"مشاور شورای امنیت ملی اعلام کرد که نیروهای دلیر امنیتی و دفاعی کشور، همه ولایات زون شمال شرق را به گورستان تروریستان و حامیان آنان مبدل خواهند کرد.
محمد حنیف اتمر، که برای بررسی وضعیت قندوز به این ولایت سفر کرده، گفت که تروریستان داخلی و خارجی تلاش دارند که زندگی آرام مردم شمال شرق را برهم بزنند.
تروریستان تلاش دارند زمینه را برای اعمال وحشیانه تروریستی خویش در مرزهای شمالی افغانستان مساعد بسازند؛ اما چنین هدف آنها ابداً محقق نخواهد شد.
رئیس جمهور به نیروهای امنیتی و دفاعی کشور دستور داده است که بعد از تباه نمودن تروریستان داعش در ننگرهار، عملیات گستردۀ تهاجمی در ولایات شمال شرق به خصوص قندوز را راه اندازی کنند.
این جنگ از پاکستان توسط "آی.اس.ای" در اتحاد با تروریستان بین‌المللی علیه ملت ما تحمیل شده و به پیش برده می‌شود.
پاکستان بر خلاف تمامی اصول و روابط بین المللی، تروریزم را عیله کشور ما تمویل کرده و به آن ادامه می‌دهد و اما حکومت افغانستان قاطعاً تصمیم دارد که هراس افگنان را در این ولایت شکست داده و وضعیت امنیتی را بهتر سازد."
تردیدی وجود ندارد که سران حکومت وحدت ملی در عرصه و زمینه حرف و ادعا، هر کدام از فحول روزگار خویشند و در این وادی کمتر کسی است که بتواند توان رقابت با آنان را داشته باشد.
باز هم شکی نیست که پس از برقراری حکومت وحدت ملی اوضاع امنیتی در کشور، وخیم ترین شبها و روزهای خود را تجربه می کند و صد البته که بخش اعظمی از این ناامنی ها در دوره کنونی نسبت داده می شود به انتقال مسئولیت های امنیتی و دفاعی از نیروهای خارجی به نیروهای امنیتی داخلی و بومی که راست یا نادرستش بماند سر جای خودش!
چرا که در زمینه مذکور نیز حرف و سخنهای بسیاری است و تعدادی از آگاهان بر این باوراند که چه در دوره ای که رهبری جنگ با تروریسم در افغانستان با نیروهای خارجی بود و چه در زمان کنونی که مدیریت نبرد را نیروهای بومی افغان به پیش می برند، جنگ با مخالفان مسلح ابداً جدی نبوده و هیچکدام نخواسته اند تا به گونه ریشه ای با پدیده ترور و دهشت آفرینی در افغانستان وارد کارزار شوند و تروریسم در این کشور را نابود کنند.
دلیل همه ی این تعلل ها در نابودی تروریسم در کشور هم جنبه قومی و قبیله ای داشته و هم دولت قبلی و هم حکومت کنونی به بهانه آنچه مصلحت افغانستان و افغانها می خواندند و می خوانند، از سرکوب واقعی و نهایی مخالفان مسلح طفره می روند و به نیروهای خارجی هم گویا این واقعیت تفهیم شده که نباید طالبان و سایر مخالفان مسلح دولت از میان برداشته شوند.
حافظه تاریخی کشور به دقت بیاد میاورد گفته های اوباما؛ رئیس جمهور امریکا را که حدود یک سال قبل به صراحت و روشنی گفت:" ما با طالبان در افغانستان جنگ نداریم" و این همان چیزی بود و هست که سران افغان در دولت قبل و کنونی را راضی و خوشنود نگهداشته است!
اما برخی از آگاهان در این اواخر از تغییر رویکرد سران دولت وحدت ملی در مقابله با تروریزم در کشور خبر می دهند و معتقدند که دولتمردان کشور به خصوص رئیس جمهور غنی و تیم همراهش در ارگ به این نتیجه رسیده اند که با همراهی نگاه غرب در مواجهه با تروریسم و نبرد با آن در افغانستان، به ساحل امنی نمی رسند؛ چنانچه در کشورهای دیگری مانند سوریه و عراق و لیبیا، همراهان با امریکا در نبرد با تروریزم به دلیل سیاست های دو پهلوی غرب در مواجهه با تروریزم، به بن بست خورده اند.
در تازه ترین خبر، معاون وزیر امورخارجۀ روسیه با اشاره به درخواست امریکا برای توقف عملیات علیه تروریستها گفت، امریکا برای فرایند جداسازی تروریستها از مخالفان میانه‌رو در سوریه آماده نیست.
امریکا فورا پس از حاصل شدن پیشرفت ملموس در نبرد علیه تروریسم در سوریه، خواستار توقف این نبرد شده است.
به محض آنکه دولت سوریه و نیروهای مسلح این کشور با پشتیبانی ما پیشرفت ملموسی در نبرد علیه تروریستها در این کشور محقق کردند، امریکایی‌ها به فریبکاری‌های ممنوع روی آوردند، و خواستار توقف عملی مبارزه علیه تروریستها شدند.
استفاده ابزاری از جبهه ترور و دهشت آفرینی در هر جای این کره خاکی امروزه به یکی از شگردهای کاربردی سران کاخ سفید تبدیل شده و این درست همان چیزی است که از نظر برخی از آگاهان سران حکومت وحدت ملی در افغانستان را خسته کرده و آنها به دنبال بدیلی هستند بجای امریکا، موثرتر و واقعی تر با تروریسم وارد مبارزه شود و به نظر می رسد آن بدیل را در میان دولتمردان روسی یافته اند.
به نظر می رسد رویکرد نبرد با تروریسم در افغانستان در حال تغییر جدی و بنیادین باشد؛ تماسهای مکرر مقامات دولت افغانستان با سران روسیه و وعده های سران روس مبنی بر تجهیز اردوی افغانستان و همکاری در امر مبارزه با تروریسم، حکایت از گشوده شدن فصل تازه ای هم در روابط با روسیه و هم در شکل و شمایل مبارزه با تروریزم در آینده های نه چندان دور می دهد.
اما با همه اینها فقط یک چیز می ماند و آن ملاحظه جدی سران افغانستان مبنی بر قربانی نشدن نگاه قومی و عشیره ای در هر جنگ و نبردی است که قرار است در این کشور ولو با کمک هر قدرت و دولتی علیه تروریسم به پیش برده شود، که صد البته منظور خواهد شد و طرف مقابل هم در این زمینه نباید ملاحظه ای داشته باشد.
