"سخنگوی نیروهای ماموریت حمایت قاطع ناتو می‌گوید که یافته‌های آنها نشان می‌دهد که در سال ۲۰۱۵ میلادی پنج هزار سرباز نیروهای امنیتی افغانستان در جنگ با تروریزم جان باخته و ۱۵ هزار تن دیگر زخم برداشته‌اند.
کلیفلند در یک کنفرانس ویدئویی به خبرنگاران گفت آنچه ما می‌دانیم این است که میزان تلفات نیروهای امنیتی افغانستان در سال روان بالاتراست. ما راجع به شمار تلفات نیروهای افغانستان نگرانیم و تا جایی‌که می‌توانیم با ایشان مساعدت می‌کنیم تا این ارقام را کاهش بدهیم.
بسیاری از ارتش‌ها با چنین تلفاتی ضربه بزرگی می‌بینند، اما نیروهای افغانستان باوجود تلفات بسیار زیاد، دوباره منسجم می‌شوند و در مسیر عملیات تهاجمی قرار دارند.
ناتو در ایمیلی به رسانه‌ها نوشته که این افزایش نسبت به سال گذشته حدود ۲۰ درصد است."
وزارت دفاع افغانستان این میزان از تلفات را رد می کند و به گونه کنایه آمیز به آقای کلیفلند می گوید که ارتش افغانستان به نمایندگی همه ی کشورهای جهان با تروریزم در حال نبرد است که اگر چه در این ادعا حق با وزارت دفاع کشور ما است و نیروهای مسلح ما اعم از اردو و پولیس و سایر نهادهای امنیتی بواقع و به گونه شبانه روزی در سنگر نبرد علیه تروریزم قرار دارند.
اما مشکلی که وجود دارد و شخص سخنگوی نیروهای ماموریت حمایت قاطع و نیز سایر جنرالهای چند ستاره ناتو به خوبی می دانند، عدم استقلال دولت افغانستان در مبارزه با تروریزم و دنباله روی سران حکومت وحدت ملی از پالیسی جنگی ناتو و به خصوص امریکایی ها در جنگ با تروریزم در افغانستان است.
بسیاری از آگاهان و کارشناسان مسائل نظامی به این باوراند که پالیسی امریکا و متحدان آن در ناتو بر مبنای جنگ حقیقی و نهایی با گروههای تروریستی در افغانستان و منطقه بنا نهاده نشده است؛ بلکه سران امریکایی و ناتو سعی می کنند تا از تروریزم در افغانستان به عنوان ابزار و آلت پیش بردن اهداف شان در این بخش از کره خاکی استفاده کنند؛ دقیقاً کاری را که در سوریه و عراق و یمن و لیبیا می کنند و تروریزم و عناصر آن را در این کشورها عملاً به عناصر و ابزاری در جهت نیل به اهداف استعماری خویش قرار داده اند.
بنا بر این تحلیل، برخی از اظهارات آقای کلیفلند به خصوص آنجا که مدعی است از میزان بالای تلفات نیروهای افغان نگران است، هیچگاهی نمی تواند درست و مطابق با واقع باشد؛ چرا که خود امریکایی ها در همدستی با سائر اعضای ناتو یک چنین بحرانی را برای افغانستان طرح و پلان کرده اند و تعادل قوا در میادین نبرد در افغانستان را چنان تنظیم کرده اند که هیچ یک از طرفین نبرد در افغانستان نتواند بر دیگری غلبه کامل پیدا کنند.
بنابراین، جنگ در افغانستان به همین صورتی که در جریان است، ممکن است سالها و شاید هم همیشه وجود داشته باشد و هر سال و ماه و هفته و شب و روزی، تعدادی افغان در دو سوی جبهه نبرد کشته و زخمی و معلول و معیوب شوند و نتیجه جان فرسای یک چنین اوضاع رقت بار و طاقت سوزی، سرخوردگی و سردرگمی یک ملت بزرگ و مسلمانی باشد که با قطع امید از آرامش و ثبات کشور خویش، به دهها نوع از امراض و گرفتاری های روحی و روانی مبتلا شوند که چنین نیز شده است.
بدترین حالت برای یک کشور زمانی است که آن را درگیر جنگ و بحرانی کنند که سرانجام و پایانی برای آن متصور نیست؛ که در آن صورت، تنور جنگ بسان اژدهایی دهن وا می کند و هر چه از نیروهای انسانی و سازندگی است در کام خویش فرو می کشد و می بلعد؛ بدون آنکه ضربه کاری ای به این اژدهای چند سر وارد شود و یا از بین برده شود!
در هر حال، به باور برخی از آگاهان سخنان آقای کلیفلند و امثال وی، صرف نظر از آنکه مقداری از بار واقعیت را با خود حمل می کند، بیشتر مقدمه چینی و زمینه سازی است برای حضور پر دوام نیروهای بیشتر امریکایی در افغانستان؛ تا بدین وسیله افغانهای بیشتری کشته و زخمی شوند و بحران همچنان ادامه یابد و در سایه آن امریکایی ها و متحدان اروپائی آنها به اهداف شان در افغانستان و منطقه، نزدیک و نزدیک تر شوند.
صرف نظر از آنچه ناتو در باره میزان تلفات نظامیان افغان می گوید؛ اما یک واقعیت محرز و مسلم است و آن هشدار این نکته به دولتمردان است که اگر قرار باشد دولت افغانستان بر اساس الگوی مبارزه امریکا و ناتو با تروریزم حرکت کند؛ چنانکه تا کنون کرده است، تردیدی وجود ندارد که هم میزان تلفات نظامیان و غیر نظامیان در کشور هر روز در حال افزایش خواهد بود و هم به صلح و ثباتی که مورد نظر دولت و ملت افغانستان است، هرگز نخواهیم رسید.
