فرود یک موشک درغزنی، در نزدیک محلی که در آن یک نشست امنیتی با حضور طارق‌شاه بهرامی؛ وزیر دفاع در حال برگزاری بود، این نشست را مختل کرده است.
همچنین اصابت سه موشک دیگر حوالی ظهر روز یکشنبه به ساختمان‌های دولتی غزنی هشت زخمی به جا گذاشت.
نشست وزیر دفاع با نمایندگان غزنی در پارلمان، معاون ارشد وزارت داخله، والی و دیگر نهادهای امنیتی تازه شروع شده بود که سه موشک به شهر غزنی فرود آمد و جلسه وزیر دفاع مختل شد.
اصابت یکی از این موشک‌ها به ساختمان ولایت و در نزدیک محلی که نشست مسؤولان ارشد امنیتی جریان داشت، دو سرباز ارتش را زخمی کرد.
منابع همچنین گفته‌اند که ساختمان ریاست اطلاعات و فرهنگ این ولایت هم هدف اصابت موشک قرار گرفته و چهار نفر از کارمندان دولت در آن نیز زخمی شده اند.
موشک سوم به ساختمان شهرداری ولایت غزنی فرود آمده که دو نفر از کارمندان را زخمی کرده است.
حمله راکتی طالبان موجب شد تا وزیر دفاع، دقایقی بعد، جلسه امنیتی مهم اش را ترک کند. به باور کارشناسان، این بزرگترین پیام طالبان به وزیر دفاع و سایر مقام های تصمیم گیرنده در امور امنیت افغانستان، به ویژه ولایت ناامن و آشوب زده غزنی بود.
دیگر نیازی به ادامه آن نشست امنیتی نبود. وزیر دفاع بی تردید باید همه چیز را به خوبی دریافته باشد؛ اینکه غزنی واقعا در آستانه سقوط به دست طالبان قرار دارد، اینکه داخل ساختمان های ولایت، اطلاعات و فرهنگ و شهرداری که از مهم ترین نهادهای دولتی محسوب می شود نیز دیگر امن نیست، اینکه شهر غزنی در محاصره طالبان است و آنها به آسانی هر زمان که اراده کنند می توانند مراکز دولتی آماج تهاجم راکتی خود قرار دهند، اینکه حکومت حتی در حفظ نهادهای زیرمجموعه خود نیز ناتوان است چه برسد به اینکه به مطالبات و انتظارات مردم در حوزه امنیت و مبارزه با تروریزم و تأمین ثبات و استقرار صلح و آرامش، پاسخی درخور و شایسته بدهد.
به عقیده آگاهان، اکنون عالی ترین مقام های تصمیم گیرنده امنیتی افغانستان به خوبی دریافته اند که غزنی روی گسل سقوط قرار دارد و طالبان به سادگی می توانند خواسته های شان را برای این امر، پیاده کنند.
طالبان با این حملات راکتی، توپ را به زمین دولت و مقام های امنیتی انداختند. اکنون آنها هستند که باید تصمیم بگیرند چه پاسخی به طالبان می دهند و چه تمهید و تدبیری برای نجات غزنی اندیشه می کنند.
جنگ های مستمر و طولانی و همه روزه در ولسوالی های غزنی، به نظر می رسد برای دولت، کافی نبود تا مجاب شود که غزنی واقعا در آستانه سقوط قرار دارد. حتی کشیده شدن شعله های آتش جنگ به ولسوالی های امنی مانند جغتو هم نتوانست این هدف را برآورده کند. به همین دلیل، نیاز به صدایی بلندتر و پیامی قوی تر بود تا دولت دریابد که در غزنی چه می گذرد و برای تحکیم سلطه و تضمین بقای خود، چه تدبیری باید بیاندیشد.
دو سال پیش، به دنبال سقوط شهر قندوز، اعلام شد که ملا اختر منصور؛ رهبر پیشین طالبان نیز برای مدتی خود رأسا به ولسوالی ناامن اندر در غزنی رفته است تا جنگ بزرگی را برای سقوط آن شهر، رهبری کند.
البته آن نقشه طالبان، عملیاتی نشد و به سرعت شکست خورد؛ اما نه اندر و سایر ولسوالی های غزنی، امن شد و نه دولت برای نجات این ولایت درگیر جنگ و بحران، فکری اساسی کرد.
این بار که وزیر دفاع مستقیما با استقبال راکتی طالبان، مواجه می شود، باید منتظر ماند و دید که آیا او پیام راکت های طالبان را به مرکز منتقل می کند یا نه؛ پیامی که اگر بار دیگر نسبت به آن بی توجهی شود، پیامدی جز سقوط و تکرار تجربه های تلخ و فراموش نشدنی قندوز و فراه نخواهد داشت.
همچنین اصابت سه موشک دیگر حوالی ظهر روز یکشنبه به ساختمان‌های دولتی غزنی هشت زخمی به جا گذاشت.
نشست وزیر دفاع با نمایندگان غزنی در پارلمان، معاون ارشد وزارت داخله، والی و دیگر نهادهای امنیتی تازه شروع شده بود که سه موشک به شهر غزنی فرود آمد و جلسه وزیر دفاع مختل شد.
اصابت یکی از این موشک‌ها به ساختمان ولایت و در نزدیک محلی که نشست مسؤولان ارشد امنیتی جریان داشت، دو سرباز ارتش را زخمی کرد.
منابع همچنین گفته‌اند که ساختمان ریاست اطلاعات و فرهنگ این ولایت هم هدف اصابت موشک قرار گرفته و چهار نفر از کارمندان دولت در آن نیز زخمی شده اند.
موشک سوم به ساختمان شهرداری ولایت غزنی فرود آمده که دو نفر از کارمندان را زخمی کرده است.
حمله راکتی طالبان موجب شد تا وزیر دفاع، دقایقی بعد، جلسه امنیتی مهم اش را ترک کند. به باور کارشناسان، این بزرگترین پیام طالبان به وزیر دفاع و سایر مقام های تصمیم گیرنده در امور امنیت افغانستان، به ویژه ولایت ناامن و آشوب زده غزنی بود.
دیگر نیازی به ادامه آن نشست امنیتی نبود. وزیر دفاع بی تردید باید همه چیز را به خوبی دریافته باشد؛ اینکه غزنی واقعا در آستانه سقوط به دست طالبان قرار دارد، اینکه داخل ساختمان های ولایت، اطلاعات و فرهنگ و شهرداری که از مهم ترین نهادهای دولتی محسوب می شود نیز دیگر امن نیست، اینکه شهر غزنی در محاصره طالبان است و آنها به آسانی هر زمان که اراده کنند می توانند مراکز دولتی آماج تهاجم راکتی خود قرار دهند، اینکه حکومت حتی در حفظ نهادهای زیرمجموعه خود نیز ناتوان است چه برسد به اینکه به مطالبات و انتظارات مردم در حوزه امنیت و مبارزه با تروریزم و تأمین ثبات و استقرار صلح و آرامش، پاسخی درخور و شایسته بدهد.
به عقیده آگاهان، اکنون عالی ترین مقام های تصمیم گیرنده امنیتی افغانستان به خوبی دریافته اند که غزنی روی گسل سقوط قرار دارد و طالبان به سادگی می توانند خواسته های شان را برای این امر، پیاده کنند.
طالبان با این حملات راکتی، توپ را به زمین دولت و مقام های امنیتی انداختند. اکنون آنها هستند که باید تصمیم بگیرند چه پاسخی به طالبان می دهند و چه تمهید و تدبیری برای نجات غزنی اندیشه می کنند.
جنگ های مستمر و طولانی و همه روزه در ولسوالی های غزنی، به نظر می رسد برای دولت، کافی نبود تا مجاب شود که غزنی واقعا در آستانه سقوط قرار دارد. حتی کشیده شدن شعله های آتش جنگ به ولسوالی های امنی مانند جغتو هم نتوانست این هدف را برآورده کند. به همین دلیل، نیاز به صدایی بلندتر و پیامی قوی تر بود تا دولت دریابد که در غزنی چه می گذرد و برای تحکیم سلطه و تضمین بقای خود، چه تدبیری باید بیاندیشد.
دو سال پیش، به دنبال سقوط شهر قندوز، اعلام شد که ملا اختر منصور؛ رهبر پیشین طالبان نیز برای مدتی خود رأسا به ولسوالی ناامن اندر در غزنی رفته است تا جنگ بزرگی را برای سقوط آن شهر، رهبری کند.
البته آن نقشه طالبان، عملیاتی نشد و به سرعت شکست خورد؛ اما نه اندر و سایر ولسوالی های غزنی، امن شد و نه دولت برای نجات این ولایت درگیر جنگ و بحران، فکری اساسی کرد.
این بار که وزیر دفاع مستقیما با استقبال راکتی طالبان، مواجه می شود، باید منتظر ماند و دید که آیا او پیام راکت های طالبان را به مرکز منتقل می کند یا نه؛ پیامی که اگر بار دیگر نسبت به آن بی توجهی شود، پیامدی جز سقوط و تکرار تجربه های تلخ و فراموش نشدنی قندوز و فراه نخواهد داشت.
