ارگ ریاست جمهوری اعلام کرده است که قرار است نیروی جنگی بیشتری به هدف سرکوب طالبان مهاجم به غزنی فرستاده شود.
به گزارش آوا، ریاست جمهوری می‌گوید که در این مورد دیشب (یکشنبه) در نشست سرقوماندانی اعلای قوای مسلح تصمیم گرفته شد.
وزارت دفاع گفته‌است که تا دو روز دیگر وضعیت امنیتی در غزنی تغییر خواهد کرد.
به روایت شاهدان عینی و ساکنان محلی، اکنون بخش‌های بزرگی از شهر در اختیار طالبان است. گزارش هایی نیز از تسلط این گروه بر مقر فرماندهی پولیس، زندان و سایر دوایر دولتی آن شهر رسیده است؛ اما دولت مدعی است که همچنان بر نقاط کلیدی و استراتژيک شهر، مسلط است.
دولت پیشتر نیز ادعا کرده بود که نیروی کمکی بیشتری به غزنی فرستاده است. این در حالی است که مردم می گویند شاهد عملیاتی جدی از سوی نیروهای امنیتی علیه طالبان نبوده اند.
در کابل اما حکومت به کمک مستشاران و کارفرمایان خارجی و امریکایی خود به شدت در حال مهندسی طرح آتش بس دوم با طالبان است که قرار است کمتر از ده روز دیگر در ایام عید قربان برقرار شود.
از سوی دیگر، جز خبرها و ادعاهای مبنی بر اعزام نیروی کمکی، عملا شاهد هیچ تمهید چشمگیری از سوی حکومت مرکزی در قبال جنگ غزنی نبوده ایم.
اصولا گویی در غزنی جنگی جریان ندارد. در کابل، صدای آتش بس، بلندتر از لهیب مهیب آتشی است که اکنون به جان غزنی افتاده است.
این هرگز انتظاری نیست که از یک حکومت مسؤول و مردمی می رود. در هر شرایطی، آتشی که غزنی را فراگرفته، مانع هرگونه آتش بس و طرح صلحی است.
دولت در این شرایط حساس و بحرانی و شکننده باید نشان دهد که جانب مردم و حاکمیت و امنیت ملی افغانستان را می گیرد یا جانب طالبان و نیروهایی را که برای براندازی دولت، تقلا می کنند و با استفاده از همه امکانات، توان و قدرت خود برای سقوط شهرهای راهبردی و استراتژيک کشور، خیز برداشته اند.
این نکته نیز از دید منتقدان مهم است که دولت چقدر توان دارد تا در برابر موج حمله های کوبنده و ویرانگر و مرگبار طالبان، مقاومت و ایستادگی کند. آیا دولت و نیروهای دولتی، در جنگ غزنی و سایر جبهات، شکست خورده اند؟
آیا مقام های ارشد امنیتی که سکان کرسی های کلیدی را در کابل بر عهده دارند، هیچ برنامه ای برای مهار بحران و لگام زدن به موج ناامنی های جاری در سراسر کشور به ویژه غزنی ندارند؟ آیا نیروهای خارجی، به تمامی از مبارزه با تروریزم و استقرار امنیت و تقویت دولت و توسعه و تجهیز نیروهای دولتی افغانستان، دامن برچیده اند؟
اگر پاسخ همه این پرسش ها مثبت است، دولت باید در این شرایط حساس و بحرانی و ملتهب، دست به تصمیم های متهورانه تری مانند استعفا و کناره گیری و اعلام حالت فوق العاده و بسیج ملی و... بزند.
این وضعیت، برای مردم مظلوم افغانستان به ویژه شهروندان بی دفاع غزنی که عملا قربانی یک توطئه کثیف استخباراتی می شوند، قابل ادامه نیست.
دولت و دستگاه های امنیتی می توانند با اعلام بی کفایتی خود، تصمیم درباره سرنوشت ملت را به خود مردم واگذار کنند و جریان های سیاسی بزرگ هم برای نجات کشور از این شرایط اسفبار و رقت انگیز، به مسؤولیت های تاریخی خود عمل کنند.
سخن گفتن از آتش بس و صلح و آشتی و مذاکره در شرایط کنونی، نوعی همراهی عمدی و آگاهانه با جریان ها و گروه هایی است که در حال شلیک بی رحمانه آخرین تیرها به پیکر زخمی و خون آلود افغانستان هستند و این کاری است که دولت با وقاحت و دیده درایی تمام، مشغول آن است بدون آنکه حتی ذره ای نگران تبعات و پیامدهای مرگبار آن برای مردم مظلوم این سرزمین باشد.
آنچه در حال حاضر، مردم افغانستان نیاز دارند، راه اندازی یک بسیج دفاع ملی از کیان امنیت، حاکمیت ملی و تمامیت ارضی و دفاع از جان و مال و ناموس مردم افغانستان است؛ نه راه اندازی نمایش های مضحک و سازمان دهی شده صلح و گرد همایی های مهندسی شده و سراسر بلاهت حمایت از نشست علما در جده و مکه.
به گزارش آوا، ریاست جمهوری می‌گوید که در این مورد دیشب (یکشنبه) در نشست سرقوماندانی اعلای قوای مسلح تصمیم گرفته شد.
وزارت دفاع گفته‌است که تا دو روز دیگر وضعیت امنیتی در غزنی تغییر خواهد کرد.
به روایت شاهدان عینی و ساکنان محلی، اکنون بخش‌های بزرگی از شهر در اختیار طالبان است. گزارش هایی نیز از تسلط این گروه بر مقر فرماندهی پولیس، زندان و سایر دوایر دولتی آن شهر رسیده است؛ اما دولت مدعی است که همچنان بر نقاط کلیدی و استراتژيک شهر، مسلط است.
دولت پیشتر نیز ادعا کرده بود که نیروی کمکی بیشتری به غزنی فرستاده است. این در حالی است که مردم می گویند شاهد عملیاتی جدی از سوی نیروهای امنیتی علیه طالبان نبوده اند.
در کابل اما حکومت به کمک مستشاران و کارفرمایان خارجی و امریکایی خود به شدت در حال مهندسی طرح آتش بس دوم با طالبان است که قرار است کمتر از ده روز دیگر در ایام عید قربان برقرار شود.
از سوی دیگر، جز خبرها و ادعاهای مبنی بر اعزام نیروی کمکی، عملا شاهد هیچ تمهید چشمگیری از سوی حکومت مرکزی در قبال جنگ غزنی نبوده ایم.
اصولا گویی در غزنی جنگی جریان ندارد. در کابل، صدای آتش بس، بلندتر از لهیب مهیب آتشی است که اکنون به جان غزنی افتاده است.
این هرگز انتظاری نیست که از یک حکومت مسؤول و مردمی می رود. در هر شرایطی، آتشی که غزنی را فراگرفته، مانع هرگونه آتش بس و طرح صلحی است.
دولت در این شرایط حساس و بحرانی و شکننده باید نشان دهد که جانب مردم و حاکمیت و امنیت ملی افغانستان را می گیرد یا جانب طالبان و نیروهایی را که برای براندازی دولت، تقلا می کنند و با استفاده از همه امکانات، توان و قدرت خود برای سقوط شهرهای راهبردی و استراتژيک کشور، خیز برداشته اند.
این نکته نیز از دید منتقدان مهم است که دولت چقدر توان دارد تا در برابر موج حمله های کوبنده و ویرانگر و مرگبار طالبان، مقاومت و ایستادگی کند. آیا دولت و نیروهای دولتی، در جنگ غزنی و سایر جبهات، شکست خورده اند؟
آیا مقام های ارشد امنیتی که سکان کرسی های کلیدی را در کابل بر عهده دارند، هیچ برنامه ای برای مهار بحران و لگام زدن به موج ناامنی های جاری در سراسر کشور به ویژه غزنی ندارند؟ آیا نیروهای خارجی، به تمامی از مبارزه با تروریزم و استقرار امنیت و تقویت دولت و توسعه و تجهیز نیروهای دولتی افغانستان، دامن برچیده اند؟
اگر پاسخ همه این پرسش ها مثبت است، دولت باید در این شرایط حساس و بحرانی و ملتهب، دست به تصمیم های متهورانه تری مانند استعفا و کناره گیری و اعلام حالت فوق العاده و بسیج ملی و... بزند.
این وضعیت، برای مردم مظلوم افغانستان به ویژه شهروندان بی دفاع غزنی که عملا قربانی یک توطئه کثیف استخباراتی می شوند، قابل ادامه نیست.
دولت و دستگاه های امنیتی می توانند با اعلام بی کفایتی خود، تصمیم درباره سرنوشت ملت را به خود مردم واگذار کنند و جریان های سیاسی بزرگ هم برای نجات کشور از این شرایط اسفبار و رقت انگیز، به مسؤولیت های تاریخی خود عمل کنند.
سخن گفتن از آتش بس و صلح و آشتی و مذاکره در شرایط کنونی، نوعی همراهی عمدی و آگاهانه با جریان ها و گروه هایی است که در حال شلیک بی رحمانه آخرین تیرها به پیکر زخمی و خون آلود افغانستان هستند و این کاری است که دولت با وقاحت و دیده درایی تمام، مشغول آن است بدون آنکه حتی ذره ای نگران تبعات و پیامدهای مرگبار آن برای مردم مظلوم این سرزمین باشد.
آنچه در حال حاضر، مردم افغانستان نیاز دارند، راه اندازی یک بسیج دفاع ملی از کیان امنیت، حاکمیت ملی و تمامیت ارضی و دفاع از جان و مال و ناموس مردم افغانستان است؛ نه راه اندازی نمایش های مضحک و سازمان دهی شده صلح و گرد همایی های مهندسی شده و سراسر بلاهت حمایت از نشست علما در جده و مکه.
