عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی کشور در نخستن روز سفرش به هند روز دوشنبه (۱۲ دلو) با ناریندرا مودی؛ نخست وزیر هند دیدار و گفتگو کرد.
داکتر عبدالله در این ملاقات از کمک‌های اقتصادی و نظامی هند برای افغانستان قدردانی کرده و گفته است:"بنیاد روابط میان دو کشور دوست و برادر افغانستان و هند، مستحکم است و باید روابط و همکاری‌ها میان دو کشور بیشتر از پیش گسترش یابد".
رییس اجرایی ضمن تاکید بر عملی شدن مفاد توافقنامه استراتژیک میان کابل- دهلی نو، خاطرنشان ساخت که افغانستان در این راستا آمادگی همه جانبه دارد.
نخست وزیر هند هم بر استحکام و تقویت روابط میان دو کشور تاکید کرده و آمادگی کشورش را برای همکاری با افغانستان در عرصه‌های اقتصادی و امنیتی ابراز داشته است.
در این نشست، پیشرفت مذاکرات صلح، همکاری سه جانبه میان هند، افغانستان و ایران در استفاده از بندر چابهار و چالش‌ها و فرصت‌های منطقه ای مورد بحث قرار گرفته است.
کارشناسان می گویند که دوستی افغانستان و هند، عمری طولانی دارد. از دیرباز به این سو، هند یکی از کشورهای بزرگ منطقه بوده که در تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و حتی فرهنگی افغانستان نقش مؤثر و به سزایی داشته است.
مردم افغانستان نیز نسبت به هند نگاه خوش بینانه تری دارند؛ شاید به این دلیل که کمترین آسیب را از هند دیده و بیشترین تعامل را با آن تجربه کرده اند.
واقعیت این است که هند در افغانستان، حضور و نفوذ دارد و این حضور و نفوذ اکنون به گونه ای رو به گسترش است.
به عقیده ناظران، افغانستان و هند اکنون دوستان و متحدان استراتژیک همدیگر اند؛ امری که با توجه به وضعیت سیاسی و امنیتی منطقه، فرصت ها و تهدیدهای مشترکی را در برابر دو کشور قرار می دهد. فرصت های این دوستی و اتحاد استراتژیک این است که افغانستان زمینه های فراوانی که برای رشد و توسعه اقتصادی دارد و هند نیز یکی از اقتصادهای پویا و رو به رشد دنیای جدید است، این موضوع می تواند پیوند دو کشور را برای دوطرف رابطه، بسیار سودمند و ثمربخش سازد.
با اینهمه، این تمام ماجرای دوستی افغانستان و هند نیست. دو کشور در همسایگی یکی از بدخیم ترین کشورهای جهان زندگی می کنند: پاکستان.
پاکستان برای هند و افغانستان، دشمن مشترک محسوب می شود؛ بنابراین، هند و افغانستان، علاوه بر فرصت های مشترکی که از رهگذر پیوند استراتژیک برای همدیگر ایجاد کرده اند، تهدیدهای مشترکی نیز دارند.
البته برخلاف زمینه های اقتصادی و تجاری که می تواند بیش از این نیز میان دو کشور، رنگ و رونق بگیرد، هند و افغانستان، زمینه های اندکی برای مقابله مشترک با تهدیدهای مشترکی که از ناحیه پاکستان ایجاد می شود، دارند؛ زیرا دو کشور از هم دور افتاده اند و برای برقراری ارتباط، نیاز به یک کشور سوم دارند؛ اما پاکستان با دو کشور، مرز مشترک دارد و به آسانی می تواند به هردو آسیب برساند.
پاکستان از دوستی افغانستان و هند، خشمگین است. طی سال های اخیر، چندین بار، منافع، مراکز دیپلماتیک و اتباع هند در افغانستان را هدف حملات تروریستی قرار گرفته اند که مقام های هندی به صورت تلویحی، آن را به گروه های تحت حمایت پاکستان نسبت داده اند.
نتیجه اینکه افغانستان برای بهره وری از فرصت های دوستی راهبردی با هند باید به تضمین قوی تری در زمینه های امنیتی و دفاعی دست پیدا کند تا با خطرات و تهدیدهای مشترکی که از سوی پاکستان علیه هند و افغانستان، در قلمرو افغانستان ایجاد می شود به خوبی مقابله کند؛ در غیر آن، این دوستی همچنان در سایه ای از ترس و تهدید و قرار خواهد داشت.
دشواری دست یافتن به این مأمول در حال حاضر این است که فضای سیاسی دو قطبی حاکم بر افغانستان، این اجازه را نمی دهد که افغانستان به اصول دوستی استراتژيک با هند، کاملا وفادار بماند.
یک نیمه دولت وحدت ملی، تمایل شدیدی به نزدیک شدن به پاکستان دارد تا در سایه آن بتواند اعتماد اسلام آباد برای دوستی درازمدت با کابل و در نتیجه آن، پایان جنگ و ترور را به دست آورد و نیمه دیگر آن، به صورت سنتی، به پاکستان به عنوان دشمن نگاه می کند و دوستی با هند را به عنوان یک بدیل خوب، ترجیح می دهد.
حضور داکتر عبدالله در نشست مبارزه با تروریزم به میزبانی هند، این برداشت را تایید می کند.
با این حال، فقط یک تحول اساسی می تواند از آثار و تبعات منفی این فضای دوقطبی تا حدود زیادی بکاهد و آن، کاهش تنش در روابط اسلام آباد و دهلی نو است. اتفاقی که انتظار نمی رود در کوتاه مدت، رخ دهد.
