مجلس نمایندگان ضمن محکومیت حمله بر خبرنگاران از حکومت خواست راهکار مشخصی را برای تامین امنیت خبرنگاران روی دست بگیرد.
عبدالرؤوف ابراهیمی؛ رییس مجلس نمایندگان، حمله بر خبرنگاران را دردناک خواند و گفت: "این حمله اولین و آخرین حمله نخواهد بود؛ خبرنگاران منحیث قوه چهارم دولت صادقانه انجام رسالت می‌کنند؛ ولی پیوسته جام شهادت می‌نوشند. مخاطب ما جانب حکومت و اعضای شورای ملی است که روی راهکار واقعی تامین امنیت خبرنگاران کار کنیم".
به گفته او، افغانستان در حالیکه با جامعه جهانی پیمان‌های امنیتی دارد؛ ولی هیچکس در کشور آینده خود را نمی داند و حوادث هر روز از مردم قربانی می‌گیرد.
پیش از چاشت روز دوشنبه شماری از خبرنگاران که برای پوشش خبری یک حمله انتحاری در منطقه شش‌درک از مربوطات حوزه نهم امنیتی شهر کابل رفته بودند خود مورد حمله یک مهاجم انتحاری قرار گرفتند.
در این رویداد 9 تن از خبرنگاران شهید و 6 تن دیگر زخمی شدند.
این رویداد بی تردید فاجعه ای مهیب و هولناک برای عموم جامعه رسانه ای کشور، صرف نظر از هر گرایش و سیاست و رویکرد و ایدئولوژی و آرمان سیاسی و اجتماعی گردانندگان و اصحاب رسانه هایی بود که خبرنگاران شان در آن، به شهادت رسیدند.
این همان مصیبتی است که چند ماه پیش بر خبرگزاری صدای افغان و مرکز تبیان، تحمیل شد و ۹ تن از خبرنگاران این نهاد رسانه ای را به شهادت رساند و ده ها نفر از اعضای این مجموعه را زخمی کرد.
بنابراین، مجموعه آوا و تبیان، بیشتر از هر مرجع دیگری عمق فاجعه امروز را درک می کنند و می دانند که دشمن تکفیری و تروریستی، چگونه بی رحمانه از ما قربانی می گیرد؛ اما ما درگیر اختلاف های سخیف و سطحی و اتهام های واهی و برچسپ های بی مبنایی هستیم که فقط به دشمن تروریستی کمک می کند تا در شعاع این اختلاف ها، جنایت های خود را پنهان کند و چهره زشت و خشن و کریه خویش را با نقابی که اهالی رسانه و تروریست های فرهنگی برایش می سازند، پوشیده نگه دارد.
با این حال، با توجه به ابعاد فاجعه آمیز جنایت روز دوشنبه، ذکر چند نکته برای اصحاب رسانه و کسانی که هنوز دل در گرو آزادی و آگاهی و مبارزه با تروریزم دارند، ضروری به نظر می رسد:
۱. رسانه گران و خبرنگاران علیرغم اختلاف ها و تفاوت هایی که در رویکردهای سیاسی و ایدئولوژيک اصحاب رسانه وجود دارد، همگی در یک جبهه می جنگند و آن مبارزه بر ضد تروریزم و سرکوب و خفقان و استبداد و مرگ آفرینی های مخوفی است که افغانستان را سال های سال رنج داده و از آن، قربانی گرفته است. بنابراین، در این زمینه هیچ توفیر و تفاوتی میان خبرنگاران آوا و طلوع و یک و خبرگزاری فرانسه و رادیو آزادی و بی بی سی و... وجود ندارد.
۲. کسانی که دیروز در حمله به خبرگزاری آوا، مسؤولان این رسانه را متهم به سهل انگاری در تأمین امنیت مراسم می کردند، امروز کجا هستند تا عمل جنایتکارانه تروریست ها را در شش درک، منطقه سبز کابل، توجیه کنند و برای آن، پوشش و بهانه ای برای توجیه پیدا کنند؟
چرا با این اقدامات و اتهامات، اصل موضوع که وظیفه دولت در تأمین امنیت خبرنگاران و مبارزه واقعی با تروریزم تکفیری است را فراموش می کنیم و به جای آن، موضوعات حاشیه ای و اغلب بی هوده و واهی را برجسته کنیم؟ آیا این کار، همان تروریزم فرهنگی و خیانت به خون و آرمان های پاک خبرنگاران شهید نیست؟
۳. رویداد امروز یکبار دیگر انگشت اعتراض و انتقاد را به سمت دولت و نهادهای امنیتی، نشانه می رود. آنها که دیروز استدلال می کردند که باید مسؤولین آوا، برای تأمین امنیت مراسم، از وزارت داخله و نهادهای امنیتی، مجوز و مکتوب می گرفتند تا امنیت شان تأمین شود، امروز کجا هستند که در منطقه سبز کابل که در آن نهادهای امنیتی و مقر ناتو و سفارتخانه های خارجی و دستگاه های اجرایی دولتی قرار دارند، ۹ خبرنگار به خاک و خون کشیده می شوند؛ اما از هیچ نهاد و مرجع امنیتی در خصوص ناتوانی در تأمین امنیت و مهار تروریست های تکفیری، پرسش نمی شود؟
۴. داعش، دشمن قسم خورده همه ماست. تروریزم تکفیری و ایدئولوژي وهابیت و حامیان و همدستان و هم پیمانان تروریزم تکفیری در داخل و بیرون از افغانستان، در ایجاد جنایت امروز کابل و جنایت های دیروز در غرب کابل و مرکز تبیان و مسجد امام زمان و... به یک اندازه سهم دارند؛ بنابراین، مبارزه با آنها، وظیفه مستقیم دولت، نهادهای امنیتی و هم پیمانان خارجی آنهاست و این مسؤولیت، تحت هیچ شرایطی، سلب نمی شود. بنابراین با بهانه های واهی و اتهام های مضحک و توجیهات نامعقول و داوری های ایدئولوژيک و استدلال های ناموجه، خواسته یا ناخواسته، لشکر جبهه جنگ نرم داعش و تروریزم تکفیری قرار نگیریم و اینگونه کار را بر خود مان سخت نکنیم.
عبدالرؤوف ابراهیمی؛ رییس مجلس نمایندگان، حمله بر خبرنگاران را دردناک خواند و گفت: "این حمله اولین و آخرین حمله نخواهد بود؛ خبرنگاران منحیث قوه چهارم دولت صادقانه انجام رسالت می‌کنند؛ ولی پیوسته جام شهادت می‌نوشند. مخاطب ما جانب حکومت و اعضای شورای ملی است که روی راهکار واقعی تامین امنیت خبرنگاران کار کنیم".
به گفته او، افغانستان در حالیکه با جامعه جهانی پیمان‌های امنیتی دارد؛ ولی هیچکس در کشور آینده خود را نمی داند و حوادث هر روز از مردم قربانی می‌گیرد.
پیش از چاشت روز دوشنبه شماری از خبرنگاران که برای پوشش خبری یک حمله انتحاری در منطقه شش‌درک از مربوطات حوزه نهم امنیتی شهر کابل رفته بودند خود مورد حمله یک مهاجم انتحاری قرار گرفتند.
در این رویداد 9 تن از خبرنگاران شهید و 6 تن دیگر زخمی شدند.
این رویداد بی تردید فاجعه ای مهیب و هولناک برای عموم جامعه رسانه ای کشور، صرف نظر از هر گرایش و سیاست و رویکرد و ایدئولوژی و آرمان سیاسی و اجتماعی گردانندگان و اصحاب رسانه هایی بود که خبرنگاران شان در آن، به شهادت رسیدند.
این همان مصیبتی است که چند ماه پیش بر خبرگزاری صدای افغان و مرکز تبیان، تحمیل شد و ۹ تن از خبرنگاران این نهاد رسانه ای را به شهادت رساند و ده ها نفر از اعضای این مجموعه را زخمی کرد.
بنابراین، مجموعه آوا و تبیان، بیشتر از هر مرجع دیگری عمق فاجعه امروز را درک می کنند و می دانند که دشمن تکفیری و تروریستی، چگونه بی رحمانه از ما قربانی می گیرد؛ اما ما درگیر اختلاف های سخیف و سطحی و اتهام های واهی و برچسپ های بی مبنایی هستیم که فقط به دشمن تروریستی کمک می کند تا در شعاع این اختلاف ها، جنایت های خود را پنهان کند و چهره زشت و خشن و کریه خویش را با نقابی که اهالی رسانه و تروریست های فرهنگی برایش می سازند، پوشیده نگه دارد.
با این حال، با توجه به ابعاد فاجعه آمیز جنایت روز دوشنبه، ذکر چند نکته برای اصحاب رسانه و کسانی که هنوز دل در گرو آزادی و آگاهی و مبارزه با تروریزم دارند، ضروری به نظر می رسد:
۱. رسانه گران و خبرنگاران علیرغم اختلاف ها و تفاوت هایی که در رویکردهای سیاسی و ایدئولوژيک اصحاب رسانه وجود دارد، همگی در یک جبهه می جنگند و آن مبارزه بر ضد تروریزم و سرکوب و خفقان و استبداد و مرگ آفرینی های مخوفی است که افغانستان را سال های سال رنج داده و از آن، قربانی گرفته است. بنابراین، در این زمینه هیچ توفیر و تفاوتی میان خبرنگاران آوا و طلوع و یک و خبرگزاری فرانسه و رادیو آزادی و بی بی سی و... وجود ندارد.
۲. کسانی که دیروز در حمله به خبرگزاری آوا، مسؤولان این رسانه را متهم به سهل انگاری در تأمین امنیت مراسم می کردند، امروز کجا هستند تا عمل جنایتکارانه تروریست ها را در شش درک، منطقه سبز کابل، توجیه کنند و برای آن، پوشش و بهانه ای برای توجیه پیدا کنند؟
چرا با این اقدامات و اتهامات، اصل موضوع که وظیفه دولت در تأمین امنیت خبرنگاران و مبارزه واقعی با تروریزم تکفیری است را فراموش می کنیم و به جای آن، موضوعات حاشیه ای و اغلب بی هوده و واهی را برجسته کنیم؟ آیا این کار، همان تروریزم فرهنگی و خیانت به خون و آرمان های پاک خبرنگاران شهید نیست؟
۳. رویداد امروز یکبار دیگر انگشت اعتراض و انتقاد را به سمت دولت و نهادهای امنیتی، نشانه می رود. آنها که دیروز استدلال می کردند که باید مسؤولین آوا، برای تأمین امنیت مراسم، از وزارت داخله و نهادهای امنیتی، مجوز و مکتوب می گرفتند تا امنیت شان تأمین شود، امروز کجا هستند که در منطقه سبز کابل که در آن نهادهای امنیتی و مقر ناتو و سفارتخانه های خارجی و دستگاه های اجرایی دولتی قرار دارند، ۹ خبرنگار به خاک و خون کشیده می شوند؛ اما از هیچ نهاد و مرجع امنیتی در خصوص ناتوانی در تأمین امنیت و مهار تروریست های تکفیری، پرسش نمی شود؟
۴. داعش، دشمن قسم خورده همه ماست. تروریزم تکفیری و ایدئولوژي وهابیت و حامیان و همدستان و هم پیمانان تروریزم تکفیری در داخل و بیرون از افغانستان، در ایجاد جنایت امروز کابل و جنایت های دیروز در غرب کابل و مرکز تبیان و مسجد امام زمان و... به یک اندازه سهم دارند؛ بنابراین، مبارزه با آنها، وظیفه مستقیم دولت، نهادهای امنیتی و هم پیمانان خارجی آنهاست و این مسؤولیت، تحت هیچ شرایطی، سلب نمی شود. بنابراین با بهانه های واهی و اتهام های مضحک و توجیهات نامعقول و داوری های ایدئولوژيک و استدلال های ناموجه، خواسته یا ناخواسته، لشکر جبهه جنگ نرم داعش و تروریزم تکفیری قرار نگیریم و اینگونه کار را بر خود مان سخت نکنیم.
