زاهد نصرالله؛ سفیر پاکستان در کابل هشدار داده است که اگر هند در واکنش به حمله هفته پیش در کشمیر علیه کشورش دست به خشونت بزند، مذاکرات امریکا و طالبان تحت تاثیر آن قرار خواهد گرفت.
آقای نصرالله گفت: "هرنوع حمله هند ثبات همه منطقه را متاثر می‌سازد و ظرفیت صلح را از بین می‌برد."
پنجشنبه گذشته برخورد یک موتر بمبگذاری شده با بس حامل ماموران پولیس در نزدیکی سرینگر، مرکز کشمیر تحت کنترل هند ۴۰ کشته برجا گذاشت.
گروه جیش محمد که در پاکستان مستقر است، مسؤولیت این حمله را بر عهده گرفت.
پاکستان نماینده عالی خود در دهلی را فراخوانده است. پیشتر دولت هند نیز نماینده عالی خود در اسلام آباد را فراخوانده بود.
دولت پاکستان تاکید دارد که نقش عمده ای در تسهیل گفتگوهای صلح میان نمایندگان امریکا و گروه طالبان داشته است.
اظهارات سفیر پاکستان آشکارا مداخله جویانه و سلطه گرانه است. این اظهارات، صرفا یک هشدار نیست؛ بلکه همزمان، حاوی نوعی اعتراف ضمنی هم هست؛ زیرا سفیر پاکستان می گوید که اگر هند در قبال حمایت پاکستان از تروریزم، اقدامی علیه اسلام آباد انجام دهد، پاکستان هم در مقابل، مانع از موفقیت روند صلح افغانستان خواهد شد. این در حالی است که هیچ ارتباط مستقیم و معناداری میان خصومت های دیرسال میان هند و پاکستان و وضعیت جاری در افغانستان، وجود ندارد.
با این حال، از نظر پاکستان، همه این موارد، با همدیگر مرتبط است. این بدان معناست که پاکستان از طالبان حمایت می کند و این حمایت هم به گونه ای است که به سادگی می تواند از همکاری در روند صلح به همکاری در حوزه جنگ، تغییر کند و آتش جنگ در افغانستان بار دیگر شعله ور شود.
از سوی دیگر، بربنیاد اظهارات سفیر پاکستان، اسلام آباد به افغانستان، نگاهی سلطه گرانه و استعماری دارد و از آن آشکارا به عنوان ابزاری علیه دشمنان خویش، استفاده می کند. معنای دیگر این سخن آن است که پاکستان، قایل به استقلال افغانستان نیست؛ همانگونه که حق سلطه هند بر کشمیر را به رسمیت نمی شناسد و آن را بخشی از قلمرو خود می داند.
نکته دیگری که در پرتو این اظهارات سفیر پاکستان، مشخص می شود، ارتباط معنادار و آشکار موجود میان پاکستان و شبکه های تروریستی است. پاکستان مدعی است که روند کنونی مذاکره میان امریکا و طالبان، با کمک اسلام آباد، فراهم شده است؛ اما اگر هند، علیه پاکستانی، اقدامی انجام دهد، مسیر مذاکرات صلح افغانستان، تغییر خواهد کرد و تروریست های مورد حمایت پاکستان، بار دیگر به میدان های جنگ بازخواهند گشت.
با این حساب، اظهارات مداخله جویانه و وقیحانه سفیر پاکستان در این باره، از نظر قواعد بین المللی، قابل پیگرد است و اسلام آباد هم باید نسبت به ارتباط تنگاتنگ اش با جریان های تروریستی فعال در سراسر منطقه از افغانستان تا هند و ایران، توضیح دهد و هم پاسخگوی مداخله آشکار و زننده اش در امور داخلی افغانستان باشد که به آن، نگاهی سلطه گرانه دارد و تصور می کند که به آسانی و بی هیچ مانع و محدودیتی می تواند از افغانستان برای تحت فشار قرار دادن دشمن دیرینه اش، هند استفاده نماید.
در این میان اما اظهارات سفیر پاکستان، یکبار دیگر ضرورت بازنگری بنیادین بر اصول سیاست خارجی افغانستان به ویژه در قبال کشورهای منطقه را مورد تأکید قرار می دهد.
اکنون زمان آن فرارسیده است که کابل از سیاست های احساسی و حیثیتی اش در قبال رابطه با هند و پاکستان، فاصله بگیرد و رویکردی مبتنی بر منطق و منفعت را جایگزین آن کند.
روابط استراتژيک با هند در حالی که پاکستان با افغانستان ۱۴۰۰ کیلومتر مرز مشترک و نفوذی عمیق و غیرقابل مهار بر قبایل ساکن دوسوی دیورند، همواره می تواند امنیت و ثبات ما را با خطر رو به رو کند، هرگز ایده ای منطقی و مبتنی بر منافع ملی نیست. هند هم یا نمی خواهد یا نمی تواند از رابطه استراتژيک با کابل، بهره کافی ببرد؛ به گونه ای که جلو مداخلات پاکستان در امور افغانستان را بگیرد.
بنابراین، شایسته است تا در چارچوب یک سیاست گذاری درست و خردمندانه، رابطه افغانستان با پاکستان و هند، تعدیل شود؛ به گونه که استقلال و بی طرفی کابل در تنش های دیرینه آن دو، تأمین شود و از آنسو، هیچیک از دو کشور متخاصم نتوانند از افغانستان به عنوان ابزاری در مقابل دیگری استفاده کند.
آقای نصرالله گفت: "هرنوع حمله هند ثبات همه منطقه را متاثر می‌سازد و ظرفیت صلح را از بین می‌برد."
پنجشنبه گذشته برخورد یک موتر بمبگذاری شده با بس حامل ماموران پولیس در نزدیکی سرینگر، مرکز کشمیر تحت کنترل هند ۴۰ کشته برجا گذاشت.
گروه جیش محمد که در پاکستان مستقر است، مسؤولیت این حمله را بر عهده گرفت.
پاکستان نماینده عالی خود در دهلی را فراخوانده است. پیشتر دولت هند نیز نماینده عالی خود در اسلام آباد را فراخوانده بود.
دولت پاکستان تاکید دارد که نقش عمده ای در تسهیل گفتگوهای صلح میان نمایندگان امریکا و گروه طالبان داشته است.
اظهارات سفیر پاکستان آشکارا مداخله جویانه و سلطه گرانه است. این اظهارات، صرفا یک هشدار نیست؛ بلکه همزمان، حاوی نوعی اعتراف ضمنی هم هست؛ زیرا سفیر پاکستان می گوید که اگر هند در قبال حمایت پاکستان از تروریزم، اقدامی علیه اسلام آباد انجام دهد، پاکستان هم در مقابل، مانع از موفقیت روند صلح افغانستان خواهد شد. این در حالی است که هیچ ارتباط مستقیم و معناداری میان خصومت های دیرسال میان هند و پاکستان و وضعیت جاری در افغانستان، وجود ندارد.
با این حال، از نظر پاکستان، همه این موارد، با همدیگر مرتبط است. این بدان معناست که پاکستان از طالبان حمایت می کند و این حمایت هم به گونه ای است که به سادگی می تواند از همکاری در روند صلح به همکاری در حوزه جنگ، تغییر کند و آتش جنگ در افغانستان بار دیگر شعله ور شود.
از سوی دیگر، بربنیاد اظهارات سفیر پاکستان، اسلام آباد به افغانستان، نگاهی سلطه گرانه و استعماری دارد و از آن آشکارا به عنوان ابزاری علیه دشمنان خویش، استفاده می کند. معنای دیگر این سخن آن است که پاکستان، قایل به استقلال افغانستان نیست؛ همانگونه که حق سلطه هند بر کشمیر را به رسمیت نمی شناسد و آن را بخشی از قلمرو خود می داند.
نکته دیگری که در پرتو این اظهارات سفیر پاکستان، مشخص می شود، ارتباط معنادار و آشکار موجود میان پاکستان و شبکه های تروریستی است. پاکستان مدعی است که روند کنونی مذاکره میان امریکا و طالبان، با کمک اسلام آباد، فراهم شده است؛ اما اگر هند، علیه پاکستانی، اقدامی انجام دهد، مسیر مذاکرات صلح افغانستان، تغییر خواهد کرد و تروریست های مورد حمایت پاکستان، بار دیگر به میدان های جنگ بازخواهند گشت.
با این حساب، اظهارات مداخله جویانه و وقیحانه سفیر پاکستان در این باره، از نظر قواعد بین المللی، قابل پیگرد است و اسلام آباد هم باید نسبت به ارتباط تنگاتنگ اش با جریان های تروریستی فعال در سراسر منطقه از افغانستان تا هند و ایران، توضیح دهد و هم پاسخگوی مداخله آشکار و زننده اش در امور داخلی افغانستان باشد که به آن، نگاهی سلطه گرانه دارد و تصور می کند که به آسانی و بی هیچ مانع و محدودیتی می تواند از افغانستان برای تحت فشار قرار دادن دشمن دیرینه اش، هند استفاده نماید.
در این میان اما اظهارات سفیر پاکستان، یکبار دیگر ضرورت بازنگری بنیادین بر اصول سیاست خارجی افغانستان به ویژه در قبال کشورهای منطقه را مورد تأکید قرار می دهد.
اکنون زمان آن فرارسیده است که کابل از سیاست های احساسی و حیثیتی اش در قبال رابطه با هند و پاکستان، فاصله بگیرد و رویکردی مبتنی بر منطق و منفعت را جایگزین آن کند.
روابط استراتژيک با هند در حالی که پاکستان با افغانستان ۱۴۰۰ کیلومتر مرز مشترک و نفوذی عمیق و غیرقابل مهار بر قبایل ساکن دوسوی دیورند، همواره می تواند امنیت و ثبات ما را با خطر رو به رو کند، هرگز ایده ای منطقی و مبتنی بر منافع ملی نیست. هند هم یا نمی خواهد یا نمی تواند از رابطه استراتژيک با کابل، بهره کافی ببرد؛ به گونه ای که جلو مداخلات پاکستان در امور افغانستان را بگیرد.
بنابراین، شایسته است تا در چارچوب یک سیاست گذاری درست و خردمندانه، رابطه افغانستان با پاکستان و هند، تعدیل شود؛ به گونه که استقلال و بی طرفی کابل در تنش های دیرینه آن دو، تأمین شود و از آنسو، هیچیک از دو کشور متخاصم نتوانند از افغانستان به عنوان ابزاری در مقابل دیگری استفاده کند.
