رسانه‌های امریکایی گزارش داده‌اند که امریکا امضای توافقنامه صلح با طالبان را مشروط به کاهش خشونت از سوی این گروه کرده‌است.
شبکه ان‌بی‌سی به نقل از مقام‌های امریکایی و افغان گزارش داده‌است که امریکا حاضر است با طالبان توافقنامه صلح را امضا کند؛ اما مشروط به اینکه طالبان به تعهدشان عمل کنند و در یک دوره هفت‌روزه، از خشونت دست بکشند.
به گزارش این رسانه امریکایی، در صورت امضای توافقنامه صلح میان امریکا و طالبان، زمینه خروج نیروهای امریکایی از افغانستان فراهم می‌شود و مذاکرات مستقیم میان حکومت افغانستان و طالبان نیز فراهم خواهد شد.
در گزارش ان‌بی‌سی همچنین آمده‌است که کاهش خشونت از سوی طالبان، نشان‌دهنده تعهد این گروه برای تامین صلح در افغاسنتان است.
این گزارش پس از گفتگوی تلفنی مایک پمپئو؛ وزیر خارجه امریکا با رهبران حکومت افغانستان نشر شده که در آن پمپئو در مورد پیشنهاد طالبان مبنی بر «کاهش چشمگیر و پایدار» خشونت معلومات داده‌است.
احتمالا آنچه پمپئو در تماس با رهبران حکومت افغانستان از آن به عنوان «پیشرفت قابل ملاحظه» در مذاکره با طالبان یاد کرده، همین توافق امریکا برای امضای موافقتنامه با طالبان، مشروط به «کاهش خشونت ۷ روزه» است.
اما آیا این امر برای دولت افغانستان، قابل قبول خواهد بود؟
اینکه در پشت پرده تماس پمپئو با رهبران افغانستان چه گذشته، مشخص نیست؛ اما ظاهرا امریکا سعی می کند اراده خود را بر دولت افغانستان تحمیل کند. اراده امریکا این است که پیش از انتخابات ریاست جمهوری امریکا در ماه نوامبر سال جاری میلادی، فرایند صلح با طالبان به یک سرانجام برسد و روند خروج نظامیان امریکایی از افغانستان، کلید بخورد؛ این همان چیزی است که ترامپ به رای دهندگان امریکایی وعده کرده و برای آنکه بتواند حمایت آنها را در انتخابات به دست آورد باید به وعده اش عمل کند.
از سوی دیگر، طالبان هم حاضر نیستند پیش شرط دولت افغانستان مبنی بر اعلام آتش بس سراسری و پایدار را قبول کنند. آنها پس از مدت ها رایزنی در نهایت با «کاهش خشونت» موافقت کردند؛ مفهومی که از دید دولت افغانستان، مبهم، دوپهلو و غیر عملی است.
در این میان، این امریکا است که باید میان خواسته ارگ ریاست جمهوری و گروه طالبان، یکی را انتخاب کند. بدیهی است که امریکا همان موردی را انتخاب می کند که به سودش است. در این زمینه، واشنگتن هیچ اعتنایی به «متحد استراتژيک» و پیمان های دوجانبه نخواهد کرد. در گذشته هم نشان داده است که اتحاد استراتژيک، هرگز به معنای چشم پوشی از منافع استراتژيک نیست!
درست به همین دلایل است که از آتش بس فراگیر و طولانی به «کاهش خشونت ۷ روزه» رسیده ایم. طالبان می توانند طی ۷ روز، کمتر آدم بکشند، کمتر بمب گذاری کنند، کمتر بجنگند.
در مواردی هم اگر شماری از نیروهای پیاده و دون پایه آن گروه، نقض عهد کردند و دست به خشونت و کشتار زدند، تریبون های تبلیغاتی طالبان به سادگی می توانند نقش داشتن نیروهای آن گروه را رد کنند و داعش و سایر گروه های تروریستی را مسؤول بدانند.
با این حساب، پیشرفت مهم، توافق روی کاهش خشونت ۷ روزه نیست؛ بلکه گام اصلی، عزم امریکا برای نهایی کردن مذاکرات صلح با طالبان و دست یافتن به یک توافقنامه قابل اجرا است.
در این میان، دولت افغانستان بازهم به مشکل خواهد خورد؛ دولتی که از یکسو، پیش شرط آن برای آتش بس سراسری و پایدار، نادیده گرفته خواهد شد و از جانب دیگر، درگیر تنش های سیاسی درونی است و در فقدان یک اجماع سیاسی همه شمول، مواضع اش در قبال طالبان روز به روز ضعیف تر و شکننده تر می شود.
اینکه دولت در نهایت، چه تدابیری را روی دست خواهد گرفت، مشخص نیست؛ اما تا آنجا که به امریکا مربوط می شود، واشنگتن می خواهد روند صلح را نهایی کند و به آنچه در نظر دارد برسد؛ حتی اگر کابل در آن هیچ سودی نداشته باشد.
شبکه ان‌بی‌سی به نقل از مقام‌های امریکایی و افغان گزارش داده‌است که امریکا حاضر است با طالبان توافقنامه صلح را امضا کند؛ اما مشروط به اینکه طالبان به تعهدشان عمل کنند و در یک دوره هفت‌روزه، از خشونت دست بکشند.
به گزارش این رسانه امریکایی، در صورت امضای توافقنامه صلح میان امریکا و طالبان، زمینه خروج نیروهای امریکایی از افغانستان فراهم می‌شود و مذاکرات مستقیم میان حکومت افغانستان و طالبان نیز فراهم خواهد شد.
در گزارش ان‌بی‌سی همچنین آمده‌است که کاهش خشونت از سوی طالبان، نشان‌دهنده تعهد این گروه برای تامین صلح در افغاسنتان است.
این گزارش پس از گفتگوی تلفنی مایک پمپئو؛ وزیر خارجه امریکا با رهبران حکومت افغانستان نشر شده که در آن پمپئو در مورد پیشنهاد طالبان مبنی بر «کاهش چشمگیر و پایدار» خشونت معلومات داده‌است.
احتمالا آنچه پمپئو در تماس با رهبران حکومت افغانستان از آن به عنوان «پیشرفت قابل ملاحظه» در مذاکره با طالبان یاد کرده، همین توافق امریکا برای امضای موافقتنامه با طالبان، مشروط به «کاهش خشونت ۷ روزه» است.
اما آیا این امر برای دولت افغانستان، قابل قبول خواهد بود؟
اینکه در پشت پرده تماس پمپئو با رهبران افغانستان چه گذشته، مشخص نیست؛ اما ظاهرا امریکا سعی می کند اراده خود را بر دولت افغانستان تحمیل کند. اراده امریکا این است که پیش از انتخابات ریاست جمهوری امریکا در ماه نوامبر سال جاری میلادی، فرایند صلح با طالبان به یک سرانجام برسد و روند خروج نظامیان امریکایی از افغانستان، کلید بخورد؛ این همان چیزی است که ترامپ به رای دهندگان امریکایی وعده کرده و برای آنکه بتواند حمایت آنها را در انتخابات به دست آورد باید به وعده اش عمل کند.
از سوی دیگر، طالبان هم حاضر نیستند پیش شرط دولت افغانستان مبنی بر اعلام آتش بس سراسری و پایدار را قبول کنند. آنها پس از مدت ها رایزنی در نهایت با «کاهش خشونت» موافقت کردند؛ مفهومی که از دید دولت افغانستان، مبهم، دوپهلو و غیر عملی است.
در این میان، این امریکا است که باید میان خواسته ارگ ریاست جمهوری و گروه طالبان، یکی را انتخاب کند. بدیهی است که امریکا همان موردی را انتخاب می کند که به سودش است. در این زمینه، واشنگتن هیچ اعتنایی به «متحد استراتژيک» و پیمان های دوجانبه نخواهد کرد. در گذشته هم نشان داده است که اتحاد استراتژيک، هرگز به معنای چشم پوشی از منافع استراتژيک نیست!
درست به همین دلایل است که از آتش بس فراگیر و طولانی به «کاهش خشونت ۷ روزه» رسیده ایم. طالبان می توانند طی ۷ روز، کمتر آدم بکشند، کمتر بمب گذاری کنند، کمتر بجنگند.
در مواردی هم اگر شماری از نیروهای پیاده و دون پایه آن گروه، نقض عهد کردند و دست به خشونت و کشتار زدند، تریبون های تبلیغاتی طالبان به سادگی می توانند نقش داشتن نیروهای آن گروه را رد کنند و داعش و سایر گروه های تروریستی را مسؤول بدانند.
با این حساب، پیشرفت مهم، توافق روی کاهش خشونت ۷ روزه نیست؛ بلکه گام اصلی، عزم امریکا برای نهایی کردن مذاکرات صلح با طالبان و دست یافتن به یک توافقنامه قابل اجرا است.
در این میان، دولت افغانستان بازهم به مشکل خواهد خورد؛ دولتی که از یکسو، پیش شرط آن برای آتش بس سراسری و پایدار، نادیده گرفته خواهد شد و از جانب دیگر، درگیر تنش های سیاسی درونی است و در فقدان یک اجماع سیاسی همه شمول، مواضع اش در قبال طالبان روز به روز ضعیف تر و شکننده تر می شود.
اینکه دولت در نهایت، چه تدابیری را روی دست خواهد گرفت، مشخص نیست؛ اما تا آنجا که به امریکا مربوط می شود، واشنگتن می خواهد روند صلح را نهایی کند و به آنچه در نظر دارد برسد؛ حتی اگر کابل در آن هیچ سودی نداشته باشد.
