بربنیاد گزارش نیویارک تایمز با افزایش درگیری‌های شدید در ولایت هلمند و تشدید نگرانی دربارۀ سقوط ولسوالی‌های این ولایت، نیروهای امریکایی مخفیانه عملیات ویژه نظامی در این ولایت راه اندازی کردند تا تروریست ها را عقب برانند.
مقام‌های غربی و افغان گفته‌اند که در حقیقت نیروهای ویژه امریکایی در درگیری‌های هفته‌های اخیر دخیل بودند.
این مقام‌ها می‌افزایند که نیروهای زمینی امریکا با پشتیبانی هوایی به هلمند رسیده‌اند.
برخی مقام‌ها می‌گویند که امریکا و ناتو نمی‌خواهند طالبان به ولایت هلمند برگردند؛ ولایتی که با هزینه سنگین جانی و مالی از کنترل طالبان خارج شده‌است.
از سوی دیگر پنتاگون درباره این مداخله جنگی ابراز نگرانی کرده است. مأموریت جنگی خارجی ها قرار بود در پایان دسامبر ۲۰۱۴ میلادی خاتمه یابد و پس از آن مأموریت آموزش، مشوره و کمک نیروهای امنیتی آغاز شود.
یک سخنگوی نیروهای امریکایی هم گفته است که نیروهای کماندوی افغان از نیروهای ناتو خواستار کمک هوایی شدند و افزودند که "در غیر آن، آنان ولسوالی "لشکرگاه" را به گونه کامل از دست خواهند داد."
هلمند سال هاست که ولایتی خطرناک و همواره ناآرام محسوب می شود، بالاترین میزان کشت و تولید مواد مخدر را دارد و یکی از کانون های اصلی تولید و توسعه تروریزم در افغانستان است.
شمار زیادی از کارشناسان معتقد اند که نیروهای خارجی به ویژه انگلیسی ها که در صف مقدم نبرد با تروریزم و مبارزه با مواد مخدر در هلمند قرار داشتند، عملا هرگونه مبارزه جدی با این دو را غیر ممکن کرده بودند؛ زیرا آنها با ایجاد یک چتر امنیتی در انحصار خود، بخش های وسیعی از هلمند را که همزمان شاهد توسعه کشت و تولید مواد مخدر و تولید و توسعه تروریزم بود به یک قلمرو ممنوعه تبدیل کردند و به این ترتیب، نه خود با تروریزم و مواد مخدر مبارزه کردند و نه اجازه چنین اقدامی را به دیگر نیروها دادند.
در این زمینه شواهد فراوانی وجود دارد از جمله اظهارات افشاگرانه حامد کرزی در سال های آخر قدرت وی. او باری به روزنامه سندی تایمز گفت که اگر نیروهای انگلیسی هفت سال قبل به هلمند نمی رفتند، شاید وضعیت می توانست بهتر باشد.
در مقابل این موضع گیری، سخنان مقام های انگلیسی قرار دارد. به عنوان نمونه دیوید کامرون؛ نخست وزیر انگلیس باری گفت که ماموریت نیروهای این کشور در افغانستان "با موفقیت انجام شده" و اکنون زمان بازگشتن آنها به خانه است.
آقای کامرون گفت که اکنون "حداقل امنیت" لازم در افعانستان برقرار شده و نیروهای بریتانیایی می توانند با "سربلندی" به کشور خود بازگردند.
او به عنوان نخست وزیر کشوری که سال ها هزاران نیروی نظامی اش را برای یک ماموریت دشوار به خارج از کشورش فرستاده، شاید محق بود اینگونه سخن بگوید؛ اما برای مردم افغانستان و به ویژه هلمندی ها، این اظهارات، مضحکه ای مهمل و بی مفهوم بیش نبود.
زیرا نه حد اقل امنیت، تامین شد و نه مواد مخدر به حداقل رسید؛ افزون بر آنکه مردمان هلمند نیز هیچکدام از رهگذر کاشت مواد مخدر، میلیاردر نشدند؛ بنابراین سالانه ۷۰ میلیارد دالر که نیمی از آن به هلمند تعلق دارد، به کجا رفته است؟
به جز این، بر بنیاد گزارش هایی که نمونه ای از آن در بالا مورد اشاره قرار گرفت، شماری از ولسوالی های هلمند تا آستانه سقوط پیش رفته اند و این امر، نیروهای امریکایی را مجبور کرده است یکبار دیگر به «مأموریت جنگی» شان در افغانستان بازگردند و برای جلوگیری از سقوط هلمند و تکرار فاجعه پرهزینه قندوز، دست به کار شوند.
پنتاگون از این مساله ابراز نگرانی کرده؛ اما برای ناظران، نگرانی اصلی این است که پس از سال ها حضور حجم سنگینی از نیروهای امریکایی و انگلیسی در هلمند، چرا این ولایت، همچنان کانون گرم جنگ های شدید و مرکز اصلی تولید تروریزم و مواد مخدر در افغانستان و جهان است؟
آیا نسبتی میان تروریزم، مواد مخدر و حضور نیروهای خارجی در هلمند وجود دارد؟
فضای مبهم و غبارآلود کنونی، ارائه پاسخی روشن به این پرسش را غیر ممکن کرده است؛ اما قدر مسلم این است که هلمند هنوز و همیشه ناامن خواهد ماند و این تقدیری است که سرگذشت پیشین و سرنوشت آینده این ولایت را رقم خواهد زد.
هلمند حتی اگر مانند قندوز سقوط نکند، همچنان ناامن و خطرناک باقی خواهد ماند.
Previous Next
