سخنگوی شورای عالی صلح می‌گوید که عمر داودزی؛ دبیر شورای عالی صلح در رأس یک هیأت چهارنفری سه‌شنبه این هفته به پاکستان خواهد رفت.
سید احسان طاهری گفت که آقای داودزی در جریان این سفر چهارروزه، با وزیر خارجه، رییس ستاد ارتش، رهبران سیاسی و مذهبی و احتمالا نخست وزیر پاکستان دیدار و در مورد صلح افغانستان گفتگو خواهد کرد.
وی گفت که جلب حمایت پاکستان از تلاش‌ها برای زمینه سازی گفتگوی رو در رو بین مقام‌های حکومت افغانستان و طالبان و کشاندن اسلام آباد به اجماع منطقه‌ای صلح افغانستان از اهداف این سفر خواهد بود.
آقای طاهری، سفر رییس دبیر شورای عالی صلح به پاکستان را سرآغاز روند سفرهای آقای داودزی به کشورهای منطقه به منظور ایجاد یک اجماع منطقه‌ای خواند که قرار است در ارتباط به روند صلح افغانستان به میان آید.
این نخستین بار نیست که آقای داودزی، یک مأموریت پاکستانی را قبول می کند، او پیشتر در زمان حامد کرزی، برای مدتی، سفیر کابل در اسلام آباد بود. بنابراین، بهتر از بسیاری دیگر از کارگزاران صلح دولت با طالبان، زبان پاکستان را می داند و از پیچ و خم طریق صلح‌بازی، خبر دارد. به همین دلیل، به نظر می رسد که او علیرغم درک درست و نزدیکی که از روابط پاکستان و طالبان و نگاه آن دو به جنگ و صلح افغانستان دارد، یک مأموریت غیر ممکن را بر عهده گرفته است به این امید که شاید بتواند در موضع آشتی ناپذیر و آکنده از رنگ و ریا و دروغ و دورویی اسلام آباد در قبال کابل، رخنه کند و سران اسلام آباد را مجاب نماید که از روند صلح افغانستان با طالبان، صادقانه حمایت کنند.
با این حال، نباید از یاد برد که این خواسته ای نیست که برای نخستین بار از زبان یک دیپلمات افغان به گوش مقام های پاکستانی رسانده شود. حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین در ۱۳ سال ریاست خود، ۲۱ بار به پاکستان سفر کرد؛ شاید بیش از هر رییس جمهوری دیگری در تاریخ افغانستان! این در حالی بود که همه سفرهای پرشمار او به پاکستان، تنها یک هدف داشت و آن جلب حمایت اسلام آباد از روند صلح افغانستان و کشاندن طالبان به پای میز مذاکره بود؛ همان هدفی که به گفته سخنگوی شورای عالی صلح، برای چندصدمین بار، عمر داودزی؛ دبیر این شورا هم در سفر قریب الوقوع اش به پاکستان، دنبال خواهد کرد.
اما به عقیده صاحب نظران، به جای سفرهای مکرر و بی ثمر، اکنون زمان آن فرارسیده که به علت ها و موانع بازدارنده ای که اجازه نمی دهد هدف یگانه سفرهای پرتعداد مقام های افغانستان به پاکستان برآورده شود، توجه کنیم و گامی هرچند کوچک و ابتدایی در مسیر از میان برداشتن آن برداریم.
چرا پاکستان، گروه طالبان را بر دولت مرکزی افغانستان ترجیح می دهد؟ چرا اسلام آباد، قدرت خود را در ضعف دولت کابل، جستجو می کند؟ چرا جنگ در افغانستان، همچنان اولویت اصلی و نخست آن کشور است؟ چرا پاکستان نمی خواهد بر دولت مرکزی افغانستان، اعتماد کند؟
برای این پرسش ها، پاسخ های سرراست و ساده ای وجود دارد: از تبدیل افغانستان به عمق استراتژيک پاکستان تا مسأله پشتونستان، حمایت دیرینه افغانستان از جدایی طلبان پشتون و بلوچ، موضوع دیورند و داعیه ارضی افغانستان بر پاکستان، اتحاد استراتژيک کابل- دهلی نو و حتی پیش از اینها امتناع ویرانگر دولت وقت افغانستان از به رسمیت شناختن پاکستان به عنوان یک کشور اسلامی نوبنیاد و مستقل از هند بریتانیایی که گفته می شود به نوعی سرآغاز دشمنی های دیرینه و خصومت های پایدار میان دو کشور همسایه قرار گرفت که تا امروز ادامه یافته است.
با این وجود، به جای اینهمه سفر بی ثمر به پاکستان، دو کشور می توانند فارغ از جنگ و صلح و طالبان و تروریزم، مشکلات و گره‌گاه های اساسی در روابط دوجانبه خود را شناسایی کرده و برای حل آنها راهکارهای معقول و عملی تدبیر کنند.
اگر این اقدام صورت بگیرد، این امید وجود دارد که بن بست گفتگوی مستقیم طالبان با دولت افغانستان هم به سادگی بشکند و روند صلح، شاهد نتایج امیدبخش و سازنده ای باشد؛ در غیر آن، عمر داودزی نیز همانند کرزی و اشرف غنی و... از مأموریت دشوار سفر پاکستان، دست خالی بازخواهد گشت.
سید احسان طاهری گفت که آقای داودزی در جریان این سفر چهارروزه، با وزیر خارجه، رییس ستاد ارتش، رهبران سیاسی و مذهبی و احتمالا نخست وزیر پاکستان دیدار و در مورد صلح افغانستان گفتگو خواهد کرد.
وی گفت که جلب حمایت پاکستان از تلاش‌ها برای زمینه سازی گفتگوی رو در رو بین مقام‌های حکومت افغانستان و طالبان و کشاندن اسلام آباد به اجماع منطقه‌ای صلح افغانستان از اهداف این سفر خواهد بود.
آقای طاهری، سفر رییس دبیر شورای عالی صلح به پاکستان را سرآغاز روند سفرهای آقای داودزی به کشورهای منطقه به منظور ایجاد یک اجماع منطقه‌ای خواند که قرار است در ارتباط به روند صلح افغانستان به میان آید.
این نخستین بار نیست که آقای داودزی، یک مأموریت پاکستانی را قبول می کند، او پیشتر در زمان حامد کرزی، برای مدتی، سفیر کابل در اسلام آباد بود. بنابراین، بهتر از بسیاری دیگر از کارگزاران صلح دولت با طالبان، زبان پاکستان را می داند و از پیچ و خم طریق صلح‌بازی، خبر دارد. به همین دلیل، به نظر می رسد که او علیرغم درک درست و نزدیکی که از روابط پاکستان و طالبان و نگاه آن دو به جنگ و صلح افغانستان دارد، یک مأموریت غیر ممکن را بر عهده گرفته است به این امید که شاید بتواند در موضع آشتی ناپذیر و آکنده از رنگ و ریا و دروغ و دورویی اسلام آباد در قبال کابل، رخنه کند و سران اسلام آباد را مجاب نماید که از روند صلح افغانستان با طالبان، صادقانه حمایت کنند.
با این حال، نباید از یاد برد که این خواسته ای نیست که برای نخستین بار از زبان یک دیپلمات افغان به گوش مقام های پاکستانی رسانده شود. حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین در ۱۳ سال ریاست خود، ۲۱ بار به پاکستان سفر کرد؛ شاید بیش از هر رییس جمهوری دیگری در تاریخ افغانستان! این در حالی بود که همه سفرهای پرشمار او به پاکستان، تنها یک هدف داشت و آن جلب حمایت اسلام آباد از روند صلح افغانستان و کشاندن طالبان به پای میز مذاکره بود؛ همان هدفی که به گفته سخنگوی شورای عالی صلح، برای چندصدمین بار، عمر داودزی؛ دبیر این شورا هم در سفر قریب الوقوع اش به پاکستان، دنبال خواهد کرد.
اما به عقیده صاحب نظران، به جای سفرهای مکرر و بی ثمر، اکنون زمان آن فرارسیده که به علت ها و موانع بازدارنده ای که اجازه نمی دهد هدف یگانه سفرهای پرتعداد مقام های افغانستان به پاکستان برآورده شود، توجه کنیم و گامی هرچند کوچک و ابتدایی در مسیر از میان برداشتن آن برداریم.
چرا پاکستان، گروه طالبان را بر دولت مرکزی افغانستان ترجیح می دهد؟ چرا اسلام آباد، قدرت خود را در ضعف دولت کابل، جستجو می کند؟ چرا جنگ در افغانستان، همچنان اولویت اصلی و نخست آن کشور است؟ چرا پاکستان نمی خواهد بر دولت مرکزی افغانستان، اعتماد کند؟
برای این پرسش ها، پاسخ های سرراست و ساده ای وجود دارد: از تبدیل افغانستان به عمق استراتژيک پاکستان تا مسأله پشتونستان، حمایت دیرینه افغانستان از جدایی طلبان پشتون و بلوچ، موضوع دیورند و داعیه ارضی افغانستان بر پاکستان، اتحاد استراتژيک کابل- دهلی نو و حتی پیش از اینها امتناع ویرانگر دولت وقت افغانستان از به رسمیت شناختن پاکستان به عنوان یک کشور اسلامی نوبنیاد و مستقل از هند بریتانیایی که گفته می شود به نوعی سرآغاز دشمنی های دیرینه و خصومت های پایدار میان دو کشور همسایه قرار گرفت که تا امروز ادامه یافته است.
با این وجود، به جای اینهمه سفر بی ثمر به پاکستان، دو کشور می توانند فارغ از جنگ و صلح و طالبان و تروریزم، مشکلات و گره‌گاه های اساسی در روابط دوجانبه خود را شناسایی کرده و برای حل آنها راهکارهای معقول و عملی تدبیر کنند.
اگر این اقدام صورت بگیرد، این امید وجود دارد که بن بست گفتگوی مستقیم طالبان با دولت افغانستان هم به سادگی بشکند و روند صلح، شاهد نتایج امیدبخش و سازنده ای باشد؛ در غیر آن، عمر داودزی نیز همانند کرزی و اشرف غنی و... از مأموریت دشوار سفر پاکستان، دست خالی بازخواهد گشت.
