امرالله صالح؛ رییس پیشین امنیت ملی در واکنش به اعلام آتش بس حکومت با طالبان گفته است که این اقدام از نظر امنیتی خطرات بسیار جدی و احتمالا فاجعه انگیز و خونین را در پی خواهد داشت.
اشرف غنی رییس جمهور، روز پنجشنبه آتش بس یکجانبه را با طالبان اعلام کرد.
امرالله صالح در واکنش به این اقدام می‌گوید که هیچ صلح و آرامشی از مجرای موعظه و تضرع به دست نیامده است.
آقای صالح در صفحه فیسبوکش نوشت:" از دید سیاسی و اخلاقی اعلان آتش بس یکطرفه شاید بتواند موقف حکومت وحدت ملی افغانستان را تحکیم نسبی ببخشد؛ اما از دید امنیتی خطرات بسیار جدی و احتمالا فاجعه انگیز و خونین را در پی خواهد داشت."
به گفته وی، اعلان این آتش بس در کنار خطرات و عواقب ناگوار امنیتی و نظامی، روحیه را در صفوف نیروهای امنیتی نظامی پایین آورده و رفتار سازشگرانه را در عقبه سیاسی نظام گسترش می‌دهد.
فرای ابراز نگرانی های عمدتا امنیتی امثال امرالله صالح، کارشناسان می گویند که از نظر سیاسی نیز اعلام آتش بس یکجانبه نوعی عقب نشینی محسوب می شود و پیامدهایی که دولت از آن انتظار دارد را تأمین نخواهد کرد؛ زیرا طالبان با اقدام، همچنان تصور می کنند که سیاست صلح خواهانه کابل، ناشی از شکست ها و تلفات سنگینی است که این گروه در جبهه نظامی بر نیروهای امنیتی دولتی تحمیل می کنند؛ بنابراین، به این رویکرد خود ادامه خواهند داد.
از سوی دیگر، منتقدان می گویند که توجیه و تشریع این تصمیم بر پایه توصیه های اخیر نشست علمای کشور در کابل، به لحاظ منطقی با آن بخش از فتوای عالمان دینی همخوانی ندارد که بر اساس آن، جنگ جاری نیروهای طالبان و سایر همدستان آن گروه بر ضد دولت، حرام و ناروا دانسته شده است.
آتش بس یکجانبه در جنگی ناروا و غیر مشروع، هیچ مبنای عقلانی ندارد؛ زیرا نه تنها کمکی به پایان جنگ و خشونت و ترغیب طالبان به صلح نمی کند؛ بلکه بدتر از آن، این گروه را نسبت به ادامه جنگ، تشجیع و تشویق خواهد کرد و به این ترتیب به این جنگ «ناروا» و «حرام» دامن خواهد زد و شعله های آن را گسترش خواهد داد.
این در حالی است که بر اساس آن فتوا، این طالبان بودند که باید آتش بس اعلام می کردند نه دولت.
شاید از نظر سیاسی، این اقدام به این منظور، صورت گرفته باشد که طالبان وعده ها و تعهدات دولت در قبال صلح و سازش با آن گروه را باور کنند و به این ترتیب، آنها هم به آتش بس موقت و در نهایت صلحی دایمی، ترغیب شوند؛ اما چنانچه در بالا نیز اشاره شد و رییس پیشین امنیت ملی هم به آن اشاره کرده است، این اقدام، روحیه نیروهای امنیتی را در جبهات جنگ، تضعیف می کند؛ زیرا این تصور را به وجود می آورد که دولت، اراده یا توان مبارزه با تروریزم و پاسخ دادن به رویکرد نظامی تهاجمی طالبان را ندارد و با این اقدامات، تلاش می کند در سیاست سختگیرانه و خشونت محورانه طالبان، رخنه کند و تمایل آن گروه را به برنامه صلح خود جلب نماید.
به لحاظ نظامی هم اعلام آتش بسی موقت و چندروزه در میانه جنگی پایدار و طولانی که هیچ نشانه ای از فروکش کردن یا کاهش آن وجود ندارد، تنها در ادامه سیاست های مبتنی بر تضرع و موعظه و التماس دولت در قبال طالبان، قابل ارزیابی است؛ چیزی که رییس پیشین امنیت ملی هم به آن اشاره کرده است؛ اما آتش بسی موقت و چند روزه در میانه جنگی پایدار، هیچ افقی از صلح و ثبات و آرامش را ایجاد نخواهد کرد؛ به ویژه زمانی که به این نکته هم توجه کنیم که طالبان عملا هیچ تعهدی در قبال این آتش بس ندارند و ممکن است همانند سال های گذشته، امسال نیز در ایام ماه مبارک رمضان و عید سعید فطر، شاهد اقدامات خونین و خشونت بار آن گروه در برابر مردم و نیروهای امنیتی باشیم.
این چیزی است که در حمله اخیر تروریستی به نشست علمای دینی در کابل نیز به نوعی شاهد آن بودیم. اگرچه طالبان مسؤولیت آن حمله انتحاری خونین را بر عهده نگرفتند؛ اما نفس حمله به معنای آن بود که مخالفان مسلح و جریان های تروریستی، زبان گفتگو و موعظه و صلح جویی را نمی فهمند و با آنها باید با منطق خود شان سخن گفت و این قاعده، در باره آتش بس یکجانبه با طالبان نیز صادق است.
اشرف غنی رییس جمهور، روز پنجشنبه آتش بس یکجانبه را با طالبان اعلام کرد.
امرالله صالح در واکنش به این اقدام می‌گوید که هیچ صلح و آرامشی از مجرای موعظه و تضرع به دست نیامده است.
آقای صالح در صفحه فیسبوکش نوشت:" از دید سیاسی و اخلاقی اعلان آتش بس یکطرفه شاید بتواند موقف حکومت وحدت ملی افغانستان را تحکیم نسبی ببخشد؛ اما از دید امنیتی خطرات بسیار جدی و احتمالا فاجعه انگیز و خونین را در پی خواهد داشت."
به گفته وی، اعلان این آتش بس در کنار خطرات و عواقب ناگوار امنیتی و نظامی، روحیه را در صفوف نیروهای امنیتی نظامی پایین آورده و رفتار سازشگرانه را در عقبه سیاسی نظام گسترش می‌دهد.
فرای ابراز نگرانی های عمدتا امنیتی امثال امرالله صالح، کارشناسان می گویند که از نظر سیاسی نیز اعلام آتش بس یکجانبه نوعی عقب نشینی محسوب می شود و پیامدهایی که دولت از آن انتظار دارد را تأمین نخواهد کرد؛ زیرا طالبان با اقدام، همچنان تصور می کنند که سیاست صلح خواهانه کابل، ناشی از شکست ها و تلفات سنگینی است که این گروه در جبهه نظامی بر نیروهای امنیتی دولتی تحمیل می کنند؛ بنابراین، به این رویکرد خود ادامه خواهند داد.
از سوی دیگر، منتقدان می گویند که توجیه و تشریع این تصمیم بر پایه توصیه های اخیر نشست علمای کشور در کابل، به لحاظ منطقی با آن بخش از فتوای عالمان دینی همخوانی ندارد که بر اساس آن، جنگ جاری نیروهای طالبان و سایر همدستان آن گروه بر ضد دولت، حرام و ناروا دانسته شده است.
آتش بس یکجانبه در جنگی ناروا و غیر مشروع، هیچ مبنای عقلانی ندارد؛ زیرا نه تنها کمکی به پایان جنگ و خشونت و ترغیب طالبان به صلح نمی کند؛ بلکه بدتر از آن، این گروه را نسبت به ادامه جنگ، تشجیع و تشویق خواهد کرد و به این ترتیب به این جنگ «ناروا» و «حرام» دامن خواهد زد و شعله های آن را گسترش خواهد داد.
این در حالی است که بر اساس آن فتوا، این طالبان بودند که باید آتش بس اعلام می کردند نه دولت.
شاید از نظر سیاسی، این اقدام به این منظور، صورت گرفته باشد که طالبان وعده ها و تعهدات دولت در قبال صلح و سازش با آن گروه را باور کنند و به این ترتیب، آنها هم به آتش بس موقت و در نهایت صلحی دایمی، ترغیب شوند؛ اما چنانچه در بالا نیز اشاره شد و رییس پیشین امنیت ملی هم به آن اشاره کرده است، این اقدام، روحیه نیروهای امنیتی را در جبهات جنگ، تضعیف می کند؛ زیرا این تصور را به وجود می آورد که دولت، اراده یا توان مبارزه با تروریزم و پاسخ دادن به رویکرد نظامی تهاجمی طالبان را ندارد و با این اقدامات، تلاش می کند در سیاست سختگیرانه و خشونت محورانه طالبان، رخنه کند و تمایل آن گروه را به برنامه صلح خود جلب نماید.
به لحاظ نظامی هم اعلام آتش بسی موقت و چندروزه در میانه جنگی پایدار و طولانی که هیچ نشانه ای از فروکش کردن یا کاهش آن وجود ندارد، تنها در ادامه سیاست های مبتنی بر تضرع و موعظه و التماس دولت در قبال طالبان، قابل ارزیابی است؛ چیزی که رییس پیشین امنیت ملی هم به آن اشاره کرده است؛ اما آتش بسی موقت و چند روزه در میانه جنگی پایدار، هیچ افقی از صلح و ثبات و آرامش را ایجاد نخواهد کرد؛ به ویژه زمانی که به این نکته هم توجه کنیم که طالبان عملا هیچ تعهدی در قبال این آتش بس ندارند و ممکن است همانند سال های گذشته، امسال نیز در ایام ماه مبارک رمضان و عید سعید فطر، شاهد اقدامات خونین و خشونت بار آن گروه در برابر مردم و نیروهای امنیتی باشیم.
این چیزی است که در حمله اخیر تروریستی به نشست علمای دینی در کابل نیز به نوعی شاهد آن بودیم. اگرچه طالبان مسؤولیت آن حمله انتحاری خونین را بر عهده نگرفتند؛ اما نفس حمله به معنای آن بود که مخالفان مسلح و جریان های تروریستی، زبان گفتگو و موعظه و صلح جویی را نمی فهمند و با آنها باید با منطق خود شان سخن گفت و این قاعده، در باره آتش بس یکجانبه با طالبان نیز صادق است.
