رئیس جمهور غنی می گوید که در مورد گفته‌های حسن روحانی؛ رییس جمهوری ایران در باره بندهای افغانستان، تعبیرهای مختلفی صورت گرفته؛ اما طرح دوستی دوام‌دار ما با ایران ایجاد شده است.
رییس جمهور غنی با اشاره به موضوع مدیریت منابع آبی کشور گفت: آب آبرو و عزت ماست و با مدیریت صحیح ، ۱۸میلیون متر مکعب آب های کشور را مهار خواهیم کرد. مهار کردن آب ما زمینه همکاری بین المللی را بیان می کند نه تضاد.
وقتی از آقای غنی درباره اظهارات اخیر حسن روحانی؛ رئیس جمهوری ایران درباره مدیریت آب در افغانستان پرسیده شد، گفت که تعبیرهای مختلف در این باره صورت گرفته و مشکل، مشکل افغانستان نیست.
او گفت که معاهده هلمند معاهده قبول شده بین‌المللی است.
غنی با بیان اینکه آب بعد از موقعیت جغرافیایی، دومین سرمایه ملی ماست، وعده داد : بعد از تکمیل بندهای سلما و کجکی، همه بندهای عمده افغانستان تکمیل خواهند شد.
آقای غنی، پیش از این هم از تعهد و اراده افغانستان به اجرای معاهده حقوقی دریای هلمند با ایران خبر داده بود.
این در حالی است که اخیرا گروهی از عناصر معارض و فرصت طلب، سخنان اخیر رییس جمهوری ایران در مورد آثار سوء ساخت بندهای آب در افغانستان روی اکوسیستم و محیط زیست اجتماعات انسانی که در پیرامون آب های افغانستان، در ایران زندگی می کنند را بهانه قرار داده و با راه اندازی اجتماعات و راه پیمایی های اعتراض آمیز ضد ایرانی، شعارهای تند و توهین آمیزی علیه رهبران سیاسی و مذهبی ایران و جهان اسلام سر دادند.
به باور کارشناسان، آنچه میان افغانستان و ایران در زمینه رژيم حقوقی آب ها وجود دارد، یک مسأله صرفا حقوقی است و رویکرد احساسی، سیاسی و ملی گرایانه به این مسأله، تنها بازخوردهای سنگین و هزینه های منفی روی روابط دیرینه و پایدار دو کشور به همراه خواهد داشت؛ بدون آنکه کمترین تأثیری روی حل نهایی این معضل حقوقی داشته باشد.
اجتماعات و تظاهرات اخیر شماری از عناصر فرصت طلب ضد ایرانی در افغانستان نیز پیش از آنکه یک حرکت خودانگیخته ملی و در راستای دفاع از حق افغانستان در مدیریت منابع آبی خود در راستای منافع ملی و نیازهای زیربنایی کشور باشد، اقدامی تحریک آمیز و به احتمال قوی سازمان یافته از جانب جریان هایی بود که از دیرباز تاکنون در جستجوی فرصت و بهانه ای برای ضربه زدن به روابط و همکاری های رو به توسعه ملت ها و دولت های همسایه، همسو، همزبان و همکیش افغانستان و ایران بوده اند.
این گروه اقلیت با اهانت های زننده و آشکار به رهبران سیاسی و مذهبی ایران و جهان اسلام، نشان دادند که اصولا درد و دغدغه پاسداری و دفاع از حق و سهم افغانستان از منابع آبی را ندارند؛ بلکه با بهانه کردن این امر، در پی تحقق ایده های شوم دشمنان دو ملت هستند؛ درست همان کاری که تروریزم تکفیری سلفی- صهیونیستی، قدرت های توسعه طلب استکباری و رژیم های منحط و مرتجع دست نشانده و نماینده استکبار در منطقه از راه های دیگر در صدد تحقق آن هستند.
آنها اما فراموش کرده اند که مردم افغانستان، به پیوندهای دیرینه خویش با ملت مسلمان و برادر ایران و رهبران مشترک جهان اسلام، افتخار می کنند و برای این تعلق خاطر، احترام و پیوند دیرینه و تاریخی شان، هزینه های سنگینی پرداخته اند و همچنان حاضر اند از این سرمایه گرامی و گرانسنگ با تمام قدرت، صیانت و پاسداری کنند.
با این حال، در این میان و علیرغم این مسأله که تلاش های مسموم و خرابکارانه گروهی سودجو، فرصت طلب و مزدور حلقات بیگانه با سر دادن شعارهای تنگ اندیشانه، فرقه گرایانه و ضد اسلامی بر علیه رهبران بلامنازع دنیای اسلام و اسوه های مذهبی مورد احترام قاطبه ملت های بزرگ و باهم برادر افغانستان و ایران، نمی توانند به اهداف و نیات پست و پلید خود دست پیدا کنند، این انتظار و چه بسا انتقاد از دولت و دستگاه های مسؤول وجود دارد که با توجه به مشترکات، پیوندها، منافع، همسویی و وحدت عمیقی که میان ملت ها و دولت های افغانستان و ایران در بسیاری از زمینه ها وجود دارد، چرا و چگونه به یک جریان اقلیت، بی ریشه و بی جایگاه اجازه نفرت پراکنی و تفرقه افکنی میان دو همسایه را می دهند؛ آنهم در شرایطی که در کابل پایتخت، به بهانه هایی مانند نبود امنیت و وجود ترس و تهدید، مسیر راه پیمایی های مشروع، مدنی و صلح آمیز مردم را سد می کنند و مانع از برگزاری آن می شوند؟
آیا این به معنای آن است که حلقه های قدرتمندی در عقب این حرکت های مسموم و خرابکارانه قرار دارند و از آن به صورت همه جانبه حمایت می کنند؟
آیا حمایت ضمنی از این نوع حرکت ها با اجازه دادن به راه اندازی و برگزاری آن، خود ناقض ایده معروف «رابطه دولت- دولت» میان افغانستان و همسایگان نیست؟ ایده ای که خود آقای غنی؛ رییس جمهور، مبتکر، مروج و مدافع آن به حساب می آید و آن را راه حل اصلی حل منازعات و مناقشات جاری در روابط افغانستان و همسایگان می داند.
