شماری از اعضای شورای ولایتی جوزجان در شمال کشور می‌گویند که چرخبالهای ارتش ملی تجهیزات و اکمالات نیروهای امنیتی ولسوالی درزاب جوزجان را در منطقۀ تحت کنترل گروه تروریستی داعش و طالبان پرتاب کرده است.
به نقل از رسانه ها، یک عضو شورای ولایتی جوزجان گفته است که گروه داعش با استفاده از تجهیزات پرتاب شده از سوی ارتش، نیرومندتر به میدان نبرد می‌آید.
یکی دیگر از اعضای شورای ولایتی جوزجان نیز با تأیید این خبر می‌گوید که وضعیت ولسوالی درزاب نگران کننده است و احتمال دارد که این ولسوالی دوباره به دست طالبان و یا هم داعش سقوط کند.
در همین حال فرمانده پولیس جوزجان گفته است که به علت مشکلات فنی چرخبال، تنها چند صندوق محدودی از مهمات نیروهای امنیتی در منطقۀ زیر کنترل طالبان و داعش پرتاب شده و دیگر تجهیزات این چرخبال را نیروهای امنیتی تسلیم شده‌اند."
خبر بالا اگر دقیق و درست باشد، باید گفت که فاجعه ی دیگر در کشور در حال وقوع است و این فاجعه زمانی عمیق تر و خطرناکتر می نماید که معلوم شود تجهیزات مربوط به نیروهای امنیتی و دفاعی در ولسوالی درزاب، از روی تعمد و آگاهی به دست طالبان و داعش رسیده است.
فرمانده پولیس جوزجان از نقص فنی هلی کوپترها سخن می گوید و مدعی است که به علت وجود نقص فنی در چرخبال ها، مقداری از تجهیزات در مناطق تحت کنترول طالبان و داعش از هلی کوپترها به بیرون پرتاب شده است. اما دو سه پرسش اینجا ذهن شنونده خبر را به خود مشغول می کند. سوال نخست اینکه این چه گونه نقص فنی ای است که عمله چرخبال ها را وادار می کند تا مقدار از تجهیزات را به بیرون از طیاره هدایت کنند و پرسش دوم اینکه چرا این محموله های نظامی باید در قلمرو حاکمیت تروریستهای داعش و طالب به بیرون پرتاب شود و آیا ماموران موجود در هلی کوپترها جا و مکان دیگری را نمی توانستند برای بیرون انداختن تجهیزات انتخاب کنند؟!
چنانچه می دانیم شبیه این عمل خیانت بار در گذشته نیز بوقوع پیوسته است و رسانه ها به نقل از نمایندگان مجلس و نیز شاهدان عینی در محل حادثه، از پرتاب اسلحه و مهمات جنگی برای مخالفان مسلح به وسیله هلی کوپترهای اردوی ملی خبر داده اند.
چنانچه شبیه همین خبر را در باره نیروهای امریکایی مبنی بر پرتاپ سلاح و مهمات در مناطق زیر اداره مخالفان مسلح، بارها و بارها رسانه ها منتشر کرده و یا شاهدان عینی در باره آن سخن گفته اند.
با این حساب، یک موضوع روشن می شود و آن کمک شدن مخالفان مسلح دولت از طرف امریکایی ها و نیز اگر نگوییم کل دولت وحدت ملی و سران و رهبران این دولت؛ اما با قاطعیت می توان گفت از سوی موافقان سیاست های خائنانه طالبان و داعش در بدنه نظام و کابینه دولت وحدت ملی که در هر حال، موافق به وجود آمدن نظام داعشی و طالبانی در افغانستان هستند.
کمک شدن هر از گاه مخالفان مسلح به شیوه های مذکور، این گمانه را بیشتر در میان آگاهان مسائل کشور تقویت کرده که گویا برخی از سران دولت وحدت ملی با امریکایی ها در یک چیز تفاهم دارند و آن تقویت مخالفان مسلح خویش در چهار گوشه افغانستان است، تا اوضاع چنانکه امریکایی ها می خواهند همچنان بحرانی و متشنج در افغانستان باقی بماند.
گمانه مذکور با تشدید حملات و عملیاتهای انتحاری و انفجاری و نیز جریح و گستاخ شدن گروههایی چون طالبان و داعش مبنی بر راه اندازی حملات تهاجمی آنان برای تصرف ولسوالی ها در برخی از نواحی کشور و نیز بی تفاوتی امریکایی ها نسبت به این ناامنی ها و همچنان توجیه گری های غیر معقول برخی از مقامات حکومتی در زمینه، بیشتر از پیش تقویت می شود؛ تا جایی که برخی از صاحب نظران حکومت وحدت ملی را تنها پروژه ای برای تامین شدن منافع امریکایی ها در افغانستان و منطقه معرفی می کنند و آن را از اصل و اساس ملی نمی دانند.
بسیاری از آگاهان معتقدند که در خوشبینانه ترین قضاوت نسبت به ماهیت دولت وحدت ملی در کشور، از این دولت انتظار می رود که با تسامح و تساهل و اغماض های غیر معقول و بعضاً قبیله گرایانه، در قبال افکار و اعمال تروریستی و دهشت افکنانه مخالفان مسلح اعم از داعش و طالبان و شبکه حقانی و سایر شبکه های مخوفِ موجود در افغانستان، بیشتر از زمان موجود از مردم خویش فاصله نگیرد.
دولت حد اقل کاری را که در ربطِ به پرتاب تجهیزات چرخبالهای اردو به سمت داعش و طالب می تواند انجام بدهد، انجام یک تحقیق فوری در زمینه و مجازات عاملان این قضیه خائنانه و غیر ملی در صورت تعمدی بودن آن در برابر چشمان مردم کشورش می باشد؛ تا از این طریق هم اعتماد مردم را نسبت به حکومت جلب کند و هم درس عبرتی باشد برای نفوذی های دشمن در بدنه دولت و حکومت. اما آیا دولتمردان ما دست به چنین ابتکارهای ملی و مردمی خواهند زد، حالانکه تجربه گذشته آنان تا کنون خلاف آن را نشان داده و دولتمردان ما تا کنون هیچ یک از این قضایا را جدی نگرفته و برای آن وقت نگذاشته اند که نتیجه آن نیز بیشتر شدن شکاف بی اعتمادی میان دولت و ملت بوده است.
