تروریست های منسوب به گروه تکفیری داعش، یکبار دیگر با حمله ای بی رحمانه بر نمازگزاران بی دفاع شیعه در مسجد امام زمان (عج) در شمال کابل، جمعه خونینی را برای پایتخت رقم زدند.
وزارت داخله می‌گوید در حمله انتحاری به مسجد امام زمان در منطقه قلعه نجارهار در شمال شهر کابل ۱۰ نمازگزار شهید و ۳۰ نفر دیگر مجروح شدند؛ از جمله شماری زن و کودک.
آمارهای دیگر اما حکایت از رقم بالای قربانیان دارند.
وزارت صحت گفته که در این حمله بیش از ۲۰ نفر شهید و ۴۰ زخمی به شفاخانه های شهر منتقل شده‌اند.
اشرف غنی؛ رئیس جمهوری و عبدالله عبدالله؛ رئیس اجرایی، حمله به مسجد شیعیان در کابل را «محکوم» کردند. آقای غنی از عالمان دین خواست تا صدای خود را در برابر این حملات بلند کنند.
ذبیح‌الله مجاهد؛ سخنگوی طالبان نیز این حمله را محکوم کرده و هدف آن را "تفرقه‌افکنی" میان مردم افغانستان خوانده است.
پیش از این نیز «داعش» مساجد شیعیان را در کابل و هرات هدف قرار داده بود؛ رویکردی کین توزانه که از یک تنفر عمیق و متعصبانه و کور مذهبی و ایدئولوژیک ناشی می شود.
به نظر نمی رسد سجده ها و سجاده های خونین نمازگزاران بی دفاع کابل که در جمعه خونبار پایتخت، رقم خورد، آخرین مورد از توالی فاجعه باشد. تروریست ها و حامیان شناخته شده آنها با اراده های محکم، عزم کرده اند تا انتقام شکست های مفتضحانه و خونین شان در عراق و سوریه را از شیعیان بی دفاع افغانستان بگیرند؛ اهدافی آسان برای نیاتی شوم.
دولت هم علیرغم واکنش های پر آب و تاب، تاکنون کار در خور توجهی انجام نداده است.
اشرف غنی؛ رییس جمهور که پس از رویدادی مشابه در مسجد جوادیه هرات، به آن شهر سفر کرده بود، در دیدار با فاطمه قادریان؛ دختری مخترع که پدرش را در آن رویداد خونین از دست داد، در برابر گلایه های بی پرده خانم قادریان، به ناتوانی و کوتاهی اش در تأمین امنیت مردم، اذعان کرد.
اما آیا این اذعان و اعتراف تلخ، به تنهایی کافی است؟
شماری تصور می کنند که چون «داعش» مسؤولیت حمله هایی از این دست را بر عهده می گیرد و نیروهای امنیتی نیز با فاصله ای اندک از وقوع هر رویداد، خود را به محل حمله می رسانند و پس از چندین ساعت درگیری، تروریست ها را به جهنم می فرستند، کافی است و دولت به این ترتیب، به مسؤولیت هایش عمل کرده است.
شاید این انتظاری منطقی و معقول نباشد که دولت با توجه به امکانات محدودی که دارد، از هزاران مسجد و اماکن مذهبی نیز همانند مراکز مهم نظامی، مراقبت مستمر کند؛ اما مقوله امنیت، لزوما به معنی استقرار نیروهای نظامی تا دندان مسلح در همه مناطق و مراکز در معرض خطر نیست.
دولت اگرچه نمی تواند امنیت همه مراکز مذهبی را بر عهده بگیرد؛ اما دست کم از عهده این مهم برمی آید که قدرت عملیاتی تروریست ها را منهدم کند، حاشیه امن آنها را در مراکز و پایگاه های شناخته شده شان، از میان ببرد، به کمک های پیدا و پنهان دست های پلید و آلوده خارجی برای فربه کردن تروریزم تکفیری در افغانستان به منظور شعله ور سازی یک جنگ خونین مذهبی در کشور، پایان دهد و نهادهای کشفی و استخباراتی و امنیتی را به دلیل کوتاهی، ناتوانی یا اغماض نسبت به نفوذ عناصر مسلح تروریستی به پایتخت، مورد مؤاخذه ای سختگیرانه و جدی قرار دهد تا روشن شود که تروریست ها چگونه و از چه مجاری و منافذی خود را به متن پایتخت می رسانند و در قلب مردم، منفجر می کنند.
از جانب دیگر، دولت اگر نمی تواند امنیت مردم را تأمین کند، به نیروهای مردمی، آزادی عمل بیشتری بدهد تا خود مسؤولیت تأمین امنیت و مبارزه با تروریزم و مقابله با خطرهای احتمالی را بر عهده بگیرند؛ الگویی که در سوریه و عراق، به اجرا درآمد و منجر به انهدام بزرگترین پایگاه ها و مراکز سلطه و حاکمیت تروریزم تکفیری شد.
این امر در سایه یک استراتژي کلان و کارشناسی شده امنیتی، به آسانی قابل دستیابی است و دولت اگر بخواهد می تواند با نظارت مستقیم بر هسته های امنیتی مردمی مبتنی بر رویکرد دفاع خودی، دایره ایمنی و مصونیت غیر نظامیان را گسترش دهد و عرصه را بر آزادی عمل تروریست های تکفیری در آماج قرار دادن آسان نمازگزاران مسلمان در مساجد و عبادتگاه های دینی، تنگ سازد.
دولت نباید فراموش کند که وضعیت کنونی، اگرچه در ظاهر امر، از شیعیان بی دفاع، قربانی می گیرد و همه روزه زنان و کودکان بی دفاع شیعه را به مسلخ تروریزم تکفیری و ایدئولوژي سیاه مبتنی بر تنفر و تعصب آنها می فرستد؛ اما در آینده ای نه چندان اگر جلو پروژه فرقه ای سازی جنگ افغانستان گرفته نشود، چالش های بزرگ و سنگین و غیر قابل مهار و کنترلی را فراروی دولت ایجاد خواهد کرد و آشوب و هرج و مرج و خون ریزی و جنگ را به نحو ترسناکی گسترش خواهد داد.
