به دنبال حمله انتحاری در میان نمازگزاران مسجد جوادیه در منطقه بکرآباد شهر هرات، آخرین آمارها حاکی از شهادت ۴۰ تن و زخمی شدن ۶۴ تن دیگر است. این حمله با واکنش های سخت مردم به خصوص در شهر هرات روبرو شده است.
مردم هرات به خصوص منطقه بکر آباد از چگونگی برخورد نیروهای امنیتی با این حادثه و فرار دو مهاجم انتحاری از مسجد انتقاد می کنند. یکی از شاهدان عینی در مصاحبه با خبرگزاری صدای افغان گفته که دو تن از انتحاری‌ها از مسجد بیرون شده و فرار کردند و مردم ملکی هرچه به نیروهای امنیتی گفتند که این دو فرد حمله‌کننده است و به آنان شلیک کنید، نیروهای امنیتی شلیک نکردند و گفتند که اجازه نداریم.
از سویی هم یک تن از افرادی که در بیرون از مسجد شاهد این ماجرا بود به خبرنگار آوا گفت که نیروهای امنیتی به جای شلیک بر افراد مهاجم، مردم ملکی را هدف قرار می‌دادند. پس از این اتفاق مردم منطقه بکرآباد به پوسته نزدیک مسجد یورش برده و پوسته را به آتش کشیدند.
مردم نیز با صدای مرگ بر حکومت‌داران و مرگ بر نیروهای امنیتی در خیابان‌ها حضور داشتند، به همین دلیل تعدادی از نیروهای امنیتی که شمار آنان به هشت تن می‌رسید در یکی از کوچه‌های نزدیک چوک بکرآباد اقدام به شلیک هوایی کردند که یکی از تیرها به یکی از افراد ملکی برخورد می‌کند."
چنانچه شاهد هستیم حملات و عملیاتهای انتحاری و انفجاری در حدود سه سال از سپری شدن عمر حکومت وحدت ملی، به اوج ممکن خویش رسیده است و تقریباً شب و روزی نیست که شهرهای بزرگ کشور به حصوص پایتخت، مورد حملات مرگبار و بزدلانه تروریستی قرار نگیرد.
در بیشتر از دو سال و نیمی که از حیات حکومت وحدت ملی می گذرد، مردم ما بدترین روزها و شبهای عمر خویش در چهل سال اخیر را تجربه کرده اند؛ به گونه که مردم افغانستان در این مدت کوتاه بیشترین تلفات جانی و مالی را متقبل شده و صدها تن از هموطنان ما تا اکنون کشته و زخمی و معلول و معیوب شده اند و به یقین که این میزان و مقدار از خسارات و زیانها، آخرین ضرر و زیان مردم ما نبوده و چنانچه از وخامت اوضاع کشور دانسته می شود، این قصه شوم و هراسناک همچنان سر دور و دراز دارد و در آینده نیز شعله های بی رحم این آتش خانمانسوز، همچنان زبانه خواهد کشید و از مردم بی گناه و بی پناه ما قربانی های بیشتری می گیرد.
در باره اوضاع جاری در کشور چند نکته فوق العاده حیاتی و قابل یادآوری است:
نکته اول اینکه از طفیل وجود بیگانگان در افغانستان و حساسیتی که از این حضور بی دلیل و مخرب برای مردم ما ایجاد شده، اوضاع امنیتی هر روز خراب تر از روز پیش خواهد شد؛ چنانچه در این دو سال اخیر مردم ما شاهد شدیدترین حملات تروریستی علیه جان ومال خویش بوده اند و در این مدت کوتاه، بیشترین عزیزان خویش را از دست داده و یا با زخمی و مجروح شدن آنان مواجه شده اند؛ به گونه ای که دیگر تاب و طاقت را از آنها گرفته و همگی سودای ترک چند باره دیار و زادگاه خویش را در سر می پرورانند و آنهایی هم که از سر ناچاری و جبر در کشور مانده اند، با دهها دلهره و نگرانی و ترس از کشته و زخمی و معلول و معیوب شدن، روز ها را به شب و شبها را به روز می رسانند.
بنابراین، ایجاب می کند تا مردم بیشتر از این صبر خویش را نیازمایند و برای خود این حق را محفوظ بدارند تا گریبان دولتمردان به خصوص آنانی که پیمان ننگین امنیتی با بیگانگان امریکایی را بستند، بگیرند و از آنان بپرسند که سود و فائده این پیمان بی حاصل و ننگ آور تا کنون برای مردم افغانستان چه بوده و پس از این نیز چه خواهد بود؟!
نکته دوم آنکه چنانچه برخی از رجال و آگاهان مسائل کشور نیز به آن توجه داده اند و آن نکته یک واقعیت نیز می باشد، وجود دستان مرموز و اهریمنی در پشت انفجار در مساجد و تکایا می باشد. دشمنان قسم خورده مردم افغانستان، از قدرتهای به ظاهر دوست غربی گرفته تا همسایگان شروری مانند پاکستان و نیز حامیان عربی گروههای تکفیری، از وجود یک واقعیت مبارک در افغانستان ابداً راضی نیستند و آن واقعیت چنانچه بارها یادآوری شده، همزیستی مسالمت آمیز و برادرانه میان مذاهب چندگانه اسلامی در افغانستان است و این درست همان رحمت و برکتی است که دشمنان این ملت آگاه و مسلمان را ناراضی و خشمناک و عصبانی ساخته است؛ لذا سعی و تلاش دارند تا با استفاده از عناصر وابسته به منافع خویش، وحدت و یکپارچگی شیعه و سنی در افغانستان را هدف قرار بدهند و پیروان این دو مذهب بزرگ اسلامی را علیه یکدیگر تحریک و تسلیح کنند؛ کار شیطانی ای که در برخی دیگر از کشورهای اسلامی کرده اند و موفق نیز بوده اند.
پس بر مردم آگاه و نجیب ما از برادران سنی و شیعه لازم است تا بیداری و هوشیاری خود را حفظ کنند و به خصوص علمای جید هر دو مذهب با روشنگری های همیشگی برای مردم، سد آهنینی باشند در برابر این توطئه خطرناک و ویرانگر برای جامعه افغانستان که صد البته تا کنون چنین بوده و بعد از این نیز چنین خواهد بود و دشمنان این ملت و این کشور، این آرزوی اهریمنی شان را با حود به گور خواهند برد.
و سرانجام نکته پایانی که مردم ما تا کنون باید به این نتیجه رسیده باشند که حکومت وحدت ملی ناتوان تر از آن است که بتواند امنیت چهاردیواری ارگ ریاست جمهوری را تامین کند؛ تا چه رسد به تامین امنیت ۳۰ و چند ولایت و حدود ۳۰ میلیون افغان در سراسر این کشور پهناور.!
لذا بر مردم ما است تا پس از این دل به حال خود و فرزندان شان بسوزانند و بر خود واجب بدانند تا امنیت مساجد و تکایا را با استفاده از جوانان برومند و رشید، خود شان بر عهده بگیرند و در این زمینه بر دولت ضروری است تا لااقل این مقدار سود دهی را برای مردم خویش داشته باشد که اسلحه مورد نیاز در تامین امنیت مساجد و تکایا را در اختیار انتظامات مساجد و تکایای کشور قرار دهد؛ تا لااقل کمتر شاهد حوادث دردناک و طاقت سوزی باشیم که در هر ساعتی از شبانه روز گریبانگیر مردم مسلمان ما آنهم در مکانهای مقدسی مانند مساجد و تکایا می شود.
