جان نیکلسون؛ فرمانده امریکایی نیروهای ناتو در افغانستان می‌گوید که کابل در محور توجه نیروهای خارجی قرار دارد تا آن شهر را تقویت بخشیده و از مردم کابل و جامعه جهانی که در آن حضور دارند، حفاظت کنند.
آقای نیکلسون روز چهارشنبه گفت:"حملات اخیر شکاف و خلأ بزرگ امنیتی را ایجاد کرده است. کابل تاثیرات استراتژیک داشته و از اهمیت زیادی در ماموریت ما برخوردار است."
این در حالی است که چندی پیش رئیس جمهور غنی گفته بود که کابل "در محاصره" قرار دارد.
از جانب دیگر مقامات امنیتی، ماه گذشته اعلام کردند که ارگان‌های امنیتی برای تامین امنیت کابل، یک پلان امنیتی را به رئیس جمهورغنی سپرده اند که مورد تایید وی قرار گرفته است.
قرار است یک گروه از «مشاورین» امریکایی در مشارکت با نیروهای امنیتی افغانستان، امنیت کابل را تامین کنند. نیروهای کماندو با استفاده از معلومات استخباراتی حملاتی را در سرتاسر شهر کابل انجام دهند؛ چیزی که به گفتۀ جان نیکلسون از قبل ادامه داشته است.
کارشناسان مسایل امنیتی می گویند که تلاش های جاری از مجاری داخلی و خارجی برای تأمین امنیت کابل اما پیش از آنکه بیانگر اهمیت و توجه و تمرکز نیروهای داخلی و خارجی به پایتخت و امنیت و مصونیت ساکنان آن باشد، بیانگر وخامت و شکنندگی وضعیت است.
این همان چیزی است ک از دید آگاهان، حمله های خونین اخیر طالبان و داعش در کابل نیز آن را توجیه می کند.
نیروهای امنیتی داخلی و نظامیان خارجی به رهبری ناتو نتوانستند مانع از حمله های تروریستی خونینی شوند که در کمتر از یک هفته، صدها کشته و زخمی بر جای گذاشت.
از این منظر، به عقیده منتقدان، تأکید فرمانده ناتو بر تعهد و تلاش نیروهای خارجی برای تأمین امنیت کابل، پیش از آنکه نشان دهنده موفقیت، قدرت و اراده این نیروها باشد، بیانگر ضعف و آسیب پذیری آنهاست.
برای درک این مهم، آگاهان مسایل امنیتی و نظامی می گویند که تصور کنیم چند عنصر وابسته به طالبان از پاکستان، مأمور می شوند تا در یک نقطه حساس کابل؛ پایتخت افغانستان، حمله تروریستی انجام دهند.
آنها افرادی عادی نیستند تا ردگیری و شناسایی شان برای دستگاه های امنیتی، دشوار باشد. آنها باید با واسکت های انتحاری، آر پی جی، کلاشینکوف و سایر تجهیزات مورد نیاز یک حمله تمام عیار، در مهلت مقرر، خود را به نقطه تعیین شده برسانند.
آنها در کمال ناباوری، موفقیت آمیز عمل می کنند و این کار را می کنند. مثلا حمله به هوتل اینترکانتیننتال، یک شکست استراتژيک جدی برای نیروهای امنیتی داخلی و نظامیان خارجی به رهبری ناتو بود.
طالبان توانستند با موفقیت، به آنچه می خواستند دست پیدا کنند. مقامات داخلی و نیروهای خارجی، حتی به رسانه ها و خبرنگاران، اجازه ندادند تا ابعاد فاجعه را پس از رویداد، اندازه گیری کنند.
این نهایت توان و قدرت آنها بود؛ موضوعی که از دید آگاهان، برای ارتش های حرفه ای و تا دندان مسلح چندین قدرت بین المللی، بسیار شرم آور و خفت انگیز بود.
نمونه هایی از این دست، در طول ۱۷ سال حضور و سلطه نیروهای خارجی در افغانستان، بارها تکرار شده است.
با توجه به این امر، منتقدان می گویند که تأکیدهای تازه فرمانده امریکایی نیروهای ناتو در افغانستان بر تعهد این نیروها برای امنیت کابل؛ پایتخت، نشان دهنده آن است که این نیروها نه تنها در مبارزه با تروریزم در سطح افغانستان، شکست خورده اند؛ بلکه حتی قادر به تأمین امنیت محدوده کابل هم نیستند و اینک کابل، تبدیل به آخرین خاکریز این نیروها شده است.
این در حالی است که آنها صرفا برای تأمین امنیت کابل، در افغانستان حضور ندارند. افغانستان فقط کابل نیست.
بسیاری از مردم، در سراسر کشور از تروریزم و ناامنی و جنگ و بی ثباتی، رنج می برند که ناتو و نیروهای خارجی، در قبال این وضعیت، مسؤول اند و باید به آن پاسخ بدهند.
