رائول کاسترو؛ رئیس جمهور کوبا و باراک اوباما؛ رئیس جمهور امریکا در یک نشست تاریخی در هاوانا موافقت کرده اند که علیرغم اختلاف ها بر سر حقوق بشر، همکاری کنند.
آقای کاسترو گفت که برای رفع تحریم های امریکا علیه کوبا باید بیشتر تلاش شود و پایگاه دریایی امریکا در گوانتانامو باید برچیده شود.
آقای اوباما هم که اولین رئیس جمهور امریکاست که پس از انقلاب سال ۱۹۵۹ به کوبا سفر می کند گفت تحریم های تجاری باید کاملا لغو شود.
اوباما گفت:"سرنوشت کوبا را امریکا یا هیچ کشور دیگری تعیین نخواهد کرد... آینده کوبا را کوبایی ها و نه دیگران مشخص خواهند کرد."
رئيس جمهور کوبا همچنین از کارنامه حقوق بشر کوبا دفاع و به مشکلات در امریکا اشاره کرد.
رهبر نظام کمونیستی کوبا که بعد از فیدل کاسترو به ریاست جمهوری رسیده، در اشاره به امریکا گفت:"برای ما باورکردنی نیست که یک دولت از حق مراقبت های بهداشتی، آموزش، تامین اجتماعی، تامین غذایی و توسعه دفاع نکند."
اوباما هم گفت:"کارهای ما در طول ۵۰ سال به منافع ما یا منافع مردم کوبا کمکی نکرده."
بسیاری از ناظران، سفر دو روزه اوباما به کوبا را یک سفر تاریخی ارزیابی می کنند و می گویند که این نشانگر پشیمانی رییس جمهور کنونی امریکا از پنج دهه خصومت آشکار علیه دولت و مردم انقلابی کوبا محسوب می شود.
تحلیلگران اما انتظار ندارند که این سفر به همه خصومت ها و تبعات سنگین ناشی از آن، به یکباره پایان دهد و روابط دو کشور را به حالتی کاملا عادی بازگرداند.
دولت و مردم کوبا همچنان به اصول کمونیزم و ارزش های انقلاب کمونیستی ۱۹۵۹ وفادار هستند. این وفاداری به ویژه تا زمانی که فیدل کاسترو به عنوان اصلی ترین ایدئولوگ و رهبر کاریزماتیک و ایدئولوژیک انقلاب کمونیستی کوبا زنده است، پابرجا و برقرار خواهد ماند.
با این وصف، دولت کوبا اکنون بیش از هر زمان دیگری به تلطیف فضای خفقان آور ناشی از سال ها خصومت میان دو کشور، نیازمند است؛ زیرا اقتصاد کوبا در پی سال ها تحریم همه جانبه و ظالمانه امریکا، آسیب های جدی و عمیقی دیده و کوبا انتظار دارد که با عادی سازی رابطه با امریکا بتواند دست کم بخشی از آسیب های اقتصاد بیمار این کشور را جبران کند.
این انتظاری است که اکثریت مردم کوبا از سفر اخیر باراک اوباما به آن کشور دارند؛ اما در عین حال، موانع زیادی فراراه عادی سازی رابطه میان دو کشور همچنان وجود خواهد داشت.
حد اقل چیزی که در این زمینه وجود دارد این است که کوبا یک حکومت کمونیستی دارد با مردمی که به انقلاب شان افتخار می ورزند و به رهبر پیر انقلابی شان فیدل کاسترو از صمیم قلب احترام دارند و عشق می ورزند.
کاسترو در اوج قدرت سیاسی اش، به ساعت ها سخنرانی پرشور و انقلابی و ضد امپریالیستی اش، شهرت و محبوبیت فراوانی داشت.
او غالبا ۷ ساعت سراسر بر ضد امریکا و نظام سلطه گر و استکباری ایالات متحده سخن می گفت و از اصول و ارزش های انقلاب های کمونیستی در امریکای لاتین که در مواجهه مستقیم با رژيم های دست نشانده امریکا قرار داشتند، دفاع می کرد.
هنوز مردم کوبا آن شور و اشتیاق انقلابی را از یاد نبرده اند؛ به ویژه در شرایطی که امریکا با استمرار اشغال جزیره گوانتانامو و برپایی زندان بدنام اش در این جزیره، تصویر استکباری و اشغالگرانه اش را در ذهن و ضمیر بسیاری از کوبایی ها، زنده نگاه داشته است.
در سخنان رائول کاسترو؛ رییس جمهوری کوبا نیز درخواست آزادی گوانتانامو از اشغال امریکا، کاملا آشکار بود.
کاسترو همچنین به تلویح و تصریح، ادعاهای امریکا در زمینه حقوق بشر، عدم مداخله در امور دیگر کشورها، دموکراسی، آزادی و... را زیر سؤال برد و به این ترتیب، به اتهامات کلیشه ای امریکا علیه دیگر کشورها، پاسخ داد.
اوباما هم اگرچه با استفاده حد اکثری از محافظه کاری و مماشات، از وضعیت حقوق بشر، زندانیان سیاسی و آزادی در کوبا، انتقاد کرد و آن را موانعی در برابر عادی سازی کامل روابط دو کشور دانست. با وجود آن، او به اشتباه امریکا در ۵۰ سال خصومت امریکا با کوبا و تحریم های ظالمانه علیه این کشور، اذعان کرد؛ مساله ای که به باور ناظران، در مورد بسیاری دیگر از کشورها که امریکا با آنها دشمنی دارد صادق است و نشان می دهد که ایالات متحده، اکنون نسبت به تبعات زورگویی و مداخله در امور داخلی دیگران، آگاه شده و در صدد جبران آن برآمده است.
آقای کاسترو گفت که برای رفع تحریم های امریکا علیه کوبا باید بیشتر تلاش شود و پایگاه دریایی امریکا در گوانتانامو باید برچیده شود.
آقای اوباما هم که اولین رئیس جمهور امریکاست که پس از انقلاب سال ۱۹۵۹ به کوبا سفر می کند گفت تحریم های تجاری باید کاملا لغو شود.
اوباما گفت:"سرنوشت کوبا را امریکا یا هیچ کشور دیگری تعیین نخواهد کرد... آینده کوبا را کوبایی ها و نه دیگران مشخص خواهند کرد."
رئيس جمهور کوبا همچنین از کارنامه حقوق بشر کوبا دفاع و به مشکلات در امریکا اشاره کرد.
رهبر نظام کمونیستی کوبا که بعد از فیدل کاسترو به ریاست جمهوری رسیده، در اشاره به امریکا گفت:"برای ما باورکردنی نیست که یک دولت از حق مراقبت های بهداشتی، آموزش، تامین اجتماعی، تامین غذایی و توسعه دفاع نکند."
اوباما هم گفت:"کارهای ما در طول ۵۰ سال به منافع ما یا منافع مردم کوبا کمکی نکرده."
بسیاری از ناظران، سفر دو روزه اوباما به کوبا را یک سفر تاریخی ارزیابی می کنند و می گویند که این نشانگر پشیمانی رییس جمهور کنونی امریکا از پنج دهه خصومت آشکار علیه دولت و مردم انقلابی کوبا محسوب می شود.
تحلیلگران اما انتظار ندارند که این سفر به همه خصومت ها و تبعات سنگین ناشی از آن، به یکباره پایان دهد و روابط دو کشور را به حالتی کاملا عادی بازگرداند.
دولت و مردم کوبا همچنان به اصول کمونیزم و ارزش های انقلاب کمونیستی ۱۹۵۹ وفادار هستند. این وفاداری به ویژه تا زمانی که فیدل کاسترو به عنوان اصلی ترین ایدئولوگ و رهبر کاریزماتیک و ایدئولوژیک انقلاب کمونیستی کوبا زنده است، پابرجا و برقرار خواهد ماند.
با این وصف، دولت کوبا اکنون بیش از هر زمان دیگری به تلطیف فضای خفقان آور ناشی از سال ها خصومت میان دو کشور، نیازمند است؛ زیرا اقتصاد کوبا در پی سال ها تحریم همه جانبه و ظالمانه امریکا، آسیب های جدی و عمیقی دیده و کوبا انتظار دارد که با عادی سازی رابطه با امریکا بتواند دست کم بخشی از آسیب های اقتصاد بیمار این کشور را جبران کند.
این انتظاری است که اکثریت مردم کوبا از سفر اخیر باراک اوباما به آن کشور دارند؛ اما در عین حال، موانع زیادی فراراه عادی سازی رابطه میان دو کشور همچنان وجود خواهد داشت.
حد اقل چیزی که در این زمینه وجود دارد این است که کوبا یک حکومت کمونیستی دارد با مردمی که به انقلاب شان افتخار می ورزند و به رهبر پیر انقلابی شان فیدل کاسترو از صمیم قلب احترام دارند و عشق می ورزند.
کاسترو در اوج قدرت سیاسی اش، به ساعت ها سخنرانی پرشور و انقلابی و ضد امپریالیستی اش، شهرت و محبوبیت فراوانی داشت.
او غالبا ۷ ساعت سراسر بر ضد امریکا و نظام سلطه گر و استکباری ایالات متحده سخن می گفت و از اصول و ارزش های انقلاب های کمونیستی در امریکای لاتین که در مواجهه مستقیم با رژيم های دست نشانده امریکا قرار داشتند، دفاع می کرد.
هنوز مردم کوبا آن شور و اشتیاق انقلابی را از یاد نبرده اند؛ به ویژه در شرایطی که امریکا با استمرار اشغال جزیره گوانتانامو و برپایی زندان بدنام اش در این جزیره، تصویر استکباری و اشغالگرانه اش را در ذهن و ضمیر بسیاری از کوبایی ها، زنده نگاه داشته است.
در سخنان رائول کاسترو؛ رییس جمهوری کوبا نیز درخواست آزادی گوانتانامو از اشغال امریکا، کاملا آشکار بود.
کاسترو همچنین به تلویح و تصریح، ادعاهای امریکا در زمینه حقوق بشر، عدم مداخله در امور دیگر کشورها، دموکراسی، آزادی و... را زیر سؤال برد و به این ترتیب، به اتهامات کلیشه ای امریکا علیه دیگر کشورها، پاسخ داد.
اوباما هم اگرچه با استفاده حد اکثری از محافظه کاری و مماشات، از وضعیت حقوق بشر، زندانیان سیاسی و آزادی در کوبا، انتقاد کرد و آن را موانعی در برابر عادی سازی کامل روابط دو کشور دانست. با وجود آن، او به اشتباه امریکا در ۵۰ سال خصومت امریکا با کوبا و تحریم های ظالمانه علیه این کشور، اذعان کرد؛ مساله ای که به باور ناظران، در مورد بسیاری دیگر از کشورها که امریکا با آنها دشمنی دارد صادق است و نشان می دهد که ایالات متحده، اکنون نسبت به تبعات زورگویی و مداخله در امور داخلی دیگران، آگاه شده و در صدد جبران آن برآمده است.
