"مشاور امنیت ملی نخست‌وزیر پاکستان می گوید: مشکلات داخلی افغانستان نباید به پاکستان ربط داده شود و امریکا نباید پاکستان را سرزنش کند.
به گزارش رسانه ها، سرتاج عزیز مشاور امنیت ملی نخست وزیر پاکستان در دیدار با مقامات امریکایی گفته است: این کشور نباید پاکستان را به خاطر مشکلات افغانستان سرزنش کند. فروش جنگنده‌های امریکا به پاکستان ارتباطی به امنیت منطقه ندارد. مشکلات داخلی افغانستان نباید به پاکستان ربط داده شود."
خبرهای از سنخ خبر بالا بواقع انسان را متحیر می کند. این بار نخست نیست که مقامات پاکستانی اظهاراتی از این دست را از خود شان به نمایش می گذارند؛ بلکه همواره مقامات افغان را متهم می کنند که مشکلات امنیتی کشور خویش را بر دوش دیگران بار می کنند و به خصوص دولت اسلام آباد را در معضلات امنیتی افغانستان مقصر می دانند.
این فرافکنی های همیشگی سران اسلام آباد در شرایطی است که این تنها مقامات دولتی افغان نیستند که دولت پاکستان را در دامن زدن به ناامنی ها در کشور خویش ملامت می کنند؛ بلکه دخالتهای آشکار و آفتابی سران اسلام آباد در قضایای افغانستان به حدی روشن و شفاف و واضح است که مقامات امریکایی و اروپائی نیز از آن اطلاع دقیق دارند و هر از گاهی سران اسلام آباد را سرزنش و نکوهش می کنند.
البته می دانیم این نوع سرزنشها و نکوهشها نیز بیشتر از آنکه جنبه جدی و رسمی داشته باشد، فرمالیته و نمایشی است و به جنگ زرگری بیشتر شباهت دارد تا سرزنش و توبیخ واقعی و جدی مقامات پاکستانی از سوی سران واشنگتن و متحدان اروپایی آنها و دلیل بر این عوام فریبی ها و تقلب کاری های مقامات دو طرف نیز اعطای کمکهای کلان و میلیاردی دولت امریکا به دولت پاکستان به بهانه مبارزه هر دو کشور با تروریزم در آن کشور است.
طبق آخرین خبرها دولت ایالات متحده امریکا به تازگی اعلام کرده که مبلغ ۷۸۰ میلیون دالر جدید را برای مبارزه با تروریزم در پاکستان و افغانستان هزینه کرده و قرار است این مبلغ به زودی در اختیار دو دولت پاکستان و افغانستان قرار بگیرد.
مبلغ فوق غیر از دو میلیون دالری است که امریکا سالانه جهت کمک در امر مبارزه با تروریزم به دولت پاکستان می پردازد و نکته جالب در این است که نه آن ۷۵۰ میلیون دالر و نه هم این شهریه سالیانه و نه هم دالرهای از قبل داده شده ی امریکایی ها به مقامات پاکستانی، هیچ کدام نه تنها در راستای مبارزه با تروریزم در پاکستان هزینه نشده و نخواهد شد که بخش اعظمی از این کمک ها در جهت تجهیز و تمویل تروریزم در دو دو سوی مرز پاکستان و افغانستان، خرج شده است!.
همین یک سال قبل بود که برخی از نمایندگان کانگرس امریکا در دو نوبت دولت پاکستان را شدیداً نکوهش کردند و از دولتمردان کشور خویش خواستند تا در صورت عدم همکاری پاکستان در مبارزه جدی و واقعی با تروریزم در آن کشور، از ادامه کمک نقدی به آن کشور خودداری کنند که آن اعتراضها موجب بوجود آمدن فضای ضد پاکستانی در ایالات متحده امریکا و به خصوص در کانگرس آن کشور گردید.
در هر حال، از قضایا چنان به نظر میاید که دو دولت اسلام و آباد و واشنگتن در برخی از قضایای امنیتی در منطقه و به خصوص در افغانستان و پاکستان با هم تبانی و همکاری پنهانی دارند؛ به گونه ای که حتی برخی از نمایندگان پارلمان دو کشور نسبت به آن بی اطلاع هستند و به همین دلیل نیز هست که با وجود فراهم شدن چند باره زمینه تنش و کش و قوس در میان دو کشور، اما باز هم این دو دولت بهم نزدیک هستند.
در تنشهای بوجود آمده میان افغانستان و پاکستان هم و به دلیل همان نزدیکی راهبردی امریکا و پاکستان، مقامات امریکایی بر رغم آنکه حق با طرف افغانستانی بوده، همواره جانب پاکستان را گرفته و منافع آن دولت را بر منافع دولت و ملت افغانستان ترجیح داده است؛ کار غیر مسئولانه ای که مرتب موجب اعتراض آگاهان و برخی از مقامات افغان قرار گرفته و اما از سوی مقامات امریکایی، کوچکترین اعتنائی به آن نشده است.
به نظر می رسد همه ی این مشکلات به طرز نگاه و نگرش امریکائی ها به دولت و ملت افغانستان بر می گردد. واقعیت نشان می دهد که مقامات واشنگتن، نگاه آنها به افغانستان و دولت و ملت آن، نه یک نگاه کاربردی و جدی که بلکه یک دید ابزاری و غیر جدی است؛ به این معنی که مقامات امریکائی و متحدان آنها افغانستان را به عنوان سکوی پرش به اهداف مهمتر و خطیر تر خویش در نظر گرفته اند و با همین رویکرد است که به اصطلاح معروف، کلوخ می گذارند و از آب گل الود این کشور می گذرند تا برسند به کشورها و سرزمینهای هدف و مقصد اصلی و اساسی خویش در منطقه و پس از آن در کل جهان.
با همین هدف است که افغانستان را به پادگانی نظامی تبدیل کرده اند و هر آن و لحظه و ساعتی در بی ثباتی و ناامن ساختن آن همراه با پاکستانی ها، مجدانه تلاش می کنند.
به نظر می رسد در یک چنین اوضاع و احوالی بر دولتمردان و حکومتگران ما است تا با همه هوش و حواس خویش اوضاع را زیر نظر گرفته و با زیرکی و چالاکی ابتکار هر گونه عمل را از دست دیگران بگیرند و نگذارند تا بیگانگان و برخی از همسایگان مغرض و فرصت طلب به بهانه مبارزه با تروریزم و یا برقراری ثبات در افغانستان، به تثبیت اهداف و منافع نامشروع خویش در این کشور و کشورهای پیرامون همت بگمارند.
به گزارش رسانه ها، سرتاج عزیز مشاور امنیت ملی نخست وزیر پاکستان در دیدار با مقامات امریکایی گفته است: این کشور نباید پاکستان را به خاطر مشکلات افغانستان سرزنش کند. فروش جنگنده‌های امریکا به پاکستان ارتباطی به امنیت منطقه ندارد. مشکلات داخلی افغانستان نباید به پاکستان ربط داده شود."
خبرهای از سنخ خبر بالا بواقع انسان را متحیر می کند. این بار نخست نیست که مقامات پاکستانی اظهاراتی از این دست را از خود شان به نمایش می گذارند؛ بلکه همواره مقامات افغان را متهم می کنند که مشکلات امنیتی کشور خویش را بر دوش دیگران بار می کنند و به خصوص دولت اسلام آباد را در معضلات امنیتی افغانستان مقصر می دانند.
این فرافکنی های همیشگی سران اسلام آباد در شرایطی است که این تنها مقامات دولتی افغان نیستند که دولت پاکستان را در دامن زدن به ناامنی ها در کشور خویش ملامت می کنند؛ بلکه دخالتهای آشکار و آفتابی سران اسلام آباد در قضایای افغانستان به حدی روشن و شفاف و واضح است که مقامات امریکایی و اروپائی نیز از آن اطلاع دقیق دارند و هر از گاهی سران اسلام آباد را سرزنش و نکوهش می کنند.
البته می دانیم این نوع سرزنشها و نکوهشها نیز بیشتر از آنکه جنبه جدی و رسمی داشته باشد، فرمالیته و نمایشی است و به جنگ زرگری بیشتر شباهت دارد تا سرزنش و توبیخ واقعی و جدی مقامات پاکستانی از سوی سران واشنگتن و متحدان اروپایی آنها و دلیل بر این عوام فریبی ها و تقلب کاری های مقامات دو طرف نیز اعطای کمکهای کلان و میلیاردی دولت امریکا به دولت پاکستان به بهانه مبارزه هر دو کشور با تروریزم در آن کشور است.
طبق آخرین خبرها دولت ایالات متحده امریکا به تازگی اعلام کرده که مبلغ ۷۸۰ میلیون دالر جدید را برای مبارزه با تروریزم در پاکستان و افغانستان هزینه کرده و قرار است این مبلغ به زودی در اختیار دو دولت پاکستان و افغانستان قرار بگیرد.
مبلغ فوق غیر از دو میلیون دالری است که امریکا سالانه جهت کمک در امر مبارزه با تروریزم به دولت پاکستان می پردازد و نکته جالب در این است که نه آن ۷۵۰ میلیون دالر و نه هم این شهریه سالیانه و نه هم دالرهای از قبل داده شده ی امریکایی ها به مقامات پاکستانی، هیچ کدام نه تنها در راستای مبارزه با تروریزم در پاکستان هزینه نشده و نخواهد شد که بخش اعظمی از این کمک ها در جهت تجهیز و تمویل تروریزم در دو دو سوی مرز پاکستان و افغانستان، خرج شده است!.
همین یک سال قبل بود که برخی از نمایندگان کانگرس امریکا در دو نوبت دولت پاکستان را شدیداً نکوهش کردند و از دولتمردان کشور خویش خواستند تا در صورت عدم همکاری پاکستان در مبارزه جدی و واقعی با تروریزم در آن کشور، از ادامه کمک نقدی به آن کشور خودداری کنند که آن اعتراضها موجب بوجود آمدن فضای ضد پاکستانی در ایالات متحده امریکا و به خصوص در کانگرس آن کشور گردید.
در هر حال، از قضایا چنان به نظر میاید که دو دولت اسلام و آباد و واشنگتن در برخی از قضایای امنیتی در منطقه و به خصوص در افغانستان و پاکستان با هم تبانی و همکاری پنهانی دارند؛ به گونه ای که حتی برخی از نمایندگان پارلمان دو کشور نسبت به آن بی اطلاع هستند و به همین دلیل نیز هست که با وجود فراهم شدن چند باره زمینه تنش و کش و قوس در میان دو کشور، اما باز هم این دو دولت بهم نزدیک هستند.
در تنشهای بوجود آمده میان افغانستان و پاکستان هم و به دلیل همان نزدیکی راهبردی امریکا و پاکستان، مقامات امریکایی بر رغم آنکه حق با طرف افغانستانی بوده، همواره جانب پاکستان را گرفته و منافع آن دولت را بر منافع دولت و ملت افغانستان ترجیح داده است؛ کار غیر مسئولانه ای که مرتب موجب اعتراض آگاهان و برخی از مقامات افغان قرار گرفته و اما از سوی مقامات امریکایی، کوچکترین اعتنائی به آن نشده است.
به نظر می رسد همه ی این مشکلات به طرز نگاه و نگرش امریکائی ها به دولت و ملت افغانستان بر می گردد. واقعیت نشان می دهد که مقامات واشنگتن، نگاه آنها به افغانستان و دولت و ملت آن، نه یک نگاه کاربردی و جدی که بلکه یک دید ابزاری و غیر جدی است؛ به این معنی که مقامات امریکائی و متحدان آنها افغانستان را به عنوان سکوی پرش به اهداف مهمتر و خطیر تر خویش در نظر گرفته اند و با همین رویکرد است که به اصطلاح معروف، کلوخ می گذارند و از آب گل الود این کشور می گذرند تا برسند به کشورها و سرزمینهای هدف و مقصد اصلی و اساسی خویش در منطقه و پس از آن در کل جهان.
با همین هدف است که افغانستان را به پادگانی نظامی تبدیل کرده اند و هر آن و لحظه و ساعتی در بی ثباتی و ناامن ساختن آن همراه با پاکستانی ها، مجدانه تلاش می کنند.
به نظر می رسد در یک چنین اوضاع و احوالی بر دولتمردان و حکومتگران ما است تا با همه هوش و حواس خویش اوضاع را زیر نظر گرفته و با زیرکی و چالاکی ابتکار هر گونه عمل را از دست دیگران بگیرند و نگذارند تا بیگانگان و برخی از همسایگان مغرض و فرصت طلب به بهانه مبارزه با تروریزم و یا برقراری ثبات در افغانستان، به تثبیت اهداف و منافع نامشروع خویش در این کشور و کشورهای پیرامون همت بگمارند.
مولف : سیدفاضل محجوب
