رئیس جمهور غنی در هفتمین نشست وزرای خارجۀ قلب آسیا در آذربایجان اعلام کرد که تلاش گروه داعش جهت ایجاد پایگاه برای خلافت خودخوانده این گروه در افغانستان، شکست خورده است.
آقای غنی گفت که داعش از اچین و توره بورۀ ننگرهار و نیز ولایت کنر در حال فرار است و این گروه در افغانستان «نابود» می شود.
رئیس جمهور گفت:"اکنون گروه داعش حمایت بیرونی را از دست داده است و این گروه، اسلحه، تجهیزات و نیرو ندارد و شمار اندکی از آنها که در کوه‌ها گیر مانده اند از گرسنگی خواهند مرد".
وی تاکید کرد که یافته های ما از فعالیت های استخبارات و نیز تحقیق از بازداشت شدگان تروریستان داعش، نیروهای ما را توانایی بخشید تا داعشیان را مورد حمله قرار دهند و حامیان مالی، پلانگذاران و مستخدمین آنان را دستگیر کنند.
او افزود: ما مناطق تحت نفوذ داعش را بازپس گرفتیم و عملیات های ما در مقابل داعش بیش از ۱۰۰۰ استحکامات و پست های آنان را نابود کرده است.
سخنان تازه آقای غنی در باره وضعیت گروه تروریستی داعش در افغانستان به عنوان قلب قاره کهن، بدون شک، از نظر سیاسی، امید زیادی به ویژه برای کشورهایی ایجاد می کند که خود را از اهداف بالقوه این گروه تروریستی می دانند و از نفوذ و حضور گسترده و روزافزون و بی صدا و زیرزمینی آن در افغانستان، شدیدا احساس خطر می کنند. اما آیا این اظهارات می تواند به معنای تغییر معادلات میدانی جنگ به نفع طرف های ضد داعش در افغانستان باشد؟
کارشناسان مسایل امنیتی می گویند که در این زمینه، هنوز هم تردیدهایی عمیق و جدی وجود دارد؛ زیرا برخلاف تصویری که دولت و نیروهای خارجی، ارائه می کنند، داعش در افغانستان همچنان یک خطر واقعی در حال رشد و گسترش است و بدتر از آن اینکه موضع گیری های خوش بینانه و امیدبخش دولت و متحدان خارجی آن، موجب شده که به لحاظ سیاسی و روانی، کمتر کسی جدیت و شدت این خطر را آنگونه که واقعا وجود دارد، درک کند.
این در حالی است که به عقیده منتقدان، داعش در شرق افغانستان، در ولسوالی های مرزی ولایت ننگرهار با پاکستان، همچنان پایگاه های امن و نیرومندی دارد، بسیاری از اعضای این گروه، به همراه خانواده های شان، در حال نقل مکان کردن به این مناطق هستند و مرزهای طولانی و غیر قابل کنترل زمینی افغانستان با پاکستان و احتمال برخورداری این گروه از حمایت های قوی و هدفمند سازمان های جاسوسی و مراکز تروریستی پاکستان، به آنها امکان داده است تا سفری ایمن و بی درد سر را تا رسیدن به مناطق مورد نظر در اینسوی مرز، بدون هیچ مانع و محدودیتی پشت سر بگذارند.
اخیرا خبر دستگیری ۱۱ تروریست چچنی و خانواده های شان در ولایت لوگر منتشر شد؛ موضوعی که مؤید حضور تروریست های خارجی و اعضای خانواده آنها در افغانستان می باشد و این مهم، بی تردید، ممکن نخواهد شد جز با حمایت دست هایی از داخل و خارج.
همچنین، همین دو روز پیش بود که جنگ شدیدی میان نیروهای طالبان و داعش در ننگرهار، درگرفت که در نتیجه آن، داعش توانست به موفقیت چشمگیری دست پیدا کند. طالبان ادعا کردند که آنها در آستانه رسیدن به پیروزی بودند که ناگهان، هواپیماهای متعلق به ناتو و متحدان داخلی آن، سررسیدند و با بمباران مواضع طالبان، داعش را بر علیه آنها تقویت کردند.
بدیهی است که داوری در باب درستی یا نادرستی این ادعا، وظیفه منابع آگاه مستقل و منصف استخباراتی و اطلاعاتی است؛ اما این ادعا را اگر در کنار ادعاهایی مشابه در خصوص حمایت دست های قدرتمند خارجی از حضور و نفوذ داعش در قلب آسیا قرار بدهیم، به این نتیجه ناگزیر می رسیم که برخلاف ادعای آقای غنی، منابع حمایت خارجی داعش در افغانستان، همچنان فعال هستند و برای بارورکردن و نیرومند ساختن این گروه، تلاش می کنند.
افزون بر این، گزارش های غیر رسمی، از ریشه گرفتن و توسعه بی سابقه استحکامات تروریست های داعش و سازمان های تروریستی منطقه ای متحد آن در شمال افغانستان، حکایت دارد. در این زمینه، درگیری های میدانی میان طالبان و داعش نیز بارها واقع شده که خود، تأییدی دیگر بر توسعه و گسترش حضور داعش در مناطق سابقا امن افغانستان می باشد.
با توجه به همه این مسایل، به نظر نمی رسد شعارهای خوشبینانه سیاسی، تغییری در وضعیت خطرناک میدانی ایجاد کند و قلب آسیا را نسبت به حضور و نفوذ گسترده گروه های تروریستی مانند داعش، بیمه کند. بنابراین، حکومت به جای آنکه مواضع هدفمند و منفعت اندیشانه طرف های خارجی همسو با داعش را تکرار کند، بهتر است برای مبارزه با این اپیدمی خطرناک تروریستی، از ظرفیت، توانمندی و تجربه قدرت های منطقه ای برای مهار و انهدام داعش در افغانستان، سود ببرد.
