حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین می‌گوید که مداخله کشورهای غربی به بهانه اصلاحات در کشورهای اسلامی عملا برای ویرانی دولت های باثبات است.
رییس جمهوری پیشین، در سی و دومین کنفرانس بین المللی وحدت اسلامی در تهران خواستار اجماع منطقه ای برای امنیت و ثبات افغانستان شد و تاکید کرد که افغانستان توجه لازم و اجماع منطقه ای را به صورت عملی برای امنیت و ثبات کشور می خواهد.
کرزی با اشاره به ویرانی هایی که طی چند دهه گذشته در افغانستان رخ داده، خواهان پایان دادن آنها شد و گفت: از کشورهای اسلامی و برادر می خواهیم تا در سایه صلح از افغانستان حمایت کنند تا بعد از 40 سال جنگ و ویرانی صاحب صلح شویم.
او گفت: حرکت کشورهای مداخله گر نشان دهنده تفرقه و رقابت های زیانبار است که قدرت های بزرگ بر ما تحمیل می کنند.
همانگونه که آقای کرزی نیز اشاره کرده است، رهاورد لشکرکشی های غرب به کشورهای اسلامی که به بهانه اصلاحات صورت می گیرد، چیزی جز خواری مسلمین و ویرانی سرزمین های مسلمان نبوده است.
در این شکی نیست که غرب، عامل بسیاری از بدبختی های امروز مسلمانان است. غرب منابع و ثروت کشورهای اسلامی را تاراج می کند، دولت های باثبات را ناامن و بی ثبات می سازد، استقلال و حاکمیت ملی آنها را نقض می کند و سلطه و هژمونی خود را بر آنها تحمیل می کند. غرب مسلمانان را عمدا عقب مانده و وابسته به خود، نگه می دارد، محصولات و کالاها و ارزش های فرهنگی خود را بر مسلمانان می فروشد و آنها را از باورها و ارزش های اصیل خود، تهی می سازد. غرب الگوهای اقتصادی خود را در کشورهای مسلمان به اجرا درمی آورد و قوانین، نظام های حقوقی و سیستم های قضایی آنها را طبق اصول ایدئولوژيک خود، ساماندهی می کند و به آنها در راستای منافع خود، دستبرد می زند. غرب، امنیت سرزمین های اسلامی را هم سلب می کند، دولت های مقتدر مرکزی را تضعیف می کند، دست مردم را از سیاست، کوتاه می کند و یا از طریق حمایت از دولت های اقتدارگرا و سرکوبگر دست نشانده خود، آنها را برده خود می سازد و یا با راه اندازی جنگ های فرقه ای و سازمان های تروریستی و شبکه های مخوف هراس افکنی، آنها را برای همیشه از داشتن یک دولت باثبات و پایدار مردمی، محروم می سازد و به این ترتیب، زمینه را برای سیطره خود هموار می کند.
با این حال، غرب هیچگاه کشورهای اسلامی را همانند خود نمی سازد؛ زیرا در آن صورت، ثبات و آرامش و توسعه و پیشرفت و رفاه و دولت های مقتدر و مردمی و حاکمیت قانون، در سرزمین های اسلامی نیز همانند کشورهای غربی، برقرار خواهد شد.
همه اینها درست است؛ اما غیر منصفانه است اگر همه مشکلات را از چشم غرب ببینیم. غرب درست همان کارهایی را می کند که منافع اش، اقتضا می کند. غرب، احمق نیست تا جان سربازانش را به خطر اندازد و از پول مالیات دهندگان خود، برای ایجاد رفاه و توسعه و امنیت در کشورهای مسلمان، سخاوتمندانه هزینه کند. چنین انتظاری در سیاست مدرن، بیهوده و ناشی از درک نادرست از مناسبات اصولی قدرت و اقتصاد سودمحور سرمایه داری لیبرال است.
بنابراین، بخشی از مشکل، حاکمان دروغگو و مزدوری هستند که به سادگی، به استخدام غرب درمی آیند و پیشگام استعمار نو قرار می گیرند، سرزمین های شان را می فروشند، مردم خویش را به بردگی می کشند و ثروت ملی، منابع سرزمینی و ذخایر عظیم زیرزمینی کشورهای شان را به سلطه‌گران جهانخوار واگذار می کنند.
آنها تا زمانی که در قدرت هستند، کمترین تعهدی در قبال منافع ملی کشور شان ندارند؛ زیرا قدرت مردم را نادیده می گیرند و تصور می کنند که اگر غرب، حمایت خود را از آنها برگیرد، آنها دیگر همه چیز شان را از دست می دهند.
با خروج از دایره قدرت، اغلب سیاستمداران، حرف های زیبایی می زنند، مواضع مردم پسندی، اتخاد می کنند و ژست های فریبنده یک رهبر ملی را می گیرند؛ اما آنگاه دیگر خیلی دیر شده است؛ زیرا آنها دیگر با مردم عادی، فرقی ندارد و حتی اگر بخواهند، عملا نمی توانند کاری برای تغییر وضعیت، انجام دهند.
رییس جمهوری پیشین، در سی و دومین کنفرانس بین المللی وحدت اسلامی در تهران خواستار اجماع منطقه ای برای امنیت و ثبات افغانستان شد و تاکید کرد که افغانستان توجه لازم و اجماع منطقه ای را به صورت عملی برای امنیت و ثبات کشور می خواهد.
کرزی با اشاره به ویرانی هایی که طی چند دهه گذشته در افغانستان رخ داده، خواهان پایان دادن آنها شد و گفت: از کشورهای اسلامی و برادر می خواهیم تا در سایه صلح از افغانستان حمایت کنند تا بعد از 40 سال جنگ و ویرانی صاحب صلح شویم.
او گفت: حرکت کشورهای مداخله گر نشان دهنده تفرقه و رقابت های زیانبار است که قدرت های بزرگ بر ما تحمیل می کنند.
همانگونه که آقای کرزی نیز اشاره کرده است، رهاورد لشکرکشی های غرب به کشورهای اسلامی که به بهانه اصلاحات صورت می گیرد، چیزی جز خواری مسلمین و ویرانی سرزمین های مسلمان نبوده است.
در این شکی نیست که غرب، عامل بسیاری از بدبختی های امروز مسلمانان است. غرب منابع و ثروت کشورهای اسلامی را تاراج می کند، دولت های باثبات را ناامن و بی ثبات می سازد، استقلال و حاکمیت ملی آنها را نقض می کند و سلطه و هژمونی خود را بر آنها تحمیل می کند. غرب مسلمانان را عمدا عقب مانده و وابسته به خود، نگه می دارد، محصولات و کالاها و ارزش های فرهنگی خود را بر مسلمانان می فروشد و آنها را از باورها و ارزش های اصیل خود، تهی می سازد. غرب الگوهای اقتصادی خود را در کشورهای مسلمان به اجرا درمی آورد و قوانین، نظام های حقوقی و سیستم های قضایی آنها را طبق اصول ایدئولوژيک خود، ساماندهی می کند و به آنها در راستای منافع خود، دستبرد می زند. غرب، امنیت سرزمین های اسلامی را هم سلب می کند، دولت های مقتدر مرکزی را تضعیف می کند، دست مردم را از سیاست، کوتاه می کند و یا از طریق حمایت از دولت های اقتدارگرا و سرکوبگر دست نشانده خود، آنها را برده خود می سازد و یا با راه اندازی جنگ های فرقه ای و سازمان های تروریستی و شبکه های مخوف هراس افکنی، آنها را برای همیشه از داشتن یک دولت باثبات و پایدار مردمی، محروم می سازد و به این ترتیب، زمینه را برای سیطره خود هموار می کند.
با این حال، غرب هیچگاه کشورهای اسلامی را همانند خود نمی سازد؛ زیرا در آن صورت، ثبات و آرامش و توسعه و پیشرفت و رفاه و دولت های مقتدر و مردمی و حاکمیت قانون، در سرزمین های اسلامی نیز همانند کشورهای غربی، برقرار خواهد شد.
همه اینها درست است؛ اما غیر منصفانه است اگر همه مشکلات را از چشم غرب ببینیم. غرب درست همان کارهایی را می کند که منافع اش، اقتضا می کند. غرب، احمق نیست تا جان سربازانش را به خطر اندازد و از پول مالیات دهندگان خود، برای ایجاد رفاه و توسعه و امنیت در کشورهای مسلمان، سخاوتمندانه هزینه کند. چنین انتظاری در سیاست مدرن، بیهوده و ناشی از درک نادرست از مناسبات اصولی قدرت و اقتصاد سودمحور سرمایه داری لیبرال است.
بنابراین، بخشی از مشکل، حاکمان دروغگو و مزدوری هستند که به سادگی، به استخدام غرب درمی آیند و پیشگام استعمار نو قرار می گیرند، سرزمین های شان را می فروشند، مردم خویش را به بردگی می کشند و ثروت ملی، منابع سرزمینی و ذخایر عظیم زیرزمینی کشورهای شان را به سلطه‌گران جهانخوار واگذار می کنند.
آنها تا زمانی که در قدرت هستند، کمترین تعهدی در قبال منافع ملی کشور شان ندارند؛ زیرا قدرت مردم را نادیده می گیرند و تصور می کنند که اگر غرب، حمایت خود را از آنها برگیرد، آنها دیگر همه چیز شان را از دست می دهند.
با خروج از دایره قدرت، اغلب سیاستمداران، حرف های زیبایی می زنند، مواضع مردم پسندی، اتخاد می کنند و ژست های فریبنده یک رهبر ملی را می گیرند؛ اما آنگاه دیگر خیلی دیر شده است؛ زیرا آنها دیگر با مردم عادی، فرقی ندارد و حتی اگر بخواهند، عملا نمی توانند کاری برای تغییر وضعیت، انجام دهند.
