گروه داعش از هواداران خود در سراسر جهان خواسته اگر نمی توانند به عراق و سوریه بروند، به افغانستان بیایند و جایگاه خود را در این کشور تحکیم کنند.
داعش در یک فلم تبلیغاتی ۲۵ دقیقه ای ضمن بیان مواضع تندروان این گروه، شمال و شرق افغانستان را به مثابۀ یکی از "گزینه های مهاجرت" به هواداران خود معرفی کرد.
در این فلم یکی از تندروان داعش خطاب به هوادارانش در هر نقطۀ جهان گفته است: اگر قادر نیستید به شام {سوریه} بروید، به خراسان مهاجرت کنید.
این فلم با تقلید مسخره آمیز دونالد ترامپ؛ رئیس جمهوری امریکا آغاز می شود که تعهد می کند تا تندروان داعش را در افغانستان نابود کند. به تعقیب آن، این ویدیو، جریان اعدام یک زندانی را نشان می دهد و سپس کودکانی را نشان می دهد که آموزش نظامی می بینند.
پیش از این، شماری از تندروان الجزایری که قبلاً در سوریه مستقر بودند، به تندروان داعش در ولایت جوزجان افغانستان پیوسته اند.
علیرغم این فراخوان و هشدارهای مکرر و صریحی که نسبت به حضور و قدرت گیری داعش در افغانستان داده می شود،
به باور کارشناسان، هنوز مشخص نیست که خطر داعش برای کشورهای غربی مسؤول مبارزه با تروریزم که به همین بهانه در افغانستان پایگاه و نیروی نظامی دارند و همچنین خود دولت و دستگاه های امنیتی افغانستان تا چه حد جدی است.
به باور منتقدان، اگر کشورهای غربی به رهبری امریکا مسؤولیت مبارزه نظامی با تروریزم در افغانستان را بر عهده دارند، چرا میان گروه های مختلف تروریستی، تمایز قایل می شوند و خطرات ناشی از این گروه ها را به استراتژيک و غیر استراتژيک تقسیم می کنند؟
این در حالی است که بربنیاد تجارب به دست آمده در عراق و سوریه، سهل انگاری و نگاه غیر جدی و غیر استراتژیک به خطر تروریزم داعشی در این کشورها، چه از سوی ائتلاف های نظامی خارجی و چه از جانب دولت های ملی، سرانجام هزینه ای بسیار سنگین و مرگبار ویرانگر را روی دست قدرت های مدعی مبارزه با تروریزم و دولت ها گذاشته است؛ ائتلاف ها و دولت هایی که البته از سوی دیگر، خود متهم به حمایت های وسیع پنهانی از تروریزم نیز هستند و یکی از عمده ترین دلایل و انگیزه های جدی نگرفتن خطر داعش در عراق و سوریه و شاید افغانستان نیز حمایت ضمنی و پنهانی قدرت های مدعی مبارزه با تروریزم از تروریزم باشد.
از سوی دیگر، خدمتی که داعش به جبهه به اصطلاح ضد تروریزم به رهبری امریکا می کند نیز این است که یکبار دیگر زمینه های سلطه سیاسی، حضور نظامی، تاراج منابع و ثروت های نفتی کشورهای خاور میانه در بدل واگذاری سلاح های مرگبار امریکایی به اعراب و همچنین دست بردن به ساختار دموکراتیک و مردمی نظام های سیاسی در عراق و سوریه و سایر سرزمین های تحت سلطه به منظور ایجاد نظام های مبتنی بر ارزش ها و منافع غرب در این کشورها را فراهم کرده است.
معادله مبارزه با داعش هم در افغانستان و هم در عراق و سوریه، بسیار ساده است و این بدون تردید چیزی نیست که ائتلاف مبارزه با تروریزم به رهبری امریکا در افغانستان و خاور میانه، نتواند از عهده تجزیه و تحلیل آن برآید. این معادله بر این اساس استوار است که علاوه بر بمباران شدید و بی امان پایگاه ها و مراکز مشخص داعش در این کشورها، رژیم های همپیمان امریکا در منطقه مانند ترکیه و عربستان سعودی و اردن و قطر و امارات و اسراییل و پاکستان و... نیز شاهرگ های مالی داعش را با امتناع از خرید نفت تولیدشده در بخش های تحت سلطه این گروه و بلوکه کردن مجاری انتقال پول و داد و ستدهای ارزی و تجاری این گروه قطع کنند و از آنسو نیز مرزهای زمینی و هوایی و دریایی خود را به روی هزاران تروریست بالقوه ای که روزانه به صورت آزادانه از اروپا و امریکا و سراسر جهان راهی ترکیه و پاکستان و سایر کشورهای هم مرز با قلمرو داعش می شوند و از آنجا به داعش می پیوندند، ببندند. چرا چنین اقداماتی نه تنها صورت نمی گیرد؛ بلکه در برابر دیدگان و تحت نظارت ائتلاف جهانی به رهبری امریکا علیه داعش، عملا به این کارها مبادرت می شود؟
در افغانستان نیز همین وضعیت جریان دارد. مرزهای کشور با پاکستان همواره امکانی آسان برای نفوذ تروریزم به افغانستان را فراهم کرده است. در غیر آن، هزاران تروریست خارجی با خانواده های خود چگونه در مناطق مختلف کشور جا به جا می شوند و سپس پرچم های سیاه و سفید بلند می کنند و با تروریست ها اعلام بیعت می نمایند؟
آیا این عاقلانه و قابل باور است که تصور کنیم همه این اتفاقات دور از دیدرس سیستم پیشرفته رصدخانه های جاسوسی امریکا و متحدانش در افغانستان و منطقه و بدون اجازه و اطلاع آنها صورت می گیرد؟
آیا این خود نشانگر نوعی تایید تلویحی توسعه تروریزم داعشی در کشور نیست؟
یکی از لوازم ابتدایی مبارزه صادقانه و واقعی با تروریزم، پاسخ دادن به همین چند پرسش ساده و بسیار بدیهی است؛ چیزی که نه دولت علاقه ای به انجام آن دارد و نه خارجی ها؛ در حالی که در صورت روشن شدن این ابهامات و واکنش مسؤولانه به اتهامات مکرر مطرح شده، می تواند از موانع عمده و مهم فراراه مبارزه با داعش در افغانستان پرده بردارد.
داعش در یک فلم تبلیغاتی ۲۵ دقیقه ای ضمن بیان مواضع تندروان این گروه، شمال و شرق افغانستان را به مثابۀ یکی از "گزینه های مهاجرت" به هواداران خود معرفی کرد.
در این فلم یکی از تندروان داعش خطاب به هوادارانش در هر نقطۀ جهان گفته است: اگر قادر نیستید به شام {سوریه} بروید، به خراسان مهاجرت کنید.
این فلم با تقلید مسخره آمیز دونالد ترامپ؛ رئیس جمهوری امریکا آغاز می شود که تعهد می کند تا تندروان داعش را در افغانستان نابود کند. به تعقیب آن، این ویدیو، جریان اعدام یک زندانی را نشان می دهد و سپس کودکانی را نشان می دهد که آموزش نظامی می بینند.
پیش از این، شماری از تندروان الجزایری که قبلاً در سوریه مستقر بودند، به تندروان داعش در ولایت جوزجان افغانستان پیوسته اند.
علیرغم این فراخوان و هشدارهای مکرر و صریحی که نسبت به حضور و قدرت گیری داعش در افغانستان داده می شود،
به باور کارشناسان، هنوز مشخص نیست که خطر داعش برای کشورهای غربی مسؤول مبارزه با تروریزم که به همین بهانه در افغانستان پایگاه و نیروی نظامی دارند و همچنین خود دولت و دستگاه های امنیتی افغانستان تا چه حد جدی است.
به باور منتقدان، اگر کشورهای غربی به رهبری امریکا مسؤولیت مبارزه نظامی با تروریزم در افغانستان را بر عهده دارند، چرا میان گروه های مختلف تروریستی، تمایز قایل می شوند و خطرات ناشی از این گروه ها را به استراتژيک و غیر استراتژيک تقسیم می کنند؟
این در حالی است که بربنیاد تجارب به دست آمده در عراق و سوریه، سهل انگاری و نگاه غیر جدی و غیر استراتژیک به خطر تروریزم داعشی در این کشورها، چه از سوی ائتلاف های نظامی خارجی و چه از جانب دولت های ملی، سرانجام هزینه ای بسیار سنگین و مرگبار ویرانگر را روی دست قدرت های مدعی مبارزه با تروریزم و دولت ها گذاشته است؛ ائتلاف ها و دولت هایی که البته از سوی دیگر، خود متهم به حمایت های وسیع پنهانی از تروریزم نیز هستند و یکی از عمده ترین دلایل و انگیزه های جدی نگرفتن خطر داعش در عراق و سوریه و شاید افغانستان نیز حمایت ضمنی و پنهانی قدرت های مدعی مبارزه با تروریزم از تروریزم باشد.
از سوی دیگر، خدمتی که داعش به جبهه به اصطلاح ضد تروریزم به رهبری امریکا می کند نیز این است که یکبار دیگر زمینه های سلطه سیاسی، حضور نظامی، تاراج منابع و ثروت های نفتی کشورهای خاور میانه در بدل واگذاری سلاح های مرگبار امریکایی به اعراب و همچنین دست بردن به ساختار دموکراتیک و مردمی نظام های سیاسی در عراق و سوریه و سایر سرزمین های تحت سلطه به منظور ایجاد نظام های مبتنی بر ارزش ها و منافع غرب در این کشورها را فراهم کرده است.
معادله مبارزه با داعش هم در افغانستان و هم در عراق و سوریه، بسیار ساده است و این بدون تردید چیزی نیست که ائتلاف مبارزه با تروریزم به رهبری امریکا در افغانستان و خاور میانه، نتواند از عهده تجزیه و تحلیل آن برآید. این معادله بر این اساس استوار است که علاوه بر بمباران شدید و بی امان پایگاه ها و مراکز مشخص داعش در این کشورها، رژیم های همپیمان امریکا در منطقه مانند ترکیه و عربستان سعودی و اردن و قطر و امارات و اسراییل و پاکستان و... نیز شاهرگ های مالی داعش را با امتناع از خرید نفت تولیدشده در بخش های تحت سلطه این گروه و بلوکه کردن مجاری انتقال پول و داد و ستدهای ارزی و تجاری این گروه قطع کنند و از آنسو نیز مرزهای زمینی و هوایی و دریایی خود را به روی هزاران تروریست بالقوه ای که روزانه به صورت آزادانه از اروپا و امریکا و سراسر جهان راهی ترکیه و پاکستان و سایر کشورهای هم مرز با قلمرو داعش می شوند و از آنجا به داعش می پیوندند، ببندند. چرا چنین اقداماتی نه تنها صورت نمی گیرد؛ بلکه در برابر دیدگان و تحت نظارت ائتلاف جهانی به رهبری امریکا علیه داعش، عملا به این کارها مبادرت می شود؟
در افغانستان نیز همین وضعیت جریان دارد. مرزهای کشور با پاکستان همواره امکانی آسان برای نفوذ تروریزم به افغانستان را فراهم کرده است. در غیر آن، هزاران تروریست خارجی با خانواده های خود چگونه در مناطق مختلف کشور جا به جا می شوند و سپس پرچم های سیاه و سفید بلند می کنند و با تروریست ها اعلام بیعت می نمایند؟
آیا این عاقلانه و قابل باور است که تصور کنیم همه این اتفاقات دور از دیدرس سیستم پیشرفته رصدخانه های جاسوسی امریکا و متحدانش در افغانستان و منطقه و بدون اجازه و اطلاع آنها صورت می گیرد؟
آیا این خود نشانگر نوعی تایید تلویحی توسعه تروریزم داعشی در کشور نیست؟
یکی از لوازم ابتدایی مبارزه صادقانه و واقعی با تروریزم، پاسخ دادن به همین چند پرسش ساده و بسیار بدیهی است؛ چیزی که نه دولت علاقه ای به انجام آن دارد و نه خارجی ها؛ در حالی که در صورت روشن شدن این ابهامات و واکنش مسؤولانه به اتهامات مکرر مطرح شده، می تواند از موانع عمده و مهم فراراه مبارزه با داعش در افغانستان پرده بردارد.
