اشرف غنی؛ رییس جمهور می گوید که دستاوردها و استقلال نیروهای امنیتی هرگز در پروسه صلح معامله نخواهد شد.
آقای غنی که در مراسم افتتاح تعمیر جدید وزارت امور داخله در کابل سخن می گفت، بیان داشت:"صلح خواسته تمام مردم افغانستان است؛ اما ما نیستیم که جنگ را شروع کردیم یا دوام می دهیم. یک جنگ تحمیل شده سر ما وجود دارد و ما به تمام قوت از این خاک و ارزش های دین اسلام دفاع می کنیم و ما برحق هستیم".
او افزود:"همه اطمینان کامل داشته باشیم که چیزی را که قوای امنیتی و دفاعی ما به قیمت خون و سر خود کمایی کردند در میدان سیاست از دست ما نخواهد رفت".
آقای غنی اظهار داشت که قرارداد فعلی دولت با نیروهای امنیتی یکطرفه بوده و دولت از سربازان می خواهد تا جان شان را برای دفاع از کشور قربانی کنند؛ اما در مقابل دولت کمتر تعهدی در برابر آنان دارد.
کارشناسان هم اذعان می کنند که رییس جمهور به نکاتی بسیار مهم و کلیدی اشاره کرد؛ مواردی که از نگرانی های اصلی ناظران مسایل امنیتی پس از روی کار آمدن دولت وحدت ملی و حتی پیش از آن بوده است.
نیروهای امنیتی افغانستان همه روزه ده ها تن از اعضای خود را در راه دفاع از وطن و مردم خویش و مبارزه با دشمن تروریستی، از دست می دهند.
آمارهای غیر رسمی که از شمار تلفات این نیروها منتشر می شود، تکان دهنده و هولناک است. این نیروها با دشمنی می جنگند که به هیچ قانون و قاموسی در نبردهای مسلحانه پایبند نیست. با این حال، آنچه نیروهای امنیتی در قبال این رشادت های ستودنی و بی بدیل، به دست می آورند، چیزی نیست که شایسته فداکاری ها، رادمردی ها و خود گذری های بی دریغ و جوانمردانه این نیروها باشد.
از یاد نبریم که با هر خونی که از نیروهای امنیتی در جبهه های نبرد با تروریزم ریخته می شود، یک تن از اعضای خانواده بزرگی به نام ملت افغانستان، کم می شود، ده ها نفر، به ماتم و اندوه می نشینند و شماری بیوه و یتیم و بی سرپرست می شوند. سنجش تبعات جانبی قربانیان نیروهای امنیتی، بسیار تکان دهنده است؛ اما در برابر این فداکاری های عظیم، چه چیزی به این نیروها داده می شود؟
نباید تصور شود که همه اعضای نیروهای مسلح کشور، به دلایلی مانند فقر، بیکاری و... حاضر می شوند به صفوف این نیروها بپیوندند و جان شان را به خطر اندازند. هیچ تردیدی وجود ندارد که بخش عظیمی از این نیروها واقعا اراده دارند با تروریزم بجنگند و برای مردم و سرزمین خویش، عزت و استقلال و آرامش و صلح بیاورند. حتی اگر اعضای نیروهای مسلح به خاطر نان، حاضر به مایه گذاشتن از جان شان در برابر دشمن شده باشند، بازهم این امر، چیزی از اجر و ارج اقدامات ایثارگرانه آنان نخواهد کاست؛ بنابراین، هرگونه معامله بر سر دستاوردهایی که به قیمت خون هزاران نیروی امنیتی به دست آمده، خیانت ملی محسوب می شود و غیر قابل بخشش خواهد بود.
نیروهای امنیتی افزون بر اینکه نیاز به حمایت های مالی و معنوی و تسلیحاتی و آموزشی و... دارند، نیازمند تکریم و احترام و ستایش و تقدیر هم هستند. یکی از انواع تقدیر، پاسداشت خدمات و از خود گذری های آنان، از طریق منظور کردن این فداکاری ها در حوزه های صلح و سیاست و امنیت است؛ بنابراین، دولت موظف است در جریان مذاکرات صلح، به جای تلاش برای جلب نظر و توجه طرف تروریستی، به مسایلی ارج و اهمیت و اولویت بدهد که نیروهای امنیتی در شرایط بحرانی و دشوار کشور، حاضر می شوند در سخت ترین عرصه ها با کمترین امکانات برای آن، قربانی بدهند و از جان خود بگذرند.
رییس جمهور غنی کاملا درست می گوید که معامله دولت با نیروهای امنیتی، یکجانبه، ناعادلانه و نامتناسب است؛ اما فقط بیان این مساله کافی نیست. این مهم باید در عرصه عملی در زمینه مذاکرات صلح، سیاست خارجی و سیاست گذاری های امنیتی، تجلی و تبلور پیدا کند.
از سوی دیگر، به این نکته مهم نیز باید توجه داشت که حتی اگر دولت سرانجام بتواند تروریست ها را مجاب به رویکرد به صلح کند، بازهم نیاز به یک نیروی امنیتی قدرتمند، متعهد، میهن پرست، با انگیزه، حرفه ای، مسلح و مجهز، همواره وجود خواهد داشت.
نمونه عینی این نیاز، قدرت های اول دنیا هستند که با وجود داشتن امنیتی مطمئن و پایدار، همچنان بر تقویت نیروهای نظامی و قدرت جنگی و تسلیحاتی خود، تاکید می کنند. بنابراین، حمایت از نیروهای امنیتی تحت هیچ شرایطی نباید متوقف شود یا به دلایلی چون صلح با تروریست ها و... به اولویتی درجه چندم تبدیل گردد.
آقای غنی که در مراسم افتتاح تعمیر جدید وزارت امور داخله در کابل سخن می گفت، بیان داشت:"صلح خواسته تمام مردم افغانستان است؛ اما ما نیستیم که جنگ را شروع کردیم یا دوام می دهیم. یک جنگ تحمیل شده سر ما وجود دارد و ما به تمام قوت از این خاک و ارزش های دین اسلام دفاع می کنیم و ما برحق هستیم".
او افزود:"همه اطمینان کامل داشته باشیم که چیزی را که قوای امنیتی و دفاعی ما به قیمت خون و سر خود کمایی کردند در میدان سیاست از دست ما نخواهد رفت".
آقای غنی اظهار داشت که قرارداد فعلی دولت با نیروهای امنیتی یکطرفه بوده و دولت از سربازان می خواهد تا جان شان را برای دفاع از کشور قربانی کنند؛ اما در مقابل دولت کمتر تعهدی در برابر آنان دارد.
کارشناسان هم اذعان می کنند که رییس جمهور به نکاتی بسیار مهم و کلیدی اشاره کرد؛ مواردی که از نگرانی های اصلی ناظران مسایل امنیتی پس از روی کار آمدن دولت وحدت ملی و حتی پیش از آن بوده است.
نیروهای امنیتی افغانستان همه روزه ده ها تن از اعضای خود را در راه دفاع از وطن و مردم خویش و مبارزه با دشمن تروریستی، از دست می دهند.
آمارهای غیر رسمی که از شمار تلفات این نیروها منتشر می شود، تکان دهنده و هولناک است. این نیروها با دشمنی می جنگند که به هیچ قانون و قاموسی در نبردهای مسلحانه پایبند نیست. با این حال، آنچه نیروهای امنیتی در قبال این رشادت های ستودنی و بی بدیل، به دست می آورند، چیزی نیست که شایسته فداکاری ها، رادمردی ها و خود گذری های بی دریغ و جوانمردانه این نیروها باشد.
از یاد نبریم که با هر خونی که از نیروهای امنیتی در جبهه های نبرد با تروریزم ریخته می شود، یک تن از اعضای خانواده بزرگی به نام ملت افغانستان، کم می شود، ده ها نفر، به ماتم و اندوه می نشینند و شماری بیوه و یتیم و بی سرپرست می شوند. سنجش تبعات جانبی قربانیان نیروهای امنیتی، بسیار تکان دهنده است؛ اما در برابر این فداکاری های عظیم، چه چیزی به این نیروها داده می شود؟
نباید تصور شود که همه اعضای نیروهای مسلح کشور، به دلایلی مانند فقر، بیکاری و... حاضر می شوند به صفوف این نیروها بپیوندند و جان شان را به خطر اندازند. هیچ تردیدی وجود ندارد که بخش عظیمی از این نیروها واقعا اراده دارند با تروریزم بجنگند و برای مردم و سرزمین خویش، عزت و استقلال و آرامش و صلح بیاورند. حتی اگر اعضای نیروهای مسلح به خاطر نان، حاضر به مایه گذاشتن از جان شان در برابر دشمن شده باشند، بازهم این امر، چیزی از اجر و ارج اقدامات ایثارگرانه آنان نخواهد کاست؛ بنابراین، هرگونه معامله بر سر دستاوردهایی که به قیمت خون هزاران نیروی امنیتی به دست آمده، خیانت ملی محسوب می شود و غیر قابل بخشش خواهد بود.
نیروهای امنیتی افزون بر اینکه نیاز به حمایت های مالی و معنوی و تسلیحاتی و آموزشی و... دارند، نیازمند تکریم و احترام و ستایش و تقدیر هم هستند. یکی از انواع تقدیر، پاسداشت خدمات و از خود گذری های آنان، از طریق منظور کردن این فداکاری ها در حوزه های صلح و سیاست و امنیت است؛ بنابراین، دولت موظف است در جریان مذاکرات صلح، به جای تلاش برای جلب نظر و توجه طرف تروریستی، به مسایلی ارج و اهمیت و اولویت بدهد که نیروهای امنیتی در شرایط بحرانی و دشوار کشور، حاضر می شوند در سخت ترین عرصه ها با کمترین امکانات برای آن، قربانی بدهند و از جان خود بگذرند.
رییس جمهور غنی کاملا درست می گوید که معامله دولت با نیروهای امنیتی، یکجانبه، ناعادلانه و نامتناسب است؛ اما فقط بیان این مساله کافی نیست. این مهم باید در عرصه عملی در زمینه مذاکرات صلح، سیاست خارجی و سیاست گذاری های امنیتی، تجلی و تبلور پیدا کند.
از سوی دیگر، به این نکته مهم نیز باید توجه داشت که حتی اگر دولت سرانجام بتواند تروریست ها را مجاب به رویکرد به صلح کند، بازهم نیاز به یک نیروی امنیتی قدرتمند، متعهد، میهن پرست، با انگیزه، حرفه ای، مسلح و مجهز، همواره وجود خواهد داشت.
نمونه عینی این نیاز، قدرت های اول دنیا هستند که با وجود داشتن امنیتی مطمئن و پایدار، همچنان بر تقویت نیروهای نظامی و قدرت جنگی و تسلیحاتی خود، تاکید می کنند. بنابراین، حمایت از نیروهای امنیتی تحت هیچ شرایطی نباید متوقف شود یا به دلایلی چون صلح با تروریست ها و... به اولویتی درجه چندم تبدیل گردد.
