چرا طالبان، مسؤولیت حمله کابل را نپذیرفتند؟

فرانز مایکل میلیبن؛ سفیر اتحادیه اروپا در افغانستان می ‌گوید که حمله به شفاخانه نظامی سردار داوود در کابل کار طالبان بوده است.

او گفت که این اتحادیه مخالف تلاش‌هایی است که طالبان را برای دستیابی به اهداف ‌شان تشویق و ترغیب می ‌کند. چون به گفته او آنها جنگ بی ‌رحمانه ‌ای را علیه مردم افغانستان انجام می ‌دهند.

سفیر اتحادیه اروپا می‌گوید که طالبان در حملات مختلفی که انجام می‌دهند، تلفات غیر نظامی فوق‌ العاده "نگران کننده و تراژیک" به بار می ‌آورند.

او گفت که در روزهای قبل ما شاهد حمله طالبان بر یک شفاخانه در کابل بودیم که نمی‌ تواند به هیچ دلیلی قابل توجیه باشد.

مقامات افغانستان نیز گفته اند که این حمله توسط طالبان سازمان‌دهی شده بودند.

منابع دولتی معتقد اند که گروه طالبان بعد از انجام حمله‌ های نظامی در شهرها و سایر مناطق افغانستان در صورتی ‌که تلفات غیر نظامیان را سبب شود، از پذیرفتن مسؤولیت آن خودداری می ‌کنند.

کارشناسان هم می گویند که همه نشانه ها حاکی از آن است که کشتار کابل را طالبان انجام داده اند. سبک سازمان دهی و اجرای این نمایش مرگبار و خونین، هیچ تفاوتی با حمله های مشابه از سوی طالبان در گذشته نداشت.

با این حال، صرف نظر از اینکه طالبان مسؤولیت حمله کابل را بپذیرند یا نپذیرند، به عقیده تحلیلگران، در تروریستی بودن این گروه، هیچ شکی وجود ندارد. گروهی که بیش از ۲۰ سال است مردم، دولت و نیروهای امنیتی افغانستان را بی رحمانه آماج قساوت و کشتار و ترور قرار می دهد، راه ها را ویران می کند، شهرها را به خاک و خون می کشد و زندگی غیر نظامیان بی گناه را حتی در بستر بیماری و در داخل شفاخانه، هدف می گیرد، چگونه می تواند یک گروه تروریستی به حساب نیاید.

بنابراین، منتقدان این پرسش مهم را مطرح می کنند که چه کسانی به تعبیر سفیر اتحادیه اروپا در افغانستان، تلاش می کنند تا طالبان را برای دستیابی به اهداف شان تشویق و ترغیب کنند؟

این تلاش ها به چه هدفی صورت می گیرد و چه نتایج و پیامدهایی در قبال داشته است؟

هزینه سنگین این تلاش ها را چه کسانی پرداخته اند؟

چرا کسانی هنوز در درون نظام حضور دارند و از امتیازات نظام استفاده می کنند تا برای ملا عمر، مراسم ختم برگزار کنند و چهره جنایتکارانه رهبران خونریز این گروه تروریستی را تطهیر و تلطیف نمایند؟

حامد کرزی؛ رییس جمهوری سابق در رأس این تلاش ها قرار داشت و دارد. او اخیرا و پس از حمله خونین اخیر بر شفاخانه ۴۰۰ بستر سردار داوود، در یک سخنرانی عمومی در کمال وقاحت گفت که ما نمی توانیم مخالفان مسلح را ملامت کنیم!

هم او بود که در ۱۴ سال ریاست جمهوری اش و علیرغم تماشای صحنه های خونین و وحشتناکی که طالبان به بار آوردند، همواره تلاش کرد این گروه را از تمامی جنایت هایی که مرتکب شد، تبرئه کند تا تلاش هایش برای صلح با آن، به ثمر بنشیند.

پس از کرزی هم روند نحسی که او برای مصالحه با تروریست ها پایه گذاری کرده بود، استمرار پیدا کرد.

دولت وحدت ملی هم تلاش زیادی به خرج داد تا طالبان را به میز آشتی و صلح بکشاند؛ اما نتیجه همان بود که در زمان کرزی رقم خورده بود: طالبان آشتی پذیر نبودند. آنها هربار پاسخ التماس های صلح دولت را با ترکش و گلوله و بمب و واسکت های انتحاری دادند.

تازه ترین - و نه لزوما آخرین- نمونه آن، حمله جنایتکارانه اخیر بر شفاخانه سردار داوود در کابل بود.

تحلیلگران می گویند که دست کم ظاهر ماجرا حاکی از آن است که دولت در صدد بازتعریف استراتژي خود در قبال طالبان است؛ اما این فقط ظاهر امر است. شاید پس از آرام شدن فضا و فروکش کردن انتقادها همه چیز به روال گذشته بازگردد و تروریستی بودن طالبان، در سایه تلاش های صلح دولت، بار دیگر نادیده گرفته شده و فراموش شود.

طالبان هم مسؤولیت حمله کابل را قبول نکردند؛ شاید به این دلیل که دولت را در عملی سازی این رویکرد همیشگی، کمک کنند. آنها شاید مسؤولیت را قبول نکردند تا روند صلح دولت را به صورت کامل به بن بست نکشانند و همچنان به بازی با این روند، ادامه دهند.

اما این وظیفه فعالان آگاه و منتقد است که اجازه ندهند همچنان از خون مردم و نیروهای امنیتی افغانستان به منظور به حرکت درآوردن ماشین کشتار و ترور طالبان، استفاده شود.

دولت باید صداقت خود در این زمینه را ثابت کند. در مورد حمله اخیر کابل، ابهام های ترسناکی وجود دارد که نیازمند شفافیت و صداقت از سوی دولت است.

تحقیقات مستقل از شاهدان عینی حاکی از کشته شدن دست کم ۱۰۰ نفر در حمله کابل است. یک شاهد عینی گفته است که او در ورودی سردخانه، ۵۷ جسد را شمرده؛ اما به او دیگر اجازه ماندن در آنجا داده نشده است. تحقیقات خبرگزاری فرانسه هم این ادعا را تأیید می کند و می گوید که آمار تلفات ۱۰۰ نفر بوده است. بر اساس این تحقیق، حتی بیماران در بستر شفاخانه با چاقو کشته شده اند!

این در حالی است که دولت فقط مرگ ۵۱ نفر را تأیید کرده است.

تحقیقات دیگر هم می گوید که زمینه سازی حمله، کار دو آموزگاری بوده که قبلا با امضای مقام های ارشد وزارت دفاع، استخدام شده بودند.

پس طالبان تنها مسؤول این جنایت نیستند. این دوسیه ابعاد خوف انگیز دیگری هم دارد که باید رسیدگی و رمزگشایی شود.