منابع دولتی در ولایت میدان وردک می‌گویند صبح روز دوشنبه اول دلو مهاجمانی با موتر بمب‌گذاری شده به یک واحد امنیت ملی در این ولایت حمله کردند. به گفته مسؤولان در این رویداد دست‌کم ۲۰ نفر از نیروهای امنیتی کشته و ۳۰ نفر دیگر زخمی شده‌اند.
با این حال آمار تلفات این حمله در برخی رسانه‌ها ده‌ها کشته گزارش شده است.
منابعی از وزارت دفاع نیز به خبرگزاری رویترز گفته‌اند که در این حمله ۱۲۶ نفر کشته شده‌اند.
به گزارش رویترز، دو مهاجم مسلح پس از انفجار موتر بمب‌گذاری وارد این واحد امنیتی شدند و بر سربازان و ماموران امنیتی شلیک کردند.
مسؤولیت این حمله را طالبان به عهده گرفته است.
در خبرنامه این گروه آمده که این حمله با یک تانک بمب‌گذاری شده صورت گرفته و تلفات سنگینی به نیروهای امنیتی وارد کرده است.
این در حالی است که گفته می شود زلمی خلیلزاد، دور تازه گفتگوهای خود با هیأت طالبان در قطر را آغاز کرده است.
کشتار میدان وردک اما به اندازه ای تکان دهنده و هولناک است که اگر اندکی مسؤولیت پذیری انسانی در مقام های دولتی به ویژه کارگزاران ارشد امنیتی وجود داشته باشد، طالبان باید هزینه سنگین این جنایت هولناک را به زودی بپردازند و تا زمانی که به شیوه ای مناسب و عادلانه، تنبیه نشده اند، هیچ طرفی نباید حق داشته باشد تا به بهانه صلح، به یک گروه تروریستی خونریز و جنایتکار، مشروعیت ببخشد.
طالبان با این اقدام، تمامی زمینه های لازم برای ایجاد صلح را از میان برده اند و افزون بر وارد کردن ضربه ای ویرانگر به نیروهای امنیت ملی، ده ها خانواده بی گناه افغان را به سوگ نشانده اند.
اکنون مقام های کابل در برابر یک مسؤولیت خطیر و سنگین قرار دارند؛ اینکه دامنه اراده و صلاحیت زلمی خلیلزاد امریکایی برای گفتگو با طالبان چقدر باید باشد و او در شرایطی که طالبان، بی محابا مشغول تکان دهنده ترین قتل عام ها هستند، آیا بازهم حق دارد، پا روی خون سربازان جوان این وطن بگذارد و گفتگوهای پنهانی و سازشکارانه اش را با طالبان ادامه دهد؟
در کابل هم مقام هایی که بی توجه به جنگ خونین و جنایتکارانه جاری، بر طبل صلح می کوبند و امیدوارانه از دور به گفتگوهای پنهانی زلمی خلیلزاد با طالبان، نگاه می کنند، باید به این پرسش جدی پاسخ دهند که به راستی چه تعداد نیروی امنیتی باید قربانی تروریزم و وحشیگری طالبانی شوند تا آنها به یاد آورند که نیروهای امنیتی، پیشمرگ صلح امریکایی ها با تروریست ها نیستند؟ آنها پاسبانان امنیت و آرامش این مرز و بوم در برابر تروریزم و مزدوران وحشی و خون آشامی هستند که کمر به نابودی این کشور بسته اند.
چرا با وجود بروز فجایعی مانند کشتار میدان وردک، در کابل همه چیز امن و آرام است؟ چرا هیچ مقام دولتی و مسؤول امنیتی، در قبال صیانت از جان و زندگی جوانان فعال در نیروهای امنیتی، احساس مسؤولیت نمی کند؟ آنچه در میدان وردک رخ داد، تنها نشان دهنده قدرت طالبان در راه اندازی حمام خون نیست؛ بلکه برآیند گفتگوهای صلح سازشکارانه و معامله گرانه میان امریکا و طالبان در قطر هم هست، نتیجه ناکارآمدی مقام های غیر مسؤول و فاقد تدبیر و برنامه در کابل هم هست، ناشی از عدم یک سیاست منسجم و مقتدرانه برای سرکوب تروریست ها و تقویت نیروهای امنیتی در برابر آنها هم هست.
با این حساب، چرا وقتی در میدان وردک، طالبان با کشتن ده ها نیروی آموزش دیده امنیتی، جوی خون جاری می کنند، در کابل، مقام های دولتی، سرگرم تیم سازی و ائتلاف و صف آرایی برای انتخابات ریاست جمهوری اند و در قطر، نماینده امریکا با نمایندگان طالبان، برای آینده سیاسی و امنیتی این کشور، سرگرم برنامه ریزی و نقشه کشی است؟
سرانجام باید از میان امریکا و طالبان و دولت، مسؤولیت آنچه در میدان وردک صورت گرفته، بر گردن یکی از طرف ها بار شود و طرف مسؤول، هزینه آن را بپردازد. طالبان جنایت کرده اند و مسؤولیت آن را قبول کرده اند؛ آیا آنها هزینه آن را می پردازند؟ چگونه و چه زمانی و از سوی چه کسی؟ آیا گفتگوهای صلح، تعلیق می شود؟ آیا قرارگاه ها و مراکز قدرت و فرماندهی طالبان بمباران می شوند؟
امریکا با افغانستان پیمان امنیتی دارد و باید از نیروهای امنیتی حمایت می کرد و طالبان را نابود می نمود. هیچیک از این اقدامات را انجام نداده، چرا در قبال جنایت میدان وردک، مسؤول شناخته نمی شود؟
دولت نیروهای امنیتی را استخدام کرده و می داند که طالبان دشمن افغانستان هستند؛ پس باید نیروهای امنیتی را تجهیز و تقویت می کرد و طالبان را سرکوب می نمود. چرا هیچیک از این اتفاقات در میدان وردک، رخ نداده؟ چرا با وجود کشته شدن ده ها نیروی امنیتی به دست طالبان، دولت هیچ واکنشی تنبیهی در برابر آن گروه، روی دست نمی گیرد؟ چرا این جنایت، هیچ تغییری در عزم دولت برای «صلح» یکجانبه با طالبان، به وجود نمی آورد؟ چرا برنامه جنگ تغییر نمی کند؟ چرا دولت، امریکا را به دلیل عدم اجرای پیمان امنیتی و مبارزه با تروریزم و تقویت نیروهای امنیتی، مؤاخذه نمی کند؟
با این حال آمار تلفات این حمله در برخی رسانه‌ها ده‌ها کشته گزارش شده است.
منابعی از وزارت دفاع نیز به خبرگزاری رویترز گفته‌اند که در این حمله ۱۲۶ نفر کشته شده‌اند.
به گزارش رویترز، دو مهاجم مسلح پس از انفجار موتر بمب‌گذاری وارد این واحد امنیتی شدند و بر سربازان و ماموران امنیتی شلیک کردند.
مسؤولیت این حمله را طالبان به عهده گرفته است.
در خبرنامه این گروه آمده که این حمله با یک تانک بمب‌گذاری شده صورت گرفته و تلفات سنگینی به نیروهای امنیتی وارد کرده است.
این در حالی است که گفته می شود زلمی خلیلزاد، دور تازه گفتگوهای خود با هیأت طالبان در قطر را آغاز کرده است.
کشتار میدان وردک اما به اندازه ای تکان دهنده و هولناک است که اگر اندکی مسؤولیت پذیری انسانی در مقام های دولتی به ویژه کارگزاران ارشد امنیتی وجود داشته باشد، طالبان باید هزینه سنگین این جنایت هولناک را به زودی بپردازند و تا زمانی که به شیوه ای مناسب و عادلانه، تنبیه نشده اند، هیچ طرفی نباید حق داشته باشد تا به بهانه صلح، به یک گروه تروریستی خونریز و جنایتکار، مشروعیت ببخشد.
طالبان با این اقدام، تمامی زمینه های لازم برای ایجاد صلح را از میان برده اند و افزون بر وارد کردن ضربه ای ویرانگر به نیروهای امنیت ملی، ده ها خانواده بی گناه افغان را به سوگ نشانده اند.
اکنون مقام های کابل در برابر یک مسؤولیت خطیر و سنگین قرار دارند؛ اینکه دامنه اراده و صلاحیت زلمی خلیلزاد امریکایی برای گفتگو با طالبان چقدر باید باشد و او در شرایطی که طالبان، بی محابا مشغول تکان دهنده ترین قتل عام ها هستند، آیا بازهم حق دارد، پا روی خون سربازان جوان این وطن بگذارد و گفتگوهای پنهانی و سازشکارانه اش را با طالبان ادامه دهد؟
در کابل هم مقام هایی که بی توجه به جنگ خونین و جنایتکارانه جاری، بر طبل صلح می کوبند و امیدوارانه از دور به گفتگوهای پنهانی زلمی خلیلزاد با طالبان، نگاه می کنند، باید به این پرسش جدی پاسخ دهند که به راستی چه تعداد نیروی امنیتی باید قربانی تروریزم و وحشیگری طالبانی شوند تا آنها به یاد آورند که نیروهای امنیتی، پیشمرگ صلح امریکایی ها با تروریست ها نیستند؟ آنها پاسبانان امنیت و آرامش این مرز و بوم در برابر تروریزم و مزدوران وحشی و خون آشامی هستند که کمر به نابودی این کشور بسته اند.
چرا با وجود بروز فجایعی مانند کشتار میدان وردک، در کابل همه چیز امن و آرام است؟ چرا هیچ مقام دولتی و مسؤول امنیتی، در قبال صیانت از جان و زندگی جوانان فعال در نیروهای امنیتی، احساس مسؤولیت نمی کند؟ آنچه در میدان وردک رخ داد، تنها نشان دهنده قدرت طالبان در راه اندازی حمام خون نیست؛ بلکه برآیند گفتگوهای صلح سازشکارانه و معامله گرانه میان امریکا و طالبان در قطر هم هست، نتیجه ناکارآمدی مقام های غیر مسؤول و فاقد تدبیر و برنامه در کابل هم هست، ناشی از عدم یک سیاست منسجم و مقتدرانه برای سرکوب تروریست ها و تقویت نیروهای امنیتی در برابر آنها هم هست.
با این حساب، چرا وقتی در میدان وردک، طالبان با کشتن ده ها نیروی آموزش دیده امنیتی، جوی خون جاری می کنند، در کابل، مقام های دولتی، سرگرم تیم سازی و ائتلاف و صف آرایی برای انتخابات ریاست جمهوری اند و در قطر، نماینده امریکا با نمایندگان طالبان، برای آینده سیاسی و امنیتی این کشور، سرگرم برنامه ریزی و نقشه کشی است؟
سرانجام باید از میان امریکا و طالبان و دولت، مسؤولیت آنچه در میدان وردک صورت گرفته، بر گردن یکی از طرف ها بار شود و طرف مسؤول، هزینه آن را بپردازد. طالبان جنایت کرده اند و مسؤولیت آن را قبول کرده اند؛ آیا آنها هزینه آن را می پردازند؟ چگونه و چه زمانی و از سوی چه کسی؟ آیا گفتگوهای صلح، تعلیق می شود؟ آیا قرارگاه ها و مراکز قدرت و فرماندهی طالبان بمباران می شوند؟
امریکا با افغانستان پیمان امنیتی دارد و باید از نیروهای امنیتی حمایت می کرد و طالبان را نابود می نمود. هیچیک از این اقدامات را انجام نداده، چرا در قبال جنایت میدان وردک، مسؤول شناخته نمی شود؟
دولت نیروهای امنیتی را استخدام کرده و می داند که طالبان دشمن افغانستان هستند؛ پس باید نیروهای امنیتی را تجهیز و تقویت می کرد و طالبان را سرکوب می نمود. چرا هیچیک از این اتفاقات در میدان وردک، رخ نداده؟ چرا با وجود کشته شدن ده ها نیروی امنیتی به دست طالبان، دولت هیچ واکنشی تنبیهی در برابر آن گروه، روی دست نمی گیرد؟ چرا این جنایت، هیچ تغییری در عزم دولت برای «صلح» یکجانبه با طالبان، به وجود نمی آورد؟ چرا برنامه جنگ تغییر نمی کند؟ چرا دولت، امریکا را به دلیل عدم اجرای پیمان امنیتی و مبارزه با تروریزم و تقویت نیروهای امنیتی، مؤاخذه نمی کند؟
