درپی وصل شدن افغانستان به آسیای میانه توسط راه آهن ترکمنستان، طالبان اعلام کرد: از این گونه پروژه های «عام المنفعه»! حمایت می کند.
شنیدن این گونه سخنان از طرف گروه طالبان که جز کشتار ، تخریب و خون ریزی را در کار نامه سیاه و تاریک خود ندارند به یک طنز تلخ شباهت دارد تا یک خبر جدی و قابل اعتنا.
اما از آنجایی آدم های رنجدیده و تلخی تحمل کرده این دیار به هر خبری دل خوش می دارد و از هرسخنی استقبال می کنند، از اعلامیه گروه طالبان استقبال کردند.
سران طالبان نیز می دانند که مردم افغانستان از همه اقشار و اقوام از دست این جنایت کاران حرفه ای به تنگ آمده و هر راهی که به جنگ و خون ریزی و جنایت خاتمه بخشد از آن اعلام حمایت و پشتیبانی می کنند.
به رغم خوش بینی برخی افراد، این پرسش هم چنان مطرح می شود که چه تحولی در طالبان ایجاد شده است که این جماعت از «عام المنفعه» سخن می گویند؟
برخی تحلیل گران طالب مشرب که دلی به مهر طالبان بسته اند سابقه طولانی برای این گونه سخنان بر شمرده و کارنامه طالبان را حاوی این گونه خبر ها یافته و نمونه هایی برای این گونه اعلامیه ها نشان داده اند.
به نظر می رسد که نشر و پخش این گونه اعلامیه ها برای به انحراف افکار عمومی از جنایت های بی شمار به وجود آمده توسط طالبان و یا هم از روی ناگزیری باشد.
داوری درباره هر گروهی وقتی صایب است که با در نظر گرفتن گذشته آن گروه صورت بندی گردد.
اگر کار نامه یک گروه تروریستی مملو از خشونت و درندگی باشد، بی تردید کمتر می توان بر او اعتماد کرد و اعلامیه آنها را جدی تلقی نمود، مگر این که وضعیت جهان و منطقه تغیر یافته باشد و سبب تغییر در رویکرد آن گروه شده باشد.
طالبان ثابت کرده اند که نه تنها «عام المنفعه» را نمی شناسند که حتی تعریفی از منافع کلان ملی(عام المنفعه) درذهن خود نداشته و ندارند.
مگر جاده هایی که میان شهرها و ولایات کشور اعمار شده ، پل هایی که در راه ها به وجود آمده ،مکاتب و مدارسی که اعمار شده اند هر کدام متعلق به عموم مردم نیستند که همواره مورد خشم و غضب طالبان قرار گرفته و تخریب شده اند؟
مضاف بر این هایی که نام گرفته شد، آیا ریختن خون بی گناهان در کشور کمتر از پروژه های عام المنفعت است؟ کدام جبهه طالبان در کدام منطقه افغانستان آنگاه که جان مردم بی گناه در معرض تهدید بوده، برای حفظ جان مردم دست از خشونت برداشته اند تا مردم آسیب نبینند؟
مگر مساجد و مکاتب کشور عام المنفعت نیست که طالبان در تخریب آن لحظه ای درنگ نکرده اند؟
گرچه مردم افغانستان در تاریخ خود چنین موجودات بی رحم و قسی القلب را ندیده اند که برای ریختن خون مردم بی گناه حریص باشند، اما در تاریخ مبارزات ملی بسیاری از کشورها شرقی و غربی خوانده اند که گروه های معارض، ضد حکومت های مستقر برای بدست آوردن قدرت و تحمیل ایدیولوژی خود جنگیده اند تا به قدرت دست پیدا کنند اما آنجا که پای مردم غیر نظامی در میان بوده ، یا آن که تاسیسات ملی دچار ضرر و زیان می شده است دست از خشونت برداشته اند ، تفنگ های خود را به زمین نهاده اند تا منافع مردم با خطر مواجه نشود.
طالبان هیچ کدام از موازین انسانی و ملی را در نظر نگرفته اند. کشتن ،گلو بریدن، تخریب کردن از کارکردهای روز مره طالبان در بیش از یک دهه گذشته بوده است.
در همین زمانی که طالبان اعلامیه حمایت از پروژه های عام المنفعت را صادر کردند سخنگوی ریاست جمهوری لیست بلند بالایی از عملکرد منفی طالبان در چند ماه گذشته منتشر کرد که جز ایجاد نفرت و بدبینی و دروغ بافی طالبان را به نمایش نمی گذارد.
آنچه طالبان را واداشته است که دست به صدور این گونه اعلامیه ها بزند طبق معمول قرار گرفتن در آستانه زمستان و عدم تحرک این گروه در این فصل سال است.
هرسال در آستانه زمستان این گروه، همانند گرگان درنده توبه کار می شوند، روی به سوی مذاکره و مصالحه می آورند .
امسال نیز افتتاح راه آهن افغانستان - ترکمنستان را گویا بهترین زمینه برای تبلیغات خود یافته تا با پخش نشر اعلامیه کذایی حکومت افغانستان را به تردید وا دارد و حامیان و طرفداران خود را در داخل حکومت افغانستان وادار سازند که این اعلامیه را وسیله حمایت این گروه قرار دهد و بر حکومت فشار وارد آورد تا از شدت عمل علیه این گروه کاسته شود .
گرچه تا کنون نیز پخش و نشر این اعلامیه نتوانسته اعتمادی را به خود جلب و توجهی را معطوف سازد، اما هستند کسانی که این گونه اعلامیه ها را دست مایه فشار بر حکومت قرار می دهند و حکومت را تشویق می کنند که اعلامیه طالبان را جدی بگیرد و از فشار براین گروه بکاهد.
به هر حال تا وقتی طالبان دست از اسلحه برنداشته، تا وقتی معاهده صلح با حکومت افغانستان امضا نشده است، تا وقتی زمامداران پاکستانی در حضور مجامع بین المللی تعهد نسپرده اند که در امور داخلی افغانستان مداخله نمی کنند ، تا وقتی جبهه ای به نام طالبان وجود داشته باشد، بسیار ساده لوحی است که بتوان به این گروه اعتماد کرد یا اعلامیه های این گروه را جدی گرفت و آن را مثبت تلقی نمود.
