همزمان با "روز ملی خبرنگاران"، مرکز خبرنگاران افغانستان می‌گوید افزایش 'قتل های هدفمند خبرنگاران' در سال جاری در کشور "بی سابقه" بوده است.
احمد قریشی؛ رئیس اجرایی مرکز خبرنگاران در مراسمی به این مناسبت در کابل گفت که در سال جاری دست کم ۲۰ خبرنگار و کارمند رسانه‌ای در افغانستان کشته شدند.
آقای قریشی گفت گروه تکفیری داعش متهم به قتل ۱۳ نفر، طالبان متهم به قتل دو نفر و افراد مسلح ناشناس متهم به قتل ۵ نفر از این قربانیان هستند.
آمار ثبت شده در این مرکز نشان می‌دهد که امسال داعش متهم به زخمی کردن ۱۱ خبرنگار و افراد مسلح ناشناس متهم به زخمی کردن ۷ خبرنگار دیگر هستند.
به گفته آقای قریشی، در جریان امسال، ۱۸ مورد حمله به مراکز و تاسیسات رسانه‌ای، ۱۴ مورد تهدید، ۱۲ مورد لت و کوب و ۱۰ مورد توهین به خبرنگاران نیز در این مرکز ثبت شده؛ اما خشونت‌هایی هم بوده که اصلا ثبت نشده است.
این در حالی است که به عقیده منتقدان، خبرنگاران که خود چشم و زبان جامعه هستند تا واقعیت ها را منعکس کنند، بی عدالتی ها را برملا سازند و کاستی ها و ناراستی ها را نشان دهند، وقتی خود مورد خشونت قرار می گیرند، دیگر کسی به آنها توجه نمی کند. در چنین شرایطی، حمایت از آزادی بیان و پایبندی و تعهد در قبال ارزشی به نام آزادی رسانه ای، یک ادعای بزرگ اما میانخالی بیش نیست.
خبرنگاران و رسانه ها در برابر خطر مرگ قرار می گیرند تا واقعیت های تلخ و دشوار زندگی و جامعه و سیاست و صلح و جنگ در افغانستان را بازتاب دهند. آنها در موارد بسیاری خود قربانی خشونت های عریان و مستقیم قرار می گیرند؛ اما در برابر بهایی که در این مسیر مقدس می پردازند، تقریبا هیچ چیزی به دست نمی آورند.
رسانه های بزرگی هستند که شبانه روز بی هیچ چشمداشتی، برای آگاهی بخشی و گسترش آزادی و نهادینه کردن ارزش های بنیادین یک جامعه پویا و مبتنی بر عدالت، مبارزه می کنند. آنها همواره در معرض خطر نیروها و گروه هایی هستند که حقیقت را برنمی تابند، واقعیت ها را انکار می کنند و با تریبون هایی که مدام در کار بازتاب حقیقت و انعکاس و افشای واقعیت هستند، در ستیز قرار دارند. بدیهی است که در چنین وضعیتی، این خبرنگاران و رسانه ها هستند که آسیب می بینند، هزینه می دهند و قربانی می شوند؛ زیرا آنها نه تفنگ دارند و نه مورد حمایت و تحت پوشش تفنگ داران هستند.
مشکل امروز خبرنگاران و رسانه های آزاد در افغانستان، نداشتن قوانین پیشرفته و مترقی و نمونه و بی بدیل در منطقه نیست. مشکل آنها این است که کسی به این قوانین، عمل نمی کند. به مفاد آنها ترتیب اثر نمی دهد و نسبت به پیامدهای اجرای قانون، احساس مسؤولیت نمی کند.
نمونه روشن آن، خبرگزاری صدای افغان(آوا) است؛ رسانه ای که در طول ۱۷ سال حضور و وجود خود، گام های بزرگ و مؤثر و ماندگاری را در مسیر تعالی و رشد و نهادینه شدن ارزش های بنیادین ملی و آزادی های ارجمند انسانی در شعاع قوانین، باورها و سنت های پسندیده و مورد احترام جامعه افغانستان برداشته است. صدای افغان یکی از نخستین خبرگزاری های خصوصی در افغانستان محسوب می شود که بدون کمترین حمایتی، به کار دشوار خبررسانی و آگاهی بخشی در کشور جنگ زده افغانستان پرداخته است و خطرهای فراوانی را متحمل شده است. صدای افغان در این مسیر، ده ها نفر از همکارانش را از دست داده و تنها رسانه ای است که آماج خونین ترین حمله تروریستی قرار گرفته است و بیشترین اعضا و همکارانش در این راه قربانی شده اند، از آنسو تنها رسانه ای است که مورد هجمه های سهمگین، تهمت های زهرآگین، افتراهای ننگین و تهدیدهای سنگین واقع شده است؛ اما همزمان، نه تنها هیچ حمایتی از سوی دولت و سازمان های زیرمجموعه آن، دریافت نکرده؛ بلکه چه بسا در مواردی مورد بی مهری هم قرار گرفته است.
این تنها یک نمونه از جفاهایی است که در حق خبرنگاران و رسانه ها در افغانستان شده است و هنوزهم جریان دارد. به همین دلیل است که خبرنگاران، قربانیان پنهان خشونت های عریان هستند. آنها در جنگ کشته می شوند و در صلح، مورد ارعاب و تهدید قرار می گیرند تا مجبور به سکوت شوند. در چنین شرایطی، گرامیداشت از روز ملی خبرنگاران، باید بهانه ای برای دیدن نارسایی ها و بازتاب ناراستی های ستمکارانه ای شود که در حق قربانیان این رسالت عظیم و مقدس صورت می گیرد.
احمد قریشی؛ رئیس اجرایی مرکز خبرنگاران در مراسمی به این مناسبت در کابل گفت که در سال جاری دست کم ۲۰ خبرنگار و کارمند رسانه‌ای در افغانستان کشته شدند.
آقای قریشی گفت گروه تکفیری داعش متهم به قتل ۱۳ نفر، طالبان متهم به قتل دو نفر و افراد مسلح ناشناس متهم به قتل ۵ نفر از این قربانیان هستند.
آمار ثبت شده در این مرکز نشان می‌دهد که امسال داعش متهم به زخمی کردن ۱۱ خبرنگار و افراد مسلح ناشناس متهم به زخمی کردن ۷ خبرنگار دیگر هستند.
به گفته آقای قریشی، در جریان امسال، ۱۸ مورد حمله به مراکز و تاسیسات رسانه‌ای، ۱۴ مورد تهدید، ۱۲ مورد لت و کوب و ۱۰ مورد توهین به خبرنگاران نیز در این مرکز ثبت شده؛ اما خشونت‌هایی هم بوده که اصلا ثبت نشده است.
این در حالی است که به عقیده منتقدان، خبرنگاران که خود چشم و زبان جامعه هستند تا واقعیت ها را منعکس کنند، بی عدالتی ها را برملا سازند و کاستی ها و ناراستی ها را نشان دهند، وقتی خود مورد خشونت قرار می گیرند، دیگر کسی به آنها توجه نمی کند. در چنین شرایطی، حمایت از آزادی بیان و پایبندی و تعهد در قبال ارزشی به نام آزادی رسانه ای، یک ادعای بزرگ اما میانخالی بیش نیست.
خبرنگاران و رسانه ها در برابر خطر مرگ قرار می گیرند تا واقعیت های تلخ و دشوار زندگی و جامعه و سیاست و صلح و جنگ در افغانستان را بازتاب دهند. آنها در موارد بسیاری خود قربانی خشونت های عریان و مستقیم قرار می گیرند؛ اما در برابر بهایی که در این مسیر مقدس می پردازند، تقریبا هیچ چیزی به دست نمی آورند.
رسانه های بزرگی هستند که شبانه روز بی هیچ چشمداشتی، برای آگاهی بخشی و گسترش آزادی و نهادینه کردن ارزش های بنیادین یک جامعه پویا و مبتنی بر عدالت، مبارزه می کنند. آنها همواره در معرض خطر نیروها و گروه هایی هستند که حقیقت را برنمی تابند، واقعیت ها را انکار می کنند و با تریبون هایی که مدام در کار بازتاب حقیقت و انعکاس و افشای واقعیت هستند، در ستیز قرار دارند. بدیهی است که در چنین وضعیتی، این خبرنگاران و رسانه ها هستند که آسیب می بینند، هزینه می دهند و قربانی می شوند؛ زیرا آنها نه تفنگ دارند و نه مورد حمایت و تحت پوشش تفنگ داران هستند.
مشکل امروز خبرنگاران و رسانه های آزاد در افغانستان، نداشتن قوانین پیشرفته و مترقی و نمونه و بی بدیل در منطقه نیست. مشکل آنها این است که کسی به این قوانین، عمل نمی کند. به مفاد آنها ترتیب اثر نمی دهد و نسبت به پیامدهای اجرای قانون، احساس مسؤولیت نمی کند.
نمونه روشن آن، خبرگزاری صدای افغان(آوا) است؛ رسانه ای که در طول ۱۷ سال حضور و وجود خود، گام های بزرگ و مؤثر و ماندگاری را در مسیر تعالی و رشد و نهادینه شدن ارزش های بنیادین ملی و آزادی های ارجمند انسانی در شعاع قوانین، باورها و سنت های پسندیده و مورد احترام جامعه افغانستان برداشته است. صدای افغان یکی از نخستین خبرگزاری های خصوصی در افغانستان محسوب می شود که بدون کمترین حمایتی، به کار دشوار خبررسانی و آگاهی بخشی در کشور جنگ زده افغانستان پرداخته است و خطرهای فراوانی را متحمل شده است. صدای افغان در این مسیر، ده ها نفر از همکارانش را از دست داده و تنها رسانه ای است که آماج خونین ترین حمله تروریستی قرار گرفته است و بیشترین اعضا و همکارانش در این راه قربانی شده اند، از آنسو تنها رسانه ای است که مورد هجمه های سهمگین، تهمت های زهرآگین، افتراهای ننگین و تهدیدهای سنگین واقع شده است؛ اما همزمان، نه تنها هیچ حمایتی از سوی دولت و سازمان های زیرمجموعه آن، دریافت نکرده؛ بلکه چه بسا در مواردی مورد بی مهری هم قرار گرفته است.
این تنها یک نمونه از جفاهایی است که در حق خبرنگاران و رسانه ها در افغانستان شده است و هنوزهم جریان دارد. به همین دلیل است که خبرنگاران، قربانیان پنهان خشونت های عریان هستند. آنها در جنگ کشته می شوند و در صلح، مورد ارعاب و تهدید قرار می گیرند تا مجبور به سکوت شوند. در چنین شرایطی، گرامیداشت از روز ملی خبرنگاران، باید بهانه ای برای دیدن نارسایی ها و بازتاب ناراستی های ستمکارانه ای شود که در حق قربانیان این رسالت عظیم و مقدس صورت می گیرد.
