنها در گذشته نیز دولت حامد کرزی، هزاران زندانی طالبان را به بهانه های مختلف آزاد کرده بود و هدف اصلی او از این اقدام، ترغیب طالبان به صلح و مذاکره بود؛ اما این امر، جز آنکه امتیازی یکجانبه برای طالبان باشد، هیچ تغییری در رویکرد آن گروه در این خصوص، ایجاد نکرد.
با این حساب، آزادی دسته جمعی صدها زندانی خطرناک طالبان از زندان های دولتی به بهانه کمک به صلح و با این مجوز برساخته که این تصمیم برپایه خواست اعضای جرگه مشورتی صلح اتخاذ شده، نه تنها کمکی به تأمین صلح نخواهد کرد؛ بلکه بالعکس، ممکن است با بازگشت این زندانیان به جبهات جنگ، تروریزم تقویت شود، بی ثباتی گسترش پیدا کند، صلح و امنیت، تضعیف شود و حکومت و مردم افغانستان از رویای دستیابی به صلح، دورتر شوند.
وعده اشرف غنی برای آزادی این زندانیان براساس درخواست نمایندگان لویه جرگه مشورتی صلح، که بیشتر از یکماه قبل برگزار شده بود، اعلام شد.
یک منبع معتبر در وزارت داخله که نخواسته نامش برده شود گفته است که روند آزادی این افراد برای دو روز دیگر ادامه خواهد یافت.
او همچنین تایید کرد که بیشتر افراد رها شده به فعالیت‌های "تروریستی و تخریبی" مجرم شناخته شده بودند.
۸۶ جنگجوی طالبان نیز از زندان بگرام در ولایت پروان رها شده‌اند.
شاه حسین مرتضوی؛ معاون سخنگوی ارگ گفت که تنها افراد بیمار یا مسن مشمول عفو شده اند.
اما حمدالله محب؛ مشاور امنیت ملی اشرف غنی گفته که ممکن است شماری از این افراد دوباره به جبهه‌های جنگ برگردند.
عفو یا تحفیف مجرمان، یکی از صلاحیت های ويژه رییس جمهوری است که در مناسبت های خاص، صورت می گیرد. علی القاعده، این اقدام باید مشمول مجرمانی شود که به تعبیر معاون سخنگوی ارگ ریاست جمهوری، مریض یا مسن هستند. از جانب دیگر، رییس جمهوری نمی تواند مجرمانی را آزاد کند که به جرایم حق العبدی محکوم شناخته شده و مدعیان شخصی دارند.
نکته مهم دیگری که باید در این زمینه مد نظر قرار بگیرد، مساله مهم امنیت ملی است. ظاهرا بیشتر افرادی که از سوی اشرف غنی، مورد عفو قرار گرفته اند، اعضای طالبان هستند. آنها نه مریض اند و نه مسن. کسانی هستند که از جبهه های جنگ و یا در ارتباط با ارتکاب جرایم جدی علیه امنیت ملی کشور، بازداشت شده اند. آدم های مریض و مسن نمی توانند جنگجویانی کارآمد و مؤثر باشند. بربنیاد گزارش ها، اغلب این افراد، پس از آزادی، دوباره به جبهات جنگ بازمی گردند؛ همان چیزی که مشاور امنیت ملی آقای غنی هم به نحوی آن را تأیید کرده است.
از سوی دیگر، بدیهی است که آزادی صدها زندانی مریض یا مسن طالبان، لزوما نمی تواند آن گروه را به انعطاف و تمکین در برابر خواسته حکومت افغانستان در حوزه گفتگوهای صلح، وادار سازد. بنابراین این افراد باید حتما نیروهایی مهم و اثرگذاری باشند.
با اینهمه، بسیاری از ناظران، نسبت به کارآمدی این تاکتیک در ترغیب طالبان به عقب نشینی از موضع کنونی خود در قبال گفتگو با حکومت، عمیقا ابراز تردید می کنند؛ زیرا از دید آنها در گذشته نیز دولت حامد کرزی، هزاران زندانی طالبان را به بهانه های مختلف آزاد کرده بود و هدف اصلی او از این اقدام، ترغیب طالبان به صلح و مذاکره بود؛ اما این امر، جز آنکه امتیازی یکجانبه برای طالبان باشد، هیچ تغییری در رویکرد آن گروه در این خصوص، ایجاد نکرد.
با این حساب، آزادی دسته جمعی صدها زندانی خطرناک طالبان از زندان های دولتی به بهانه کمک به صلح و با این مجوز برساخته که این تصمیم برپایه خواست اعضای جرگه مشورتی صلح اتخاذ شده، نه تنها کمکی به تأمین صلح نخواهد کرد؛ بلکه بالعکس، ممکن است با بازگشت این زندانیان به جبهات جنگ، تروریزم تقویت شود، بی ثباتی گسترش پیدا کند، صلح و امنیت، تضعیف شود و حکومت و مردم افغانستان از رویای دستیابی به صلح، دورتر شوند.
