شماری از نمایندگان مردم در مجلس می گویند که حلقاتی در درون حکومت در ناامنی ها دست دارند و منافع شخصی شان را نسبت به منافع ملی ترجیح می‌دهند.
محمد نعیم لالی حمیدزی؛ نماینده قندهار در مجلس گفت: «مسؤول پروژه داعش رییس امنیت ملی، ستانکزی است. مسؤول تروریستانی هستند که مردم را قربانی می کنند. من با سند این اظهارات را می‌گویم. در اکثر ناامنی ها چند تن محدود در حکومت دست دارند و برنامه صلح وجود ندارد.»
اقبال صافی؛ رییس کمیسیون امنیت داخلی مجلس هم گفت: «در وزارت دفاع بی کفایتی وجود دارد. جنگ را مدیریت کرده نمی‌توانند. از وطن دفاع کرده نمی توانند. حتی کسانی که در محاصره قرار می‌گیرند، جان شان نجات داده نمی شود و نباید با خون نظامیان بازی شود.»
عبدالستار درزابی؛ نماینده فاریاب گفت: «وحدت ملی تنها در شعار است. این نظام نظام شخصی نیست. کسانی که به قدرت رسیده در غم ملت نیست و رییس جمهور اسیر موضوعات قومی شده است.»
کارشناسان هم می گویند که حمله های امروز که همزمان از غرب تا شرق کابل پایتخت را درنوردید، یکبار دیگر نشان داد که دامنه ناامنی ها به نحو بی سابقه ای به درون امن ترین مناطق پایتخت کشیده شده و به این ترتیب، دیگر هیچ جایی امن نیست.
در چنین شرایطی، به باور آگاهان، حق با نمایندگان مجلس و مردم است که دولت و به ویژه مسؤولان امنیتی را با شدیدترین و سنگین ترین اتهام ها آماج انتقاد قرار دهند؛ زیرا با توجه به وضعیت وحشتناک جاری، مسأله فقط بی کفایتی، ضعف و نارسایی نیست. دست هایی قدرتمندی هستند که متعمدانه به تروریست ها کمک می کنند تا نقشه های شوم شان را برای آماج قرار دادن اهداف مورد نظر خود در متن پایتخت به آسانی و با خاطری آسوده، عملیاتی کنند.
در چنین حالتی، نخستین چیزی که معنا و مبنای خود را از دست می دهد «صلح» با تروریست های آشتی ناپذیری است که با تمام توان و با استفاده از کمترین فرصت، سخت ترین صدمات را بر مردم افغانستان وارد می کنند و همچنان وحشت و خشونت و ترور ویرانگری و کشتار را تنها راه رسیدن به هدف می دانند.
در این میان اما هیچ انتظاری از دولت و سران حکومت وحدت ملی وجود ندارد؛ زیرا پایتخت، روزهای خونبارتر و ویرانگرتر از این را نیز تجربه کرده است؛ اما چیزی که هرگز تغییری را تجربه نکرده، عزم حکومت برای «صلح» با تروریست های مسلح و آشتی ناپذیر بوده است.
با این حال، از نظر آگاهان، این وضعیت، برای همیشه ادامه پیدا نخواهد کرد. مردم اگر به این نتیجه برسند که وحشت و بربریت و کشتار و خون ریزی را پایانی نیست و از آنسو از مسؤولیت پذیری، پاسخگویی و تدابیر صادقانه دولت و نهادهای امنیتی، ناامید شوند، دولت به تنهایی نمی تواند با تکیه بر یک استراتژي رفوزه شده و حربه ای از کار افتاده، به سیاست التماس و تضرع و مدارا و مماشات یکجانبه خود با تروریست ها ادامه دهد.
در آن صورت، یا همه چیز به کام تروریست ها سقوط خواهد کرد و یا مردم خود برای تغییر سرنوشت خویش، وارد عمل خواهند شد بدون آنکه منتظر تصمیم یا مجوز دولت بمانند.
افغانستان همواره کشورهای بحران های غیر قابل پیش بینی بوده است و این چیزی است که مردم افغانستان را در عبور از این شرایط سخت، کمک می کند.
اگر بحران به همین صورت ادامه پیدا کند، کسی از ورود به بحرانی تازه، بیمناک نخواهد بود.
این پیامی است که در انتقادهای تند نمایندگان مجلس، در پی حمله های امروز در شرق و غرب کابل نیز به نوعی بازتاب داشت و مورد تأکید قرار گرفت.
صلح، چیزی جز مضحکه ای سرگرم کننده برای عده ای ویژه خوار که از دولت در چارچوب زد و بندهای سیاسی و انتخاباتی، چشمداشت چوکی و پول و مقام دارند، نیست.
جنگ هم تنها سهم سربازان مظلومی است که علیرغم تجربه مدت ها محاصره، هرگز کسی از مرکز به فریاد شان نمی رسد تا آنکه در یک شب سیاه و ظلمانی یا خون شان با تیر خصم، بر زمین بریزد و یا از بی پناهی، به کوه ها و دره ها متواری شوند.
در چنین وضعیتی، نخستین چیزی که منهدم خواهد شد، اتکا و اعتماد مردم به دولت خواهد بود.
با این حساب، رهبران حکومت برای مهار این بحران، باید تغییراتی عمیق و بنیادین و همه جانبه در نهادهای امنیتی از عالی ترین مقام تا پایین ترین سمت، ایجاد کنند و به انتظارات مشروع و معقول مردم، پاسخی مناسب بدهند. این نخستین قدم در تنها راه باقیمانده است.
محمد نعیم لالی حمیدزی؛ نماینده قندهار در مجلس گفت: «مسؤول پروژه داعش رییس امنیت ملی، ستانکزی است. مسؤول تروریستانی هستند که مردم را قربانی می کنند. من با سند این اظهارات را می‌گویم. در اکثر ناامنی ها چند تن محدود در حکومت دست دارند و برنامه صلح وجود ندارد.»
اقبال صافی؛ رییس کمیسیون امنیت داخلی مجلس هم گفت: «در وزارت دفاع بی کفایتی وجود دارد. جنگ را مدیریت کرده نمی‌توانند. از وطن دفاع کرده نمی توانند. حتی کسانی که در محاصره قرار می‌گیرند، جان شان نجات داده نمی شود و نباید با خون نظامیان بازی شود.»
عبدالستار درزابی؛ نماینده فاریاب گفت: «وحدت ملی تنها در شعار است. این نظام نظام شخصی نیست. کسانی که به قدرت رسیده در غم ملت نیست و رییس جمهور اسیر موضوعات قومی شده است.»
کارشناسان هم می گویند که حمله های امروز که همزمان از غرب تا شرق کابل پایتخت را درنوردید، یکبار دیگر نشان داد که دامنه ناامنی ها به نحو بی سابقه ای به درون امن ترین مناطق پایتخت کشیده شده و به این ترتیب، دیگر هیچ جایی امن نیست.
در چنین شرایطی، به باور آگاهان، حق با نمایندگان مجلس و مردم است که دولت و به ویژه مسؤولان امنیتی را با شدیدترین و سنگین ترین اتهام ها آماج انتقاد قرار دهند؛ زیرا با توجه به وضعیت وحشتناک جاری، مسأله فقط بی کفایتی، ضعف و نارسایی نیست. دست هایی قدرتمندی هستند که متعمدانه به تروریست ها کمک می کنند تا نقشه های شوم شان را برای آماج قرار دادن اهداف مورد نظر خود در متن پایتخت به آسانی و با خاطری آسوده، عملیاتی کنند.
در چنین حالتی، نخستین چیزی که معنا و مبنای خود را از دست می دهد «صلح» با تروریست های آشتی ناپذیری است که با تمام توان و با استفاده از کمترین فرصت، سخت ترین صدمات را بر مردم افغانستان وارد می کنند و همچنان وحشت و خشونت و ترور ویرانگری و کشتار را تنها راه رسیدن به هدف می دانند.
در این میان اما هیچ انتظاری از دولت و سران حکومت وحدت ملی وجود ندارد؛ زیرا پایتخت، روزهای خونبارتر و ویرانگرتر از این را نیز تجربه کرده است؛ اما چیزی که هرگز تغییری را تجربه نکرده، عزم حکومت برای «صلح» با تروریست های مسلح و آشتی ناپذیر بوده است.
با این حال، از نظر آگاهان، این وضعیت، برای همیشه ادامه پیدا نخواهد کرد. مردم اگر به این نتیجه برسند که وحشت و بربریت و کشتار و خون ریزی را پایانی نیست و از آنسو از مسؤولیت پذیری، پاسخگویی و تدابیر صادقانه دولت و نهادهای امنیتی، ناامید شوند، دولت به تنهایی نمی تواند با تکیه بر یک استراتژي رفوزه شده و حربه ای از کار افتاده، به سیاست التماس و تضرع و مدارا و مماشات یکجانبه خود با تروریست ها ادامه دهد.
در آن صورت، یا همه چیز به کام تروریست ها سقوط خواهد کرد و یا مردم خود برای تغییر سرنوشت خویش، وارد عمل خواهند شد بدون آنکه منتظر تصمیم یا مجوز دولت بمانند.
افغانستان همواره کشورهای بحران های غیر قابل پیش بینی بوده است و این چیزی است که مردم افغانستان را در عبور از این شرایط سخت، کمک می کند.
اگر بحران به همین صورت ادامه پیدا کند، کسی از ورود به بحرانی تازه، بیمناک نخواهد بود.
این پیامی است که در انتقادهای تند نمایندگان مجلس، در پی حمله های امروز در شرق و غرب کابل نیز به نوعی بازتاب داشت و مورد تأکید قرار گرفت.
صلح، چیزی جز مضحکه ای سرگرم کننده برای عده ای ویژه خوار که از دولت در چارچوب زد و بندهای سیاسی و انتخاباتی، چشمداشت چوکی و پول و مقام دارند، نیست.
جنگ هم تنها سهم سربازان مظلومی است که علیرغم تجربه مدت ها محاصره، هرگز کسی از مرکز به فریاد شان نمی رسد تا آنکه در یک شب سیاه و ظلمانی یا خون شان با تیر خصم، بر زمین بریزد و یا از بی پناهی، به کوه ها و دره ها متواری شوند.
در چنین وضعیتی، نخستین چیزی که منهدم خواهد شد، اتکا و اعتماد مردم به دولت خواهد بود.
با این حساب، رهبران حکومت برای مهار این بحران، باید تغییراتی عمیق و بنیادین و همه جانبه در نهادهای امنیتی از عالی ترین مقام تا پایین ترین سمت، ایجاد کنند و به انتظارات مشروع و معقول مردم، پاسخی مناسب بدهند. این نخستین قدم در تنها راه باقیمانده است.
